เขียนบทห่วยแตก ไม่สนุกเลย สนุกแค่ อีพี 1-10 หลังๆเริ่มน้ำเน่า แล้วน้ำเน่าลากยาวไปตอนจบเลยอะ
จริงๆเขียนให้สะอางเป็นคนดีก็ได้ แล้วมีคนดีเฟ้นว่าให้สะอาดเกิดมาดีเพื่อใช้กรรม คืองง เกิดเป็นคนดีเพื่อใช้กรรมคืออะไร? ใช้กรรมเพราะไม่สู้คน ไม่อะ ไม่สู้คนไม่ได้แปลว่าต้องเป็นคนดีเสมอไป อีกทั้งเกิดเป็นคนเลวก็ชดใช้กรรมได้ เหมือนอิคำอ่อนไง คำอ่อนมันก็เลว งงว่าทำไมถึงใช้คำว่าดี-เลวในการเกิดชาติใหม่มาเป็นเครื่องมือเพื่ออ้างถึงการชดใช้กรรมจากชาติก่อน ในเมื่อตามหลักศาสนาพุทธแล้ว พื้นเพของจิตใจในชาติที่แล้วเป็นยังไง ชาตินี้ก็เป็นแบบนั้น เพราะมีจิตดวงเดียวกัน ไม่ได้แปลว่าเกิดใหม่จำอะไรไม่ได้แล้วนิสัยจะเปลี่ยนไป แต่นี่นิสัยตัวละคร 2 ชาติเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน มันไม่เม้กเซ้นต์อะไรเลย
หลายคนบอกสะอางยึดติดติดกะผ้าผืนเดียว มีโอกาสรอดตายแล้วทำไมไม่หนีไป มัวอาลัยอาวรณ์ผ้าซิ่นก็สมควรตายละ?….แหม ทีดีเบตให้ตัวละครอื่นนี่เหตุผลเยอะจัง แต่พอเป็นสะอางกลับสมองตันกันหมด! คิดอะไรไม่ได้??? ดูแล้วไม่เข้าใจในความคิดหูกคำ ณ ตอนนั้นจริงๆเหรอ
….คือคนที่โดนกระทำขนาดนั้นอะ ขนาดในคุกยังโดนทำร้าย ไม่มีทางรอดไปได้เลย แล้วถูกตัดสินโทษตาย ใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวังรอความตายไปวันๆ อีกทั้งคนที่รักที่สุดอย่างแม่ไอ่ยังฆ่าตัวตาย พ่อที่เทิดทูนก็ไม่ช่วยอะไรเลย จิตใจเค้าจะสามารถเข้มแข็งได้มากแค่ไหนกันเชียว สิ่งที่เป็นความหวังเพียงเศษเสี้ยวเดียวที่ยังเหลืออยู่ก็มีแค่ผ้าซิ่นลายหงส์ มีคนบอกว่ามันผ้าผืนเดียว แต่ผ้าผืนเดียวนี่มันเหมือนผ้าผืนอื่นที่ไหนอะ…ในเมื่อมันถูกทอมาด้วยความรัก ความใส่ใจในทุกลวดลาย กว่าจะได้มาเป็นรูปหงส์สวาหะ ทอขึ้นมาก็เพื่อถวายแด่พระพรหม เพื่ออิสรภาพอันริบหรี่ในชีวิตของผู้หญิงคนนึง ที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากความหวังนี้ความหวังเดียว (ตอนแรกทอขึ้นเพื่อรักกับศรีโซ่ทอง) มันคือสิ่งเดียวที่เป็นความหวังแล้วอะ อีกอย่างหนีไปกะเพียคำจันแล้วจะยังไงต่อ จะไปได้ไกลแค่ไหน สุดท้ายถึงหนีไปได้ก็ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะโดนทางการจับได้ อยู่อย่างผู้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลย หลบซ่อนไปที่ไหน จะไปอยู่กระท่อมเก่าๆกับเพียคำจันหรอ? ในเมื่ออยู่รอดได้แค่ตัว แต่จิตวิญญาณมันตายไปหมดแล้วจะอยู่ไปทำไม ถ้าไม่มีความหวัง ถ้าไม่มีซิ่นลายหงส์ นี่คือสิ่งที่คนที่สิ้นหวังมากๆอย่างหูกคำคิดในเวลานั้น ถ้าต้องหนีไปอย่างผู้แพ่อย่างนั้น ไม่สู้ยอมตายไปพร้อมกับซิ่นผืนเดียวนี้ เพื่ออิสรภาพในภพหน้าล่ะ จริงมั้ย สาบานมั้ยว่าถ้าโดนทำร้ายจนมีสภาพจิตใจแบบสะอางจะไม่ทำแบบเดียวกันอะ ดังนั้นอย่าตัดสินคนอื่นเหอะว่าทำไมโง่จัง มีโอกาสไม่หนีนู่นนี่อะ เค้าโดนกระทำมาเยอะมากอะ
บางคนบอกสะอางแค้นมากเกินไป แต่สะอาดปล่อยวาง ไม่แค้น ถึงพบความสุข
…..ถามจริงๆ สะอาดจะแค้นได้ยังไงอะ เพราะแต่ละกระทงนี่เจ็บปวดน้อยกว่าสะอางมากกกกกกกๆๆๆๆๆ อย่าง กรณีสารวัตรกำจรนี่ ถ้านางไม่คิดเองเออเองจะเจ็บปวดปะ? งง ในเมื่อสารวัตรชอบสะอาง ตัวเองเจ็บปวดไรอะ แต่ดูสิ่งที่หูกคำโดนดิ ทั้งร่างกาย จิตใจ ถึงหูกคำไม่คิดเองเออเอง อิศรีสะอาดกับแม่ก็มามอบความเจ็บช้ำให้เลย ไม่ต้องร้องขอ แถมเยอะมากที่หูกคำต้องโดน โดนตั้งแต่เกิดจนตายอะ โดนเยอะกว่าอิ 2 แม่ลูกชาติใหม่เยอะ (ตอนเกิดอิอัญญานางคำอ่อนจะยึดผ้าไหมทองหูกคำไปอะ จนตอนตายก็รู้อยู่ หลังตายก็ยังไม่จบด้วย เอาเลือดเค้าไปย้อมซิ่นอีก) แต่ชาติใหม่สะอางไม่ได้ทำถึงขั้นนั้นเลย ทำน้อยมากๆถ้าเทียบกัน สะอาดทำสำ-ออยไปบวช ตอนคำอ่อนตายสะอางยังบอกว่ารู้สึกไม่ดีแล้วมากราบแม่เลย ความเลวของสะอางกับ 2 แม่ลูกนั้นเทียบกันไม่ได้ด้วยซ้ำ บอกสะอาดดี? เอ้า ก็ดีสิ ชาติก่อนไม่ถูกกระทำหนิ มันจะไปผูกใจเจ็บกะใครได้ แต่สะอางแค้นเพราะโดนกระทำไง คนไม่โดนมันก็เกิดมาไม่คิดร้ายกะใครไง ไม่ใช่เพราะมันเป็นคนดีหรอก สะอางไม่ใช่คนเลวโดยเนื้อแท้อะ อีกอย่างลองให้สะอาดโดนกระทำบ้างสิ อย่างตอนสะอางแย่งซิ่น (ตอนอีพี 1มั้ง) มันยังโกรธเป็นเลย แล้วลองให้มันโดนหนักเท่าหูกคำดิ สาบานให้ฟ้าผ่าตายดิว่าสะอาดจะไม่แค้น ไม่สาปแช่งใครแบบหูกคำ
บทอื่นๆก็ขัดใจมาก บทตัวประกอบอะ อย่างแม่สายอะ รู้ว่าอีคำอ่อนฆ่าพ่อ ของแม่-งอ ยังกราบไหว้บูชาเพียงเพราะมันให้ข้าวให้น้ำ……มันเป็นฆาตกรไง!…ถ้าเป็นชีวิตจริงคนอย่างแม่สายนี่โคตรน่ากลัวอะ ปิดข่าวมาเป็น 10 10 ปี แล้วพอแม่-งอขอคืนบ้าน มาทำหน้าไม่พอใจใส่เค้า เอ้า คือเทิดทูนอีคำอ่อนเฉย ทำไปได้ ความคิดโคตรทุเรศอะ
ไหนจะสะออน (แล้วสะอาดด้วย) คือรู้แล้วว่าอิคำอ่อนทำอะไรไว้ คือแล้วรู้ว่าเรือนนี้ก็เป็นเรือนแม่-งอ แต่กลับว่าแม่-งอ แล้วบอกไม่ให้มายุ่งกะแม่ตัวเอง เห้อออ ใช้ความกตัญญูมาอ้าง แต่มนุษยธรรมไม่มีเลยจ้าา ไม่เอาผิดอะไรแม่ตัวเองด้วยนะ สะออนก็ทำเป็าบอกไม่สบายใจ แต่นิ่ง นิ่งมาก รักแม่จัดๆ ถึงแม้แม่จะเป็นฆาตกรก็ตาม คือรักแม่ก็ไม่ผิดเลยนะ แต่นิ่งเกินอะ แล้วนังว่าเหยื่ออย่างแม่-งอที่พ่อโดนฆ่าอีก ถูกยึดเรือนไปอีก โห เกินไปมากนะสะอาดกะสะออนอะ ไม่มีใครให้ความเป็นธรรมกะแม่-งอเลยด้วยซ้ำ
