ถ้าเลือกได้ก็ไม่ได้อยากชอบเพศเดียวกันหรอก?

เคยสงสัยตัวเองนะว่าเราเป็นโรคหรือป่าว เรามีปมหรอ เราขาดความอบอุ่นหรอ หรือว่ายังไง คำตอบคือไม่ทุกอย่าง ทั้งการเงินครอบครัวสิ่งแวดล้อมเหมือนเราจะเป็นคนเลือกเองว่าให้เราเป็นแบบนี้ จนไปเจอคลิปหนึ่งใน ตต.ถามว่า “ทำยังไงให้คนที่เป็นเกย์กลับมาเป็นผู้ชาย” อะไรทำนองนี้ แล้วคำตอบก็คือ “ถ้าทำให้พระอาทิตย์ขึ้นทิศตะวันตกได้ก็อาจจะมีหวัง” ซึ่งความหมายคือมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เราก็เลยกลับมามองตัวเองว่าเราทำไมถึงชอบเพศเดียวกัน เราถามตัวเองตลอด บังคับตัวเองให้ชอบเพศตรงข้าม แต่ความคิดกับจิตใจมันปฏิเสธกันโดยสิ้นเชิง ความคิดบอกต้องชอบคนนี้ ต้องชอบแบบนี้ อย่าไปคิดไปไกล แต่ใจกลับเราชอบแบบนี้ ฝืนทำไม คนนั้นน่าคือใจก็หวั่นไหวไปหมด อะไรทำนองนี้

เราอยากจะไปบำบัดมากๆเลยนะ เราคิดว่าตัวเองแปลก เราไม่ชอบที่เราชอบเพศเดียวกันเลย เราไม่โอเคกับตัวเองเหมือนกัน คนอื่นไม่ต้องมาถามหรอกว่าเป็นไหม ทำไมถึงเป็น ทำไมถึงชอบ ตัวเรายังตอบตัวเองไม่ได้เลย เราไม่เคยคบเพศเดียวกันเลยนะ ได้แต่คิดแต่มันก็ไม่กล้า ไม่ว่าสังคมจะเปิดแค่ไหนก็ตาม สมัยนี้ก็จะบอกว่ารักคือรัก ชอบคือชอบ รักไปสิ ไม่จำกัดเพศ ทุกคนคอยบอกเสมอ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเราถึงยังไม่เปิดหรือว่ายอมรับกับมันสักที คงอาจจะหวังว่าสักวันจะกลับมาเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป

เพราะงั้นเลิกถามคำถาม TOXIC ว่าเป็นไหม เลิกบลูลี่ เลิกเปลี่ยนแปลงให้คนนั้นคนนี้เป็นแบบนั้นเป็นแบบนี้ได้แล้ว ถ้าเลือกได้มันไม่มีใครอยากเป็นหรอก (หรืออาจจะมีก็ไม่รู้แต่เราไม่ใช่แล้วแน่ๆ) มันเฟลจริงๆนะเวลามีใครมาถามหรือทำสีหน้าชักหน้าใส่ถ้าเราไม่ตอบเขา หรือให้คำตอบเขาโดยที่เขาไม่พอใจในคำตอบ สุดท้ายนี้หากใครมีวิธีเปลี่ยนใจให้กลับมาชอบเหมือนคนปกติ หรือมีวิธีบำบัดแนะนำได้นะ อันนี้จริงจังไม่ได้พูดเล่น