สวัสดีค่ะชาวพันทิพทุกท่าน ช่วงนี้สบายดีกันมั้ยคะ สงกรานต์พักผ่อนให้เต็มที่แล้วมาลุยกันต่อ
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เรามีสภาวะหมดไฟกับการเรียนมหาวิทยาลัยมาก ๆ เนื่องด้วยเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เพราะคุณพ่อคุณแม่เราไม่สามารถทำงานได้แล้ว จากพิษของโควิดด้วย และสุขภาพของท่านทั้งสองคนด้วย ทำให้เราต้องเป็นเสาหลักหาเงินเข้าบ้านแทน และด้วยความที่เราสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง สาขาเกี่ยวกับการออกแบบซึ่งก็เป็นที่รับรู้กันอยู่ว่าสาขาการเรียนการออกแบบขึ้นชื่อเรื่องการอดหลับอดนอน หากไม่แบ่งเวลาให้ดี ก็จะเหมือนการทำร้ายสุขภาพกายและสุขภาพจิตได้เลย ซึ่งเราก็เรียนมาได้จนเข้าปี2เทอม2ค่ะ ซึ่งเทอมนี้หนักมาก แต่เราก็เกริ่นชีวิตเราสักนิดหน่อยนะคะ ช่วง เราเองเป็นdek62 และในปี62 เราได้ซิ่วจาก ม.เอกชน ออกมาทำงานประจำช่วงนึง แล้วก็เตรียมตัวสอบไปด้วย เราคิดว่าอยากลองศักยภาพของตัวเองดูสักครั้งว่าจะสามารถสอบติด ม.รัฐ ได้มั้ย ถ้าไม่ก็คงไป ม.เปิด เช่น ราม หรือ สุโขทัย และเราก็มาติด ม.รัฐ แห่งนี้ และช่วงนั้น โควิดกำลังมาพอดี เราโดนเลิกจ้างจากที่ทำงาน เลยได้เงินมาจำนวนนึง ซึ่งมันสามารถจ่ายค่าเทอมได้เลย เราเลยไม่ลีรอ จ่ายทันที ช่วงนั้นพ่อแม่ของเราก็โดนเลิกจ้างเนื่องจากพิษโควิด ทำให้บริษัทปิดตัวลง แต่แม่เราก็ยังคงที่จะทำงานเป็นกระเป๋ารถเมล์สายนึง ซึ่งที่ทำงานแม่กับบ้านไกลกันมากๆๆๆ แม่กลับบ้านตี2 ออกจากบ้านตี4 เกือบทุกวัน และวันนึงแม่ก็ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ไม่สามารถทำงานได้ รายได้จึงขาด เราเองที่เพิ่งเริ่มเรียนปี1 ก็รู้สึกเครียดมากช่วงนั้น ยังดีที่มีพี่สาวสาต่างแม่แนะนำให้ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ห้างจึงได้เริ่มทำงานตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซึ่ง 1 ปีกว่าที่ทำงานมาก็เรื่อย ๆ มีเหนื่อยบ้าง บ่นบ้าง แล้วแต่สถานการณ์ชีวิต จนกระทั่งปีนี้ คนที่ทำงานเริ่มลาออก ทำให้คนไม่พอ เราจึงต้องจำเป็นเรียนไปทำงานไป แบบเปิดเรียนออนไลน์ในร้าน ซึ่งมันแย่ตรงที่ว่าเราเรียนไม่ทันเพื่อน และมันเป็นวิชาเคมี เราไม่เข้าใจเลย ขอให้เพื่อนสอน เพื่อนก็สอนไม่ค่อยเข้าใจ เราเลยตัดสินใจดรอปวิชานี้ไป ค่อยไปรอเรียนต่อปีหน้า แต่ด้วยความที่เราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการเรียนเพราะเรารู้สึกมันไม่เต็มที่ เราอดหลับอดนอนนั่งทำงานส่งอาจารย์ แล้วต้องไปเข้างานอีก ชีวิตวนลูปแบบนี้ทุกวัน เราแทบไม่ได้หยุดเลย นอกจากจะขอหยุดด้วยตัวเอง เช่น ลาหยุด ลากิจ หรือขาดไปเลย เพื่อน ๆ ดีกับเรามาก ๆ แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าไม่อยากให้พวกเขาต้องมาเป็นห่วงเราเลย เพราะเราไม่ได้อยากเป็นภาระให้ใคร เราคิดอยู่ตลอดว่าเราควรดรอปไปก่อนดีมั้ย ไว้พร้อมแล้วค่อยกลับมาเรียน หรือ เราจะอดทนเรียนต่อไป เพราะอีก 1 เดือนก็จะปิดเทอมแล้ว แต่งานมันค่อนข้างเยอะและใช้เวลาทำนาน ต้องประดิษฐ์ ต้องสร้าง