ควรทำยังไงดี ถ้าเราไม่ใช่ลูกที่แม่ต้องการ

คือเราเกิดมาได้1วันแล้วพ่อก็เสีย จากนั้นยายก็เลี้ยงดูเรามา(แม่ก็เลี้ยงแต่จะออกไปทำงานมากกว่า) จากนั้นเราก็โตได้ประมาณ2ขวบแม่ก็มีสามีใหม่ แล้วผ่านมาอีกเราอายุ8ขวบยายเราก็เสีย ตอนนั้นเราเสียใจมากคิดว่าคงอยู่ไม่ได้แล้วเพราะไม่สนิทกับแม่เท่าไหร่  จากนั้นเราก็เข้าช่วงวัยรุ่น  แม่บังคับเราทุกอย่างเราไปทำงานกับเพื่อนแล้วกลับบ้านช้า แม่ก็ตามไปดุเพื่อนของเรา  ทำให้เพื่อนไม่อยากคบกับเรา ห้ามไม่ให้ออกไปไหน บอกว่าเป็นห่วง เราก็พอรับได้แต่ตลอดเวลาที่อยู่มาเรามีความรู้สึกอึดอัดมาตลอด แม่มีครอบครัวใหม่ มีสามีแล้วก็ลูกสาว มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินตลอดเวลา  พี่ชายเราเรียนจบก็ออกจากบ้านไปทำงาน เราก็ไม่ค่อยสนิท เราเหมือนตัวคนเดียวมาตลอด เวลาที่เราได้ทุนหรือแข่งขันชนะมาเรามาบอกกับแม่กับคนในครอบครัวเขาตอบเราแค่  อืม  เราก็เสียใจนิดๆที่เขาไม่ได้ดีใจอะไรกับเราเลย แต่พอน้องได้เกรดดีๆแม่ก็จะชอบไปบอกคนอื่นว่าน้องเรียนเก่ง  แต่พอพูดถึงเราเขาจะบอกคนอื่นว่าเราขี้เกียจเราไม่ช่วยงานไม่ทำอะไร พูดแต่ข้อเสียของเราให้คนอื่นฟัง  เรามีเรื่องอะไรเราก็จะชอบมาเล่าให้แม่ฟังเพราะว่าเราเหลือแม่แค่คนเดียวและใว้ใจแม่คนเดียว แต่แม่กลับเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังสนุกปาก วันหนึ่งเราจะสมัครทุนเราเลยไปหาเอกสารต่างๆของเรากับของพ่อและก็ของแม่เรา  เราเลยรู้ว่า แม่ทำใบเกิดเราขาดแล้วก็หายไปบางส่วน ใบมรณะของพ่อเราก็หายไปทั้งแผ่น  รูปถ่ายเราตอนเด็กก็ไม่มีซักรูปที่แม่ถ่ายเอาใว้ ต่างจากของพี่กับน้องที่มีรูปถ่ายทุกช่วงอายุ  ใบเกิดพี่เรายังอยู่ครบสมบูรณ์  ของน้องก็เหมือนกัน เราเลยถามแม่ว่า ทำไมใบเกิดเราขาด  แม่ตอบว่าก็มีบัตรประชาชนแล้วใบเกิดจะสำคัญอะไร ฝนตกใส่ก็เปียกหมดแล้วใครจะไปรักษาขนาดนั้น เราก็น้อยใจ พอเขาเห็นเราเป็นงั้นเขาก็ว่าเรางอแงงี้เง่าเรื่องเล็กน้อย เราพูดอะไรไม่ถูกเลยเราเหมือนถูกละเลยทอดทิ้ง เหมือนเค้าเลี้ยงเราเพราะแค่เขาเป็นแม่เรา  แต่เขาไม่ได้อยากมีเราอยู่ในชีวิตเลย เราไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเพราะถ้าเราเรียนต่อเราก็ต้องพึ่งแม่ (แต่แม่ไม่ส่งเรียนแม่ให้ไปทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนแม่บอกว่าแม่มีชีวิตของแม่เหมือนกัน) แต่พอคนอื่นถามแม่เราว่าทำไมไม่ส่งเราเรียนทั้งๆที่เราอยากเรียนแม่ก็บอกว่าเราเป็นคนที่ไม่อยากเรียนต่อเอง แม่เลยไม่บังคับ ส่วนน้องแม่ส่งเรียนได้(เพราะว่าน้องยังมีพ่อ) เราก็ไปต่อไม่ถูกเลย เราผิดหรอที่เกิดมา