ยังคงรักเพื่อนที่เป็นPuppyLoveมาตลอด10กว่าปี

PART 2

บทสนทนาที่คุยกันมีประมาณนี้ (คัดลอกจากบทสนทนาจริง แต่ขอใช้คำสรรพนามแทนชื่อ)

 

21/1/14 22:49

เธอ : (เรียกชื่อเล่นที่ตั้งให้ผม)

       5555+




ผม : อย่าเรียกงี้จิ

       ขอโทษนะ

       ที่ทำให้เงินหมด




เธอ : ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะที่แนะนำอะไรดีๆหลายอย่าง

         ^^




ผม : ไม่เป็นอะไร  เพื่อนกันนี่

       (ส่งสติกเกอร์รูปยิ้ม)




เธอ : แค่เพื่อนเหรอๆ




ผม : เอ๋




เธอ : (ส่งสติกเกอร์แลบลิ้น)




ผม : ยังไงอยู่นะๆ

 

เธอ : 55556+

        ถ้า ผู้หญิง จีบ ผู้ชาย ก่อนจะคิดยัฝไง

        ยังไง**

        แสดงความเห็นหน่อย




ผม : อืมมมม  ก็ถ้าผู้หญิงเขารักผู้ชายมาก 

        คงไม่แปลกหรอก ถ้าเขาจะจีบอ่ะ

        ดูอย่างคนอินเดียสิ

        ผู้หญิงสามารถขอผู้ชายแต่งงานได้




เธอ : อ๋อ จ้า

          ผม : ยุคนี้ ความรักเครื่องกั้นระหว่างชายหญิงแทบไม่มีแล้วมั้งนะ

ทุกคนเท่าเทียมกัน

 

เธอ : อ๋อ 0

        ก็ดีสิ 

        เราว่าจะลองจีบใครก่อนดูบ้าง




ผม : เอ๋ 

        จีบก่อน  เอาจริงดิ

        ตอนนี้ไลน์มีปัญหาน่ะ ขอโทษจริงๆ




เธอ : ไม่รู้สิ 

        ดีไหมอ่ะ

        บางทีอาจจะทำให้มีประสบการณ์ใหม่แบบว่า...การโดนปฏิเสธเวลาเราสารภาพความรู้สึกเป็นยังไง แอบรักข้างเดียวเป็นยังไฝ

        ไง**

        คงเจ็บดี @.@




 ผม : ก็.....ถ้าเธอคิดดีแล้วว่าถ้าคนนั้นคือคนที่ใช่ 

        แล้วไม่คิดว่าเป็นอุปสรรคการเรียนก็ทำตามใจสั่งมาเถอะ

        นี่...

        ความเจ็บอ่ะ มันสอนเราก็จริง

        แต่ว่าอย่าไปทำเป็นเรื่องเล่นๆนะ

        เราไม่ดีใจด้วยหรอกนะ ถ้าเธอจะต้องเจ็บอ่ะ




เธอ : จ้าๆ

         เราไม่ทำหรอก

         แค่คิดๆไว้




 ผม : อื้ม  คิดเล่นไม่เป็นไรหรอก

         เพราะเราไม่อยากเห็นพี่อนที่เรารักรักต้องเจ็บปวดหรอก




เธอ : เน้นคำว่าเพื่อนจังเลย

        555555+

        เราไม่คิดมากหรอก




 ผม : รึไม่อยากให้เราเป็นเพื่อนหรอ???




เธอ : เป็นเพื่อนแหละ 5555




 ผม : ชักจะน่าสงสัยละ เธอคนนี้




เธอ : 55555+ 

        สงสัยไรเรา

        ขอโทษนะ




ผม : หืมมม ขอโทษทำไม


เธอ : ทำอะไรแปลกไง

         แปลกๆ**




ผม : ไม่ใช่หรอก 

        ที่ว่าแปลกน่ะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

        เราต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอ




เธอ : ขอโทษทำไม

        ไม่ได้ทำไรผิด




ผม : ผิดสิ ผิดมากด้วย

        ขอบอกอะไรตรงๆนะ




เธอ : จ้าๆ

        บอกมา




ผม : เราชอบเธอนะ

        เมื่อตะกี้มันรู้สึกแบบนี้

        เราเลยขอโทษ




เธอ : อ๋อ 

        จ้าๆ ไม่ได้ว่าไร

        ^^

 

