อย่าว่าแต่เพื่อนสนิทเลย เพื่อนยังแทบไม่มีเลยครับ
นอกจากการที่แค่เจอกันแล้วทักทายตามมารยาท
ก็คือไม่มีเพื่อนเลยครับ
ตอนมอปลายผมมรเพื่อนสนิทนะ เป็นกลุ่ม 6 คน
สนิทกับทุกคนมาก ไปเที่ยว เดินห้าง เล่นแกล้งสนุกๆ ไปบ้านคนนั้นคนนี้
ชีวิตทุกวันคือสีสันที่ดีมาก เรารักกันมาก
และพอเข้ามหาลัย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
ไม่ว่าจะด้วย ระยะทาง ภาระงาน บางคนรับจ๊อบหาเงิน หรือความรัก ที่ทำให้ต่างไปใช้ชีวิต
ในขณะที่ผมโสดตลอดเพราะยังไม่อยากมีแฟน
ทั้งหมดทั้งมวล มันก็ทำให้เกิดช่องว่างในกลุ่มที่นับวันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันเลย ถ้าไม่ใช่ชวนไปงานสำคัญ หรือ ชวนเที่ยวช่วงเทศกาล
มาถึงชีวิตมหาลัย อย่าว่าแต่เพื่อนสนิทเลย เพื่อน ผมก็ไม่มี
เพราะว่า แต่ละคน มันมีหลายอย่างเกินไปที่ ไม่ตรงจริตผมอะครับ
สุดท้ายแล้วก็เลยแค่เลือกที่จะอยู่คนเดียว เพราะสบายใจกว่า
มันน่าเศร้าและหดหู่มากเลยนะครับ ว่ามั้ย
จริงๆมีคณะอื่นที่ชอบและอยากเข้า คือ เภสัชกรรม
แต่ลองมาสอบรับตรงวิศวะเคมีอินเตอร์ แล้วติด เลยเอา
นอกจากจะเพราะมองว่ามันเท่ หางานง่ายกว่า ต่อยอดได้หลากหลาย
ก็เลือกที่นี่เพราะอยากได้คอนเนคชั่นที่ดีด้วยแหละครับ แต่ฝันผมพังทลายมาก
มันพังตั้งแต่วันแรกที่เข้ามหาลัยครับ
ตอนมอปลาย ผมค่อนข้าง เก็บตัว พูดไม่เก่ง แต่มีความรั่ว ชอบเที่ยว เที่ยวคนเดียวบ่อย เที่ยวกับเพื่อนก็มีเรื่อยๆ แต่มันจะมีช่วงนึงเวลาอยู่กับเพื่อน ที่ผมรู้สึกเหนื่อย แล้วก็จะแยกตัวมาประมาณ 5-10 นาทีเพื่ออยู่คนเดียว บางทีแค่เดินเล่นหรือไปยืนพักในห้องน้ำ มันก็ทำให้ผมได้ชาร์จพลังแล้วพร้อมที่จะกลับไปเล่นแล้ว
ทั้งหมดนี้ทำให้ผมเข้าใจว่าตัวเองมีความสุขกับการอยู่คนเดียวมากๆ
พอเข้ามหาลัย ผมเลยไปคบเพื่อน Introvert
ก็มีชวนเที่ยว ชวนกินข้าว แรกๆมันก็ไปด้วยดี โดยไม่รู้เลยว่าผมฝืนพวกเค้าอยู่ ทำให้หลังๆเพื่อนๆเริ่มตีออกห่าง ชวนก็บอกไม่ไปๆ จนชวนแล้วไปแค่ 5-10%
เคยถามตรงๆ ได้คำตอบว่า เรียนมาเหนื่อยๆอยากกลับไปนอนพักเล่นเกมหวะ กินข้าวกันยังไม่ไปเลยครับ แค่ซื้อขนมปังกินในห้องกัน
