เราอยู่ในอ้อมกอดตายายตั้งแต่เกิด เหตุเพราะไม่กินนม อก ' และเราไม่เคยเห็นหน้าพ่อ
จนวันนึงแม่มีบ้านมีรถ มีฐานะที่โอเค เค้าเลยอยากให้เราไปอยู่กับเค้า
ปกติเราเรียนเทศบาล เราสอบได้ที่2-3 แต่ไม่เคยได้ที่1 จนจบป.6 แม่มารับเราไปอยู่ด้วยให้เราสอบเข้า รร.ชื่อดังประจำจังหวัด เราต้องไปเรียนพิเศษ ไปติวทุกวัน เพื่อสอบเข้า แล้วเราก็สอบเข้าได้ แต่อยู่ห้องท้ายๆผลสอบไม่ดีเท่า
ใหร่นัก ทุกวันที่เราเรียนเสร็จ ตกเย็นเราต้องไปเรียนพิเศษวันละ2ชม. และเรียนวันเสาร์อีก2วิชาที่เราเรียนใน รร.ไม่รู้เรื่อง เราไม่เคยอยากเรียนพิเศษ แต่แม่ก็ชอบพูดว่าเราขอเรียนเอง เราได้ตังเป็นรายอาทิตย์ 300 บาท ไม่รวมเสาร์อาทิตย์ ม.1 เราก็เรียนปกติ จนขึ้นม.2 เราเริ่มเกเร โดดเรียน ติดเพื่อน จนพากันไปรถล้มใส่เฝือกที่ขามาหนึ่งข้าง แม่ไปยืนด่าเรา จ่ายตังให้ แล้วไม่เคยมาดูเราตลอดการรักษา มีแต่ตากับยายมาเฝ้าเรา24 ชม.
เวลาผ่านล่วงเลยไป เราขอไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ไม่ไห้ไป ถ้าไปแม่ต้องไปด้วยทุกครั้ง จนครั้งนึงเราอยากไปกับเพื่อนที่มีผู้ชาย(พี่ที่รู้จักไม่ใช่แฟน)ไปด้วยแค่คนเดียว ที่เหลือก็เพื่อนเรา แค่ไปเดินห้าง เราเลยโกหกแม่ว่าไปวันเกิดเพื่อน สรุปแม่แอบตามเรา จังหวะที่เรานั่งเล่นเกมในร้านเกม หันไปเจอแม่พอดี แม่เรียกเราออกมาหน้าร้านเกมแล้วด่าเราเสียงดังตรงนั้น
เราลืมบอกไปแม่เราเปิดร้านเสริมสวย เราไปช่วยแม่ทำงานทุกวันหยุด หมดหน้าที่เราก็จะไปอยู่ร้านคอม
เราไม่มีมือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ใดๆทั้งสิ้น แม่เรานัดแล้วนัดอีกพอถึงวันเกิดจะซื้อให้ แต่เราก็ไม่เคยได้เลยซักปี วันเกิดไม่เคยเกิดขึ้นเพราะแม่บอกมันไร้สาระ
เรารู้สึกอึดอัด แม่ควบคุมเราทุกอย่าง เราเข้าใจในความหวังดี เช่น กินข้าวก็จะตักให้แค่นั้นเพื่อไม่ให้เรากินเยอะ ห้ามกินน้ำอัดลม ห้ามกินขนมขบเคี้ยว มันก็จะดีกับตัวเรา ตรงนี้เรารู้ดี
แต่... เราอยู่กับตายายตั้งแต่เกิด ตายายไม่เคยห้ามใดๆทั้งสิ้น เสาร์อาทิตย์อยากไปเล่นที่ รร.หรือไปบ้านเพื่อน เดี๋ยวไปส่ง พอถึงเวลาอยากกลับโทรบอกเดี๋ยวมารับ มีโทรศัพท์จอขาวดำเครื่องเล็กๆให้เราพกในกรณีไป รร.วันหยุด และวันหยุดเราต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยตายายทำของขาย
