ผมเรียนจบปริญญาตรีเมื่อ 4 ปีก่อนตอนอายุ 22 พอจบก็เรียนต่อปริญญาโทเลย มาจบปริญญาโทช่วงกลางปีที่แล้วตอนอายุ 25 ระหว่างที่เรียนปริญญาโทก็เรียนอย่างเดียวยังไม่ได้ทำงานเพราะคิดว่าถ้าเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยน่าจะหนักเกินไปสำหรับผม ถ้ามีแฟนก็กลัวว่าจะไม่มีเวลาให้ พอจบมายังไม่ทันจะได้ทำงานก็มาติดเรื่องโควิด บวกกับตัวเราเองยังมีอะไรบางอย่างที่อยากทำอยู่ เลยกลัวว่าถ้ามีแฟนหรือมีงานประจำแล้วจะไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำในขณะนั้น ทุกอย่างมันเลยล่มไปพักใหญ่ๆ จนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้น แต่ว่าตอนนี้ผมได้ทำตามความต้องการของตัวเองมาพอสมควรแล้ว เลยคิดว่าได้เวลาที่เราจะต้องมาเอาจริงกับเรื่องหน้าที่การงานซะที
พอชีวิตกำลังจะก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ความรู้สึกอยากมีแฟนมันก็เริ่มรุนแรงกว่าเดิม เพราะมันอยากมีใครสักคนมาคอยเป็นกำลังใจเวลาที่เราเหนื่อยหรือท้อ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ถึงจะเหงาแต่อย่างน้อยเราก็ยังมีอิสระอยู่ แต่ว่าต่อไปนี้จะให้ผมทำตัวเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้วเพราะจะต้องมีหน้าที่ความรับผิดชอบในชีวิตเข้ามา เลยอยากมีใครมาเป็นเพื่อนคู่คิดหรือคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา ถึงเราจะสร้างความสุขได้ด้วยตัวเองแต่ยังไงมันก็แทนกันไม่ได้เพราะทำแบบนั้นมันแค่ช่วยให้เรารู้สึกสบายใจเท่านั้น จะเอามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้
ทีนี้เนื่องจากว่าผมชอบคนอายุมากกว่าเลยกังวลว่าเราเพิ่งเริ่มต้นตอนอายุ 25-26 แบบนี้จะยังมีโอกาสอยู่ไหม ส่วนตัวชอบคนอายุประมาณ 30 +/- สัก 2 ปี ซึ่งผมเคยอ่านเจอในกระทู้เก่าๆ ว่าผู้หญิงวัยนี้มาตรฐานค่อนข้างสูง ยิ่งกว่าสมัยยังเป็นวัยรุ่นอีก ทั้งเรื่องฐานะ หน้าที่การงาน บางคนดูไปถึงครอบครัวผู้ชาย บางคนก็บอกว่าถ้าได้ไม่ตรงสเปคก็เลือกที่จะเป็นโสดต่อไปดีกว่า เจอแบบนี้เข้าไปก็คิดหนักสิครับ อย่าว่าแต่คนอายุมากกว่าเลย แค่คนรุ่นเดียวกันหลายคนก็ไปไกลกว่าผมแล้วตอนนี้ เพราะตอนที่ผมเรียนปริญญาโทหลายคนก็เริ่มทำงานกันแล้ว ส่วนผมเพิ่งมีโอกาสได้เริ่มต้น เลยกลัวว่าถ้าต้องใช้เวลาสร้างเนื้อสร้างตัวไปจนกว่าหน้าที่การงานเราจะมั่นคง กว่าจะถึงตอนนั้นผู้หญิงในช่วงวัยที่เราชอบคงมีแฟน มีครอบครัวกันหมดแล้ว จะให้เปลี่ยนไปหาแฟนเด็กก็อย่างที่ผมเคยบอกว่ายากกว่าจีบรุ่นพี่ให้ติดสักคนอีกเพราะแก่กว่ากับเด็กกว่ามันให้ความรู้สึกต่างกันแบบเห็นได้ชัด ทั้งๆ ที่เราไม่ได้สร้างเงื่อนไขอะไรไว้ให้ตัวเองเลย เป็นเรื่องของความรู้สึกอย่างเดียว ที่สำคัญคือมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เหมือนผมไม่ค่อยถูกโฉลกกับผู้หญิงอายุน้อยกว่าเท่าไหร่ อย่างตอนที่ผมเรียนจบแล้วก็คุยกับรุ่นน้องที่เป็นศิษย์ปัจจุบันไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แต่เข้ากับผู้หญิงอายุมากกว่าได้ดีกว่าหลายเท่า นอกจากว่าคนนั้นจะประสาทแดรกมากๆ แต่ถ้ามีปัญหากันทีหลังก็ยังถอยออกมาทันตลอด ในขณะที่คนอายุน้อยกว่าเดี๋ยวนี้เป็นแค่พี่น้องยังยาก จะเป็นอะไรมากกว่านั้นคงไม่ต้องพูดถึง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็พยายามเปิดใจแล้วแต่มันได้แค่นี้ เหมือนรู้อายุเขาแล้วเราได้คำตอบเลย ตอนนี้เลยกลัวว่าถ้าไม่รีบหาเดี๋ยวคนที่ถูกใจจะไปเป็นของคนอื่นหมด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเราจะไม่ดีพอสำหรับเขา
