สวัสดีค่ะ หนูแพร อายุ 15ย่าง16ค่ะ
หนูรู้สึกตัวเองดูไร้ประโยชน์มากๆในบ้านตัวเองค่ะ หนูมีน้องชายอายุ 14 ทุกวันนี้เขา ออกจากโรงเรียนมาทำงานเป็นช่างซ่อมรถยนต์ทำงานทุกวันเลย ส่วนแม่หนูอยู่บ้านเป็นแม่บ้านมีงานทั้งงงงงวันนนน พ่อหนูพิการค่ะอายุเข้า 60แล้ว ทุกวันนี้ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนงานเสริมหนูกะแม่รับเลี้ยงผู้สูงอายุค่ะเขาให้เงินต่อเดือนก็เยอะอยู่ค่ะ แต่เราก็ต้องเก็บเงิน บ้านเราเป็นบ้านครอบครัวใหญ่ ค่าใช้จ่ายอะไรเยอะมากๆอยู่แล้ว
คือหนูอยากจะมีประโยชน์มั่งอ่ะค่ะ คนอื่นๆในบ้านเขาก็มีหน้าที่ทำงานของเขาในสิ่งที่เขาชอบ เหลือหนูคนเดียวที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้พ่อแม่ครอบครัวเลย พ่อรักหนูมากๆค่ะ ตอนหนูกับน้องบอกว่าระบบการศึกษาสมัยนี้มันมีอะไรหลายอย่างที่โตมาไม่ได้ใช้ ก็เลยบอกพ่อว่า เออถ้าจะออกมาเรียนกศน.แล้วมาพัฒนาทักษะดารใช้ชีวิตดีกว่ามั้ย คุณพ่อก็ให้นะคะ ตอนนี้ก็เรียน กศน.มา แต่พอหยุดเรียนมาก็ไม่มีอะไรให้เราได้ช่วยพ่อแม่หาเงินได้เลย พ่อบอกคนอื่นเสมอเวลามีใครถามว่า ออกจากโรงเรียนแล้วมาทำอะไร พ่อก็จะตอบว่า "น้องชายก็ออกมาทำงานช่างทำรถยนต์ตอนนี้สบายแล้ว ส่วนแพรก็ทำนู่นนี่ทำกับข้าวบ้างเล่นหุ้นบ้าง" คือพอพ่อตอบไปแบบนั้นมันไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลย มันรู้สึกกดดันมากกว่า
รู้แหละค่ะ ในใจพ่อเขาก็คงกดดันเราแบบเงียบๆแหละ ด้วยความที่เขาพิการ การที่เขามีลูกได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว แต่ เขาคงอยากให้ลุกเขาได้ดีได้เด่นมีพัฒนาการที่ดี จะได้ไม่โดนดูถูกว่า "ลูกคนพิการอยูาบ้านนอกก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ออกจากโรงเรียนก็ทำอะไรไม่ได้ " แบบนี้อ่ะค่ะ
หนูอยากจะมีหน้าที่บ้าง อยากหาตัวเองแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เข้ากับตัวเองสักที พยามอย่างนู้นอย่างนั้น ร่างกายมันไม่ทำให้เลย ใคกนู้นนี่นั่นก็ล้มเหลวไปซะหมด ทำกับข้าวก็อร่อยไม่กี่อย่าง พ่อแม่ซื้อเตาอุปกรณ์ทำเบเกอรี่ให้พอทำก็ไม่ได้เรื่อง เต้นก็ไม่ได้ดี ร้องเพลงก็เพี้ยน วาดรุปก็ไม่สวยเลย หน้าตายังไม่ค่อยจะดีเลย หนูไม่รู้จะทำไงแล้ว หนูยังไม่มีแม้กระทั่งสิ่งที่ตัวเองชอบเลย ยังไม่รุ่เลยด้วยว่าชอบอะไร ทุกวันนี้ที่บ้าน มองไปยังไงก็หม่นหมอง มันดูไม่สดใสเหมือนตะก่อนแล้ว เมื่อก่อนตอนยังไม่มีความกดดันมันสดใสกว่านี้มากๆเลย พอเริ่มโต ก็ต้องเริ่มช่วยแม่กับแม่ มันกดดันมากเลยนะคะ พ่อแม่คาดหวังว่าเาจะมีพัฒนาการบ้าง กับ เราที่กำลังรีบเร่งหาสิ่งที่ชอบ หาตัวเองให้เจอ
และตอนเด็กๆ เราเป็นคนที่พัฒนาการดีกว่าใครๆทั้งนั้น วาดรูปเก่ง พูดเก่งเจรจาเป็น กีฬาเทควันโด้แชมป์เหรียญทอง 6สมัย พ่อเราเลยคาดหวังเรามากๆๆๆว่าโตขึ้นต้องมีงานดีๆ งานที่ดีแบบไม่ใช่พนักงานบริษัทหรืออาชีพราชการ พ่ออยากให้เราเป็นเจ้านายตัวเองไม่ต้องก้มหัวยืนกุมมือแบบนั้นอ่ะค่ะ
ถ้าเราไม่ได้อยู่ในบ้านนี้แล้วทุกอย่างมนบ้านมันจะดีขึ้นมั้ยคะ บางทีถ้าเราไม่อยู่บ้านเราคงสดใสมากกว่านี้นะคะ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ มาคำถามเพิ่มเติมถามมาได้นะคะ