ไม่ใช่ว่าผมโดนรังเกียจนะ เพราะผมเองก็สังเกตตรงนี้ ในห้องเรียนคืออยู่ด้วยกันเป็นก้อนนึงแค่นั้นจริงๆ รูมเมทเค้าก็บอกว่าอยู่แต่ในห้อง เสาร์อาทิตย์กลับบ้านทุกครั้งถ้ากลับได้
ผมรู้สึกหดหู่มาก ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปเลยจริงๆ
ถึงได้รู้ว่าจริงๆผมเป็น Introvert สายขี้เหงา
ผมชอบอยู่คนเดียว แต่มันไม่ใช่ชีวิตผม
ผมยังต้องการการเที่ยวมากๆ
เที่ยวกับคนที่สบายใจ
แล้วผมไปบาลานซ์เอง
ผมสร้างสมดุลการเข้าสังคมกับการแยกตัวได้ดีมากในแบบของผม
แต่ก็คือ ผมจำเป็นต้องไปเที่ยวเรื่อยๆ ผมพูดไม่เก่ง แต่ผมก็ชอบที่อยู่กลางบทสนทนาระดับนึง
ชีวิตมอปลาย ผมแค่เป็นคนนึงที่โชคดีมาก ที่ได้แวดล้อมด้วย กลุ่มคน Extrovert ทั้ง 5 ที่ยอมรับในตัวตนผมได้
และผมทนมาปีกว่าครับ สุดท้ายก็ไปหากลุ่มอื่น แต่ก็มีกลุ่มแบบ
- กลุ่มสายปาร์ตี้ นัดเที่ยว ชอบทำเสียงดังๆกันตอนพัก
อันนี้เอาจริงๆคือดูท่าจะตรงสเปคผมมาก
แต่เป็นกลุ่มที่มี 10-15 คน และพวกเค้าสนิทกันมากๆ ผมลองไปเข้าแล้วเข้าไม่ถึงครับ
ไม่ใช่แค่เพราะในกลุ่มมีผู้ชาย 2 คนเอง แต่ยังเป็นเรื่องประเด็นการคุย ที่คุยเรื่อง เครื่องสำอาง เสื้อผ้า นิยาย ดารา บ่อยมาก มันไม่ใช่ทางผม
- กลุ่มเด็กทุนหน้าห้อง
อันนี้น่าจะตอบโจทย์รองลงมา แต่ไปแล้วไม่ไหว ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น
และพวกเค้าไม่รอด้วย
- กลุ่มเจ้าแม่แฟชั่น
กลุ่มรวยจัด ใช้แต่ของแบรนด์เนม คนติดตามเยอะมาก
รวยแบบ กินบุฟเฟต์หัวละหลักพันแล้วไม่สะทกสะท้าน
อันนี้พัก พักตั้งแต่ฐานะตัวเองแล้ว ผมไม่ได้ถึงขั้นรวยจัดขนาดนั้น ซื้อสังคมไม่ไหว
- กลุ่มเด็กหลังห้อง
อันนี้ตอนผมลองเข้าไป เพื่อนๆคืออบอุ่นต้อนรับดีมากครับ
แต่มันมีหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถสนิทกันมากมายได้ครับ
เพราะพวกเค้าโดดเรียนกันบ่อย โดดแล้วไปหาเรียนพิเศษเอา ตามสไตล์เด็กรวย
หรือเข้าเรียนก็ เล่นเกมออนไลน์กันในโทรศัพท์ แข่งกันอยู่หลังห้อง
ในขณะที่ผมอยากเข้าไปตั้งใจเรียนในห้อง
แต่พวกเค้าไม่ได้เหลวไหลหรอกนะครับ
พวกเค้ากลับเป็นกลุ่มคนที่เกรดสูงแบบ ทอปเท็นของห้องด้วยซ้ำ