บางครั้งเราก็รู้สึกไม่อยากทำแล้ว แค่คิดว่าเราเหนื่อยจากการทำงานมา เรายังต้องมานั่งทำชิ้นงานอีก อยากพักผ่อนบ้าง และตอนนี้เงินเดือนที่เราได้มันไม่พอใช้ต่อครอบครัวของเราเลย พาร์ทไทม์จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง 3 ชีวิต ก็ลากเลือดอยู่ เพราะเฉลี่ยแล้วได้เดือนละ 6000-7000 บาท เรามีภาระคือค่าผ่อนรถมอไซค์เดือนละ 2700 ที่ตอนแรกแม่ขอให้ออกให้เป็นชื่อเราเพราะคันเก่าผ่อนไม่ไหวปล่อยยึด เราเลยออกไปเพราะแม่จะได้เอาไว้ใช้ทำงาน แต่สุดท้ายเรานี่แหละได้ใช้เอง ซึ่งมันก็จำเป็นดีสำหรับเรา เพราะที่ทำงานเราค่อนขางไปยาก แถมกว่าเราจะไปเรียนไปทำงานกลับบ้าน รวมๆไปกลับก็30+โล แต่อีกไม่กี่เดือนก็จะหมดแล้ว เลยพยายามยื้อไว้ ไม่อยากโดนบัญชีดำ ไม่งั้นอนาคตคงลำบากแย่ หลาย ๆ คนคงสงสัยเรื่องค่าเทอม เรามีทุนติดตัวมาตั้งแต่ ม.ปลาย ซึ่งเขาสามารถส่งจนจบ ป.ตรีได้ แต่แค่เฉพาะค่าเทอม ค่ากินเราต้องหาเอง ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกสับสนมาก ว่าควรดรอปไปก่อนดีมั้ย แล้วพร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเรียนอีกครั้ง หรือ เอาให้จบเทอมนี้ไปก่อน อนาคตเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน ใจจริงเราฝืนมาหลายรอบอยู่เพราะด้วยความที่เรายังเชื่อมั่นว่าตัวเองจะไหว แต่หลาย ๆ อย่างมันก็ประเดประดังกันจนหัวหมุนไปหมด ยอมรับว่าอยากพักมาก ๆ แต่อีกความคิดก็อยากสู้ให้สุดก่อน จึงอยากได้ความเห็นจากท่าน ๆ ที่ได้เสียสละเวลาเข้ามาอ่านว่าเราควรที่จะทำอย่างไรดี ขอบคุณนะคะ
ขอคำปรึกษาค่ะ เกี่ยวกับการเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้เรามีสภาวะหมดไฟกับการเรียนมหาวิทยาลัยมาก ๆ เนื่องด้วยเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เพราะคุณพ่อคุณแม่เราไม่สามารถทำงานได้แล้ว จากพิษของโควิดด้วย และสุขภาพของท่านทั้งสองคนด้วย ทำให้เราต้องเป็นเสาหลักหาเงินเข้าบ้านแทน และด้วยความที่เราสอบติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง สาขาเกี่ยวกับการออกแบบซึ่งก็เป็นที่รับรู้กันอยู่ว่าสาขาการเรียนการออกแบบขึ้นชื่อเรื่องการอดหลับอดนอน หากไม่แบ่งเวลาให้ดี ก็จะเหมือนการทำร้ายสุขภาพกายและสุขภาพจิตได้เลย ซึ่งเราก็เรียนมาได้จนเข้าปี2เทอม2ค่ะ ซึ่งเทอมนี้หนักมาก แต่เราก็เกริ่นชีวิตเราสักนิดหน่อยนะคะ ช่วง เราเองเป็นdek62 และในปี62 เราได้ซิ่วจาก ม.เอกชน ออกมาทำงานประจำช่วงนึง แล้วก็เตรียมตัวสอบไปด้วย เราคิดว่าอยากลองศักยภาพของตัวเองดูสักครั้งว่าจะสามารถสอบติด ม.รัฐ ได้มั้ย ถ้าไม่ก็คงไป ม.เปิด เช่น ราม หรือ สุโขทัย และเราก็มาติด ม.