แล้วบทแบบ…..มาบิ้วตอนแรกให้สงสารสะอางแล้วยำใจคนดูให้เละชิบห** สุดท้ายตัวละครที่ถูกหลอกให้เชียร์ มาสะดุดส้นTeenตายตอนจบ ใครจะพอใจมั่งอะ…แก้แค้นก็ไม่ได้แก้แค้น โอ้ยน้อ ดูละปวดใจ ไหนจะแต่งให้สะอางเลวร้ายอีกมากในอีพีท้ายๆ โกรธมาก
คือ….มันแย่อะ มีแนวทางมากมายเลยนะที่จะเขียนบทให้ดีกว่านี้อะ แต่ทีมผู้สร้างละครกับไม่เลือกจะทำ….. ผิดหวัง พูดเลย ขนาดไม่ใช่คนทำหนัง แต่เรายังรู้สึกว่าความคิดในหัวเราถึงเนื้อเรื่องที่จะให้ซิ่นลายหงส์เป็นไปยังดีกว่าเนื้อเรื่องของคนเขียนบทอีกอะ …..พล็อตที่คิดในหัวเราคือ ‘สะอางไม่เลวขนาดนี้อะ อย่างแย่งพ่อจ้าวอะ ควรแบบ เจอกันแล้วตกหลุมรักกัน แต่แม่จ้าวปทุมรัตน์อยากให้แต่งกับสะอาด เพราะเชื่อว่าสะอาดจะเป็นแม่เจ้าที่เพียบพร้อมและรักพ่อเจ้า แต่พ่อเจ้ากับสะอางรักกัน สะอางเลยเจ็บปวดใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่สุดท้ายพ่อเจ้าก็เลือกจะแต่งกับสะอาง สะอาดก็ต้องเสียใจ โดยที่สะอางไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ใช่แต่งบทให้นางเอกไม่รักใครเลยแบบนี้อะ แต่งให้สะอางเห็นแก่ตัวมากๆ ตอนท้ายเราแต่งให้สะอางเป็นแม่เจ้าที่รู้จักว่าราชการช่วยพ่อเจ้า ในเชิงที่ผูกสัมพันธ์กับเมืองนอก เพราะในชาติที่แล้ว มีประเด็นว่าหูกคำตำซิ่นลายหงส์ซึ่งเป็นของต้องห้ามในเวียงคำนาค ผิดหลักบ้านเมือง ชาตินี้จึงอยากให้สะอางได้เป็นแม่เจ้าที่เป็นคนเปิดรับเอาวัฒนธรรมอื่นๆเข้ามาในเมืองอิสานบุรี สิ่งที่ผู้คนยึดติดแบบเดิมๆ ก็จะถูกเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นเครื่องแต่งกายให้ทันสมัยเหมือนภาคกลาง หรืออย่างอื่น ไม่ต้องเยอะมากมาย เพื่อไม่ให้เกินหลักการความเป็นจริง แต่นี่เขียนให้สะอางเป็นแม่เจ้าที่ไม่ทำอะไรเลยอะ คือเราว่าการที่สะอางทำอะไรไม่เป็นมันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งนะ คือเป็นเฉพาะตัวบุคคล สะอางเป็นแม่เจ้า ดังนั้นไม่ต้องเสียแรงทำอะไร แต่จำเป็นต้องคนที่มีความเป็นผู้นำ เช่น ทอผ้าเองไม่ได้ก็ไม่ต้องเสียแรงเหมือนสะอาด แต่รู้จักเกณฑ์คนที่มีความสามารถเป็นเลิศในการทอผ้าของเมืองอิสานบุรีมาทอผ้าในพิธีสำคัญได้ และคนเหล่านี้ก็ต้องฝีมือสุดยอดกว่าสะอาดอยู่แล้ว