อีกหนึ่งกำลังใจ

ต้องบอกก่อนว่าที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมานั้น เพราะอยากบันทึกเรื่องราวที่ได้พบเจอมาเก็บไว้เพื่อเป็นกำลังใจให้กับตัวเอง หากวันใดที่รู้สึกท้อแท้ หรือรู้สึกหมดกำลังใจในการทำสิ่งดีๆ จะได้ระลึกถึงและนึกย้อนถึงเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้นมาได้อีก

วันนี้เป็นอีกวันที่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมคนไข้ที่รักษาตัวอยู่ในวอร์ด เราก็เข้าไปสวัสดี ทักทายคนไข้ตามปกติ ขอเรียกแทนคนไข้ว่าคุณลุงแล้วกันนะ คุณลุงก็ได้มีการทักทายเรากลับมา สีหน้าของคุณลุงดูสดใสขึ้นกว่าตอนที่ใส่เครื่องมือที่เราดูแลอยู่มาก ซึ่งคุณลุงนั้นได้รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาเป็นระยะเวลาเกือบหนึ่งเดือน พอได้เห็นสีหน้าคุณลุงแบบนั้นแล้ว เราก็รู้สึกดีใจที่คุณลุงอาการดีขึ้นตามลำดับ

จึงได้มีการพูดคุยสนทนา ถามไถ่อาการคุณลุงว่า
เรา : "เป็นอย่างไรบ้างคะลุง?"
คุณลุง : "รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมากเลย"
เรา: "เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วนะลุง แต่ต้องรอคุณหมออนุญาตอีกทีหนึ่งนะคะ"

แล้วคุณลุงก็ยิ้ม เหมือนดีใจที่จะได้กลับบ้าน

คุณลุง: "เนี่ย ลุงจำเราได้นะว่ามาอยู่ดูแลลุง แต่เหมือนไม่ได้เห็นสักพักหนึ่ง แล้ววันนี้ก็ได้เจอเราอีก"
เรา: "ค่ะลุง ดีใจจังที่ยังจำหนูได้"
คุณลุง: "จำได้สิ เออแล้วก็มีอีกคนหนึ่งนะที่ดูแลลุงดีมากๆ คนที่ดูเหมือนจะดุ แต่จริงๆ แล้วเขาใจดีกับลุงนะ ดูแลดีมากๆ เลย แล้วก็มีหนูด้วยที่เข้ามาดูแล พูดคุยกับลุง ลุงเลยจำได้"

จากนั้นคุณลุงก็ถามชื่อพี่พยาบาลคนที่ลุงพูดถึง แล้วก็ถามถึงเราด้วยเช่นกัน เนื้อความที่สนทนากับคุณลุงต่อจากนั้นก็ประมาณว่า เพื่อเป็นการตอบแทน คุณลุงเลยอยากมอบน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้เรากับพี่พยาบาลคนที่คุณลุงถามชื่อ เพราะเรากับพี่พยาบาลดูแลลุงดีมาตลอดที่รักษาตัวอยู่ที่นี่

เรา: "ขอบคุณมากๆ เลยค่ะลุง มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วค่ะ เราทุกคนช่วยกันดูแลร่วมกัน แค่เห็นลุงหายดี เราก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องกังวลนะคะลุง"
คุณลุง: "มันไม่เหมือนกันนะ หนูกับพี่พยาบาลคนนี้ดูแลลุง ใส่ใจลุงดีจริงๆ เลยรู้สึกประทับใจ อีกอย่างถ้าลุงกลับบ้านไปแล้ว ลุงจำเราได้นะ แต่ลุงกลัวเราจะลืมลุง เลยอยากให้พวกเราจำลุงได้ด้วยเช่นกัน เดี๋ยวถ้าลุงได้ออกจากโรงพยาบาลนี้วันไหน หนูช่วยมาหาลุงอีกทีนะ"
เรา: "หนูจำคนไข้ที่มารักษากับหนูได้นะลุง ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะลืมลุงนะคะ"

ความรู้สึกของเราตอนนั้นคือ ดีใจมากๆ ที่คุณลุงชมว่าที่นี่รักษาดูแลคุณลุงดี แล้วคุณลุงก็พูดประมาณว่า กลับไปจะไปบอกคนที่รู้จักว่าที่โรงพยาบาลนี้รักษาดี ส่วนเรื่องที่คุณลุงอยากตอบแทนน้ำใจเรากับพี่ในทีม ในใจก็คิดแล้วว่า ไม่ได้ต้องการอยากได้อะไรตอบแทนจากคุณลุงเลย นอกจากอยากให้คุณลุงกับคนไข้ที่มารักษาหายดี กลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้ แต่แล้วเราก็อดที่จะลาคุณลุงท่านนี้ไม่ได้

เรา: "หนูลาออกแล้วนะคะลุง อยู่ถึงสิ้นเดือนนี้"
คุณลุง: "อ่าวหรอ แล้วหนูออกไปอยู่ที่ไหนล่ะ"...

แล้วเราก็ได้พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย

คุณลุง: "นี่ขนาดใส่แมสก์ ลุงก็ดูออกว่าหนูสวย"

😁😆😄 (บ้ายอนะคะลุง อย่าชมเยอะ 55555)
นี่ก็หัวเราะขำๆ แล้วพูดกับคุณลุงต่อ

เรา: "โห เห็นแค่ครึ่งบนแค่นี้อ่ะหรอลุงมองว่าหนูสวยแล้ว ขอบคุณนะคะ ลุงเองก็หล่อนะคะเนี่ย จมูกโด่งมากเลยค่ะ"

แล้วคุณลุงก็หลุดขำ (งานยอ งานอวยกันเองก็มานะเออ 🤣)
ก่อนที่จะลาคุณลุงไป

เรา: "ลุงเดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่นะคะ"
คุณลุง: "ได้ครับ ขอบคุณมากเลย" ยิ้มพร้อมยกมือไหว้เรา
เราจึงยกมือไหว้ตอบคุณลุงพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ภายใต้แมสก์

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาที่เราทำหน้าที่อยู่ในจุดนี้นั้น มันทำให้เรารู้สึกดี มีความสุข มีกำลังใจทุกครั้งที่ได้เห็นคนไข้หายจากโรค แข็งแรงขึ้น ร่าเริงสดใสขึ้นกว่าตอนวันแรกที่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมคนไข้ ต้องบอกว่ามันมีหลากหลายอารมณ์ หลากหลายความรู้สึกจริงๆ หนึ่งเลยคือ รู้สึกภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ เห็นคนไข้อาการดีขึ้นจะได้กลับบ้านก็รู้สึกยินดีและดีใจจริงๆ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งคือ รู้สึกใจหายเหมือนกันนะที่จะไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ตรงนี้แล้ว

แม้ว่าใครบางคนอาจจะมองไม่เห็น หรืออาจจะหลงลืมค่าของเราไป จนทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนไม่มีค่า แต่จากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้เราได้รู้ซึ้งและรู้แล้วว่าเราเป็นคนสำคัญและมีคุณค่าสำหรับคนบางคนเสมอ ชีวิตเรานั้นมีความไม่แน่นอนเกิดขึ้นได้อยู่ตลอดเวลา เพียงแต่เราจะยอมรับกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้มากน้อยแค่ไหน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับใจเรา