ในช่วงก่อนมหาวิทยาลัยจะเข้า ผมได้ทำเรื่องเข้าเรียนมหาลัยแล้วผมก็ได้เข้า แต่ช่วงนั้นเป็นโรคระบาดหนักของโควิด ที่บ้านไม่ค่อยมีเงินด้านการเรียนผมเลยถามครูว่าผมควรเรียนต่อดีมั้ย แต่ครูบอกให้ผมพยายามเรียนต่อให้จบเพื่อจบมาจะได้มีงานมีเงินจะได้สบาย ผมก็โอเคคับการที่ครูผมพูดแบบนี้จึงตัดสินใจเรียนพร้อมทั้งกู้ กยศ. ไปด้วย จนถึงวันแรกที่เข้านิเทศ แต่ที่บ้านไม่มีใครสนใจเลย ปล่อยให้ผมไปตัวคนเดียวไม่สนว่าผมจะไปอยู่ยังไง ทำให้ผมไปไม่ทันเวลาเพราะว่าผมต้องขนของขึ้นหลังรถมอเตอร์ไซค์เพื่อไปหอพัก ผมแย่มากช่วงนั้นได้แต่เครียดแล้วก็ร้องไห้ จนถึงวันเรียนวันแรกผมไม่มีโทรศัพท์ไม่มีไลน์กลุ่มจึงไม่รู้ว่าเค้านัดเรียนกันที่ไหน ผมเลยถามรุ่นพี่แถวนั้น ดูจนทำให้ผมไปสายเกือบๆ10 นาที ผมรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก แต่มันก็ผ่านมาได้ โดยที่มีเพื่อนคอยบอกคอบแนะนำเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ จนเรียนผ่านมาสักพักผมจึงได้ซื้อโทรศัพท์ใหม่ แล้วเงินที่ผมเก็บมาหลายปีเริ่มจะหมดแล้วผมจึงไปโทรไปขอแม่ แต่สิ่งที่แม่ผมพูด....แม่ไม่มีเงิน ตอนนั้นผมเครียดมากเพราะเงินให้กระเป๋าเหลือ300บาท ผมจึงลองโทรไปขอเงินน้าในช่วงเรียนปรึกษาว่าเงินที่บ้านไม่พร้อมส่งให้ผมเรียน แต่น้าผมก็เต็มใจช่วยส่งมาให้สัปดาห์ละ500 จนผ่านมาระยะนึงเริ่มเตรียมเอกสาร กยศ. เพื่อส่งให้มหาลัยก็ส่งไปแต่เงินกยศ.เทอมแรกเข้าช้ามาเกือบหมดเทอม ทำให้เงินไม่ค่อยพอใช้ ผมเริ่มประหยัดเงินมากขึ้น จากกินข้าว 2 มื้อ ต่อวัน เหลือมื้อเดียวแทน มันฝืนร่างกายไปหน่อยแต่ไม่เป็นไร ถ้าช่วงไหนเงินไม่ค่อยพอจริงๆผมเลยไปขอยืมเพื่อน แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียดเกินไป เลยขอแค่100-200 แล้วสัก2 วันจะคืนให้ พอใกล้จะจบเทอมแรกเงิน กยศ.ก็เข้า แม่ผมโทรมาขอเงินกยศ. ตอนนั้นผมไม่รู้จะตอบยังไง ผมเลยตอบไป ว่าโอเค ผมเลยโอนไป7000 แม่กลับพูดกลับมาว่าทำไมโอนมาแค่นี้ได้มาเท่าไหร่ ผมบอก18000 แม่ก็ถามต่อว่าเงินที่เหลือเอาไปทำอะไรผมบอกเอาไว้ซื้อของบ้าง แม่ถามกลับมาอีกว่าทำไมซื้อเยอะจังแล้วถ้าซื้อเสร็จแล้วส่งสลิปซื้อของให้ดูด้วย ตั้งแต่นั้นมาผมเริ่มเกลียดแม่ผมทันที ผมรู้สึกแย่มาก แล้วช่วงหลังๆแม่ผมเริ่มทักมาขอเงินบ่อยๆครั้ง จนผมทนไม่ได้ ผมเครียดผมเริ่มไม่ตอบแม่ พอเรียนจบเทอมแรกก็ต่อเทอมสองเลย ช่วงเทอม2 โรคระบาดโควิดจึงทำให้ช่วงนั้นเป็นเรียนออนไลน์ผมจึงได้ซื้อเน็ตหอพัก100บาท/เดือน
