เลือกเกิดไม่ได้ เลือกตายได้ไหม

ครอบครัวผม เป็นครอบครัวที่โชคร้ายมาก เป็นคนดีทุกคนแต่ กลับเจอแต่เรื่องร้ายๆ พ่อผมตั้งใจทำงานดูแลครอบครัวอย่างดีไม่เคยเอาเปรียบใคร ไม่ดื่มเหล้าไม่ยุงสารเสพติด แม่ผมชอบช่วยเหลือคน เพื่อนบ้านเดือดร้อนอะไร ขอแค่เอ่ยปากขอแม่ผมช่วยหมดทั้งให้ข้าวปลาอาหาร ทั้งให้ยืม้งินไม่มีดอกเบี้ยคนที่ไม่เอาเปรียบคนทำไมต้องเจอเรื่องร้ายๆ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ผมติด Hiv จากเพื่อนคนนึงที่โรงเรียน เล่นเตะบอลกันแล้วเพื่อคนนั้นมันเลือดออกมันเล่นพิเรน เอาเลือดมาป้ายเพื่อนคนอื่น ถ้าจำไม่ผิดโดนไป 2 คน ผมและเพื่อนอีกคน แต่ผมเป็นคนที่ซวยเพราะผมไม่รู้ตัว ผมยืนหันหลังกินน้ำ แล้วไม่รู้มันเอามาป้ายตอนไหน มารู้อีกที 2 ชั่วโมงกินข้าวเที่ยง เลือดอะไรมาติดแขนจนแห้ง มีเพื่อนอีกคนรีบบอก เลือดไอ้ บ ป่าวไอ้ ผ ก็โดนมันเอาเลือดมาป้ายเล่นมันไปล้างแล้ว ตกใจรีบไปล้างเอลกอฮอทันที่ตอนนั้น 10 ขวบคอดอะไรไม่ออก ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไร ไม่กล้าบอกใคร ได้แต่คิดในแง่ดี แค่นี้คงไม่ติดหรอก (ที่กลัวคือ รู้คร้าวๆแล้วว่าครอบครัวนี้เป็นจากการนินทากันคนในหมู่บ้าน) ผมก็ได้แต่คิดแบบนั้นมาตลอด คิดในใจ 4-5 ปีก็ตายแล้วล่ะถ้าติดมาจริงๆ จนเรียนจบ ม.3 มีผื่นขึ้นตามตัว รู้แล้วว่าตัวเองโชคร้าย หลังจากนั้น ไม่เรียนต่อ ไม่เข้าสังคม เก็บตัว จนผ่านมาอีก 20 ปีมันก็ยังไม่ตายสักที แต่ก็ไม่เคยไปตรวจไม่เคยกินยาด้วย แต่อาการอ่อนแอลงทุกวันผมร่วง ก็รู้แล้วว่าใช่แน่ๆ และสิ่งที่เสียใจที่สุด คือ วันนี้ พ่อ แม่ ป่วย ท่านน่าจะติดไปด้วย จากการใช้ห้องน้ำใช้จานชามร่วมกัน ชีวิตโครตเน่า สิ่งที่พ่อ แม่ สร้างมา ลูกทำพังหมด สมบัติ เงินทองที่ท่านพยายามหาและเก็บใว้ให้ เยอะพอสมควรท่านต้องเหนื่อยฟรี จากความโง่ของลูกคนนี้ ตอนนี้บอกได้คำเดียวใจมันด้านชาจนถึงขีดสุด นอนร้องให้มา 20 ปีจนน้ำตาหมด ผมควรทำยังไงดีเพื่อจบเรื่องนี้ สิ่งที่มองเห็นมันก็มีทางเดียว ผมอยากถามว่าถ้าเราเดินเข้าไปโรงบาลแล้วขอให้หมอฉีดยาตายเหมือนนักโทษประหารได้ไหม ผมเจ็บปวดทรมานมาก เพราะการทำเองมันไม่ง่าย