เรื่องมีอยู่ว่า ผมต้องฝึกงานเป็นระยะเวลาหนึ่งผมก็มีความตั้งใจที่จะเข้าไปฝึกงานที่บริษัท...ลืมบอกไปผมเป็นนักศึกษาสถาปัตย์ครับ หลังจากนั้นก็เข้าไปฝึก ช่วงแรกผมก็ยอมรับได้ถึงความกดดันและความสามารถของผมที่ต้องพัฒนาอีกเยอะ
ต่อมาผมได้มีการออกไปซื้อของให้ออฟฟิศโดยการสำรองเงินจ่ายไปก่อนและมาเบิกเอาทีหลังครับซึ่งตอนนั้นผมก็เต็มใจไปซื้อให้โดยไม่คิดอะไรเราก็ฝึกงานอยู่เรื่อยๆพี่ๆที่ออฟฟิศก็สอนงานตลอดแต่เราก็ไม่สามารถทำให้บรรลุเป้าหมายได้เท่าที่ควร แล้วก็เป็นอย่างนี้มาตลอดจนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่จะฝึกงานเสร็จ โดยมีพี่คนนึงให้ชื่อAที่ฝึกงานพร้อมเราตอนนี้เขาได้งานทำแล้วเราเขาก็เลยรับหน้าที่แจกงานให้น้องๆก็คือผม ซึ่งเขาก็แจกแล้วแล้วผมไม่สามารถทำได้ จนมีพี่อีกคนนึงมี่ชื่อBมาถามว่าทำไมไม่แจกงานน้องแล้วพี่เขาก็ตอบกลับไปว่าน้องทำไม่ได้ทำแล้วยังไงก็ต้องแก้ใหม่อีกอยู่ดีซึ่งคำนั้นตอนนั้นผมคิดว่าเป็นการดูถูกผมมากๆเพราะเป็นงานที่ผมยังไม่เคยทำ ผมเลยโกรธพี่เขามากประมาณออกหน้าออกตาเลย วันต่อมาผมต้องฟังจูลี่งานเพื่อนที่จะจบการศึกษา ซึ่งต้องฟังเพราะเป็นแนวทางที่เราจะทำ ธีสิส พี่ที่ชื่อB เขากำลังจะมอบหมายงานให้ผมแต่เขาก็ดูยุ่งๆกับงานเขาแล้วผมก็ได้รับบรีฟจากเขาเรื่องงานมากำลังจะมานั่งที่โต๊ะเขาก็ถามผมว่าให้เลือกว่าจะฟังจูลี่หรือจะทำงานผมตอบกลับไปว่าผมเลือกทั้งสองอย่างครับ หลังจากนั้นพี่Bก็บอกว่าผมเป็นคนกวนทีน ถ้าไม่ใช่พี่เขาน่าจะโดนไปแล้วซึ่งผมไม่รู้ว่าผมเป็นกวนทีนหรอผมไม่รู้จริงๆ
แล้วผมก็โกรธขึ้นหน้าขึ้นตาอีก แล้วพี่A ก็มาถามผมว่าเป็นอะไรช่วงนี้คนที่บอกว่าผมทำงานไม่ได้นะครับ ผมเลยตอบเขาว่าอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากทางพี่Bและพี่A มาพูดกับผมแบบนี้ต้องบอกก่อนว่าปกติผมเป็นคนเงียบๆไม่พูดไม่ได้อะไรกับใครเลยแต่ว่าอาทิตย์สุดท้ายผมคงเก็บความรู้สึกไม่อยู่จริงๆเลยแสดงอาการแบบนั้นออกไป จนจบฝึกงาน
หลังจากนั้นผมก็ได้ทราบข่าวว่าผมอาจไม่ผ่านฝึกงานด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ผมเลยมานั่งคิดว่าการที่ผมเก่งไม่พอหรือทำงานไม่ได้แต่ผมเป็นเด็กดีสามารถช่วยงานออฟฟิศเล็กๆน้อยๆได้และเป็นคนที่ไม่คิดร้ายกับใครจะทำให้ผมไม่ผ่านการฝึกงานเพราะเรื่องอะไรผมก็ไม่แน่ใจ แต่จุดประสงค์ของผมผมไม่ได้มีวัตถุประสงค์คิดร้ายกับใครเลยจริงๆผมอาจจะยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนกวนทีน จึงขอถามแนะนำว่าผมสมควรที่จะผ่านการฝึกงานไหม ขอใบปริญญานั้นจะเป็นใบเบิกทางของชีวิตผมนั่นเอง.