พอมาอยู่กับแม่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเรารู้สึกไม่เป็นเราคนเดิม ต้องนอนคนเดียว ปกติเรานอนกับตายายทุกคืน ต้องอยู่ในกรอบมากขึ้น แม่ชอบเปรียบเทียบเรากับลูกของพ่อเลี้ยง ว่าเค้าอย่างนู้นอย่างนี้ เราไม่ชอบตรงนี้เลยด้วยซ้ำ และแม่ชอบให้ความหวังเรา เราซึ่งตอนนั้นไม่เคยไปกรุงเทพ แม่บอกจะพาไป ไปเดินห้างใหญ่ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราโกรธกันบ่อยครั้ง แม่ให้เหตุผลว่าแม่ต้องทำงานเพื่อนผ่อนบ้านผ่อนรถ เวลาเพื่อนมาบ้านจะได้ไม่อายคน เราก็พูดกลับไปซ้ำๆ ว่าไปอยู่ห้องแถวก็ได้ ขี่มอเตอร์ไซค์ก็ได้ ถ้ามันทำให้แม่มีเวลากับหนูมากกว่านี้ ครั้งที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิต เราเหนื่อย เราไม่อยากเรียนพิเศษ เราแบกรับความกดดันจากคำพูดเปรียบเทียบไม่ไหว เย็นวันนั้นเราหายไป ไปอยู่บ้านเพื่อน และกลับเข้าบ้านตี4
แม่ไม่หลับ เคาะประตูเรียกเราออกมา ยืนชี้หน้าด่าเรา เราถามแม่สั้นๆกลับไปคำเดียว แม่รักหนูบ้างรึเปล่า เคยถามบ้างมั้ยว่าสิ่งที่แม่ให้หนูอยากได้รึเปล่า แล้วเราก็ใช้ชีวิตปกติได้ไม่เกิน1อาทิตย์ แม่ให้ญาติเรามาขนของกลับไปอยู่บ้านนอก (ตากับยายเรากลับไปอยู่บ้านนอกตั้งแต่เราขึ้นม.1) โดยที่ไม่บอกเราล่วงหน้าสักคำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ของทุกอย่างที่มีชื่อเรามีรูปเราแม่ขนขึ้นรถให้หมด แม่บอกว่ากลับไปอยู่กับพ่อแม่เธอนั่นแหละดีแล้ว ตอนนั้นเรากำลังเรียนม.2เทอมแรก
เราเป็นเด็กในเมืองมาโดยตลอด ทุกอย่างเปลี่ยนไป เราโทรร้องไห้กับเพื่อนเราตลอดเวลาจนแม่เพื่อนบอก มาอยู่กับแม่มั้ยลูก แม่เลี้ยงเอง
การปรับตัวผ่านไปอย่างยากลำบาก เราไม่มีเพื่อนที่นั้น ทุกอย่างนับ1 เราไม่อยากเรียนเราโดดเรียน มีแฟน จนเราจบม.3 เราท้อง แม่ให้เงินเรา5,000รับขวัญหลาน หลังจากนั้นเราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือใดๆ แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกับแม่อีก จนเราทำงาน เราไปเป็นเด็กเสริฟร้านป้า ซึ่งเค้าเป็นเพื่อนรักของแม่ บ้านตรงข้ามกัน คำถามแรกที่แม่ถาม มาทำไม เราก็บอกมาหาเงิน ขอนอนที่บ้านได้มั้ย เค้าบอกนอนได้ แต่ไม่ไห้อยู่นาน เรากลับมานอนบ้านหลังนั้น พบว่าลูกเลี้ยงมานอนอยู่ห้องเรา มีคอมพิวเตอร์ เปิดแอร์นอนทุกวัน (ตอนเราอยู่แม่ไม่ให้เราเปิดแอร์) เราอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์เราก็นอนบ้านป้าซึ่งตรงข้ามกับบ้านแม่เลย เราก็ทำงานของเราไป เค้าก็ใช้ชีวิตของเค้า นานๆเค้าจะแวะไปถามไถ่เราสักที เราก็ถึงจุดที่ย้ายไปทำงานที่อื่น แม่เราท้อง เรามีน้องสาวอีกคน น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเราอีกคนเป็นพี่ แต่ป้า(บ้านตรงข้าม) เค้าจะคอยเอารูปเราให้ดู คอยบอกน้องตลอดว่ามีเราเป็นพี่สาวอีกคน แม่ให้ความช่วยเหลือเรานับครั้งได้ ครั้งนั้นเราไปสมัครงาน ได้งานแล้วเราไม่มีกางเกงทำงาน เราไม่รู้จะไปหาจากใหน เราก็โทรขอเค้า คำพูดคือ ไม่มี พอผ่านไปสักพักค่อยโทรกลับมาว่าให้ยืมนะ