ผม : เอ๋

       อ๋อ คงชินล่ะสินะ

       มีคนบอกชอบบ่อยนี่นา

       เราคิดแบบนั้นกับเธอคงไม่ใช่เรื่องสมควรหรอก




เธอ :  คิดว่าแบบนั้นเหรอ

         เราคงดูแย่ล่ะสิ คำว่าชิน 




เธอ : คิดแบบนั้นไม่ว่าหรอก  

       แต่ชอบเราตั้งแต่ตอนไหนอ่ะ 🙂




ผม : ไม่ใช่จริงๆๆๆๆๆ ขอโทษ

        ตอนที่ทักมาเมื่อวานครั้งแรกเลยไง (อันนี้โกหก ความจริงคือชอบมานานแล้ว)

        แต่ว่าเรื่องที่เล่าไปเราพูดจากใจจริงนะ

        ไม่ใช่แผนอะไรเลยจริงๆ




เธอ : อ๋อจ้า เราเชื่อ

       ไม่ต้องคิดมาก




ผม : อื้ม




เธอ :  ^^

        ดึกแล้ว นอนกันเถอะ

        5555+




ผม : ยังรู้สึกผิดอยู่เลย แต่ก็ไม่อยากปิดไว้




เธอ : อย่าคิดมากนะ เราไม่ได้โกรธเลย

       นอนหลับให้สบาย

      🙂

       พรุ่งนี้จะได้สดชื่น แจ่มใส >< 555




ผม : อื้ม




เธอ :  ฝันดีจ้า




ผม : อื้ม ฝันดีเช่นกัน




เธอ : 🙂

       ไปละ บ๊ายบาย

 

.....................................................................................

 

      หลังจากนั้น เราก็ยังคงคุยกันปกติเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือตัวเธอนั้นรู้ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอแล้ว และก็ตามเคย ผมก็ไม่ได้ถามความรู้สึกของเธอกลับ ก็เลยไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดยังไงกับผม และผมเองก็ป๊อดเกินกว่าจะคุยเรื่องนี้อีกครั้ง เพราะกลัวเธอจะโกรธและว่าผมเซ้าซี้จากนั้นก็จะหายไปอีก เพราะถึงยังไงความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้เธอนั้นผมให้เธอด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆ  ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ที่สร้างมาต้องจบลงด้วยความรู้สึกแย่ๆต่อกัน ผมยังคงเก็บความค้างคาใจนี้ไว้ แม้เธอจะถึงขั้นถ่ายภาพหรืออัดคลิปของเธอโพสแล้วตั้งค่าให้ผมเห็นคนเดียว

   

      หรือแม้แต่ 

     

    วันที่ 18 สิงหาคม 2557 

     พวกเราทั้งคู่เป็นนักศึกษาเฟรชชี่ปี1 และยังคงอยู่ต่างสถาบันกันเช่นเดิม เธอเลือกเรียนมหาลัยเอกชนใกล้บ้าน ส่วนผมเข้ามาเรียน ม.ราม (ทำให้มีความรู้สึกว่าใกล้ชิดกันขึ้นมาหน่อย)

  .....วันนั้นผมตัดสินใจเดินทางไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยของเธอ ทำให้เราสองคนก็ได้พบกันตัวจริงเป็นครั้งแรก เพื่อนำภาพวาดของผมที่วาดให้เธอทั้งหมดนำไปให้กับมือตามที่นัดกันไว้ (ใจจริงคือ อยากพบเธอนั่นแหละแต่เอาเรื่องรูปภาพมาอ้าง) ซึ่งพอได้เจอกันผมก็กลับเขินจนทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรก็ไม่ค่อยออก จนเธอต้องเป็นฝ่ายชวนคุย แต่เหมือนเธอเองก็ดูเกรงใจผมอยู่เลยทำให้ต่างฝ่ายก็เหมือนจะทำตัวไม่ถูก แต่ก่อนที่ผมจะกลับเธอก็มีน้ำใจมารอส่งผมกลับจนขึ้นรถ แล้วโบกมือลากัน




เห็นแบบนี้เป็นใครคงคิดว่า คงยังสนิทสนมกันเหมือนเดิม




      แต่ตัวผมกลับรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของผมกับเธอเหมือนจะห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ

      หลังจากที่ผมทำบรรยากาศเฟลไปในการพบกันครั้งแรก ผมอยากจะแก้ตัวใหม่อีกครั้งจึงเดินทางไปหาเธออีกรอบ คราวนี้กะจะเซอร์ไพรซ์ให้ตกใจเล่น จึงไปโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ส่งข้อความว่ากำลังไปหาเมื่อใกล้จะถึง....




