(เรื่องจริง) ผมชื่อกล้า ผมไปงานวัดเมื่อวานกับคนรับใช้ส่วนตัวชื่อนอย์ ขณะที่ผมไปงานวัดนั้น นอย์บอกให้ผมไปยิงตุ๊กตาดีไหม เเต่ผมทำไงได้จึงจะให้นอย์ยิงให้ แต่นอย์ก็พูดว่า '' ทำอะไรด้วยตนเองจะมีความสุขมากกว่า '' ผมเลยงงสิครับ เลยจับปืนยิงตุ๊กตาร่วงนับสิบ ทันใดนั้นผมเห็นใครไม่รู้เดินลับๆ
ผมเลยตามไปและพบว่า เขาโขมยข้าวมา และเงิน ผมนั่งถามเขาตรงๆว่า ''ข้าวน่ากินจัง ผมขอร่วมกินได้ไหม '' คนนั้นหวาดกลัวผมแต่ก็เอาข้าวให้ ผมเดินถือกล่องข้าวออกไปนั่งกินและบอกให้นอย์ ซื้อข้าวกับน้ำ ให้ผม พอนอย์มาถึงผมก็นำของสิ่งนั้น มอบให้ คนไร้บ้านดูดีใจ ซึ่งผมก็ยิ้มให้ และให้เงิน นอย์ถามผมว่า ทำไมถึงให้เงินล่ะ? ผมเลยตอบว่า ''ถึงชีวิตฉันจะรวยเเต่ก็แย่เเต่เขาจนแต่ก็ยิ้มได้ทไมฉันจะเเบ่งเงินทองให้เขาไม่ได้'' นอย์ดูภูมิใจ ผมบังเอิญไปเจอพี่กำลังเดินงานวัดพอดี เลยเข้าไปทัก พี่ผมตอบว่า '' ว่าไงน้อง '' และผลักผมลง สายตาคนทั้งงานจ้องที่ผม พี่ผมตะโกนว่า ''เฮ้ยย มองหน้าทำไม'' ผมเสียใจไม่น้อยแต่ผมก็สู้ ผมไปชมเวทีละคร ผมพบกับชีวิตมากมายที่ลำบากกว่าผมเยอะ นอย์บอกให้ผมกลับเพราะหากอยู่นานจะไม่ปลอดภัย ผมเลยขอไปจับปลาไม้ละ10 ก่อน ตอนที่ผมกำลังจับผมเผลอเอามือไปจับมือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งโตเทาๆพี่ผม พี่ผมวิ่งมาและชกหน้าผม และบอกผู้หญิงคนนั้นว่า "นั้นน้องชายโรคจิตของฉันเอง เธอห่างๆเขาน่ะ" ผมโกรธแต่ไม่เเสดงสีหน้าเพียงแค่ เดินออกมาจากตรงนั้นเเละพูดคำว่าขอโทษและพนนนนนนมมือไหว้ หลังวัดพี่ผมรุมต่อยผม
นอย์พยามห้ามจึงโดนลูกหลง ผมไม่ต่อสู้อะไร พี่ผมก็ยิ่งโกรธและบอกว่า "เเกมันเเค่ไอ้ตัวเสมือนที่ทางบ้านยกสมบัติให้แกแทนฉัน" และก็กระทืบผมตอนนั้น
ผมร้องให้แลเจ็บปวดมาก ผมได้พูดว่า "แล้วพี่รักผมไหม" พี่ไม่ตอบผมและพยุงตัวขึ้นและบอกให้นอย์เอาผมไปรักษา ผมแทบจะสลบทุกเมื่อ นอย์ก็ล่อเเล่ไม่มากก็น้อย เเต่ผมก็บอกให้นอย์วางผมลง พี่ผมมองด้วยความโกรธ และเศร้ามาก ผมยิ้มให้พี่ก่อนจะสลบไป ฝื้นมาอีกทีแผลก็สมานตัว ผมเดินลงบันไดไปหาพ่อ พ่อผมมองด้วยความโกรธและพูดว่า "ทำตระกูลเราเสียชื่ออีกแล้วทำไมต้องไปตีกันแย่งผู้หญิง'' ผมมองพี่ พี่ผมก็หลบตาและเดินเข้าห้อง ผมได้ยิ้มอ่อนก่อนจะ เข้าห้อง ไป ในเหตุการณ์นั้น ถ้าเป็นพวกคุณจะทำยังไงครับ ผมเศร้ามากๆ