เป็นการแสดงบารมีผู้นำของแม่เจ้าสะอางได้อย่างดี และตอนสุดท้ายมีจบ 2 แบบ คือ 1) คำอ่อน พ่อแพทย์อะไรก็ตายตามนั้น สะอาดบวชแต่ทนปวดใจยาวนาน สะออนมีความสุขกับโซ่ทองครองเรือนพุทไธเทพ ชีวิตของสะอางได้ปล่อยวางความแค้นจากทุกคนได้ และรู้ว่าคำสาปแช่งจริงๆแล้วไม่มีผลอะไรเลย มีแต่จะทำให้คนสาปแช่งต้องผูกกรรม วนเวียนอยู่ในชีวิตคนที่ตัวเองสาปแช่ง เพราะกรรมทำหน้าที่ของมัน ไม่มีใครอยู่เหนือบาปบุญ ซิ่นลายหงส์ถูกย้อมทำความสะอาดอย่างดี และได้ถูกสะอางถวายบูชาให้พระพรหมตามที่นางจำได้แล้วว่าหูกคำทอผ้าซิ่นเพื่ออะไร และซิ่นลายหงส์จะไม่ถูกใครทั้งนั้นนำกลับมาใช้อีกเลย หรือ อีกอย่างคือ สะอางเก็บไว้ตลอดชีวิต แล้วนางก็ใช้ชีวิตอยู่ในวังกับพ่อเจ้าอย่างมีความสุขพร้อมลูกชาย หรือแบบ 2) เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ตอนจบพ่อเจ้าตายเพราะโรคร้าย สะอางจึงเสียใจมาก (และปล่อยวางความแค้นตามที่พ่อเจ้าเคยบอกด้วยความรัก หรือ ปล่อยวางตามที่บอกไว้ในข้อ 1 ) สุดท้ายศรีธาราขึ้นเป็นพ่อเจ้าคนใหม่ ลูกชายสะอางก็เติบโตในวัง ส่วนสะอางก็ได้ไปบวช ละทิ้งความแค้นลง
เนี่ย มันก็จบสวยได้นะ แต่คนสร้างเค้าไม่ทำ เสียใจมาก…และเราก็ไม่รู้ว่าเราผิดตรงไหนเหรอที่ไปคาดหวังอะ ในเมื่อคุณมาให้ความหวังเราเอง ปูเรื่องมาว่าหูกคำโดนกระทำนู่นนี่อะ จะไม่ให้เราผิดหวังกันได้ไงอะ ละครไทยกี่ปีกี่ช่ติก็ย่ำแยู่แบบนี่อะ ก็คุณทำแต่บทขัดๆแบบนี่ คุณสามารถสร้างมันให้ขลังได้อะ สร้างให้คนรักตัวเอกได้ ร้องไห้ไปด้วยได้ สะใจไปด้วยได้ โดยที่สุดท้ายก็ให้ข้อคิดที่สมเหตุสมผล ข้อคิดเรื่องการปล่อยวางได้ โดยไม่จำเป็นต้องให้สะอางเกิดมาเลวร้ายเพื่อจะใช้สะอางเป็นคัวสะท้อนว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วอะ นี่คุณทำร้ายตัวละครสะอางมากจริงๆอะ แล้วเสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน….ก็อยู่ที่ตัวละครสะอางไง คนมาดูเพราะสงสารหูกคำ อยากเห็นสะอางแก้แค้น นั่นคือสิ่งที่คุณตีหัวเข้าบ้านคนให้ดูเรื่องนี้ แต่ตอนจบคุณกับทำให้ตัวละครที่พวกเค้าเชียร์ต้องมีมลทินอย่างหนัก เห้อ ดูอย่างนาคี บุพเพสันนิวาศ วันทอง ไรพวกนี้อะ ที่เรตติ้งเค้าสูงๆ บทเค้าขลัง คือเค้าไม่ทำร้ายตัวละครอะ ทุกตัวมีมิติและ ตัวละครที่คนดูเชียร์นั่นตอนจบจบแบบตราตรึง จบแบบงดงามไม่ว่าจะกู๊ดเอ็นหรือแบดเอ็น นี่คือคุณจบแบดเอ็นไม่ว่า แต่ปูให้สะอางกว่าจะแบดเอ็นอะ คือทำให้เราผิดหวังกับตัวละครนี้ได้ยังไง เป็นแบบนี้วงการนี้ก็ย้ำอยู่แค่นี้ต่อไปเถอะ หมดคำพูดละ
