สวัสดีครับผมมีอาการเหมือนจะได้ยินเสียงในหัวคล้ายกับเสียงเตือนหรือเสียงพูดกับตัวเองแต่ก็ไม่ได้ดังใจทุกครั้ง ผมมักจะตัดสินใจผิดตลอด.
เพื่อนๆอ่านแล้วอาจจะงง งั้นผมยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นสัก 2 เหตุการณ์
1. 2 วันก่อนจะถึงวันนัดเที่ยว เพื่อนขอยืมรท.ผ้าใบของผมแล้วบอกให้เอามาให้วันเที่ยวรวดเดียวนะ ผมก็เคๆแล้วจับรท.ใส่ถุงรอไว้ดิบดี พอถึงวันจริงผมกลับลืมถุงรท.ซะสนิทเลย จังหวะกำลังเดินดุ่มๆไปขึ้นรถ
จู่ๆน้องผมก็ตะโกนถามว่า พี่ไม่เอาถุงรองเท้าไปเหรอ ในจังหวะที่น้องพูดจบปุ๊บ ก็มีเสียงในหัวซึ่งเป็นเสียงในหัวดังขึ้นว่า
'เอาไป' แต่ผมปากไวตอบตรงกันข้ามกับเสียงในหัวว่า 'ไม่เอา เอาไปทำไมไม่ได้ใช้' (ผมลืมสนิทจริงๆ) พอไปถึงที่นัดเพื่อนถามหารท.ผมถึง เออว่ะ ทำไมตอนนั้นไม่เอามาวะ.
2. ผมขี่มอไซเข้าซอยบ้าน ระหว่างทางจะต้องผ่านห้องแถวซึ่งมีเด็กๆชอบวิ่งเล่นกัน ผมก็ขับช้าๆปกติเหมือนทุกครั้ง ผมสังเกตเห็นเด็กผญ.คนนึงยืนกินข้าวสาลีตรงรั้วแบบยืนเฉยๆเลยไม่มีท่าทีจะเดินหรือวิ่งใดๆ จู่ๆเสียงในหัวผมก็ดังขึ้นมาว่า
'น้องจะวิ่งออกมา' ไม่ถึง3วิหลังจากเสียงนี้จบน้องก็วิ่งพุ่งมาใส่รถผมจริงๆครับ และก็เหมือนเดิมผมตัดสินใจพลาดทั้งที่เหมือนจะรู้ตัวก่อนล่วงหน้าว่าน้องจะวิ่งแน่ๆตามที่หัวมันคิดแบบนั้นแต่ผมกลับเลือกขับต่อก็เลยเฉี่ยวน้อง แต่น้องไม่บาดเจ็บตรงไหนครับเพราะผมขับช้าและเบรกทัน.
หรือเวลามีคนจ้องผม ผมก็จะหันไปมองเขาอัตโนมัติด้วยครับ ไม่ได้รู้สึกตะหงิดใจหรือมีลางสังหรอะไรทั้งนั้นแค่จู่ๆอยากจะหันไปทางนั้นเฉยๆก็หันขวับไป ก็ไปสบตากับคนคนนั้นที่จ้องเราอยู่พอดีทุกครั้ง.
ผมเคยเล่าให้เพื่อนฟังแต่ตอนแรกมันไม่เชื่อมันเลยแอบทดสอบผมโดยที่ไม่บอกกันก่อน มันเล่าว่าตอนผมนั่งกินข้าวในโรงอาหารมันอยากรู้ว่าที่ผมเล่าน่ะจริงมั้ยเลยไปแอบจดๆจ้องๆผมจากด้านหลัง ซึ่งผมก็หันไปมองมันจริงๆทั้งที่คนในโรงอาหารเยอะมากแต่ผมดันหันไปมองถูกคนแบบจู่ๆก็รู้สึกอยากหันหลังก็เลยหัน(ทั้งที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าอยากจะหันไปเพื่ออะไร) แล้วไปเจอมันกำลังมองผมอยู่พอดี มันถึงเหวอว่าแปลกดี รู้ได้ไงว่ามันแอบมองอยู่แต่จริงๆผมไม่รู้ ไม่ได้รู้สึกมีไรมาสะกิดให้รู้ตัวด้วย.
อะไรแบบนี้ถือว่าผิดปกติมั้ยคะถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องลี้ลับอะไรอย่างนั้น คิดว่าอาจจะเป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่งหรือปกติใครๆก็เป็นกันได้รึเปล่า.
