ตามกระทู้เลยครับ
ตอนนี้เราเองก็ได้เกิดภาวะเบื่อชีวิตขั้นรุนแรงอะครับ เพราะรู้สึกว่า ชีวิตแบบว่าในช่วง 3 ปี (2562 , 2563 , 2564) แย่แบบว่าสุด ๆ อะครับ ก่อนอื่น ๆ ต้องบอกก่อนนะครับว่า เราเป็นเด็กพิเศษประเภทพัฒนาการช้า (ช่วยเหลือตัวเองได้ช้าหรือไม่ค่อยได้อะครับ)
ในปี 2562 เราได้ตัดสินใจไปเรียนที่มหาลัยที่หนึ่ง ซึ่งที่เลือกไป เพราะต้องการอิสระด้านชีวิตส่วนตัว และไปทุ่มเทกับความฝันในชีวิต (เราเป็นคนชอบพวกคอสเพลย์มากอะครับ เลยเลือกเพราะจะได้จัดสรรเวลาได้ + ประหยัดเงินให้คุณพ่อคุณแม่ด้วย เพราะตอนนั้นปัญหาเรื่องบ้านทที่ทรุดโทรมลงไปมาก และกำลังโดนไล่ที่ด้วยครับ แต่พอจะออกไปแล้วก็ออกไปไม่ได้แล้วครับ (ปัจจุบันนี้บ้านโดนทุบเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ เพราะได้เจ้าของใหม่แล้วครับ)
ในปี 2563 ก่อนโควิดเราก็จะตัดสินใจกำลังจะย้ายไปมหาลัยอีกที่หนึ่ง แต่ด้วยความที่บ้านเราสอนดีในเรื่องของความมีวินัยในการเรียน เลยต้องไปสอบจนลืมสมัครมหาวิทยาลัยที่ต้องการเลยครับ แถมพอเจอโควิดเข้าไป + รุ่นน้องไปยุ่งกับการพนันและเที่ยวไปเบี้ยวนัดชาวบ้านเขาด้วยครับ แต่ที่อยู่เพราะทนเพราะสงสาร ซึ่งก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้สมัครเรียนมหาลัยที่ฝันไว้อะครับ ซึ่งก็ยื้อ ๆ จนสุดท้ายก็ต้องบล็อคโซเชียลมีเดียไป แต่ก็กลับมาเจอกันอีกครั้งครับ เรียกว่าถ้าบอกว่ากราฟชีวิตมันขึ้น ๆ ลง ๆ ก็คงใช่นะครับ
พอเข้าในปี 2564 ตอนนั้นสมองและจิตใจที่พังมา 2 ปีก็พังหนักไปอีก เพราะปัญหาเรื้อรังในปีก่อน (2563) กลับมาอีกแล้วแถมยังมีเรายุ่งเกี่ยวด้วยครับ จะเรียกว่าแย่ลงแล้วกลับแย่ลงไปอีกแบบว่าไม่มีใครช่วยได้เลยครับ แถมสภาพตอนนั้นแบบว่าสมัครเรียนต่อที่ฝันก็ไม่ได้คิดไปอีกแล้วครับ (เพราะตอนนี้เพื่อนเราบางคนก็จบปริญญาตรีกันหมดแล้วครับ) จนสุดท้ายก็ต้องปิดเฟซก่อนแบบว่านาน ๆ ที่ก็เปิด ๆ ปิด ๆ อะครับ แต่ก็ไม่ดีขึ้นครับ เป็นแบบนี้มาได้ประมาณ 8-9 เดือนแล้วครับ และตัดสินใจดรอปเรียนไปก่อนเพื่อรักษาสภาพจิตใจไปก่อนอะครับ
