อยุ่หอแต่ต้องเดินเข้าซอยเล็กๆ ต้องผ่านบ้านเลี้ยงหมาอยุ่ในกรงหลังบ้าน มันจะเห่าตลอดเช้ายันดึก คนเดิน มอไซคนพัก คนส่งของ มันจะเห่าใส่ทุกครั้ง เกือบทุกวันช่วงสายจะเห่าไม่หยุดพักใหญ่ ส่วนเจ้าของลุงป้ามันห

คือ. บ้านข้างๆเราเค้าเลี้ยงหมาหลายตัวมากกก แบบว่า…เยอะจริงๆนะ ไม่ใช่ 2-3 ตัว แล้วปัญหาคือหมาเค้าเห่ากันเสียงดังทุกวัน โดยเฉพาะตอนเช้าๆ หรือตอนมีคนเดินผ่านหน้าบ้าน ตอนแรกก็คิดว่า เอาน่า…

มีหมาจรมาคลอดลูกทิ้งไว้ที่บ้านค่ะ เราก็แจกจ่ายให้เงินเขาด้วยเจ้าล่ะ2,000 บาท สามเดือนต่อมามาหัาตัวกลับมาที่บ้าน เพราะหมู่บ้านที่เอาไปเลี้ยงเขาทนไม่ไหวค่ะมันเห่าจะออกตลอด ตอนนี้ทุกข์ใจมากค่ะเพราะคนเฝ้า

คือหมาเห่าเสียงดังมากครับเป็นหมาของคนที่เขาขี้สงสารอะเขาเอาหมาจรมาช่วยเหลือผมเข้าใจนะว่าสงสารเเต่เเถวนั้นเป็นเขตชุมชนเเล้วก็จะมีหอพักติดอยู่กับตรงที่เขาเอาหมามาไว้เลยเเล้วหมามันก็เห่าทุกคืนเลยเเรกๆผมพ

คือเก็บหมาจรจัดมาเลี้ยงไม่ว่าหรอก ถ้าเลี้ยงดีๆ เอาไปเลี้ยงในบ้าน (ในบ้านที่หมายถึงในตัวบ้าน ไม่ใช่ในรั้วนะ) พาเข้าคลินิก จัดการทำให้มันถูกต้อง แต่ชุมชนผมนี่มีแต่คนไร้ความรับผิดชอบต่อสังคม แถวบ้านเริ่ม

เนื่องด้วยมีเช้าวันนึงตาขามคุ้ยขย(เห็นถังล้ม)และได้ยินเสียงเห่าไม่เหมือนเดิม แล้วก็เดินทั้งวันรวมถึงกลางคืนด้วย จนหมดแรง อาหารไม่กิน กินแต่ดินกินไปครึ่งกระถาง จนตอนนี้ให้กินไก่ย่างเปล่าๆก็ไม่กิน และหา

“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” ภาษาอังกฤษพูดว่า... นอกจากการพูดตรงตัวว่า “Don’t believe but have to believe!“ ที่เอาจริงฝรั่งฟังก็พอเข้าใจได้ครับ มันยังมีคำพูดที่ฟังดูเป็นธรรมชาต