ได้ยินเสียงบอกเหตุล่วงหน้าในหัว
เพื่อนๆอ่านแล้วอาจจะงง งั้นผมยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นสัก 2 เหตุการณ์
1. 2 วันก่อนจะถึงวันนัดเที่ยว เพื่อนขอยืมรท.ผ้าใบของผมแล้วบอกให้เอามาให้วันเที่ยวรวดเดียวนะ ผมก็เคๆแล้วจับรท.ใส่ถุงรอไว้ดิบดี พอถึงวันจริงผมกลับลืมถุงรท.ซะสนิทเลย จังหวะกำลังเดินดุ่มๆไปขึ้นรถ
จู่ๆน้องผมก็ตะโกนถามว่า พี่ไม่เอาถุงรองเท้าไปเหรอ ในจังหวะที่น้องพูดจบปุ๊บ ก็มีเสียงในหัวซึ่งเป็นเสียงในหัวดังขึ้นว่า
'เอาไป' แต่ผมปากไวตอบตรงกันข้ามกับเสียงในหัวว่า 'ไม่เอา เอาไปทำไมไม่ได้ใช้' (ผมลืมสนิทจริงๆ) พอไปถึงที่นัดเพื่อนถามหารท.ผมถึง เออว่ะ ทำไมตอนนั้นไม่เอามาวะ.
2. ผมขี่มอไซเข้าซอยบ้าน ระหว่างทางจะต้องผ่านห้องแถวซึ่งมีเด็กๆชอบวิ่งเล่นกัน ผมก็ขับช้าๆปกติเหมือนทุกครั้ง ผมสังเกตเห็นเด็กผญ.คนนึงยืนกินข้าวสาลีตรงรั้วแบบยืนเฉยๆเลยไม่มีท่าทีจะเดินหรือวิ่งใดๆ จู่ๆเสียงในหัวผมก็ดังขึ้นมาว่า
'น้องจะวิ่งออกมา' ไม่ถึง3วิหลังจากเสียงนี้จบน้องก็วิ่งพุ่งมาใส่รถผมจริงๆครับ และก็เหมือนเดิมผมตัดสินใจพลาดทั้งที่เหมือนจะรู้ตัวก่อนล่วงหน้าว่าน้องจะวิ่งแน่ๆตามที่หัวมันคิดแบบนั้นแต่ผมกลับเลือกขับต่อก็เลยเฉี่ยวน้อง แต่น้องไม่บาดเจ็บตรงไหนครับเพราะผมขับช้าและเบรกทัน.
หรือเวลามีคนจ้องผม ผมก็จะหันไปมองเขาอัตโนมัติด้วยครับ ไม่ได้รู้สึกตะหงิดใจหรือมีลางสังหรอะไรทั้งนั้นแค่จู่ๆอยากจะหันไปทางนั้นเฉยๆก็หันขวับไป ก็ไปสบตากับคนคนนั้นที่จ้องเราอยู่พอดีทุกครั้ง.
ผมเคยเล่าให้เพื่อนฟังแต่ตอนแรกมันไม่เชื่อมันเลยแอบทดสอบผมโดยที่ไม่บอกกันก่อน มันเล่าว่าตอนผมนั่งกินข้าวในโรงอาหารมันอยากรู้ว่าที่ผมเล่าน่ะจริงมั้ยเลยไปแอบจดๆจ้องๆผมจากด้านหลัง ซึ่งผมก็หันไปมองมันจริงๆทั้งที่คนในโรงอาหารเยอะมากแต่ผมดันหันไปมองถูกคนแบบจู่ๆก็รู้สึกอยากหันหลังก็เลยหัน(ทั้งที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าอยากจะหันไปเพื่ออะไร) แล้วไปเจอมันกำลังมองผมอยู่พอดี มันถึงเหวอว่าแปลกดี รู้ได้ไงว่ามันแอบมองอยู่แต่จริงๆผมไม่รู้ ไม่ได้รู้สึกมีไรมาสะกิดให้รู้ตัวด้วย.
อะไรแบบนี้ถือว่าผิดปกติมั้ยคะถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องลี้ลับอะไรอย่างนั้น คิดว่าอาจจะเป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่งหรือปกติใครๆก็เป็นกันได้รึเปล่า.