จบข่าว
ซิ่นลายหงส์ จบห่วยมาก
จริงๆเขียนให้สะอางเป็นคนดีก็ได้ แล้วมีคนดีเฟ้นว่าให้สะอาดเกิดมาดีเพื่อใช้กรรม คืองง เกิดเป็นคนดีเพื่อใช้กรรมคืออะไร? ใช้กรรมเพราะไม่สู้คน ไม่อะ ไม่สู้คนไม่ได้แปลว่าต้องเป็นคนดีเสมอไป อีกทั้งเกิดเป็นคนเลวก็ชดใช้กรรมได้ เหมือนอิคำอ่อนไง คำอ่อนมันก็เลว งงว่าทำไมถึงใช้คำว่าดี-เลวในการเกิดชาติใหม่มาเป็นเครื่องมือเพื่ออ้างถึงการชดใช้กรรมจากชาติก่อน ในเมื่อตามหลักศาสนาพุทธแล้ว พื้นเพของจิตใจในชาติที่แล้วเป็นยังไง ชาตินี้ก็เป็นแบบนั้น เพราะมีจิตดวงเดียวกัน ไม่ได้แปลว่าเกิดใหม่จำอะไรไม่ได้แล้วนิสัยจะเปลี่ยนไป แต่นี่นิสัยตัวละคร 2 ชาติเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน มันไม่เม้กเซ้นต์อะไรเลย
หลายคนบอกสะอางยึดติดติดกะผ้าผืนเดียว มีโอกาสรอดตายแล้วทำไมไม่หนีไป มัวอาลัยอาวรณ์ผ้าซิ่นก็สมควรตายละ?….แหม ทีดีเบตให้ตัวละครอื่นนี่เหตุผลเยอะจัง แต่พอเป็นสะอางกลับสมองตันกันหมด! คิดอะไรไม่ได้??? ดูแล้วไม่เข้าใจในความคิดหูกคำ ณ ตอนนั้นจริงๆเหรอ
….คือคนที่โดนกระทำขนาดนั้นอะ ขนาดในคุกยังโดนทำร้าย ไม่มีทางรอดไปได้เลย แล้วถูกตัดสินโทษตาย ใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวังรอความตายไปวันๆ อีกทั้งคนที่รักที่สุดอย่างแม่ไอ่ยังฆ่าตัวตาย พ่อที่เทิดทูนก็ไม่ช่วยอะไรเลย จิตใจเค้าจะสามารถเข้มแข็งได้มากแค่ไหนกันเชียว สิ่งที่เป็นความหวังเพียงเศษเสี้ยวเดียวที่ยังเหลืออยู่ก็มีแค่ผ้าซิ่นลายหงส์ มีคนบอกว่ามันผ้าผืนเดียว แต่ผ้าผืนเดียวนี่มันเหมือนผ้าผืนอื่นที่ไหนอะ…ในเมื่อมันถูกทอมาด้วยความรัก ความใส่ใจในทุกลวดลาย กว่าจะได้มาเป็นรูปหงส์สวาหะ ทอขึ้นมาก็เพื่อถวายแด่พระพรหม เพื่ออิสรภาพอันริบหรี่ในชีวิตของผู้หญิงคนนึง ที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากความหวังนี้ความหวังเดียว (ตอนแรกทอขึ้นเพื่อรักกับศรีโซ่ทอง) มันคือสิ่งเดียวที่เป็นความหวังแล้วอะ อีกอย่างหนีไปกะเพียคำจันแล้วจะยังไงต่อ จะไปได้ไกลแค่ไหน สุดท้ายถึงหนีไปได้ก็ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะโดนทางการจับได้ อยู่อย่างผู้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลย หลบซ่อนไปที่ไหน จะไปอยู่กระท่อมเก่าๆกับเพียคำจันหรอ? ในเมื่ออยู่รอดได้แค่ตัว แต่จิตวิญญาณมันตายไปหมดแล้วจะอยู่ไปทำไม ถ้าไม่มีความหวัง ถ้าไม่มีซิ่นลายหงส์ นี่คือสิ่งที่คนที่สิ้นหวังมากๆอย่างหูกคำคิดในเวลานั้น ถ้าต้องหนีไปอย่างผู้แพ่อย่างนั้น ไม่สู้ยอมตายไปพร้อมกับซิ่นผืนเดียวนี้ เพื่ออิสรภาพในภพหน้าล่ะ จริงมั้ย สาบานมั้ยว่าถ้าโดนทำร้ายจนมีสภาพจิตใจแบบสะอางจะไม่ทำแบบเดียวกันอะ ดังนั้นอย่าตัดสินคนอื่นเหอะว่าทำไมโง่จัง มีโอกาสไม่หนีนู่นนี่อะ เค้าโดนกระทำมาเยอะมากอะ