รัฐ แห่งนี้ และช่วงนั้น โควิดกำลังมาพอดี เราโดนเลิกจ้างจากที่ทำงาน เลยได้เงินมาจำนวนนึง ซึ่งมันสามารถจ่ายค่าเทอมได้เลย เราเลยไม่ลีรอ จ่ายทันที ช่วงนั้นพ่อแม่ของเราก็โดนเลิกจ้างเนื่องจากพิษโควิด ทำให้บริษัทปิดตัวลง แต่แม่เราก็ยังคงที่จะทำงานเป็นกระเป๋ารถเมล์สายนึง ซึ่งที่ทำงานแม่กับบ้านไกลกันมากๆๆๆ แม่กลับบ้านตี2 ออกจากบ้านตี4 เกือบทุกวัน และวันนึงแม่ก็ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ไม่สามารถทำงานได้ รายได้จึงขาด เราเองที่เพิ่งเริ่มเรียนปี1 ก็รู้สึกเครียดมากช่วงนั้น ยังดีที่มีพี่สาวสาต่างแม่แนะนำให้ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ห้างจึงได้เริ่มทำงานตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซึ่ง 1 ปีกว่าที่ทำงานมาก็เรื่อย ๆ มีเหนื่อยบ้าง บ่นบ้าง แล้วแต่สถานการณ์ชีวิต จนกระทั่งปีนี้ คนที่ทำงานเริ่มลาออก ทำให้คนไม่พอ เราจึงต้องจำเป็นเรียนไปทำงานไป แบบเปิดเรียนออนไลน์ในร้าน ซึ่งมันแย่ตรงที่ว่าเราเรียนไม่ทันเพื่อน และมันเป็นวิชาเคมี เราไม่เข้าใจเลย ขอให้เพื่อนสอน เพื่อนก็สอนไม่ค่อยเข้าใจ เราเลยตัดสินใจดรอปวิชานี้ไป ค่อยไปรอเรียนต่อปีหน้า แต่ด้วยความที่เราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการเรียนเพราะเรารู้สึกมันไม่เต็มที่ เราอดหลับอดนอนนั่งทำงานส่งอาจารย์ แล้วต้องไปเข้างานอีก ชีวิตวนลูปแบบนี้ทุกวัน เราแทบไม่ได้หยุดเลย นอกจากจะขอหยุดด้วยตัวเอง เช่น ลาหยุด ลากิจ หรือขาดไปเลย เพื่อน ๆ ดีกับเรามาก ๆ แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าไม่อยากให้พวกเขาต้องมาเป็นห่วงเราเลย เพราะเราไม่ได้อยากเป็นภาระให้ใคร เราคิดอยู่ตลอดว่าเราควรดรอปไปก่อนดีมั้ย ไว้พร้อมแล้วค่อยกลับมาเรียน หรือ เราจะอดทนเรียนต่อไป เพราะอีก 1 เดือนก็จะปิดเทอมแล้ว แต่งานมันค่อนข้างเยอะและใช้เวลาทำนาน ต้องประดิษฐ์ ต้องสร้าง บางครั้งเราก็รู้สึกไม่อยากทำแล้ว แค่คิดว่าเราเหนื่อยจากการทำงานมา เรายังต้องมานั่งทำชิ้นงานอีก อยากพักผ่อนบ้าง และตอนนี้เงินเดือนที่เราได้มันไม่พอใช้ต่อครอบครัวของเราเลย พาร์ทไทม์จะเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง 3 ชีวิต ก็ลากเลือดอยู่ เพราะเฉลี่ยแล้วได้เดือนละ 6000-7000 บาท เรามีภาระคือค่าผ่อนรถมอไซค์เดือนละ 2700 ที่ตอนแรกแม่ขอให้ออกให้เป็นชื่อเราเพราะคันเก่าผ่อนไม่ไหวปล่อยยึด เราเลยออกไปเพราะแม่จะได้เอาไว้ใช้ทำงาน แต่สุดท้ายเรานี่แหละได้ใช้เอง ซึ่งมันก็จำเป็นดีสำหรับเรา เพราะที่ทำงานเราค่อนขางไปยาก แถมกว่าเราจะไปเรียนไปทำงานกลับบ้าน รวมๆไปกลับก็30+โล แต่อีกไม่กี่เดือนก็จะหมดแล้ว เลยพยายามยื้อไว้ ไม่อยากโดนบัญชีดำ ไม่งั้นอนาคตคงลำบากแย่ หลาย ๆ คนคงสงสัยเรื่องค่าเทอม เรามีทุนติดตัวมาตั้งแต่ ม.ปลาย ซึ่งเขาสามารถส่งจนจบ ป.ตรีได้ แต่แค่เฉพาะค่าเทอม ค่ากินเราต้องหาเอง ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกสับสนมาก ว่าควรดรอปไปก่อนดีมั้ย แล้วพร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเรียนอีกครั้ง หรือ เอาให้จบเทอมนี้ไปก่อน อนาคตเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน ใจจริงเราฝืนมาหลายรอบอยู่เพราะด้วยความที่เรายังเชื่อมั่นว่าตัวเองจะไหว แต่หลาย ๆ อย่างมันก็ประเดประดังกันจนหัวหมุนไปหมด ยอมรับว่าอยากพักมาก ๆ แต่อีกความคิดก็อยากสู้ให้สุดก่อน จึงอยากได้ความเห็นจากท่าน ๆ ที่ได้เสียสละเวลาเข้ามาอ่านว่าเราควรที่จะทำอย่างไรดี ขอบคุณนะคะ