อาภัพเรื่องเพื่อนหรือป่าวนะ

ดีคะ เราอายุ14 ก็ค่อนข้างเครียดหลายเรื่องเลยแหละแต่ตอนนี้ก็เพราบางลงบ้างแล้ว แต่สิ่งที่อยากจะคุยกับคนในกระทู้ด้วยคือเรื่องเพื่อนคะ เราเคยมีเพื่อนที่คบกันมา9-10ปี แต่ก็ตัดกันเพราะเราเอง พอขึ้นมัธยมได้เจอสังคมที่กว้างขึ้น เรามองว่าการอยู่คนเดียวในสังคมนี้มันก็จะเหงาๆหน่อย เลยตั้งใจหาเพื่อนสักคนหนึ่ง จนเราเจอเพื่อนคนหนึ่ง เขาเข้ามาทักเราก่อน ก็เริ่มทำความรู้จักกันปกติ เราเป็นInก็จะชอบรับฟังเขา เวลาเขาพูดด้วยเอาเรื่องมาเล่าให้ฟัง มันก็ปกติสำหรับการมีเพื่อนใหม่ เราจะชอบจำว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร ทุกอย่างดูปกติไปหมด เราเข้ากับเขาได้(มั้ง)   จนเราขึ้นม.2(เราขออนุญาตใช้นามสมมติว่าเอของเพื่อนนะคะ) เป็นตอนที่เรากับเอมีปัญหากัน เหตุเพราะเราไม่ยอมออกจากรร.ไปขึ้นรถตู้รร.พร้อมกัน ที่รร.เราจะมีริมคลองให้เดินคะ เด็กๆก็จะชอบไปนั่งไปเดินกันตรงนั้น แล้วเราขึ้นรถตู้เราก็กลัวไปเดินไม่ทัน เกรงใจคนในรถตู้ต้องมานั่งรอ ความที่ว่าเอเป็นExก็จะ เฟรนลี่กับคนอื่น รู้จักไปทั่ว ร่าเริง เดินไปไหนคนทักคุยด้วยตลอด เอก็สัญญากับเราตอนเช้าว่าจะไปเดินริมคลองด้วย เราก็ยืนรอหน้าประตูรร.พอเห็นเอ เราก็เดินไปหา เอก็บอกประมาณว่า เออ กูขอคุยกับคนนั้น คนนี้ก่อนได้ไหม นี้ๆเขาเป็นเพื่อนกู เราเองก็กลัวจะไปเดินไม่ทันคำนวณในหัวแล้วว่าถ้ารอเอคุยเนี่ยไม่ทันแน่ๆ เลยบอกว่า กูไปก่อนก็ได้ค่อยเดินตามมาทีหลัง เราเองก็เห็นสีหน้าเอบ่งบอกว่ารอหน่อยไม่ได้หรออยู่ ซึ่งเราก็เอะใจเล็กน้อยแต่ไม่สนใจเดินไปรอที่ริมคลอง เราเห็นว่ามันนานแล้วเลยตัดสินใจเดินไปหน้าประตูรร.อีกรอบ นั่งรอแล้วรอเล่าก็ไม่ออกมา เราเริ่มสังเกตว่าระตู้เริ่มออกไปกันแล้ว เลยตัดสินใจขึ้นรถตู้(เรากับเพื่อนขึ้นคนละคันนะ) ก็หยิบทรศ.ขึ้นมาเล่น ก็เพื่อนเราทักมาบอกว่า เออไอ้เออ่ะ งอนที่ไม่ยอมออกจากรร.ไปพร้อมกัน เนี่ยมันโทรถามกูว่าจะตัดเพื่อนกับเลยไหม เราก็ตกใจ แค่ออกจากรร.ก่อนก็ตัดเพื่อนได้แล้วหรอ แต่ก็ยอมเอ เพราะเอค่อนข้างเอาแต่ใจ ทักไปหา ง้อนะ คุยกับกูหน่อย เออ่านแต่ไม่ตอบ เราเลยตัดสินใจทักแชทในกลุ่ม แท็กเอให้ตอบแชทเรา เออ่านตอบมาคำเดียว “รำคาญ"  แอบสะเทือนใจเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่เราก็เข้าใจเลยตัดสินใจว่าพน.ละกันเดี๋ยวไปง้อถึงหน้าเลย อย่างที่บอกเอค่อนข้างเอาแต่ใจและเลือกกินเป็นอย่างมาก ขนาดเลย์เอยังไม่เคยกินและไม่คิดจะกิน เราเคยไม่ได้ซื้อขนมไป เอเป็นติ่งจีน จะเอาของสะสมของตัวเองไปให้ก็ลืม เลยไปตัวเปล่าๆ กับใจ เดินตรงไปหา คุยด้วยแต่เอไม่สน พูดอย่างเดียว รำคาญ น่าเบื่อ ตัดเพื่อนไปเลย พอเราบอกจะเอาขนมไหมเดี๋ยวซื้อให้ เอบอกแค่ ไม่เอาบางคนอาจจะถอดใจ แต่สำหรับเราะือเป็นความคืบหน้าอย่างน้อยมันก็คุยกับเรานอกจากคำพวกนั้นแล้ว จึงถามเรื่องของสะสม มันก็บอกกูมีตังซื้อเองได้ เราเองก็โอเค ไม่อยากกินไม่เอาของสะสม กูก็จะไม่ให้ วันนั้นเราตื้อขอโทษเอตลอด จนเราคิดว่าเอทนไม่ไหว บอกเราในแชทว่า “ออกจากชีวิตกูไป น่ารำคาญ อย่าให้กูเกลียดไปมากกว่านี้เลย เข้ามายุ่งกับกูที่โรงเรียนนะ กูไม่ไว้หน้าแน่"  พอเราเห็นคำนี้ที่มันพิมพ์ เหมือนมีบางอย่างในหัวเป็นภาพเดจาวู ภาพที่ทุกคนพร้อมใจเดินจากเราไป ภาพที่ทุกคนเยาะเย้ยเรา ภาพที่อาจารย์เองก็ขำ ภาพทุกอย่างเหมือนมันย้อนกลับมา ให้เราคิดว่า ทำไหมเอถึงโกรธเกลียดเราอย่างนี้  เราเริ่มมานั่งคิด เอก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล การเกลียดใครสักคนต้องมีเหตุผลบางอย่างดิ เราไม่เคยเอาความลับของเอไปพูดให้ใครฟัง ไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวของเอไปพูดให้ใคร จนเราเริ่มคิดว่ามันไม่น่าใช่เหตุผลแค่ไม่ยอมรอออกจากรร.พร้อมกัน  ตอนอยู่รร.เราเป็นคนที่เงียบมาก ถ้าไม่เข้ามาทักก่อนก็ไม่คุยด้วย เพื่อนในแชทหลายๆคนเป็นเพื่อนเอ ก็เริ่มไม่คุยเกับเรา แม้แต่เพื่อนที่ไม่รู้จักเอก็เริ่มไม่คุยกับเรา  จนคิดนะว่าเราอาภัพเรื่องเพื่อนหรือป่าวนะ🤔....