*ยาวหน่อยนะคะแต่พยายามจะเล่าให้สั้นที่สุดค่ะ*
เรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนเรามีแฟนแล้ว และเพื่อนเราชอบชวนเราไปทำกับข้าวที่บ้านเสมอๆ ตอนเเรกๆไม่มีอะไรค่ะ แต่เมื่อหลายๆครั้งก็มีอาการแปลกๆจากแฟนเพื่อน เช่น เวลาเราทำกับข้าวอยู่ในครัว แต่เพื่อนเราออกไปฅื้อของเพิ่มเติม แฟนเพื่อนจะเดินมาดูเราทำกับข้าว และมักจะมาหลีเราเสมอๆ บางครั้งมาแต๊ะอั๋ง และมีอยู่ครั้งนึงที่เพื่อนเราไปต่างประเทศ เพื่อนเราให้เราขับรถไปส่งที่สนามบินเนื่องจากแฟนเพื่อนไม่ไปส่ง(แต่แฟนเพื่อนไม่ได้ติกธุระอะไรนะ) เราก็ไปรับเพื่อนที่บ้าน แฟนเพื่อนเป็นคนยกกระเป๋าเดินทางมาขึ้นรถเราในขณะที่เพื่อนเรายังคงเตรียมของใช้ส่วนตัวอยู่ในบ้าน...แฟนเพื่อนพูดกับเราว่า เพื่อนเราไม่อยู่บ้านนะ ตั้งหนึ่งสัปดาห์ เขาบอกให้เราไปฟาเขาไปทำกับข้าวให้เขากินด้วยนะ ... เรานี่อึ้งเลย ได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วตะโกนเรียกเพื่อนว่าให้รีบไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ไปบ้านเพื่อนอีกเลยจนเพื่อนเรานอยด์ใส่เราว่าชวนไปบ้านไม่เคยไปเลย เราก็ไม่กล้าบอกเพื่อน จนวันนึงที่แฟนเขาต้องการใช้เงินจึงจะขายบ้าน เพื่อนเรากับแฟนเขาจึงทะเลาะกัน จบกันได้ตรงที่เพื่อนเราเอาบ้านไปรีไฟแนนซ์ เอาเงินอแกมาให้แฟนแล้วเพื่อนเราต้องผ่อนบ้านต่อ......เราสงสารเพื่อนมากๆ ได้มานั่งคุยกันเราจึงได้เล่าให้เพื่อนฟังถึงเรื่องที่ผ่านมา เราก็คิดว่าดีแล้วที่เลิกกันได้ จนในเวลาต่อมา เราก็มีแฟน แต่เพื่อนเรากลับนอยด์ใส่เรา บอกว่าเราทิ้งไปมีแฟน แล้วก็พูดเหมือนน้อยใจเสมอๆว่าเขาไม่น่าเลิกกับแฟนเลย เขาเหงา
เราเองพอได้ฟังก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนต้องรู้สึกแบบนี้ อีกใจก็น้อยใจเพื่อนเหมือนกัน ตอนนี้เพื่อนไม่ชอบแฟนเรา ไม่ยอมคุยไม่ไปไหนด้วยกันถ้าแฟนเราไป และมักจะพูดกระแนะกระแหนเราเสมอเวลาที่แฟนเราจะมาหา ปัญหาตรงนี้แก้ไม่ได้เลยค่ะ นั่นก็เพื่อน นี่ก็แฟน (เพื่อนเราไม่ชอบแฟนเราตั้งแต่ยังไม่ได้เจอหน้ากันเลยค่ะ) บางครั้งเพื่อนเราพูดออกมาทำให้เราร้องไห้เลยเพราะเพื่อนพูดว่าถ้าตอนนั้นไม่มีเราที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเขา ป่านนี้เขาคงจะทนอยู่กับแฟนไปเรื่อยๆเขาก็คงไม่เหงาเวลาที่เราไปกับแฟน คำนี้จุกมากเลยค่ะสำหรับเรา