พอผ่านเทอม2มาได้ครึ่งเทอมมีการสอบแต่การสอบนั้นเป็นข้อสอบแบบออนไลน์ทำให้เว็ป ซึ่งเน็ตหอผมไม่ค่อยดีมากมีช้าเร็วปกติ แต่ที่แย่ไปกว่านนั้นคือการทำข้อสอบก่อนส่งเน็ตหอไม่ดีคับทำได้จนเกือบเสร็จเน็ตพังทำให้หน้าข้อสอบรีทั้งหมด ผมเลยทำมั่วๆเพราะมันเหลือเวลาไม่เยอะมากพอทีจะทำใหม่ พอสอบเสร็จแจ้งผลคะแนนผมได้11/30คะแนน นั้นคือจุดเริ่มต้นครั้งแรกของความผิดหวังในใจ การเรียนว่าแย่แล้วเงินติดตัวนั้นแย่กว่าค่าใช้จ่ายเริ่มมาแล้ว ค่าหอ เน็ต ค่าผ่อนโทรศัพท์ ค่าอยู่ค่ากิน แทบไม่เหลือเงินแล้วต้องเรียนแบบอดๆอยากๆ การกูกยศ.ก็ลำบากกว่าเดิม ได้ช้าเหมือนเดิม แล้วทุกอย่างก็วนหลูบเหมือนเทอมแรกเลย ผมไม่สนใจผมไม่ให้เงินแม่ผมด้วย แค่ลำพังก็แย่แล้วให้เงินไปคงได้ตายตอนเรียนพอดี พอเรียนมาได้จนจบปี1ผมได้พักผ่อนกลับบ้าน
บ้านผมมี แม่ พี่ และพ่อใหม่แม่(ผมขอเรียกว่าลุงนะ) พอผมกลับบมาบ้านมันแย่มากเลยครับรู้สึกไม่ได้พักผ่อนเลย แม่ขอเงิน พ่อใหม่กินเหล้าเมาทุกวัน ไม่ทำงานอะไรสักอย่างเลยผมเริ่มคิดในหัวว่าทำไมผมถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ ผมกลับมาอยู่บ้านเริ่มมีการทะเลาะแม่กับลุงทุกวันเลยทำให้ผมต้องกลับไปหอพักก่อนเวลา พอได้เข้าเรียนปี2 เทอมแรก ผมก็เรียนแต่เป็นเรียนในมหาลัย ได้สัก2สัปดาห์ โควิดระบาดหนักมากทำให้ต้องเรียนแบบ ออนไลน์ผมเรียนได้สักระยะนึงเงินผมก็เริ่มหมดแล้วช่วงนั้นก็เป็นช่วงที่น้าผมขายของไม่ค่อยดีด้วยผมเลยเกรงใจมากเลยขอแค่300 มากสุดแค่500 เพราะน้าผมเค้าไม่ได้เลี้ยงผมเลยแถมยังให้เงินมาเรียนอีกผมเกรงใจมากๆบางครั้งก็ไม่ได้ขอเลย มีอยู่ช่วงนึงครึ่งเทอมหลังเงินไม่พอ ผมได้ขอเงินน้ามาจ่ายค่าโทรศัพท์ กู้กยศ.ได้ผมก็จะเอาคืน แต่การกู้กยศ.ปี2นั้นมีอะไรมากมาย เรื่องขอเวลา เรื่องโควิด ทำให้กู้ได้ช้ามากชนิดที่กู้เทอมนี้ได้อีกเทอมเลย ผมแย่มากเงินไม่พ่อจ่ายงานไม่ได้ทำทำให้ผมคะแนนต่ำมาก เทอมแรกจบไป เทอม2ก็เหมือนกัน กยศ.ก็ไม่ได้ งานมหาลัยก็ไม่คได้ทำเพราะเงินผมไม่มีเลยแค่ค่าอยู่กินก็ลำบากมากแล้วผมเครียดหนักมากงานก็ไม่ได้ส่ง เงินกยศ.ก็ไม่เข้า แถมแม่ผมยังทักมาถามเรื่องเงินกยศ.บ่อยๆ นั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยว่าผมอยากตายๆไปจากโลกนี้มาก
ผมเรียนไม่ได้ผมเครียดที่กระทั้งว่าไม่เข้าเรียนเป็น2สัปดาห์ หายไปแบบไม่อยากคุยกับใครแล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้วเหนื่อยอยากหายไปจากโลกนี้ แล้วผมก็ตัดสินใจ ออกจากมหาลับ โดยไม่ได้ทำเรื่องอะไรเลย ผมกลับมาบ้านผมเก็บตัวผมได้แต่โทษตัวเองว่าคือความล้มเหลวทำอะไรไม่ได้ คนในหมู่บ้านเริ่มนินทาว่าผม รวมถึงคนให้ครอบครัวด้วย ผมเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยแต่ความฝันอยากเป็นสตรีมเมอร์ ยูทูปเบอร์ อยากแคสเกม ทำให้คิดถึงเรื่งตอนผมยังเด็กๆที่ไปร้านเกมแล้วมีความสุขมากได้เล่นเกมแล้วมีความสุข ผมนนอนร้องไห้ ไม่นานนักก็มีพ่อแท้ๆผมโทรมาถามชีวิตเป็นไงบ้าง ขาดเหลืออะไรบ้างแล้วไม่นานพ่อก็ซื้อโน๊ตบุ๊คให้ผม ผมเริ่มแคสเกม อัดคลิป ฝึกมาด้วยตัวเอง จากที่ทำไม่เป็นเลย ตอนนี้พอทำได้แล้ว เริ่มทำแบบจริงจัง ไม่กี่วันผมก็คิดได้ผมเข้าอายุ21แล้วผมต้องไปจับทหารอีกไม่นานนี้เอง ผมเครียดมากเพราะจะได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำในช่วงวัยเด็กแล้วแถมตอนนี้ยังงทำงานวาดรูปขายในNFTด้วย ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจทำงานเลยผมจิตตกมากๆ คนในบ้านบอกเป็นก็ดีจะได้รับราชกาลมีเงินเลี้ยงครอบครัว นั้นก็ทำให้ผมเกลียดคนในบ้านเลยทั้งแม่ ทั้งลุง ที่วันๆไม่ทำอะไร อะไรๆก็รอแต่ผมได้ดีเหมือนกับว่าพวกเค้าจะให้ผมได้ดีเพื่อมาเลี้ยงพวกเค้าให้วันข้างหน้า ผมอยากหนีออกจากบ้านตอนนี้ ผมเกลียดทั้งคนในบ้าน และคนในหมู่บ้านด้วย
(ที่ผมออกมาเขียนแบบนี้ผมแค่อยากระบายความรู้สึกทั้งหมดผมอึดอัดมาตลอดเป็นครั้งแรกที่ผมได้ระบายความในใจผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วขอบคุณครับ)
การมีชีวิตอยู่ แรงกดดัน ในช่วงอายุ 19-21ปี
พอผ่านเทอม2มาได้ครึ่งเทอมมีการสอบแต่การสอบนั้นเป็นข้อสอบแบบออนไลน์ทำให้เว็ป ซึ่งเน็ตหอผมไม่ค่อยดีมากมีช้าเร็วปกติ แต่ที่แย่ไปกว่านนั้นคือการทำข้อสอบก่อนส่งเน็ตหอไม่ดีคับทำได้จนเกือบเสร็จเน็ตพังทำให้หน้าข้อสอบรีทั้งหมด ผมเลยทำมั่วๆเพราะมันเหลือเวลาไม่เยอะมากพอทีจะทำใหม่ พอสอบเสร็จแจ้งผลคะแนนผมได้11/30คะแนน นั้นคือจุดเริ่มต้นครั้งแรกของความผิดหวังในใจ การเรียนว่าแย่แล้วเงินติดตัวนั้นแย่กว่าค่าใช้จ่ายเริ่มมาแล้ว ค่าหอ เน็ต ค่าผ่อนโทรศัพท์ ค่าอยู่ค่ากิน แทบไม่เหลือเงินแล้วต้องเรียนแบบอดๆอยากๆ การกูกยศ.ก็ลำบากกว่าเดิม ได้ช้าเหมือนเดิม แล้วทุกอย่างก็วนหลูบเหมือนเทอมแรกเลย ผมไม่สนใจผมไม่ให้เงินแม่ผมด้วย แค่ลำพังก็แย่แล้วให้เงินไปคงได้ตายตอนเรียนพอดี พอเรียนมาได้จนจบปี1ผมได้พักผ่อนกลับบ้าน
บ้านผมมี แม่ พี่ และพ่อใหม่แม่(ผมขอเรียกว่าลุงนะ) พอผมกลับบมาบ้านมันแย่มากเลยครับรู้สึกไม่ได้พักผ่อนเลย แม่ขอเงิน พ่อใหม่กินเหล้าเมาทุกวัน ไม่ทำงานอะไรสักอย่างเลยผมเริ่มคิดในหัวว่าทำไมผมถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ ผมกลับมาอยู่บ้านเริ่มมีการทะเลาะแม่กับลุงทุกวันเลยทำให้ผมต้องกลับไปหอพักก่อนเวลา พอได้เข้าเรียนปี2 เทอมแรก ผมก็เรียนแต่เป็นเรียนในมหาลัย ได้สัก2สัปดาห์ โควิดระบาดหนักมากทำให้ต้องเรียนแบบ ออนไลน์ผมเรียนได้สักระยะนึงเงินผมก็เริ่มหมดแล้วช่วงนั้นก็เป็นช่วงที่น้าผมขายของไม่ค่อยดีด้วยผมเลยเกรงใจมากเลยขอแค่300 มากสุดแค่500 เพราะน้าผมเค้าไม่ได้เลี้ยงผมเลยแถมยังให้เงินมาเรียนอีกผมเกรงใจมากๆบางครั้งก็ไม่ได้ขอเลย มีอยู่ช่วงนึงครึ่งเทอมหลังเงินไม่พอ ผมได้ขอเงินน้ามาจ่ายค่าโทรศัพท์ กู้กยศ.