ตอนนี้อาศัยอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กจนโตเลยค่ะ ย่าเราเป็นคนบ่นเยอะด่าเก่งพูดไม่เข้าหูเท่าไหร่ ย่าบ่นเราเยอะมากเราเคยถามว่าทำไมต้องบ่นหนูทำไรผิด ย่าบอกว่าบ่นเราเพราะเหนื่อย...ตอนนั้นเรารู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยแบบว่าเอ้าหนูทำไรผิดเเล้วเกี่ยวไรกันงานบ้านก็ทำทุกอย่าง ย่าก็บ่นเรื่อยๆจนมาถึงปัจจุบัน ย่าก็ยังเป็นคนบ่นเยอะเหมือนเดิมจู้จี้จุกจิกเรื่องเล็กน้อยก็บ่น วันนี้เราซักผ้าตอนประมาณ4โมงเย็น ย่าเดินมาดูเเล้วก็บ่นเรา...จะมาซักอะไรตอนเย็นทำไมไม่ซักตอนเที่ยงคืนนู่น ซักเสร็จเเล้วพับเก็บไปอยู่กับพ่อนู่นไม่ต้องน่าจะเอายาฆ่าหนูใ่ส่ขวดนมจะได้ตายๆไปตั้งแต่เด็ก -ีตายโหง พอย่าเราพูดจบในใจคืออยากร้องต่อหน้าเเล้วถามอะไรหลายๆอย่างตั้งแต่เด็กจนโตแต่ไม่มีโอกาสเพราะย่าจะหาว่าเราเถียง เราเดินออกมาแล้วเราปล่อยโฮเลยค่ะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า คิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย เป็นคนที่ไม่มีความคิดเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเรียนก็ไม่เก่งคิดในทางเเง่ลบตลอด เรามีสิทธิ์จะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะช่วยด้วยค่ะเราเเค่ต้องการให้ชีวิตเรามีความสุขกว่านี้