      แต่กลายเป็นว่า เธอตอบกลับมาว่าไม่ให้มาเจอ และบอกอีกด้วยว่า ถ้ามาเธอจะโกรธและไม่คุยด้วยอีกต่อไป ผมที่นั่งอยู่ในรถตู้ที่อีกไม่ถึงกิโลเมตรก็จะถึงจุดหมาย พอได้อ่านข้อความที่เธอส่งมาถึงกับช็อคและทำอะไรไม่ถูกไปเลย แม้จะถึงป้ายแล้ว ผมก็ไม่มีแรงลุกออกจากเบาะที่ผมนั่งอยู่ ไม่มีแรงแม้จะเอ่ยเรียกรถให้จอด ตัวผมที่ไร้สติก็เลยได้นั่งรถตั้งแต่ต้นสายวนกลับมาที่เดิมจนโดนคนขับทักว่า “อ้าวไอ้หนุ่ม! ยังไม่ได้ลงหรอ”




     และตั้งแต่วันนั้นสายโทรศัพท์ที่ผมโทรไปเธอก็รับมันน้อยลง ประโยคในแชทที่เคยพูดจาหยอกเย้ากันนั้นก็เริ่มไม่ค่อยมี พอผมพูดจริงจังเกี่ยวกับความเป็นเพื่อนของเรา บางครั้งเธอก็เปลี่ยนประเด็นไปพูดเรื่องอื่น จากนั้นช่องแชทของเราก็ค่อยๆร้าง ประโยคที่คุยกันก็เริ่มลงลง จากพูดคุยสารทุกข์สุขดิบกันได้ ก็กลับมาคุยกันแค่เรื่องเรียน เรื่องสอบ เหมือนกับตอนที่เริ่มคุยกันครั้งแรก และระยะเวลาที่ทักทายกันก็เริ่มห่างขึ้นทีละนิดๆ จากที่คุยกัน 2-3วัน/ครั้ง ก็เริ่มขยับเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์ก็เริ่มห่างเป็นเดือน ในที่สุดเธอก็ค่อยๆเริ่มปิดช่องทางการติดต่ออีกครั้ง (เปลี่ยนเบอร์,ไม่รู้เปลี่ยนไลน์ด้วยไหม เพราะทักไปก็ไม่ได้อ่าน) 




      วันที่ 11 ตุลาคม 2558 

      “จ้า เค้าอ่านหนังสือก่อนนะ พรุ่งนี้สอบจ้า” 

       นี่คือประโยคสุดท้ายที่เธอส่งมาในช่องแชท ก่อนที่ไม่กี่เดือนต่อมา Facebook อันใหม่นี้ที่เธอเคยแอดมาหาผม ก็ได้หายไป........

 

 

   

   5 ปีต่อมา 

 

     วันที่ 29 ก.ย. 2563  ผมเกิดรู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมา จึงลองเปิดช่องแชทดูข้อความเก่าๆเพื่อระลึกถึงความหลัง และความรู้สึกดีๆที่ผ่านมา 

     แต่ผมสังเกตว่า ตอนนี้บัญชีที่ถูกปิดไปนั้น มันกลับมาเปิดอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมรู้สึกดีใจมากๆ และอยากจะดูความเป็นไปที่ผ่านมาของเธอ แต่กลายเป็นว่า เหมือนเธอจะตั้งค่าและจำกัดการมองเห็นไทม์ไลน์และรูปภาพให้เฉพาะเพื่อนสนิทบางกลุ่มเท่านั้น ซึ่งสมัยก่อนผมคือเพื่อนบางกลุ่มที่ว่า แต่ปัจจุบันดูเหมือนจะไม่ใช่ผมแล้ว ภาพที่ผมเห็นเห็นปัจจุบันก็ถูกทำให้มองไม่เห็น คลิปที่เธอโพสไว้ ก็เหมือนจะลบไป แม้รูปภาพที่เธอถูกแท็ก ผมก็ไม่สามารถเห็นได้