หาตัวเองไม่เจอ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต รู้สึกไร้ค่า
หนูรู้สึกตัวเองดูไร้ประโยชน์มากๆในบ้านตัวเองค่ะ หนูมีน้องชายอายุ 14 ทุกวันนี้เขา ออกจากโรงเรียนมาทำงานเป็นช่างซ่อมรถยนต์ทำงานทุกวันเลย ส่วนแม่หนูอยู่บ้านเป็นแม่บ้านมีงานทั้งงงงงวันนนน พ่อหนูพิการค่ะอายุเข้า 60แล้ว ทุกวันนี้ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนงานเสริมหนูกะแม่รับเลี้ยงผู้สูงอายุค่ะเขาให้เงินต่อเดือนก็เยอะอยู่ค่ะ แต่เราก็ต้องเก็บเงิน บ้านเราเป็นบ้านครอบครัวใหญ่ ค่าใช้จ่ายอะไรเยอะมากๆอยู่แล้ว
คือหนูอยากจะมีประโยชน์มั่งอ่ะค่ะ คนอื่นๆในบ้านเขาก็มีหน้าที่ทำงานของเขาในสิ่งที่เขาชอบ เหลือหนูคนเดียวที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้พ่อแม่ครอบครัวเลย พ่อรักหนูมากๆค่ะ ตอนหนูกับน้องบอกว่าระบบการศึกษาสมัยนี้มันมีอะไรหลายอย่างที่โตมาไม่ได้ใช้ ก็เลยบอกพ่อว่า เออถ้าจะออกมาเรียนกศน.แล้วมาพัฒนาทักษะดารใช้ชีวิตดีกว่ามั้ย คุณพ่อก็ให้นะคะ ตอนนี้ก็เรียน กศน.มา แต่พอหยุดเรียนมาก็ไม่มีอะไรให้เราได้ช่วยพ่อแม่หาเงินได้เลย พ่อบอกคนอื่นเสมอเวลามีใครถามว่า ออกจากโรงเรียนแล้วมาทำอะไร พ่อก็จะตอบว่า "น้องชายก็ออกมาทำงานช่างทำรถยนต์ตอนนี้สบายแล้ว ส่วนแพรก็ทำนู่นนี่ทำกับข้าวบ้างเล่นหุ้นบ้าง" คือพอพ่อตอบไปแบบนั้นมันไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลย มันรู้สึกกดดันมากกว่า
รู้แหละค่ะ ในใจพ่อเขาก็คงกดดันเราแบบเงียบๆแหละ ด้วยความที่เขาพิการ การที่เขามีลูกได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว แต่ เขาคงอยากให้ลุกเขาได้ดีได้เด่นมีพัฒนาการที่ดี จะได้ไม่โดนดูถูกว่า "ลูกคนพิการอยูาบ้านนอกก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ออกจากโรงเรียนก็ทำอะไรไม่ได้ " แบบนี้อ่ะค่ะ
หนูอยากจะมีหน้าที่บ้าง อยากหาตัวเองแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เข้ากับตัวเองสักที พยามอย่างนู้นอย่างนั้น ร่างกายมันไม่ทำให้เลย ใคกนู้นนี่นั่นก็ล้มเหลวไปซะหมด ทำกับข้าวก็อร่อยไม่กี่อย่าง พ่อแม่ซื้อเตาอุปกรณ์ทำเบเกอรี่ให้พอทำก็ไม่ได้เรื่อง เต้นก็ไม่ได้ดี ร้องเพลงก็เพี้ยน วาดรุปก็ไม่สวยเลย หน้าตายังไม่ค่อยจะดีเลย หนูไม่รู้จะทำไงแล้ว หนูยังไม่มีแม้กระทั่งสิ่งที่ตัวเองชอบเลย ยังไม่รุ่เลยด้วยว่าชอบอะไร ทุกวันนี้ที่บ้าน มองไปยังไงก็หม่นหมอง มันดูไม่สดใสเหมือนตะก่อนแล้ว เมื่อก่อนตอนยังไม่มีความกดดันมันสดใสกว่านี้มากๆเลย พอเริ่มโต ก็ต้องเริ่มช่วยแม่กับแม่ มันกดดันมากเลยนะคะ พ่อแม่คาดหวังว่าเาจะมีพัฒนาการบ้าง กับ เราที่กำลังรีบเร่งหาสิ่งที่ชอบ หาตัวเองให้เจอ
และตอนเด็กๆ เราเป็นคนที่พัฒนาการดีกว่าใครๆทั้งนั้น วาดรูปเก่ง พูดเก่งเจรจาเป็น กีฬาเทควันโด้แชมป์เหรียญทอง 6สมัย พ่อเราเลยคาดหวังเรามากๆๆๆว่าโตขึ้นต้องมีงานดีๆ งานที่ดีแบบไม่ใช่พนักงานบริษัทหรืออาชีพราชการ พ่ออยากให้เราเป็นเจ้านายตัวเองไม่ต้องก้มหัวยืนกุมมือแบบนั้นอ่ะค่ะ
ถ้าเราไม่ได้อยู่ในบ้านนี้แล้วทุกอย่างมนบ้านมันจะดีขึ้นมั้ยคะ บางทีถ้าเราไม่อยู่บ้านเราคงสดใสมากกว่านี้นะคะ
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ มาคำถามเพิ่มเติมถามมาได้นะคะ