ได้ผมก็จะเอาคืน แต่การกู้กยศ.ปี2นั้นมีอะไรมากมาย เรื่องขอเวลา เรื่องโควิด ทำให้กู้ได้ช้ามากชนิดที่กู้เทอมนี้ได้อีกเทอมเลย ผมแย่มากเงินไม่พ่อจ่ายงานไม่ได้ทำทำให้ผมคะแนนต่ำมาก เทอมแรกจบไป เทอม2ก็เหมือนกัน กยศ.ก็ไม่ได้ งานมหาลัยก็ไม่คได้ทำเพราะเงินผมไม่มีเลยแค่ค่าอยู่กินก็ลำบากมากแล้วผมเครียดหนักมากงานก็ไม่ได้ส่ง เงินกยศ.ก็ไม่เข้า แถมแม่ผมยังทักมาถามเรื่องเงินกยศ.บ่อยๆ นั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยว่าผมอยากตายๆไปจากโลกนี้มาก
ผมเรียนไม่ได้ผมเครียดที่กระทั้งว่าไม่เข้าเรียนเป็น2สัปดาห์ หายไปแบบไม่อยากคุยกับใครแล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้วเหนื่อยอยากหายไปจากโลกนี้ แล้วผมก็ตัดสินใจ ออกจากมหาลับ โดยไม่ได้ทำเรื่องอะไรเลย ผมกลับมาบ้านผมเก็บตัวผมได้แต่โทษตัวเองว่าคือความล้มเหลวทำอะไรไม่ได้ คนในหมู่บ้านเริ่มนินทาว่าผม รวมถึงคนให้ครอบครัวด้วย ผมเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยแต่ความฝันอยากเป็นสตรีมเมอร์ ยูทูปเบอร์ อยากแคสเกม ทำให้คิดถึงเรื่งตอนผมยังเด็กๆที่ไปร้านเกมแล้วมีความสุขมากได้เล่นเกมแล้วมีความสุข ผมนนอนร้องไห้ ไม่นานนักก็มีพ่อแท้ๆผมโทรมาถามชีวิตเป็นไงบ้าง ขาดเหลืออะไรบ้างแล้วไม่นานพ่อก็ซื้อโน๊ตบุ๊คให้ผม ผมเริ่มแคสเกม อัดคลิป ฝึกมาด้วยตัวเอง จากที่ทำไม่เป็นเลย ตอนนี้พอทำได้แล้ว เริ่มทำแบบจริงจัง ไม่กี่วันผมก็คิดได้ผมเข้าอายุ21แล้วผมต้องไปจับทหารอีกไม่นานนี้เอง ผมเครียดมากเพราะจะได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำในช่วงวัยเด็กแล้วแถมตอนนี้ยังงทำงานวาดรูปขายในNFTด้วย ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจทำงานเลยผมจิตตกมากๆ คนในบ้านบอกเป็นก็ดีจะได้รับราชกาลมีเงินเลี้ยงครอบครัว นั้นก็ทำให้ผมเกลียดคนในบ้านเลยทั้งแม่ ทั้งลุง ที่วันๆไม่ทำอะไร อะไรๆก็รอแต่ผมได้ดีเหมือนกับว่าพวกเค้าจะให้ผมได้ดีเพื่อมาเลี้ยงพวกเค้าให้วันข้างหน้า ผมอยากหนีออกจากบ้านตอนนี้ ผมเกลียดทั้งคนในบ้าน และคนในหมู่บ้านด้วย
(ที่ผมออกมาเขียนแบบนี้ผมแค่อยากระบายความรู้สึกทั้งหมดผมอึดอัดมาตลอดเป็นครั้งแรกที่ผมได้ระบายความในใจผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วขอบคุณครับ)