       ตรงจุดนี้ผมก็พอเข้าใจ ว่าวันเวลาผ่านไป เธอคงได้พบกับเพื่อนที่เข้าใจและพร้อมจะอยู่ข้างๆเธอมากกว่าเพื่อนที่ห่างไกล (จริงๆเรื่องนี้ผมควรรู้มาตั้งแต่คุยกันแรกๆแล้ว) 

    แต่เพราะความทรงจำและความรู้สึกดีๆที่ผ่านมายังคงอยู่ในใจผมมาตลอด บอกผมให้ทักหาเธออีกครั้ง ผมจึงลองส่งสติกเกอร์ไปหาเธอดู

 

     ปรากฏว่าเธอก็ส่งสติกเกอร์ทักทายแบบเดียวกับที่ผมส่งให้เธอไปกลับมา

 

      ผมรู้สึกดีใจมาก จึงพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบของเธอจนรู้ว่าเธอนั้น กำลังเรียน ป.โทอยู่ที่ม.เดิม และพอพูดคุยถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา กลับกลายเป็นว่า........

 

       “555”

       “ขอโทษนะ จำไม่ได้แล้ว”

         ...........

 

ใช่ครับ เธอตอบผมกลับมาแบบนี้

     รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางกะบานอย่างจังเลย ครั้งนี้หนักว่าตอนที่ถูกปฏิเสธไม่ให้เจอกันเมื่อตอนอยู่ปี1เสียอีก 

    เธอให้เหตุผลต่อว่าตอนนี้เธอเป็นคนขี้ลืม และทำอะไรแปปเดียวก็ลืมแล้ว ทำเลยทำได้แค่ตีเนียนคุยต่อนิดๆหน่อยๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจมีความรู้สึกมากมายที่อธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้อยู่เต็มไปหมด ประกอบกับน้ำตาที่ค่อยๆรินลงบนแก้มของผม 

   ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเสียใจกับเรื่องที่รู้ดีอยู่แก่ใจแล้วด้วย วันเวลาที่ผันผ่านไป ก็ต้องลบเลือนเรื่องราวในใจคนไปบ้าง ก็เป็นเรื่องปกติ การที่ตัวผมไม่ได้ติดต่อกับเธอมา5ปี ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะต้องลืมกันบ้าง แต่คำพูดของเธอที่ว่า จำไม่ได้แล้ว พร้อมกับการหัวเราะออกมาเป็นตัวอักษรเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน มันจะทำให้ผมเสียใจถึงขนาดนี้ 

 

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาจนถึงทุกวันนี้ ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย.......

    

 

.................................................................................

 

ปีนี้ (2565) ก็ประมาณ11 ปีพอดี ที่ผมและเธอได้รู้จักกัน

และก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ทั้งที่เจอเรื่องแบบนั้นมาแท้ๆ 

ผมยังกลับไม่ลืมเธอคนนั้น คนที่เป็นทั้งเพื่อนและเป็น Puppy love คนสำคัญของผม

และผมยอมรับครับ ว่าแม้ผ่านมา 10 ปีแล้ว ความรู้สึกดีๆที่ผมยังมีต่อเธอยังไม่จางหายไป

ตอนนี้ตัวผมก็อายุ 26 ปีแล้ว ก็โตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะยอมรับเรื่องความรักอะไรทำนองนี้

 

ผมยังคงคิดถึงเธอครับ

 

อยากคุยกับเขาอีกครั้ง แต่ก็กลัวเหลือเกิน ว่าเธอจะพูดอะไรที่ทำร้ายความทรงจำที่ดีของผมอีก เธอคงไม่ได้ตั้งใจให้ผมรู้สึกแย่ แต่บางทีมันก็แอบน้อยใจจริงๆว่าที่ผ่านมา ผมกลับเป็นฝ่ายคิดถึงเธออย่างเดียว 

 

ดังนั้นคำถามที่จะถามคือ ผมควรทักไปหาเธอดีไหมครับ? และถ้าทักไปแล้ว ผมควรชวนคุยเรื่องอะไรดี?

 

ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมมาจนถึงตรงนี้นะครับ

ผมหวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าจะได้รับคำแนะนำที่ดี