บางคนบอกสะอางแค้นมากเกินไป แต่สะอาดปล่อยวาง ไม่แค้น ถึงพบความสุข
…..ถามจริงๆ สะอาดจะแค้นได้ยังไงอะ เพราะแต่ละกระทงนี่เจ็บปวดน้อยกว่าสะอางมากกกกกกกๆๆๆๆๆ อย่าง กรณีสารวัตรกำจรนี่ ถ้านางไม่คิดเองเออเองจะเจ็บปวดปะ? งง ในเมื่อสารวัตรชอบสะอาง ตัวเองเจ็บปวดไรอะ แต่ดูสิ่งที่หูกคำโดนดิ ทั้งร่างกาย จิตใจ ถึงหูกคำไม่คิดเองเออเอง อิศรีสะอาดกับแม่ก็มามอบความเจ็บช้ำให้เลย ไม่ต้องร้องขอ แถมเยอะมากที่หูกคำต้องโดน โดนตั้งแต่เกิดจนตายอะ โดนเยอะกว่าอิ 2 แม่ลูกชาติใหม่เยอะ (ตอนเกิดอิอัญญานางคำอ่อนจะยึดผ้าไหมทองหูกคำไปอะ จนตอนตายก็รู้อยู่ หลังตายก็ยังไม่จบด้วย เอาเลือดเค้าไปย้อมซิ่นอีก) แต่ชาติใหม่สะอางไม่ได้ทำถึงขั้นนั้นเลย ทำน้อยมากๆถ้าเทียบกัน สะอาดทำสำ-ออยไปบวช ตอนคำอ่อนตายสะอางยังบอกว่ารู้สึกไม่ดีแล้วมากราบแม่เลย ความเลวของสะอางกับ 2 แม่ลูกนั้นเทียบกันไม่ได้ด้วยซ้ำ บอกสะอาดดี? เอ้า ก็ดีสิ ชาติก่อนไม่ถูกกระทำหนิ มันจะไปผูกใจเจ็บกะใครได้ แต่สะอางแค้นเพราะโดนกระทำไง คนไม่โดนมันก็เกิดมาไม่คิดร้ายกะใครไง ไม่ใช่เพราะมันเป็นคนดีหรอก สะอางไม่ใช่คนเลวโดยเนื้อแท้อะ อีกอย่างลองให้สะอาดโดนกระทำบ้างสิ อย่างตอนสะอางแย่งซิ่น (ตอนอีพี 1มั้ง) มันยังโกรธเป็นเลย แล้วลองให้มันโดนหนักเท่าหูกคำดิ สาบานให้ฟ้าผ่าตายดิว่าสะอาดจะไม่แค้น ไม่สาปแช่งใครแบบหูกคำ
บทอื่นๆก็ขัดใจมาก บทตัวประกอบอะ อย่างแม่สายอะ รู้ว่าอีคำอ่อนฆ่าพ่อ ของแม่-งอ ยังกราบไหว้บูชาเพียงเพราะมันให้ข้าวให้น้ำ……มันเป็นฆาตกรไง!…ถ้าเป็นชีวิตจริงคนอย่างแม่สายนี่โคตรน่ากลัวอะ ปิดข่าวมาเป็น 10 10 ปี แล้วพอแม่-งอขอคืนบ้าน มาทำหน้าไม่พอใจใส่เค้า เอ้า คือเทิดทูนอีคำอ่อนเฉย ทำไปได้ ความคิดโคตรทุเรศอะ
ไหนจะสะออน (แล้วสะอาดด้วย) คือรู้แล้วว่าอิคำอ่อนทำอะไรไว้ คือแล้วรู้ว่าเรือนนี้ก็เป็นเรือนแม่-งอ แต่กลับว่าแม่-งอ แล้วบอกไม่ให้มายุ่งกะแม่ตัวเอง เห้อออ ใช้ความกตัญญูมาอ้าง แต่มนุษยธรรมไม่มีเลยจ้าา ไม่เอาผิดอะไรแม่ตัวเองด้วยนะ สะออนก็ทำเป็าบอกไม่สบายใจ แต่นิ่ง นิ่งมาก รักแม่จัดๆ ถึงแม้แม่จะเป็นฆาตกรก็ตาม คือรักแม่ก็ไม่ผิดเลยนะ แต่นิ่งเกินอะ แล้วนังว่าเหยื่ออย่างแม่-งอที่พ่อโดนฆ่าอีก ถูกยึดเรือนไปอีก โห เกินไปมากนะสะอาดกะสะออนอะ ไม่มีใครให้ความเป็นธรรมกะแม่-งอเลยด้วยซ้ำ
