นี่เป็นกระทู้แรกที่เราจะเขียน เกี่ยวกับประสบการณ์ของตัวเองถ้าตรงไหนมีคำพูดที่ไม่ดีหรือรุนแรงเกินไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็เป็นคนเรียงคำพูดไม่ค่อยเก่งอาจจะสับสนนิดหน่อยก็ขอโทษด้วยค่ะ
เรื่องของเรื่องคือ ตอนเด็กเราโตมากับยายคะพอแม่คลอดเราได้2เดือนแม่ก็ไปทำงานกับพ่อทำให้ตากับยายต้องทำงานเลี้ยงเราคะส่วนเงินเดือนของพ่อกับแม่ก็ไม่ได้เยอะอะไรแบ่งมาให้เป็นค่านมค่าของต่างๆของเราคะนานๆพอกับแม่จะกลับมาหาคะอ่อเรามีป้านะคะเป็นพี่สาวแท้ๆของแท่ที่ช่วยเลี้ยงเรามาตอนที่พ่อกับแม่เราไปทำงานเป็นแม่คนที่2ก็ว่าได้เพราะเราไม่มีลูกไม่มีครอบครัวเรารู้สึกรักเขามากกว่าพ่อแม่ของเราซะอีกด้วยความผูกพันที่เขาเลี้ยงเรามาด้วยมั้งคะป้าเขาดูแลเราอย่างดีรักเราเหมือนลูกจนเราได้4ขวบป้าเราก็เสียด้วยอุบัติเหตุตอนนั้นยังเด็กคะไม่ได้รู้เรื่องอะไรเท่าไรทำให้พ่อหับแม่ต้องกลับมาอยู่บ้านคะแต่ด้วยความที่เราไม่ได้สนิทกับเขาทั้ง2ทำให้เราไม่กล้าเข้าใกล้เขาคะอาจจะดูแปลกๆแต่เราเป็นอย่างนั้นคะจนโตขึ้นเราอยู่ป.6คะครอบครัวเริ่มมีเงินหน่อยปัญหาครอบครัวก็ตามมาเป็นเรื่องมือที่3ของพ่อคะตอนนั้นแม่เขาก็ท้องด้วยนะคะทำให้เราไม่รู้จะไปยังไงต่อเลยเราโตพอที่จะรู้ทุกอย่างเรากลัวว่าเราจะไม่มีครอบครัวที่ทั้งพ่อและแม่เราเห็นตัวอย่างมาจากเพื่อนในห้องเรียนคะแต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีค่ะจนแม่เราคลอดน้องน้องออกมาน้องเราไม่ค่อยดีคะเป็นโรคน่าจะเกิดจากที่แม่เคลียดนะคะทำให้พ่อกับแม่ต้องดูแลเป็นพิเศษตอนแม่ท้องเราโดนล้อว่า "หมาหัวเน่าไม่มีใครรัก"เก็บเรามาจากถังขยะบ้างละเราไม่ได้สนใจอยู่แล้วคะถ้าไม่ได้มาจากคนในครอบครัวเรารู้สึกเสียใจมากเลยละคะอาจจะมองว่าเสียใจทำไมเด็กคนหนึ่งทีพ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงตอนเด็กมันก็ขาดความอบอุ่นช่วงนั้นไปคะแต่เราได้มาเห็นพ่อและแม่เลี้ยงน้องด้วยตัวเองมันก็น่าอิจฉานะคะแต่เรารักน้องนะรักมากเลยคะเพราะเขาชั่งพูดแล้วก็น่ารักคะจนเราอยู่ม.3น้องเราก็2ขวบกว่าๆเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนมากหรอกคะเพราว่าไม่อยากไปบวกกับพ่อแม่ไม่ให้ไปเพราะเป็นห่วงวันๆก็เอาแต่เลี้ยงน้องบางทีก็เหนื่อยนะคะเพราะอาการป่วยของน้องดีขึ้นแม่ก็ปล่อยให้อยู่กับเราเลยละคะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองน้องลื้อของซนหรืออะไรก็แล้วแต่เราก็จะโดนแม่ดุไปด้วยค่ะแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจนเราเหนื่อยมากๆคะทั้งเรียนอละก็ดูแลน้องแต่ก็ไม่เป็นไรคะแม่เขาก็เหนื่อยที่ต้องทำงานเราก็ช่วยเขาไปจนเราขึ้นม.4คะต้องเรียนออนไลน์เราก็ต้องเลี้ยงน้องไปด้วยคะแต่ตอนนั้นแม่เราไม่ได้ทำงานคะเราคิดว่าลูกเราก็ไม่ใช่เรียนเราก็ต้องเรียนเราทำทุกอย่างแทบจะเป็นแม่น้องเลยละคะเราเคยบอกแม่เรานะคะแต่เขาบอกว่าก็น้องทำไม่ได้รึไงเราเลยพูดกลับไปว่าก็ลูกแม่ เขาก็ด่าเราคะมันมีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เราคิดว่ายายก็อยู่แม่ก็อยู่ช่วยดูบ้างก็ได้ตอนมีเราก็ไม่ได้บังคับให้เขามีเวลาส่วนตัวเราแทบไม่มีเลยขนาดผ้าน้องเรายังต้องซักเลยเราไม่มีเวลาเหมือนวัยรุ่นคนอื่นเลยอยากไปไหนก็ไม่ได้ไปทำอะไรก็โดนด่าไปหมดเหมือนคนรองรับอารมณ์ของคนครอบครัวเลยละคะขนาดเรื่องเล็กๆเรายังโดนด่าเหมือนว่าเราไปทำอะไรที่ร้ายแรงมามันมีหลายเรื่องที่เราคิดว่าเราไม่อยากอยู่55แต่เรามาคิดได้เพราะว่าเราเลี้ยงสุนัขคะเรากลัวไม่มีใครเลี้ยงเขาเขาทำให้เรารู้สึกดีขึ้นแต่มันก็เหมือนเดิมคะเราโดนด่าแทบทุกวันกับเรื่องเดิมๆจนตอนนี้เราอยู่ม.6แล้วคะก็ยังคงอยู่บ้านไม่ได้ไปไหนเลี้ยงน้องอยู่บ้านเดิมจนความคิดว่าไม่อยากอยู่ มันเป็นเรื่องที่เล็กมากๆ แม่เขาด่าสารพัดมันเป็นเรื่องที่ไม่สมสวรแต่มันมีประโยคที่ว่า "อยากได้อะไรต่อไปนี้จะไม่ให้ หาเงินใช้เอง ไม่ต้องมาขอ"เราคิดว่าเราหาเงินใช้เองได้คะถ้าเขาให้เราออกจากบ้าน ไปทำงาน ไม่ใช่ด่าว่าเราแต่ก็ไม่ให้ไปไหน เราเล่นโทรศัพท์ทำงานส่งครูเขาก็เอาแต่บอกว่างานบ้านไม่ทำไม่ได้ประโยชน์อะไรซักอย่าง งานบ้านเราทำนะหุงข้าว กวาดบ้าน ถูบ้าน แต่เขาก็ไม่ได้มาชมหรืออะไรหรอกคะเขาจะด่าตอนที่ไม่เห็นมากกว่า55ตลกดีนะคะจนตอนนี้ก็ยังโดนด่าอยู่เลยคะเราควรทำยังไงดีคะ ความคิดตอนนี้เราอยากรีบเรียนให้จบแล้วไปที่ไกลๆหางานทำส่งเงินค่าตอบแทนที่เขาเลี้ยงเรามาอาจจะด้วยความรักหรือความสงสารเพราะอะไรนะหรอเขาไม่ได้อยากมีเราตั้งแต่แรกอยู่แล้วมันเป็นความผิดพลาดคะแต่ก็ต้องขอบคุณที่ยังเก็บเราไว้แม้ว่าเราจะไม่ได้อยากอยู่ก็ตาม
ตอนนี้เรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้าคะเราไม่ค่อยได้ออกไปไหนไม่ค่อยได้พูดหรือคุยกับใครเราเคยปรึกษาเพื่อนเรานะคะว่าเราอาจเป็นโครซึมเศร้าแต่เพื่อนก็บอกว่าไม่เป็นหรอกเพราะเขาไม่ได้รู้ปัญหาที่เราเจออยู่ถ้าเลือกเกิดได้เราอยากเกิดมาในครอบครัวที่เข้าใจรักเราแบบที่เราเป็นเราไม่บังคับและให้ความรักกับเราจริงๆไม่ต้องมีเงินขอแค่มีความรักความอบอุ่นให้ก็พอ
สุดท้ายขอบคุณนะคะที่รับฟังขอบคุณจริงๆ
ครอบครัวไม่ใช่ safe zone ของเรา หรือเราไม่ใช่คนในครอบครัว?