เพื่อนเลิกกับแฟนแต่สุดท้ายกลายเป็นเราผิด
เรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนเรามีแฟนแล้ว และเพื่อนเราชอบชวนเราไปทำกับข้าวที่บ้านเสมอๆ ตอนเเรกๆไม่มีอะไรค่ะ แต่เมื่อหลายๆครั้งก็มีอาการแปลกๆจากแฟนเพื่อน เช่น เวลาเราทำกับข้าวอยู่ในครัว แต่เพื่อนเราออกไปฅื้อของเพิ่มเติม แฟนเพื่อนจะเดินมาดูเราทำกับข้าว และมักจะมาหลีเราเสมอๆ บางครั้งมาแต๊ะอั๋ง และมีอยู่ครั้งนึงที่เพื่อนเราไปต่างประเทศ เพื่อนเราให้เราขับรถไปส่งที่สนามบินเนื่องจากแฟนเพื่อนไม่ไปส่ง(แต่แฟนเพื่อนไม่ได้ติกธุระอะไรนะ) เราก็ไปรับเพื่อนที่บ้าน แฟนเพื่อนเป็นคนยกกระเป๋าเดินทางมาขึ้นรถเราในขณะที่เพื่อนเรายังคงเตรียมของใช้ส่วนตัวอยู่ในบ้าน...แฟนเพื่อนพูดกับเราว่า เพื่อนเราไม่อยู่บ้านนะ ตั้งหนึ่งสัปดาห์ เขาบอกให้เราไปฟาเขาไปทำกับข้าวให้เขากินด้วยนะ ... เรานี่อึ้งเลย ได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วตะโกนเรียกเพื่อนว่าให้รีบไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ไปบ้านเพื่อนอีกเลยจนเพื่อนเรานอยด์ใส่เราว่าชวนไปบ้านไม่เคยไปเลย เราก็ไม่กล้าบอกเพื่อน จนวันนึงที่แฟนเขาต้องการใช้เงินจึงจะขายบ้าน เพื่อนเรากับแฟนเขาจึงทะเลาะกัน จบกันได้ตรงที่เพื่อนเราเอาบ้านไปรีไฟแนนซ์ เอาเงินอแกมาให้แฟนแล้วเพื่อนเราต้องผ่อนบ้านต่อ......เราสงสารเพื่อนมากๆ ได้มานั่งคุยกันเราจึงได้เล่าให้เพื่อนฟังถึงเรื่องที่ผ่านมา เราก็คิดว่าดีแล้วที่เลิกกันได้ จนในเวลาต่อมา เราก็มีแฟน แต่เพื่อนเรากลับนอยด์ใส่เรา บอกว่าเราทิ้งไปมีแฟน แล้วก็พูดเหมือนน้อยใจเสมอๆว่าเขาไม่น่าเลิกกับแฟนเลย เขาเหงา
เราเองพอได้ฟังก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนต้องรู้สึกแบบนี้ อีกใจก็น้อยใจเพื่อนเหมือนกัน ตอนนี้เพื่อนไม่ชอบแฟนเรา ไม่ยอมคุยไม่ไปไหนด้วยกันถ้าแฟนเราไป และมักจะพูดกระแนะกระแหนเราเสมอเวลาที่แฟนเราจะมาหา ปัญหาตรงนี้แก้ไม่ได้เลยค่ะ นั่นก็เพื่อน นี่ก็แฟน (เพื่อนเราไม่ชอบแฟนเราตั้งแต่ยังไม่ได้เจอหน้ากันเลยค่ะ) บางครั้งเพื่อนเราพูดออกมาทำให้เราร้องไห้เลยเพราะเพื่อนพูดว่าถ้าตอนนั้นไม่มีเราที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเขา ป่านนี้เขาคงจะทนอยู่กับแฟนไปเรื่อยๆเขาก็คงไม่เหงาเวลาที่เราไปกับแฟน คำนี้จุกมากเลยค่ะสำหรับเรา