แล้วบทแบบ…..มาบิ้วตอนแรกให้สงสารสะอางแล้วยำใจคนดูให้เละชิบห** สุดท้ายตัวละครที่ถูกหลอกให้เชียร์ มาสะดุดส้นTeenตายตอนจบ ใครจะพอใจมั่งอะ…แก้แค้นก็ไม่ได้แก้แค้น โอ้ยน้อ ดูละปวดใจ ไหนจะแต่งให้สะอางเลวร้ายอีกมากในอีพีท้ายๆ โกรธมาก
คือ….มันแย่อะ มีแนวทางมากมายเลยนะที่จะเขียนบทให้ดีกว่านี้อะ แต่ทีมผู้สร้างละครกับไม่เลือกจะทำ….. ผิดหวัง พูดเลย ขนาดไม่ใช่คนทำหนัง แต่เรายังรู้สึกว่าความคิดในหัวเราถึงเนื้อเรื่องที่จะให้ซิ่นลายหงส์เป็นไปยังดีกว่าเนื้อเรื่องของคนเขียนบทอีกอะ …..พล็อตที่คิดในหัวเราคือ ‘สะอางไม่เลวขนาดนี้อะ อย่างแย่งพ่อจ้าวอะ ควรแบบ เจอกันแล้วตกหลุมรักกัน แต่แม่จ้าวปทุมรัตน์อยากให้แต่งกับสะอาด เพราะเชื่อว่าสะอาดจะเป็นแม่เจ้าที่เพียบพร้อมและรักพ่อเจ้า แต่พ่อเจ้ากับสะอางรักกัน สะอางเลยเจ็บปวดใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่สุดท้ายพ่อเจ้าก็เลือกจะแต่งกับสะอาง สะอาดก็ต้องเสียใจ โดยที่สะอางไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ใช่แต่งบทให้นางเอกไม่รักใครเลยแบบนี้อะ แต่งให้สะอางเห็นแก่ตัวมากๆ ตอนท้ายเราแต่งให้สะอางเป็นแม่เจ้าที่รู้จักว่าราชการช่วยพ่อเจ้า ในเชิงที่ผูกสัมพันธ์กับเมืองนอก เพราะในชาติที่แล้ว มีประเด็นว่าหูกคำตำซิ่นลายหงส์ซึ่งเป็นของต้องห้ามในเวียงคำนาค ผิดหลักบ้านเมือง ชาตินี้จึงอยากให้สะอางได้เป็นแม่เจ้าที่เป็นคนเปิดรับเอาวัฒนธรรมอื่นๆเข้ามาในเมืองอิสานบุรี สิ่งที่ผู้คนยึดติดแบบเดิมๆ ก็จะถูกเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นเครื่องแต่งกายให้ทันสมัยเหมือนภาคกลาง หรืออย่างอื่น ไม่ต้องเยอะมากมาย เพื่อไม่ให้เกินหลักการความเป็นจริง แต่นี่เขียนให้สะอางเป็นแม่เจ้าที่ไม่ทำอะไรเลยอะ คือเราว่าการที่สะอางทำอะไรไม่เป็นมันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งนะ คือเป็นเฉพาะตัวบุคคล สะอางเป็นแม่เจ้า ดังนั้นไม่ต้องเสียแรงทำอะไร แต่จำเป็นต้องคนที่มีความเป็นผู้นำ เช่น ทอผ้าเองไม่ได้ก็ไม่ต้องเสียแรงเหมือนสะอาด แต่รู้จักเกณฑ์คนที่มีความสามารถเป็นเลิศในการทอผ้าของเมืองอิสานบุรีมาทอผ้าในพิธีสำคัญได้ และคนเหล่านี้ก็ต้องฝีมือสุดยอดกว่าสะอาดอยู่แล้ว เป็นการแสดงบารมีผู้นำของแม่เจ้าสะอางได้อย่างดี