หลายปีผ่านไป เราติดต่อเค้าอีกครั้ง เค้าเปิดร้านทำผมร้านใหม่(ตอนแรกเค้าหารกับเพื่อน) เราก็ไปตัดผมเราไม่ได้จ่ายตัง ผ่านไป2วัน ยายเราโทรมา บอกว่าแม่เราโทรไปหายาย ว่าเราไปถึงไม่ยกมือไหว้ ก่อนกลับ ตัดผมให้ขอบคุณสักคำก็ไม่มี เราร้องไห้เลย เราบอกหนูไม่เจอแม่มา3-4ปี มีเหรอที่หนูจะไม่ยกมือไหว้เค้า
ตอนเราไปอยู่ด้วย เวลาเจอผู้คนเค้าไม่เคยพูดว่าเราเป็นลูกสักครั้ง มีแต่บอกว่าหลาน พูดต่อหน้าเรา แล้วไม่เคยให้เหตุผลเราว่าทำไม
คำเรียกมีแค่ฉันและเธอไม่เคยมีคำอื่น
กับเราไม่เคยสนับสนุนกับหลานป้าและลูกเลี้ยง คือสนับสนุนทุกอย่าง เห็นดีทุกอย่าง
เราไปทำงานกับน้า เราก็โทรคุยกับแม่ทำงานเป็นยังไง เราก็บอกงานหนักมาก แบกกระสอบน้ำตาลขึ้นชั้น2 ทำทุกอย่างทุกหน้าที่ ว่าจะลาออกแล้ว(ตอนนั้นเงินเดือน7500) คุยกันได้วันเดียว จังหวะเราอยู่กับน้าแม่เราโทรไปเล่าให้น้าฟัง วางสายน้าก็พูด-ดันเรา ใครทำไม่ไหวก็ไม่ว่าอะไร อยากออกก็เชิญได้เลย
เราทำงานควบกะควบโอไม่มีวันหยุด เราส่งตังให้ตากับยายและลูกให้เดือนละ5,000 เค้าก็ไปพูดกับกลุ่มญาติว่าเรามีคนเลี้ยงดู อยู่ กทม.เช่าบ้านอยู่ค่านั่นค่านี้ส่งไม่ได้หรอก5,000
ล่าสุดตาแท้ๆเราเสีย(ยายเรามีแฟนใหม่ คนที่เลี้ยงเรามาคือแฟนใหม่ยาย) เราโทรไปหายายขอสายแม่ เค้าไม่คุย เค้าไปแบ่งที่แบ่งทางแม่มีพี่น้อง3คน ตกคนละ4ไร่ แม่ไม่เอา ให้น้าหมด เราแอบคิดลึกๆว่าเค้าจะนึกถึงเราบ้างเพราะที่ผ่านมาเค้าไม่เคยหยิบยื่นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ เราไม่ได้อยู่ในชีวิตเค้า
คุยได้แปปๆ เค้าชอบพูด-ดันเรา จนเจอหน้ากันเวลาแม่พูดกับเราป้าจะพูดออกไปต่อหน้าว่าเป็นยังไง ถึงชอบพูด-ดันมันนัก พูดกันดีๆไม่ได้เหรอ แม่เราก็จะเดินหนีไป
เราจะคุยกันแล้วแม่ก็ทำให้เราเสียความรู้สึก
เราก็จะหายไป2ปีบ้าง3ปีบ้าง แล้วเราก็ลองใหม่ เผื่อว่าแม่จะรู้สึกยินดีที่มีเราอยู่ สุดท้ายก็พังทุกครั้ง
จนวันนี้7ปี เราอยุ27แล้ว เราไม่เคยติดต่อ
ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องแม่ หรือคิดเรื่องที่ผ่านมา เรายังอดคิดไม่ได้ว่าเราผิดอะไร เหมือนฝันร้ายหลอกหลอนเรา เราเสียใจทุกครั้งที่พูดถึงมัน คนรอบข้างไม่มีใคร ไม่เข้าใจเรา ทุกคนรู้และเห็นมาโดยตลอด ตอนเราพิมพ์กระทู้นี้เรายังน้ำตาใหลซ้ำๆอยู่เลย มันอึดอัด อัดอั้น ไม่เคยโล่งใจเลยสักครั้งที่นึกถึงมัน
เราแค่อยากมาเล่าให้ฟัง เราอยากระบาย
เพราะอยู่ดีๆวันนี้เราก็นึกถึงเค้า แต่เราท้อแล้วที่จะพยายามสานสัมพันธ์ เราขออยู่ในที่ของเรา
