จบม.6 กลายเป็นเสาหลักของบ้านตั้งแต่อายุ 17-18 ขอกำลังใจและความคิดเห็น

สวัสดีค่ะ คือ เราเรียนจบ ม.6 ก็ทำงานเลย ไม่ได้รับการซัพพอต ไม่ได้เรียนต่อ ไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่น เท่าที่ควรจะเป็น
ที่สำคัญ เรายังมองไม่เห็นภาพที่จะหาเวลาไปเรียนเพิ่ม เสาร์-อาทิตย์ ด้วยซ้ำ
คนรู้จักทุกคนต่างถามว่าทำไมไม่เรียนต่อ ซ้ำๆอยู่แบบนี้ จนบางทีอารมณ์เราก็รู้สึกดิ่งไปเลย เหนื่อยที่จะอธิบายชีวิตครอบครัวของเราที่ไม่ดีนัก อยากจะลืมๆมันไป เพราะว่าพ่อกับแม่ เราแยกทางกันตอนเราอยู่ ม.3 อายุ 14-15 นั่นแหระค่ะ
เขาจบกันไม่ดีนัก ด้วยปัญหาหลายอย่าง ทั้งเรื่องให้แม่ช่วยเอาฉโนดบ้านไปกู้เงิน ให้พี่ชาย เรื่องผู้หญิง ทีนี้มีรถจักรยานยนต์ที่แม่ขับไว้รับ-ส่ง เราไปโรงเรียน อยู่1คัน พ่อก็ขอคืน  หนี้ที่เอาฉโนดไปกู้ ก็ไม่คืน ทำให้เเม่เราต้องหาหนทางเอาฉโนดไปไว้กับคนอื่นเพื่อไปปิดหนี้เจ้าเก่า แล้วกู้เผื่อมาออกรถจักยานยนต์ใหม่ และเอาไว้ให้เราเรียนด้วย เเม่เราทำงานหาเงินหมุนอยู่คนเดียว และแม่เรามีโรคประจำตัว ต้องไปตามที่หมอนัดอยู่เรื่อยๆ พ่อก็ส่งเงินให้เราตอนเรียนเดือนละ 2พัน  พอเราเรียนจบ ม.6 ก็ไม่ให้ส่งให้อีกเลย เราจะลองสอบราชการ /เรียนต่อ แต่ก็ได้แต่คิด เพราะแม่ส่งเราไม่ไหวแน่
แล้วเราคงทิ้งให้แม่อยู่คนเดียงไม่ได้
ทำให้เราตกอยู่ในสภาวะจำยอม ต้องหางานทำให้เร็วที่สุดหลังเรียนจบ แม่ลาออกจากที่ทำงาน เพราะสุขภาพ และอายุที่มากขึ้น เราโชคดีค่ะได้งานใกล้บ้าน 
วันละ 335 ทำได้ 2ปี หัวหน้าก็ช่วยปรับให้เป็นเจ้าหน้าที่ ได้เดือนละ 12,000 ไม่รวมโอที แล้วเราต้องรับภาระทุกอย่างในบ้าน ทั้งหนี้ที่มีอยู่ ค่าใช้จ่ายในบ้าน เราปรับตัวได้แล้วค่ะ คิดว่าทำงานไปเรื่อยๆ มีเงินก้อนก็เอาไปใช้หนี้ ก็คงจะเบาลงไปบ้าง เราทำงาน จ-ส เป็นงานรูทีน (งานประจำ) ค่าใช้จ่ายก็เยอะ (หนี้ตอนนี้ประมาณ 5แสน ได้ค่ะ) เงินเดือนใช้เดือนชนเดือน เวลาก็แทบจะไม่มี  แม่ก็ต้องดู ยอมรับว่าตอนนี้ยังนึกไม่ออกเลยค่ะ ว่าจะได้เรียนต่อตอนไหน  มีคำถามมากมายว่าทำไมไม่เรียนต่อ เจอแต่คำถามแบบนี้ซ้ำๆ บั่นทอนจิตใจ เลยอยากจะขอกำลังใจ และความคิดเห็นจากพี่ๆ เพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า เราควรจะรับมือกับคำถามแบบนี้ หรือควรทำตัวอย่างไรดีคะ  ขอขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าค่ะ  หาแท่กผิดห้องอย่างไร ต้องขออภัยด้วยนะคะ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่