และตอนสุดท้ายมีจบ 2 แบบ คือ 1) คำอ่อน พ่อแพทย์อะไรก็ตายตามนั้น สะอาดบวชแต่ทนปวดใจยาวนาน สะออนมีความสุขกับโซ่ทองครองเรือนพุทไธเทพ ชีวิตของสะอางได้ปล่อยวางความแค้นจากทุกคนได้ และรู้ว่าคำสาปแช่งจริงๆแล้วไม่มีผลอะไรเลย มีแต่จะทำให้คนสาปแช่งต้องผูกกรรม วนเวียนอยู่ในชีวิตคนที่ตัวเองสาปแช่ง เพราะกรรมทำหน้าที่ของมัน ไม่มีใครอยู่เหนือบาปบุญ ซิ่นลายหงส์ถูกย้อมทำความสะอาดอย่างดี และได้ถูกสะอางถวายบูชาให้พระพรหมตามที่นางจำได้แล้วว่าหูกคำทอผ้าซิ่นเพื่ออะไร และซิ่นลายหงส์จะไม่ถูกใครทั้งนั้นนำกลับมาใช้อีกเลย หรือ อีกอย่างคือ สะอางเก็บไว้ตลอดชีวิต แล้วนางก็ใช้ชีวิตอยู่ในวังกับพ่อเจ้าอย่างมีความสุขพร้อมลูกชาย หรือแบบ 2) เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ตอนจบพ่อเจ้าตายเพราะโรคร้าย สะอางจึงเสียใจมาก (และปล่อยวางความแค้นตามที่พ่อเจ้าเคยบอกด้วยความรัก หรือ ปล่อยวางตามที่บอกไว้ในข้อ 1 ) สุดท้ายศรีธาราขึ้นเป็นพ่อเจ้าคนใหม่ ลูกชายสะอางก็เติบโตในวัง ส่วนสะอางก็ได้ไปบวช ละทิ้งความแค้นลง
เนี่ย มันก็จบสวยได้นะ แต่คนสร้างเค้าไม่ทำ เสียใจมาก…และเราก็ไม่รู้ว่าเราผิดตรงไหนเหรอที่ไปคาดหวังอะ ในเมื่อคุณมาให้ความหวังเราเอง ปูเรื่องมาว่าหูกคำโดนกระทำนู่นนี่อะ จะไม่ให้เราผิดหวังกันได้ไงอะ ละครไทยกี่ปีกี่ช่ติก็ย่ำแยู่แบบนี่อะ ก็คุณทำแต่บทขัดๆแบบนี่ คุณสามารถสร้างมันให้ขลังได้อะ สร้างให้คนรักตัวเอกได้ ร้องไห้ไปด้วยได้ สะใจไปด้วยได้ โดยที่สุดท้ายก็ให้ข้อคิดที่สมเหตุสมผล ข้อคิดเรื่องการปล่อยวางได้ โดยไม่จำเป็นต้องให้สะอางเกิดมาเลวร้ายเพื่อจะใช้สะอางเป็นคัวสะท้อนว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วอะ นี่คุณทำร้ายตัวละครสะอางมากจริงๆอะ แล้วเสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน….ก็อยู่ที่ตัวละครสะอางไง คนมาดูเพราะสงสารหูกคำ อยากเห็นสะอางแก้แค้น นั่นคือสิ่งที่คุณตีหัวเข้าบ้านคนให้ดูเรื่องนี้ แต่ตอนจบคุณกับทำให้ตัวละครที่พวกเค้าเชียร์ต้องมีมลทินอย่างหนัก เห้อ ดูอย่างนาคี บุพเพสันนิวาศ วันทอง ไรพวกนี้อะ ที่เรตติ้งเค้าสูงๆ บทเค้าขลัง คือเค้าไม่ทำร้ายตัวละครอะ ทุกตัวมีมิติและ ตัวละครที่คนดูเชียร์นั่นตอนจบจบแบบตราตรึง จบแบบงดงามไม่ว่าจะกู๊ดเอ็นหรือแบดเอ็น นี่คือคุณจบแบดเอ็นไม่ว่า แต่ปูให้สะอางกว่าจะแบดเอ็นอะ คือทำให้เราผิดหวังกับตัวละครนี้ได้ยังไง เป็นแบบนี้วงการนี้ก็ย้ำอยู่แค่นี้ต่อไปเถอะ หมดคำพูดละ
จบข่าว