พอเข้าในปีนี้ (2565) จะเรียกว่าปัญหาชีวิตก็ยังคงหนักหนาสาหัสอยู่อะครับ ทั้งการเรียนที่มันเหมือนอัด ๆ สอบ ๆ และเจอทัศนคติที่ติดลบและสอนไม่ค่อยเวิร์คของอ.ด้วย เลยต้องลาออกจากมหาลัยที่เรียนในปี 2562 ไปสมัครที่ใหม่เพราะมีรุ่นน้องที่สนิทมากไปเรียนด้วย (อาจจะคนละสายกันก็เถอะ) แต่ก็โชคดีอย่างที่เทียบโอนวิชาได้ประมาณ 15 หน่วยกิตจาก 24 หน่วยกิต (ส่วนหนึ่งที่ย้ายไปคือ เรียนแล้วเจอแต่สอบ ๆ แล้วอัด ๆ จนสุดท้ายก็ไปไม่รอดอะครับ) และได้ไอแพดรุ่นใหม่ (เจน 9) เพื่อใช้ในการเรียนและสอบครับ แต่ก็รู้สึกแย่ที่เพื่อนบางคนก็เรียนจบไปแล้วเหมือนกันครับ เรียกว่าตอนนี้ความรู้สึกอยากตายก็ตายไม่ได้เลยครับ เพราะเวลา 3 ปีคือมันสูญเสียเวลาในชีวิตมากเลยครับ แต่เพื่อนก็บอกว่าอ.ที่นี่ใจดี แล้วช่วยลูกศิษย์จบเยอะด้วยครับ
ส่วนเรื่องปรึกษาจิตแพทย์และหาหมอ พ่อแม่ก็ไม่อนุญาตให้ไปครับ เพราะทัศนคติที่ติดลบแบบสุด ๆ และกลัวเป็นขี้ปากชาวบ้านเขาอะครับ ทั้ง ๆ ที่สภาพตอนนี้คือเครียดลงกระเพาะแล้วครับ และสมองเริ่มค่อย ๆ พังแล้วครับ เรียกว่ากลัวอายก็ใช่นะครับ เลยตั้งกระทู้เลยระบายและขอคำแนะนำและกำลังใจในการใช้ชีวิตใหม่ที่มหาลัยที่ใหม่แห่งนี้อะครับ
เกิดความรู้สึกเสียดายเวลา 3 ปีที่ผ่านมาเพราะหลงผิด
ตอนนี้เราเองก็ได้เกิดภาวะเบื่อชีวิตขั้นรุนแรงอะครับ เพราะรู้สึกว่า ชีวิตแบบว่าในช่วง 3 ปี (2562 , 2563 , 2564) แย่แบบว่าสุด ๆ อะครับ ก่อนอื่น ๆ ต้องบอกก่อนนะครับว่า เราเป็นเด็กพิเศษประเภทพัฒนาการช้า (ช่วยเหลือตัวเองได้ช้าหรือไม่ค่อยได้อะครับ)
ในปี 2562 เราได้ตัดสินใจไปเรียนที่มหาลัยที่หนึ่ง ซึ่งที่เลือกไป เพราะต้องการอิสระด้านชีวิตส่วนตัว และไปทุ่มเทกับความฝันในชีวิต (เราเป็นคนชอบพวกคอสเพลย์มากอะครับ เลยเลือกเพราะจะได้จัดสรรเวลาได้ + ประหยัดเงินให้คุณพ่อคุณแม่ด้วย เพราะตอนนั้นปัญหาเรื่องบ้านทที่ทรุดโทรมลงไปมาก และกำลังโดนไล่ที่ด้วยครับ แต่พอจะออกไปแล้วก็ออกไปไม่ได้แล้วครับ (ปัจจุบันนี้บ้านโดนทุบเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ เพราะได้เจ้าของใหม่แล้วครับ)