และนั่นแหละ ทำให้เล่นเกมได้แบบครูโอเค ไม่ว่า
มีอีกอย่างนึงที่ทำให้สนิทไม่ได้ คือที่เที่ยว
พวกเค้าเที่ยวกันทุกวัน แต่ที่เมี่ยวนั้นคือ ผับ บาร์ ร้านเหล้า ร้านเกม
ส่วนผม สนุกแค่กับการเที่ยวแบบเด็กๆ
คือแบบ ไปห้าง ดูหนัง สวนสัตว์ หอสมุด งี้อะครับ
ตอนแรกเควคิดว่าเออตัวเองเด็กน้อยไปมั้ย แต่ไม่หรอก ผมแค่ไม่เจอสังคมนั้นต่างหาก
ตอน ปี 3 ฝึกงาน ผมได้เจอเพื่อนชอบเที่ยวทางสว่าง เที่ยวแบบสไตล์ผม
ไปวัด ไปห้าง ไปตลาดน้ำ ไปล่องเรือ ไปหอศิลป์ ไปดูหนัง คือใช่เลยจริงๆ
ช่วงเวลา 2 เดือนที่ฝึกงาน ผมสนิทกับเพื่อนพวกนั้นมากกว่าเพื่อนมหาลัยทุกๆคนด้วยซ้ำ
แล้วผมก็เลย เดินออกมาเองครับ
สุดท้าย ก็อยู่คนเดียวจนจบ ปี 4 เลย
ทุกวันนี้เห็นเพื่อนๆลงรูป นัดเจอกันไปเที่ยว ไปกินข้าว
บอกตรงๆว่าอิจฉา อยากมีบ้าง
คิดเรื่องนี้ทีไรร้องไห้ตลอดเลยครับ แบบ
มันดาวน์อะว่าทำไมเราทำได้แค่นี้
เราเลือกเพราะอยากได้คอนเนคชั่น
แต่สุดท้าย ภารกิจล้มเหลวอย่างสมบูรณ์แบบ
แล้วงี้ ทำไมเราไม่ดิ้นรนไปทางคณะเภสัชที่เราอยากแต่แรก
มันคงจะดีกว่ามาก
มีใครจบมหาลัยมาแบบไม่มีเพื่อนเลย บ้างไหมครับ
นอกจากการที่แค่เจอกันแล้วทักทายตามมารยาท
ก็คือไม่มีเพื่อนเลยครับ
ตอนมอปลายผมมรเพื่อนสนิทนะ เป็นกลุ่ม 6 คน
สนิทกับทุกคนมาก ไปเที่ยว เดินห้าง เล่นแกล้งสนุกๆ ไปบ้านคนนั้นคนนี้
ชีวิตทุกวันคือสีสันที่ดีมาก เรารักกันมาก
และพอเข้ามหาลัย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
ไม่ว่าจะด้วย ระยะทาง ภาระงาน บางคนรับจ๊อบหาเงิน หรือความรัก ที่ทำให้ต่างไปใช้ชีวิต
ในขณะที่ผมโสดตลอดเพราะยังไม่อยากมีแฟน
ทั้งหมดทั้งมวล มันก็ทำให้เกิดช่องว่างในกลุ่มที่นับวันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันเลย ถ้าไม่ใช่ชวนไปงานสำคัญ หรือ ชวนเที่ยวช่วงเทศกาล
มาถึงชีวิตมหาลัย อย่าว่าแต่เพื่อนสนิทเลย เพื่อน ผมก็ไม่มี
เพราะว่า แต่ละคน มันมีหลายอย่างเกินไปที่ ไม่ตรงจริตผมอะครับ
สุดท้ายแล้วก็เลยแค่เลือกที่จะอยู่คนเดียว เพราะสบายใจกว่า
มันน่าเศร้าและหดหู่มากเลยนะครับ ว่ามั้ย
จริงๆมีคณะอื่นที่ชอบและอยากเข้า คือ เภสัชกรรม