เหตุการณ์ที่งานวัด
ผมเลยตามไปและพบว่า เขาโขมยข้าวมา และเงิน ผมนั่งถามเขาตรงๆว่า ''ข้าวน่ากินจัง ผมขอร่วมกินได้ไหม '' คนนั้นหวาดกลัวผมแต่ก็เอาข้าวให้ ผมเดินถือกล่องข้าวออกไปนั่งกินและบอกให้นอย์ ซื้อข้าวกับน้ำ ให้ผม พอนอย์มาถึงผมก็นำของสิ่งนั้น มอบให้ คนไร้บ้านดูดีใจ ซึ่งผมก็ยิ้มให้ และให้เงิน นอย์ถามผมว่า ทำไมถึงให้เงินล่ะ? ผมเลยตอบว่า ''ถึงชีวิตฉันจะรวยเเต่ก็แย่เเต่เขาจนแต่ก็ยิ้มได้ทไมฉันจะเเบ่งเงินทองให้เขาไม่ได้'' นอย์ดูภูมิใจ ผมบังเอิญไปเจอพี่กำลังเดินงานวัดพอดี เลยเข้าไปทัก พี่ผมตอบว่า '' ว่าไงน้อง '' และผลักผมลง สายตาคนทั้งงานจ้องที่ผม พี่ผมตะโกนว่า ''เฮ้ยย มองหน้าทำไม'' ผมเสียใจไม่น้อยแต่ผมก็สู้ ผมไปชมเวทีละคร ผมพบกับชีวิตมากมายที่ลำบากกว่าผมเยอะ นอย์บอกให้ผมกลับเพราะหากอยู่นานจะไม่ปลอดภัย ผมเลยขอไปจับปลาไม้ละ10 ก่อน ตอนที่ผมกำลังจับผมเผลอเอามือไปจับมือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งโตเทาๆพี่ผม พี่ผมวิ่งมาและชกหน้าผม และบอกผู้หญิงคนนั้นว่า "นั้นน้องชายโรคจิตของฉันเอง เธอห่างๆเขาน่ะ" ผมโกรธแต่ไม่เเสดงสีหน้าเพียงแค่ เดินออกมาจากตรงนั้นเเละพูดคำว่าขอโทษและพนนนนนนมมือไหว้ หลังวัดพี่ผมรุมต่อยผม
นอย์พยามห้ามจึงโดนลูกหลง ผมไม่ต่อสู้อะไร พี่ผมก็ยิ่งโกรธและบอกว่า "เเกมันเเค่ไอ้ตัวเสมือนที่ทางบ้านยกสมบัติให้แกแทนฉัน" และก็กระทืบผมตอนนั้น
ผมร้องให้แลเจ็บปวดมาก ผมได้พูดว่า "แล้วพี่รักผมไหม" พี่ไม่ตอบผมและพยุงตัวขึ้นและบอกให้นอย์เอาผมไปรักษา ผมแทบจะสลบทุกเมื่อ นอย์ก็ล่อเเล่ไม่มากก็น้อย เเต่ผมก็บอกให้นอย์วางผมลง พี่ผมมองด้วยความโกรธ และเศร้ามาก ผมยิ้มให้พี่ก่อนจะสลบไป ฝื้นมาอีกทีแผลก็สมานตัว ผมเดินลงบันไดไปหาพ่อ พ่อผมมองด้วยความโกรธและพูดว่า "ทำตระกูลเราเสียชื่ออีกแล้วทำไมต้องไปตีกันแย่งผู้หญิง'' ผมมองพี่ พี่ผมก็หลบตาและเดินเข้าห้อง ผมได้ยิ้มอ่อนก่อนจะ เข้าห้อง ไป ในเหตุการณ์นั้น ถ้าเป็นพวกคุณจะทำยังไงครับ ผมเศร้ามากๆ