ถึงจุดนี้แล้วเอาไงต่อดีครับ
เริ่มทำงานตอนอายุ 25-26 ชอบคนอายุมากกว่า ยังพอมีหวังอยู่ไหมครับ
พอชีวิตกำลังจะก้าวเข้าสู่วัยทำงาน ความรู้สึกอยากมีแฟนมันก็เริ่มรุนแรงกว่าเดิม เพราะมันอยากมีใครสักคนมาคอยเป็นกำลังใจเวลาที่เราเหนื่อยหรือท้อ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ถึงจะเหงาแต่อย่างน้อยเราก็ยังมีอิสระอยู่ แต่ว่าต่อไปนี้จะให้ผมทำตัวเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้วเพราะจะต้องมีหน้าที่ความรับผิดชอบในชีวิตเข้ามา เลยอยากมีใครมาเป็นเพื่อนคู่คิดหรือคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา ถึงเราจะสร้างความสุขได้ด้วยตัวเองแต่ยังไงมันก็แทนกันไม่ได้เพราะทำแบบนั้นมันแค่ช่วยให้เรารู้สึกสบายใจเท่านั้น จะเอามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้
ทีนี้เนื่องจากว่าผมชอบคนอายุมากกว่าเลยกังวลว่าเราเพิ่งเริ่มต้นตอนอายุ 25-26 แบบนี้จะยังมีโอกาสอยู่ไหม ส่วนตัวชอบคนอายุประมาณ 30 +/- สัก 2 ปี ซึ่งผมเคยอ่านเจอในกระทู้เก่าๆ ว่าผู้หญิงวัยนี้มาตรฐานค่อนข้างสูง ยิ่งกว่าสมัยยังเป็นวัยรุ่นอีก ทั้งเรื่องฐานะ หน้าที่การงาน บางคนดูไปถึงครอบครัวผู้ชาย บางคนก็บอกว่าถ้าได้ไม่ตรงสเปคก็เลือกที่จะเป็นโสดต่อไปดีกว่า เจอแบบนี้เข้าไปก็คิดหนักสิครับ อย่าว่าแต่คนอายุมากกว่าเลย แค่คนรุ่นเดียวกันหลายคนก็ไปไกลกว่าผมแล้วตอนนี้ เพราะตอนที่ผมเรียนปริญญาโทหลายคนก็เริ่มทำงานกันแล้ว ส่วนผมเพิ่งมีโอกาสได้เริ่มต้น เลยกลัวว่าถ้าต้องใช้เวลาสร้างเนื้อสร้างตัวไปจนกว่าหน้าที่การงานเราจะมั่นคง กว่าจะถึงตอนนั้นผู้หญิงในช่วงวัยที่เราชอบคงมีแฟน มีครอบครัวกันหมดแล้ว จะให้เปลี่ยนไปหาแฟนเด็กก็อย่างที่ผมเคยบอกว่ายากกว่าจีบรุ่นพี่ให้ติดสักคนอีกเพราะแก่กว่ากับเด็กกว่ามันให้ความรู้สึกต่างกันแบบเห็นได้ชัด ทั้งๆ ที่เราไม่ได้สร้างเงื่อนไขอะไรไว้ให้ตัวเองเลย เป็นเรื่องของความรู้สึกอย่างเดียว ที่สำคัญคือมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เหมือนผมไม่ค่อยถูกโฉลกกับผู้หญิงอายุน้อยกว่าเท่าไหร่ อย่างตอนที่ผมเรียนจบแล้วก็คุยกับรุ่นน้องที่เป็นศิษย์ปัจจุบันไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แต่เข้ากับผู้หญิงอายุมากกว่าได้ดีกว่าหลายเท่า นอกจากว่าคนนั้นจะประสาทแดรกมากๆ แต่ถ้ามีปัญหากันทีหลังก็ยังถอยออกมาทันตลอด ในขณะที่คนอายุน้อยกว่าเดี๋ยวนี้เป็นแค่พี่น้องยังยาก จะเป็นอะไรมากกว่านั้นคงไม่ต้องพูดถึง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็พยายามเปิดใจแล้วแต่มันได้แค่นี้ เหมือนรู้อายุเขาแล้วเราได้คำตอบเลย ตอนนี้เลยกลัวว่าถ้าไม่รีบหาเดี๋ยวคนที่ถูกใจจะไปเป็นของคนอื่นหมด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเราจะไม่ดีพอสำหรับเขา
ถึงจุดนี้แล้วเอาไงต่อดีครับ