แต่ลองมาสอบรับตรงวิศวะเคมีอินเตอร์ แล้วติด เลยเอา
นอกจากจะเพราะมองว่ามันเท่ หางานง่ายกว่า ต่อยอดได้หลากหลาย
ก็เลือกที่นี่เพราะอยากได้คอนเนคชั่นที่ดีด้วยแหละครับ แต่ฝันผมพังทลายมาก
มันพังตั้งแต่วันแรกที่เข้ามหาลัยครับ
ตอนมอปลาย ผมค่อนข้าง เก็บตัว พูดไม่เก่ง แต่มีความรั่ว ชอบเที่ยว เที่ยวคนเดียวบ่อย เที่ยวกับเพื่อนก็มีเรื่อยๆ แต่มันจะมีช่วงนึงเวลาอยู่กับเพื่อน ที่ผมรู้สึกเหนื่อย แล้วก็จะแยกตัวมาประมาณ 5-10 นาทีเพื่ออยู่คนเดียว บางทีแค่เดินเล่นหรือไปยืนพักในห้องน้ำ มันก็ทำให้ผมได้ชาร์จพลังแล้วพร้อมที่จะกลับไปเล่นแล้ว
ทั้งหมดนี้ทำให้ผมเข้าใจว่าตัวเองมีความสุขกับการอยู่คนเดียวมากๆ
พอเข้ามหาลัย ผมเลยไปคบเพื่อน Introvert
ก็มีชวนเที่ยว ชวนกินข้าว แรกๆมันก็ไปด้วยดี โดยไม่รู้เลยว่าผมฝืนพวกเค้าอยู่ ทำให้หลังๆเพื่อนๆเริ่มตีออกห่าง ชวนก็บอกไม่ไปๆ จนชวนแล้วไปแค่ 5-10%
เคยถามตรงๆ ได้คำตอบว่า เรียนมาเหนื่อยๆอยากกลับไปนอนพักเล่นเกมหวะ กินข้าวกันยังไม่ไปเลยครับ แค่ซื้อขนมปังกินในห้องกัน
ไม่ใช่ว่าผมโดนรังเกียจนะ เพราะผมเองก็สังเกตตรงนี้ ในห้องเรียนคืออยู่ด้วยกันเป็นก้อนนึงแค่นั้นจริงๆ รูมเมทเค้าก็บอกว่าอยู่แต่ในห้อง เสาร์อาทิตย์กลับบ้านทุกครั้งถ้ากลับได้
ผมรู้สึกหดหู่มาก ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปเลยจริงๆ
ถึงได้รู้ว่าจริงๆผมเป็น Introvert สายขี้เหงา
ผมชอบอยู่คนเดียว แต่มันไม่ใช่ชีวิตผม
ผมยังต้องการการเที่ยวมากๆ
เที่ยวกับคนที่สบายใจ
แล้วผมไปบาลานซ์เอง
ผมสร้างสมดุลการเข้าสังคมกับการแยกตัวได้ดีมากในแบบของผม
แต่ก็คือ ผมจำเป็นต้องไปเที่ยวเรื่อยๆ ผมพูดไม่เก่ง แต่ผมก็ชอบที่อยู่กลางบทสนทนาระดับนึง
ชีวิตมอปลาย ผมแค่เป็นคนนึงที่โชคดีมาก ที่ได้แวดล้อมด้วย กลุ่มคน Extrovert ทั้ง 5 ที่ยอมรับในตัวตนผมได้
และผมทนมาปีกว่าครับ สุดท้ายก็ไปหากลุ่มอื่น แต่ก็มีกลุ่มแบบ
- กลุ่มสายปาร์ตี้ นัดเที่ยว ชอบทำเสียงดังๆกันตอนพัก
อันนี้เอาจริงๆคือดูท่าจะตรงสเปคผมมาก
แต่เป็นกลุ่มที่มี 10-15 คน และพวกเค้าสนิทกันมากๆ ผมลองไปเข้าแล้วเข้าไม่ถึงครับ
