จะว่าไงดีเราเป็นคนค่อนข้างขี้อายมากๆ จริงๆรู้สึกว่าดีขึ้นมานิดนึงแต่พอเอาเจ้าจริงก็ไม่เลย จริงๆก็ไม่ค่อยได้คิดมากเท่าไรเพราะช่วงนี้ต้องอยู่แต่บ้าน แต่กับคนในครอบครัวแท้ๆเราเวลาคุยยังมีกำแพงในใจเลย จะบอกให้ใครฟังก็ไม่ได้ จะพูดไงดีเรากับพี่ตอนเด็กๆก็สนิทกันมากแบบพี่น้องปกติ แต่มันมีเรื่องตอนช่วงป.5 ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้คุยกันเลย พอกลับมาเจอกันแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันรู้สึกแบบห่างเหินมากๆ ส่วนตัวมาจากเราแบบเวลาจะพูดเราจะมองหน้าแล้วมันจะมีความรู้สึกเลิ่กลั่ก อธิบายไม่ถูกจะหลบตาก็แปลกๆสรุปเป็นแบบนี้มาจนกำลังขึ้นม.6 ตอนนี้เจอกันทุกวันก็ยังรู้สึก มันจะว่าไงดีคือพี่เราแท้ๆไม่อยากไม่รู้สึกว่าเวลาคุยกันต้องพยายาม เรามีน้องชายก็ปกติสนิทกันมาก แต่กับพี่แค่มองหน้ายังแปลกๆเลยมันเหมือนเราพยายามกันตัวเองออกมา ไม่ได้บอกใครเพราะไม่กล้าพูด จะว่าแปลกก็ใช่ แต่มันก็มีทอปปิกที่เรายังคุยกันได้ลื่นไหลแต่ก็ยังไม่ปกติ ทุกวันนี้ก็คุยกันนะแต่มันคุยไม่สุดแบบไม่เหมือนเวลาคุยกับคนที่สนิทอะ สรุปแล้วคือเราจะทำไงกับนิสัยนี้ดี สรุปคือไม่ได้คุยแบบไม่มีความรู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่ป.5จนมาถึงตอนนี้ก็ยังแก้ไม่ได้ กับคนอื่นเราก็ไม่ค่อยพูดนะ ยกเว้นคนที่สนิทจริงๆ แต่แก้ไม่หายซักทีกับคนอื่นยังพอเข้าใจ แต่กับพี่เราไม่อยากให้มีความรู้สึกนี้เลย จริงๆพยายามคุยแล้ว แต่มันไม่ได้อะ คนรอบข้างยังรู้สึกเลยว่าเราคุยกันน้อย วอนเพื่อนๆแนะนำหน่อยฮะ
แก้นิสัยขี้อาย🥲🥲