สวัสดีครับ ผมอายุ 17 ปี ต้องย้อนไปก่อนว่าแต่ก่อนบ้านผมนั้นเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก อยู่ด้วยกันคุยด้วยกันตลอดเวลา ไม่มีการทะเลาะกัน แล้วบ้านผมเป็นร้านขายของชำ ตั้งแต่เด็กผมก็ไม่ค่อยจะได้ช่วยพ่อแม่ขายของ มีแต่ไปเล่นเกมที่ร้านเกม จะเรียกว่าเด็กติดเกมก็ได้ แต่พอขึ้น ม.1 ผมก็ไม่ได้ไปเล่นอีกเลย เพราะเหมือนมันโตขึ้นมันก็เริ่มเบื่อๆเลยไม่ไปเล่นเกมที่ร้านเลย แต่ปัจจุบันก็ยังเล่นเกมอยู่ ถึงผมจะติดเกมหนังสือก็ไม่ค่อยจะอ่าน ผมบอกเลยว่าเกรดผมก็ไม่ได้แย่เลยครับ ม.3 ผมได้เกรดเฉลี่ย 4.00 ต้องขอบอกเลยครับว่าโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ก็ไม่ได้แบบว่าเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ มันก็เลยจะเรียนแบบว่าไม่ค่อยยากเท่าไหร่
ปัญหาเกิดตอนผมกำลังจะขึ้น ม.4 เป็นช่วงปิดเทอม พ่อกับแม่ผมทะเลาะกันบ่อยมาก ต้องขอบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้แม่ผมติดการพนันเสียเงินไปเป็นแสน แต่ผมก็ไม่เคยจะโกรธแม่ผมเลย เพราะเงินแค่นั้นเทียบกับการอยู่ด้วยกันที่อบอุ่นแล้วมันเทียบกันไม่ได้เลย แต่ทีนี้ปัญหาเกิดที่พ่อผมพอได้รู้ว่าแม่ติดการพนันเสียเงินเป็นแสน พ่อก็โกรธแม่มาก มีแต่ต่อว่าแม่ทั้งๆที่ผมไม่เคยจะว่าอะไรแม่เลย ต้องบอกก่อนว่าแม่ผมเป็นคนลาว พ่อผมเป็นคนไทย พ่อก็มีแต่ซ้ำเติมแม่ทุกๆวันได้มั้งครับ ละยังไล่ให้แม่กลับไปประเทศตัวเองอีกด้วย พอมาวันหนึ่งแม่แอบหนีพ่อไป(ตามที่พ่อเคยพูด) แต่ก่อนวันนั้นแม่ก็ได้มาบอกผมล่วงหน้าไว้แล้วว่าแม่จะไป ซึ่งผมก็รู้และไม่ได้บอกพ่อ ผมก็เคารพการตัดสินใจของแม่ก็ไม่ได้โกรธแม่แต่อย่างใด พอพ่อรู้ว่าแม่หนีไป พ่อก็โทรตามแม่(ตัวเองเป็นคนไล่แท้ๆ ยังจะยื้ออีก) แรกๆผมกับพ่อก็อยู่กันได้ปกติ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ใช้ชีวิตปกติต้องเรียนออนไลน์เพราะมันช่วงโควิดระบาด ผ่านมาประมาณช่วงก่อนปีใหม่พ่อแอบไปมีคนใหม่ ผมก็คิดแค่นั้นมันก็ยังพอรับได้ แต่หลังๆมาเริ่มไม่อยู่บ้าน ผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว แถมบ้านผมยังเป็นหนี้ธนาคารอีก ผมก็คิดถ้าไม่เปิดร้านขายของแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้ พอผมบอกพ่อพ่อก็มีแต่ว่าปล่อยให้เขายึดบ้านไปเลย ในใจผมคิดนรกส่งมันมาเกิดแท้ๆ ทั้งๆที่ผมก็พยายามมองโลกในแง่ดีแล้วว่าอะไรพอทำได้ก็ทำไปจนกว่ามันจะสุดจริงๆ ตอนนี้โทรศัพท์ผมก็พัง ผมก็ไม่ค่อยอยากจะขอเงินซื้อเพราะก็กลัวว่าจะโดนว่าอีก แต่พอขอเงินซื้อเท่านั้นแหละบอกว่าไม่มี