ไม่ใช่แค่เพราะในกลุ่มมีผู้ชาย 2 คนเอง แต่ยังเป็นเรื่องประเด็นการคุย ที่คุยเรื่อง เครื่องสำอาง เสื้อผ้า นิยาย ดารา บ่อยมาก มันไม่ใช่ทางผม
- กลุ่มเด็กทุนหน้าห้อง
อันนี้น่าจะตอบโจทย์รองลงมา แต่ไปแล้วไม่ไหว ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น
และพวกเค้าไม่รอด้วย
- กลุ่มเจ้าแม่แฟชั่น
กลุ่มรวยจัด ใช้แต่ของแบรนด์เนม คนติดตามเยอะมาก
รวยแบบ กินบุฟเฟต์หัวละหลักพันแล้วไม่สะทกสะท้าน
อันนี้พัก พักตั้งแต่ฐานะตัวเองแล้ว ผมไม่ได้ถึงขั้นรวยจัดขนาดนั้น ซื้อสังคมไม่ไหว
- กลุ่มเด็กหลังห้อง
อันนี้ตอนผมลองเข้าไป เพื่อนๆคืออบอุ่นต้อนรับดีมากครับ
แต่มันมีหลายอย่างที่ทำให้ไม่สามารถสนิทกันมากมายได้ครับ
เพราะพวกเค้าโดดเรียนกันบ่อย โดดแล้วไปหาเรียนพิเศษเอา ตามสไตล์เด็กรวย
หรือเข้าเรียนก็ เล่นเกมออนไลน์กันในโทรศัพท์ แข่งกันอยู่หลังห้อง
ในขณะที่ผมอยากเข้าไปตั้งใจเรียนในห้อง
แต่พวกเค้าไม่ได้เหลวไหลหรอกนะครับ
พวกเค้ากลับเป็นกลุ่มคนที่เกรดสูงแบบ ทอปเท็นของห้องด้วยซ้ำ
และนั่นแหละ ทำให้เล่นเกมได้แบบครูโอเค ไม่ว่า
มีอีกอย่างนึงที่ทำให้สนิทไม่ได้ คือที่เที่ยว
พวกเค้าเที่ยวกันทุกวัน แต่ที่เมี่ยวนั้นคือ ผับ บาร์ ร้านเหล้า ร้านเกม
ส่วนผม สนุกแค่กับการเที่ยวแบบเด็กๆ
คือแบบ ไปห้าง ดูหนัง สวนสัตว์ หอสมุด งี้อะครับ
ตอนแรกเควคิดว่าเออตัวเองเด็กน้อยไปมั้ย แต่ไม่หรอก ผมแค่ไม่เจอสังคมนั้นต่างหาก
ตอน ปี 3 ฝึกงาน ผมได้เจอเพื่อนชอบเที่ยวทางสว่าง เที่ยวแบบสไตล์ผม
ไปวัด ไปห้าง ไปตลาดน้ำ ไปล่องเรือ ไปหอศิลป์ ไปดูหนัง คือใช่เลยจริงๆ
ช่วงเวลา 2 เดือนที่ฝึกงาน ผมสนิทกับเพื่อนพวกนั้นมากกว่าเพื่อนมหาลัยทุกๆคนด้วยซ้ำ
แล้วผมก็เลย เดินออกมาเองครับ
สุดท้าย ก็อยู่คนเดียวจนจบ ปี 4 เลย
ทุกวันนี้เห็นเพื่อนๆลงรูป นัดเจอกันไปเที่ยว ไปกินข้าว
บอกตรงๆว่าอิจฉา อยากมีบ้าง
คิดเรื่องนี้ทีไรร้องไห้ตลอดเลยครับ แบบ
มันดาวน์อะว่าทำไมเราทำได้แค่นี้
เราเลือกเพราะอยากได้คอนเนคชั่น
แต่สุดท้าย ภารกิจล้มเหลวอย่างสมบูรณ์แบบ
แล้วงี้ ทำไมเราไม่ดิ้นรนไปทางคณะเภสัชที่เราอยากแต่แรก
มันคงจะดีกว่ามาก