ใช้ชีวิตของเราไป ขอบคุณค่ะ
โตมากับตาและยาย
จนวันนึงแม่มีบ้านมีรถ มีฐานะที่โอเค เค้าเลยอยากให้เราไปอยู่กับเค้า
ปกติเราเรียนเทศบาล เราสอบได้ที่2-3 แต่ไม่เคยได้ที่1 จนจบป.6 แม่มารับเราไปอยู่ด้วยให้เราสอบเข้า รร.ชื่อดังประจำจังหวัด เราต้องไปเรียนพิเศษ ไปติวทุกวัน เพื่อสอบเข้า แล้วเราก็สอบเข้าได้ แต่อยู่ห้องท้ายๆผลสอบไม่ดีเท่า
ใหร่นัก ทุกวันที่เราเรียนเสร็จ ตกเย็นเราต้องไปเรียนพิเศษวันละ2ชม. และเรียนวันเสาร์อีก2วิชาที่เราเรียนใน รร.ไม่รู้เรื่อง เราไม่เคยอยากเรียนพิเศษ แต่แม่ก็ชอบพูดว่าเราขอเรียนเอง เราได้ตังเป็นรายอาทิตย์ 300 บาท ไม่รวมเสาร์อาทิตย์ ม.1 เราก็เรียนปกติ จนขึ้นม.2 เราเริ่มเกเร โดดเรียน ติดเพื่อน จนพากันไปรถล้มใส่เฝือกที่ขามาหนึ่งข้าง แม่ไปยืนด่าเรา จ่ายตังให้ แล้วไม่เคยมาดูเราตลอดการรักษา มีแต่ตากับยายมาเฝ้าเรา24 ชม.
เวลาผ่านล่วงเลยไป เราขอไปเที่ยวกับเพื่อน แม่ไม่ไห้ไป ถ้าไปแม่ต้องไปด้วยทุกครั้ง จนครั้งนึงเราอยากไปกับเพื่อนที่มีผู้ชาย(พี่ที่รู้จักไม่ใช่แฟน)ไปด้วยแค่คนเดียว ที่เหลือก็เพื่อนเรา แค่ไปเดินห้าง เราเลยโกหกแม่ว่าไปวันเกิดเพื่อน สรุปแม่แอบตามเรา จังหวะที่เรานั่งเล่นเกมในร้านเกม หันไปเจอแม่พอดี แม่เรียกเราออกมาหน้าร้านเกมแล้วด่าเราเสียงดังตรงนั้น
เราลืมบอกไปแม่เราเปิดร้านเสริมสวย เราไปช่วยแม่ทำงานทุกวันหยุด หมดหน้าที่เราก็จะไปอยู่ร้านคอม
เราไม่มีมือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์ ใดๆทั้งสิ้น แม่เรานัดแล้วนัดอีกพอถึงวันเกิดจะซื้อให้ แต่เราก็ไม่เคยได้เลยซักปี วันเกิดไม่เคยเกิดขึ้นเพราะแม่บอกมันไร้สาระ
เรารู้สึกอึดอัด แม่ควบคุมเราทุกอย่าง เราเข้าใจในความหวังดี เช่น กินข้าวก็จะตักให้แค่นั้นเพื่อไม่ให้เรากินเยอะ ห้ามกินน้ำอัดลม ห้ามกินขนมขบเคี้ยว มันก็จะดีกับตัวเรา ตรงนี้เรารู้ดี
แต่... เราอยู่กับตายายตั้งแต่เกิด ตายายไม่เคยห้ามใดๆทั้งสิ้น เสาร์อาทิตย์อยากไปเล่นที่ รร.หรือไปบ้านเพื่อน เดี๋ยวไปส่ง พอถึงเวลาอยากกลับโทรบอกเดี๋ยวมารับ มีโทรศัพท์จอขาวดำเครื่องเล็กๆให้เราพกในกรณีไป รร.วันหยุด และวันหยุดเราต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยตายายทำของขาย
พอมาอยู่กับแม่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเรารู้สึกไม่เป็นเราคนเดิม ต้องนอนคนเดียว ปกติเรานอนกับตายายทุกคืน ต้องอยู่ในกรอบมากขึ้น แม่ชอบเปรียบเทียบเรากับลูกของพ่อเลี้ยง ว่าเค้าอย่างนู้นอย่างนี้ เราไม่ชอบตรงนี้เลยด้วยซ้ำ และแม่ชอบให้ความหวังเรา เราซึ่งตอนนั้นไม่เคยไปกรุงเทพ แม่บอกจะพาไป ไปเดินห้างใหญ่ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเราโกรธกันบ่อยครั้ง แม่ให้เหตุผลว่าแม่ต้องทำงานเพื่อนผ่อนบ้านผ่อนรถ เวลาเพื่อนมาบ้านจะได้ไม่อายคน เราก็พูดกลับไปซ้ำๆ ว่าไปอยู่ห้องแถวก็ได้ ขี่มอเตอร์ไซค์ก็ได้ ถ้ามันทำให้แม่มีเวลากับหนูมากกว่านี้ ครั้งที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิต เราเหนื่อย เราไม่อยากเรียนพิเศษ เราแบกรับความกดดันจากคำพูดเปรียบเทียบไม่ไหว เย็นวันนั้นเราหายไป ไปอยู่บ้านเพื่อน และกลับเข้าบ้านตี4
แม่ไม่หลับ เคาะประตูเรียกเราออกมา ยืนชี้หน้าด่าเรา เราถามแม่สั้นๆกลับไปคำเดียว แม่รักหนูบ้างรึเปล่า เคยถามบ้างมั้ยว่าสิ่งที่แม่ให้หนูอยากได้รึเปล่า แล้วเราก็ใช้ชีวิตปกติได้ไม่เกิน1อาทิตย์ แม่ให้ญาติเรามาขนของกลับไปอยู่บ้านนอก (ตากับยายเรากลับไปอยู่บ้านนอกตั้งแต่เราขึ้นม.1) โดยที่ไม่บอกเราล่วงหน้าสักคำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ของทุกอย่างที่มีชื่อเรามีรูปเราแม่ขนขึ้นรถให้หมด แม่บอกว่ากลับไปอยู่กับพ่อแม่เธอนั่นแหละดีแล้ว ตอนนั้นเรากำลังเรียนม.2เทอมแรก
เราเป็นเด็กในเมืองมาโดยตลอด ทุกอย่างเปลี่ยนไป เราโทรร้องไห้กับเพื่อนเราตลอดเวลาจนแม่เพื่อนบอก มาอยู่กับแม่มั้ยลูก แม่เลี้ยงเอง
การปรับตัวผ่านไปอย่างยากลำบาก เราไม่มีเพื่อนที่นั้น ทุกอย่างนับ1 เราไม่อยากเรียนเราโดดเรียน มีแฟน จนเราจบม.3 เราท้อง แม่ให้เงินเรา5,000รับขวัญหลาน หลังจากนั้นเราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือใดๆ แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกับแม่อีก จนเราทำงาน เราไปเป็นเด็กเสริฟร้านป้า ซึ่งเค้าเป็นเพื่อนรักของแม่ บ้านตรงข้ามกัน คำถามแรกที่แม่ถาม มาทำไม เราก็บอกมาหาเงิน ขอนอนที่บ้านได้มั้ย เค้าบอกนอนได้ แต่ไม่ไห้อยู่นาน เรากลับมานอนบ้านหลังนั้น พบว่าลูกเลี้ยงมานอนอยู่ห้องเรา มีคอมพิวเตอร์ เปิดแอร์นอนทุกวัน (ตอนเราอยู่แม่ไม่ให้เราเปิดแอร์) เราอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์เราก็นอนบ้านป้าซึ่งตรงข้ามกับบ้านแม่เลย เราก็ทำงานของเราไป เค้าก็ใช้ชีวิตของเค้า นานๆเค้าจะแวะไปถามไถ่เราสักที เราก็ถึงจุดที่ย้ายไปทำงานที่อื่น แม่เราท้อง เรามีน้องสาวอีกคน น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีเราอีกคนเป็นพี่ แต่ป้า(บ้านตรงข้าม) เค้าจะคอยเอารูปเราให้ดู คอยบอกน้องตลอดว่ามีเราเป็นพี่สาวอีกคน แม่ให้ความช่วยเหลือเรานับครั้งได้ ครั้งนั้นเราไปสมัครงาน ได้งานแล้วเราไม่มีกางเกงทำงาน เราไม่รู้จะไปหาจากใหน เราก็โทรขอเค้า คำพูดคือ ไม่มี พอผ่านไปสักพักค่อยโทรกลับมาว่าให้ยืมนะ