ขอบคุณครับ ชื่อสมมุดครับ
ขอคำแนะนำให้ผมจากประสบการณ์ ฝึกงานของผมหน่อยนะครับ
ต่อมาผมได้มีการออกไปซื้อของให้ออฟฟิศโดยการสำรองเงินจ่ายไปก่อนและมาเบิกเอาทีหลังครับซึ่งตอนนั้นผมก็เต็มใจไปซื้อให้โดยไม่คิดอะไรเราก็ฝึกงานอยู่เรื่อยๆพี่ๆที่ออฟฟิศก็สอนงานตลอดแต่เราก็ไม่สามารถทำให้บรรลุเป้าหมายได้เท่าที่ควร แล้วก็เป็นอย่างนี้มาตลอดจนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่จะฝึกงานเสร็จ โดยมีพี่คนนึงให้ชื่อAที่ฝึกงานพร้อมเราตอนนี้เขาได้งานทำแล้วเราเขาก็เลยรับหน้าที่แจกงานให้น้องๆก็คือผม ซึ่งเขาก็แจกแล้วแล้วผมไม่สามารถทำได้ จนมีพี่อีกคนนึงมี่ชื่อBมาถามว่าทำไมไม่แจกงานน้องแล้วพี่เขาก็ตอบกลับไปว่าน้องทำไม่ได้ทำแล้วยังไงก็ต้องแก้ใหม่อีกอยู่ดีซึ่งคำนั้นตอนนั้นผมคิดว่าเป็นการดูถูกผมมากๆเพราะเป็นงานที่ผมยังไม่เคยทำ ผมเลยโกรธพี่เขามากประมาณออกหน้าออกตาเลย วันต่อมาผมต้องฟังจูลี่งานเพื่อนที่จะจบการศึกษา ซึ่งต้องฟังเพราะเป็นแนวทางที่เราจะทำ ธีสิส พี่ที่ชื่อB เขากำลังจะมอบหมายงานให้ผมแต่เขาก็ดูยุ่งๆกับงานเขาแล้วผมก็ได้รับบรีฟจากเขาเรื่องงานมากำลังจะมานั่งที่โต๊ะเขาก็ถามผมว่าให้เลือกว่าจะฟังจูลี่หรือจะทำงานผมตอบกลับไปว่าผมเลือกทั้งสองอย่างครับ หลังจากนั้นพี่Bก็บอกว่าผมเป็นคนกวนทีน ถ้าไม่ใช่พี่เขาน่าจะโดนไปแล้วซึ่งผมไม่รู้ว่าผมเป็นกวนทีนหรอผมไม่รู้จริงๆ
แล้วผมก็โกรธขึ้นหน้าขึ้นตาอีก แล้วพี่A ก็มาถามผมว่าเป็นอะไรช่วงนี้คนที่บอกว่าผมทำงานไม่ได้นะครับ ผมเลยตอบเขาว่าอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากทางพี่Bและพี่A มาพูดกับผมแบบนี้ต้องบอกก่อนว่าปกติผมเป็นคนเงียบๆไม่พูดไม่ได้อะไรกับใครเลยแต่ว่าอาทิตย์สุดท้ายผมคงเก็บความรู้สึกไม่อยู่จริงๆเลยแสดงอาการแบบนั้นออกไป จนจบฝึกงาน
หลังจากนั้นผมก็ได้ทราบข่าวว่าผมอาจไม่ผ่านฝึกงานด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ผมเลยมานั่งคิดว่าการที่ผมเก่งไม่พอหรือทำงานไม่ได้แต่ผมเป็นเด็กดีสามารถช่วยงานออฟฟิศเล็กๆน้อยๆได้และเป็นคนที่ไม่คิดร้ายกับใครจะทำให้ผมไม่ผ่านการฝึกงานเพราะเรื่องอะไรผมก็ไม่แน่ใจ แต่จุดประสงค์ของผมผมไม่ได้มีวัตถุประสงค์คิดร้ายกับใครเลยจริงๆผมอาจจะยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนกวนทีน จึงขอถามแนะนำว่าผมสมควรที่จะผ่านการฝึกงานไหม ขอใบปริญญานั้นจะเป็นใบเบิกทางของชีวิตผมนั่นเอง.
ขอบคุณครับ ชื่อสมมุดครับ