ทั้งๆที่ยังพอมีอยู่ ผมก็ขอแค่5,000 ซื้อเอาไว้ติดต่อเรื่องต่างๆ ในใจผมคิดนะก็เพราะเอาไปให้คนใหม่ไงเลยไม่มีให้ลูก ปัจจุบันผมรู้สึกว่าขาดความอบอุ่นมาก กับการที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่ครอบครัวไม่รักกัน ถ้าผมอยู่คนเดียวโดยที่ครอบครัวยังรักกันผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
ครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น
ปัญหาเกิดตอนผมกำลังจะขึ้น ม.4 เป็นช่วงปิดเทอม พ่อกับแม่ผมทะเลาะกันบ่อยมาก ต้องขอบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้แม่ผมติดการพนันเสียเงินไปเป็นแสน แต่ผมก็ไม่เคยจะโกรธแม่ผมเลย เพราะเงินแค่นั้นเทียบกับการอยู่ด้วยกันที่อบอุ่นแล้วมันเทียบกันไม่ได้เลย แต่ทีนี้ปัญหาเกิดที่พ่อผมพอได้รู้ว่าแม่ติดการพนันเสียเงินเป็นแสน พ่อก็โกรธแม่มาก มีแต่ต่อว่าแม่ทั้งๆที่ผมไม่เคยจะว่าอะไรแม่เลย ต้องบอกก่อนว่าแม่ผมเป็นคนลาว พ่อผมเป็นคนไทย พ่อก็มีแต่ซ้ำเติมแม่ทุกๆวันได้มั้งครับ ละยังไล่ให้แม่กลับไปประเทศตัวเองอีกด้วย พอมาวันหนึ่งแม่แอบหนีพ่อไป(ตามที่พ่อเคยพูด) แต่ก่อนวันนั้นแม่ก็ได้มาบอกผมล่วงหน้าไว้แล้วว่าแม่จะไป ซึ่งผมก็รู้และไม่ได้บอกพ่อ ผมก็เคารพการตัดสินใจของแม่ก็ไม่ได้โกรธแม่แต่อย่างใด พอพ่อรู้ว่าแม่หนีไป พ่อก็โทรตามแม่(ตัวเองเป็นคนไล่แท้ๆ ยังจะยื้ออีก) แรกๆผมกับพ่อก็อยู่กันได้ปกติ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ใช้ชีวิตปกติต้องเรียนออนไลน์เพราะมันช่วงโควิดระบาด ผ่านมาประมาณช่วงก่อนปีใหม่พ่อแอบไปมีคนใหม่ ผมก็คิดแค่นั้นมันก็ยังพอรับได้ แต่หลังๆมาเริ่มไม่อยู่บ้าน ผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว แถมบ้านผมยังเป็นหนี้ธนาคารอีก ผมก็คิดถ้าไม่เปิดร้านขายของแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้ พอผมบอกพ่อพ่อก็มีแต่ว่าปล่อยให้เขายึดบ้านไปเลย ในใจผมคิดนรกส่งมันมาเกิดแท้ๆ ทั้งๆที่ผมก็พยายามมองโลกในแง่ดีแล้วว่าอะไรพอทำได้ก็ทำไปจนกว่ามันจะสุดจริงๆ ตอนนี้โทรศัพท์ผมก็พัง ผมก็ไม่ค่อยอยากจะขอเงินซื้อเพราะก็กลัวว่าจะโดนว่าอีก แต่พอขอเงินซื้อเท่านั้นแหละบอกว่าไม่มี ทั้งๆที่ยังพอมีอยู่ ผมก็ขอแค่5,000 ซื้อเอาไว้ติดต่อเรื่องต่างๆ ในใจผมคิดนะก็เพราะเอาไปให้คนใหม่ไงเลยไม่มีให้ลูก ปัจจุบันผมรู้สึกว่าขาดความอบอุ่นมาก กับการที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่ครอบครัวไม่รักกัน ถ้าผมอยู่คนเดียวโดยที่ครอบครัวยังรักกันผมก็ไม่ได้ว่าอะไร