ในปี 2563 ก่อนโควิดเราก็จะตัดสินใจกำลังจะย้ายไปมหาลัยอีกที่หนึ่ง แต่ด้วยความที่บ้านเราสอนดีในเรื่องของความมีวินัยในการเรียน เลยต้องไปสอบจนลืมสมัครมหาวิทยาลัยที่ต้องการเลยครับ แถมพอเจอโควิดเข้าไป + รุ่นน้องไปยุ่งกับการพนันและเที่ยวไปเบี้ยวนัดชาวบ้านเขาด้วยครับ แต่ที่อยู่เพราะทนเพราะสงสาร ซึ่งก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้สมัครเรียนมหาลัยที่ฝันไว้อะครับ ซึ่งก็ยื้อ ๆ จนสุดท้ายก็ต้องบล็อคโซเชียลมีเดียไป แต่ก็กลับมาเจอกันอีกครั้งครับ เรียกว่าถ้าบอกว่ากราฟชีวิตมันขึ้น ๆ ลง ๆ ก็คงใช่นะครับ
พอเข้าในปี 2564 ตอนนั้นสมองและจิตใจที่พังมา 2 ปีก็พังหนักไปอีก เพราะปัญหาเรื้อรังในปีก่อน (2563) กลับมาอีกแล้วแถมยังมีเรายุ่งเกี่ยวด้วยครับ จะเรียกว่าแย่ลงแล้วกลับแย่ลงไปอีกแบบว่าไม่มีใครช่วยได้เลยครับ แถมสภาพตอนนั้นแบบว่าสมัครเรียนต่อที่ฝันก็ไม่ได้คิดไปอีกแล้วครับ (เพราะตอนนี้เพื่อนเราบางคนก็จบปริญญาตรีกันหมดแล้วครับ) จนสุดท้ายก็ต้องปิดเฟซก่อนแบบว่านาน ๆ ที่ก็เปิด ๆ ปิด ๆ อะครับ แต่ก็ไม่ดีขึ้นครับ เป็นแบบนี้มาได้ประมาณ 8-9 เดือนแล้วครับ และตัดสินใจดรอปเรียนไปก่อนเพื่อรักษาสภาพจิตใจไปก่อนอะครับ
พอเข้าในปีนี้ (2565) จะเรียกว่าปัญหาชีวิตก็ยังคงหนักหนาสาหัสอยู่อะครับ ทั้งการเรียนที่มันเหมือนอัด ๆ สอบ ๆ และเจอทัศนคติที่ติดลบและสอนไม่ค่อยเวิร์คของอ.ด้วย เลยต้องลาออกจากมหาลัยที่เรียนในปี 2562 ไปสมัครที่ใหม่เพราะมีรุ่นน้องที่สนิทมากไปเรียนด้วย (อาจจะคนละสายกันก็เถอะ) แต่ก็โชคดีอย่างที่เทียบโอนวิชาได้ประมาณ 15 หน่วยกิตจาก 24 หน่วยกิต (ส่วนหนึ่งที่ย้ายไปคือ เรียนแล้วเจอแต่สอบ ๆ แล้วอัด ๆ จนสุดท้ายก็ไปไม่รอดอะครับ) และได้ไอแพดรุ่นใหม่ (เจน 9) เพื่อใช้ในการเรียนและสอบครับ แต่ก็รู้สึกแย่ที่เพื่อนบางคนก็เรียนจบไปแล้วเหมือนกันครับ เรียกว่าตอนนี้ความรู้สึกอยากตายก็ตายไม่ได้เลยครับ เพราะเวลา 3 ปีคือมันสูญเสียเวลาในชีวิตมากเลยครับ แต่เพื่อนก็บอกว่าอ.ที่นี่ใจดี แล้วช่วยลูกศิษย์จบเยอะด้วยครับ
ส่วนเรื่องปรึกษาจิตแพทย์และหาหมอ พ่อแม่ก็ไม่อนุญาตให้ไปครับ เพราะทัศนคติที่ติดลบแบบสุด ๆ และกลัวเป็นขี้ปากชาวบ้านเขาอะครับ ทั้ง ๆ ที่สภาพตอนนี้คือเครียดลงกระเพาะแล้วครับ และสมองเริ่มค่อย ๆ พังแล้วครับ เรียกว่ากลัวอายก็ใช่นะครับ เลยตั้งกระทู้เลยระบายและขอคำแนะนำและกำลังใจในการใช้ชีวิตใหม่ที่มหาลัยที่ใหม่แห่งนี้อะครับ