หลายปีผ่านไป เราติดต่อเค้าอีกครั้ง เค้าเปิดร้านทำผมร้านใหม่(ตอนแรกเค้าหารกับเพื่อน) เราก็ไปตัดผมเราไม่ได้จ่ายตัง ผ่านไป2วัน ยายเราโทรมา บอกว่าแม่เราโทรไปหายาย ว่าเราไปถึงไม่ยกมือไหว้ ก่อนกลับ ตัดผมให้ขอบคุณสักคำก็ไม่มี เราร้องไห้เลย เราบอกหนูไม่เจอแม่มา3-4ปี มีเหรอที่หนูจะไม่ยกมือไหว้เค้า
ตอนเราไปอยู่ด้วย เวลาเจอผู้คนเค้าไม่เคยพูดว่าเราเป็นลูกสักครั้ง มีแต่บอกว่าหลาน พูดต่อหน้าเรา แล้วไม่เคยให้เหตุผลเราว่าทำไม
คำเรียกมีแค่ฉันและเธอไม่เคยมีคำอื่น
กับเราไม่เคยสนับสนุนกับหลานป้าและลูกเลี้ยง คือสนับสนุนทุกอย่าง เห็นดีทุกอย่าง
เราไปทำงานกับน้า เราก็โทรคุยกับแม่ทำงานเป็นยังไง เราก็บอกงานหนักมาก แบกกระสอบน้ำตาลขึ้นชั้น2 ทำทุกอย่างทุกหน้าที่ ว่าจะลาออกแล้ว(ตอนนั้นเงินเดือน7500) คุยกันได้วันเดียว จังหวะเราอยู่กับน้าแม่เราโทรไปเล่าให้น้าฟัง วางสายน้าก็พูด-ดันเรา ใครทำไม่ไหวก็ไม่ว่าอะไร อยากออกก็เชิญได้เลย
เราทำงานควบกะควบโอไม่มีวันหยุด เราส่งตังให้ตากับยายและลูกให้เดือนละ5,000 เค้าก็ไปพูดกับกลุ่มญาติว่าเรามีคนเลี้ยงดู อยู่ กทม.เช่าบ้านอยู่ค่านั่นค่านี้ส่งไม่ได้หรอก5,000
ล่าสุดตาแท้ๆเราเสีย(ยายเรามีแฟนใหม่ คนที่เลี้ยงเรามาคือแฟนใหม่ยาย) เราโทรไปหายายขอสายแม่ เค้าไม่คุย เค้าไปแบ่งที่แบ่งทางแม่มีพี่น้อง3คน ตกคนละ4ไร่ แม่ไม่เอา ให้น้าหมด เราแอบคิดลึกๆว่าเค้าจะนึกถึงเราบ้างเพราะที่ผ่านมาเค้าไม่เคยหยิบยื่นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ เราไม่ได้อยู่ในชีวิตเค้า
คุยได้แปปๆ เค้าชอบพูด-ดันเรา จนเจอหน้ากันเวลาแม่พูดกับเราป้าจะพูดออกไปต่อหน้าว่าเป็นยังไง ถึงชอบพูด-ดันมันนัก พูดกันดีๆไม่ได้เหรอ แม่เราก็จะเดินหนีไป
เราจะคุยกันแล้วแม่ก็ทำให้เราเสียความรู้สึก
เราก็จะหายไป2ปีบ้าง3ปีบ้าง แล้วเราก็ลองใหม่ เผื่อว่าแม่จะรู้สึกยินดีที่มีเราอยู่ สุดท้ายก็พังทุกครั้ง
จนวันนี้7ปี เราอยุ27แล้ว เราไม่เคยติดต่อ
ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องแม่ หรือคิดเรื่องที่ผ่านมา เรายังอดคิดไม่ได้ว่าเราผิดอะไร เหมือนฝันร้ายหลอกหลอนเรา เราเสียใจทุกครั้งที่พูดถึงมัน คนรอบข้างไม่มีใคร ไม่เข้าใจเรา ทุกคนรู้และเห็นมาโดยตลอด ตอนเราพิมพ์กระทู้นี้เรายังน้ำตาใหลซ้ำๆอยู่เลย มันอึดอัด อัดอั้น ไม่เคยโล่งใจเลยสักครั้งที่นึกถึงมัน
เราแค่อยากมาเล่าให้ฟัง เราอยากระบาย
เพราะอยู่ดีๆวันนี้เราก็นึกถึงเค้า แต่เราท้อแล้วที่จะพยายามสานสัมพันธ์ เราขออยู่ในที่ของเรา
ใช้ชีวิตของเราไป ขอบคุณค่ะ