สวัสดีค่ะ เราไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคือก่อนหน้านี้ประมาณ3อาทิตย์ น้องชายเราไปอยู่กทมกับลูกพี่ลูกน้องเรา มีแพลนว่าจะกลับบ้านหลังสงกรานต์ เราเลยอยู่บ้านกับพ่อแม่3คน เรายอมรับเลยค่ะว่าเราเหงามากๆ ถามว่าแล้วพ่อแม่ล่ะเพื่อนล่ะ พักหลังมานี้เราต้องเริ่มจริงจังกับการติวสอบเข้าปีหน้า เพราะพ่อกับแม่ตั้งความหวังไว้ที่เราสูงมาก เรากลัวว่าเราจะทำไม่ได้ เราเลยเลิกเข้าดิสเลิกเล่นเกมกับเพื่อนๆทั้งๆที่มันเป็นสิ่งที่เราทำมาตลอด เวลาที่เราเหงาเวลาที่เรียนออนไลน์เราก็จะเข้าดิสไปหาเพื่อนๆ พอเราเลือกที่จะไม่เล่นเกมไม่เข้าดิสกับเพื่อนๆแล้ว เพื่อนๆก็ทยอยหายไปกันทีละคน จนตอนนี้ดิสร้างมาก ทุกๆคนก็ต่างไปมีเพื่อนกลุ่มใหม่ๆกัน ส่วนเรื่องพ่อแม่ ปกติพ่อแม่เราทำงานค่ะ ตั้งแต่เช้ายันเลิกงานพอเลิกงานพวกเค้าก็ยังมีธุระที่ต้องทำ กว่าจะได้เจอกันคุยกันจริงๆจังๆก็เวลากินมื้อเย็น จนเข้านอนนั่นแหละค่ะ บางทีพ่อแม่ก็ไม่เข้าใจเราหาว่าเราอย่างงู้นอย่างงี้ ซึ่งเราเฟลมาก ใน1วันเราอยู่คนเดียวเกือบทั้งวัน เพราะน้องก็ไม่อยู่ กินข้าวอ่านหนังสือคนเดียว จนบางทีเรารู้สึกเหงามากๆแบบมากจริงๆ จนมันกลายเป็นความเศร้า ทำให้เราเริ่มนึกย้อนถึงเรื่องเก่าๆเกี่ยวกับเพื่อน ครอบครัว ญาติๆ เรารู้สึกว่ามันมีค่ามากๆเลยอ่ะ เราอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อก่อนมาก ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลย นั่งร้องไห้คนเดียว เราฝันมาตลอดว่าเราจะมีพี่กับเค้าบ้าง เราไม่มีลูกพี่ลูกน้องคนไหนที่โตกว่าเราเลยซักคน เรื่องบางเรื่องเราอยากได้พี่ที่คอยปรึกษาได้ ทุกวันนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก บางวันก็เจอเหตุการณ์กระทบจิตใจเข้าไปอีก เราไม่เคยไม่มีความสุขขนาดนี้ในชีวิตแล้วอะ เราคิดถึงทุกคน ทุกคนจริงๆ เราอยากร้องไห้ให้ใครซักคนฟัง แต่พ่อกับแม่ไม่สามารถเป็นเซฟโซนให้เราได้เหมือนแต่ก่อนแล้วอ่ะ  เราเริ่มจินตนาการถึงคนที่เค้าไม่ได้อยู่ตรงนี้กับเราว่าเค้าอยู่ว่าเค้าพูดคุย หัวเราะ มีความสุขกับเรา ทุกวันนี้ความสุขของเรามันมีแค่นี้จริงๆ มันเป็นได้แค่จินตนาการ เราหมดแพชชั่นมาก รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย แต่เราอยากเจอน้องเรากับลูกพี่ลูกน้องเรามาก คิดว่าถ้าเจออาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้ เรากลัวว่าถ้ายังเป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆเราจะกลายเป็นซึมเศร้า แค่นี้แหละค่ะเราแค่อยากได้คนที่เราระบายความรู้สึกในใจได้ อยากได้คนที่กอดเราแล้วถามว่าเป็นไรรึป่าว ไหวมั้ย แค่นี้จริงๆค่ะ