สวัสดีค่ะ เราอายุ15ปีนะ เราคิดว่าโลกความเป็นจริงห่วยมากๆ เราเลยอยู่กับโลกออนไลน์ เหตุผลก็คือ เรามีปัญหากับที่บ้านบ่อยมาก เเม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนถ้าเราทำไรผิดก็จะด่า/ตี บางทีเราก็เข้าใจเเม่นะเเม่เราอาจจะมีเหตุผล ยิ่งเรื่องเล็กๆเเม่ก็จะทำเป็นเรื่องใหญ่พอเราพยามอธิบายเหตุผลให้เเม่ฟังเเต่เเม่กลับไม่ฟังเรา เเล้วเหตุผลนั้นเป็นความจริง เเม่ไม่ฟังเราหาว่าเราเถียงเเม่ก็ตบทุบตีเรา เราได้เเต่คิดว่าเราถูกเเต่ทำไมเราถึงโดน พอเเม่มีเรื่องอะไรให้คิดก็จะลงกับเรา เราเราร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก เราปรึกษาเเต่เพื่อน เรรร้องไห้จนเจ็บหัวไม่มีเเรงทำอะไร เราโดนด่าเกือบทุกวันจนนิสัยเราเปลี่ยนไปเป็นเด็กไม่ดี แม่ด่าเรา เราก็จะย้อน เราพยามเปลี่ยนนิสัย ยิ่งเราโดนด่าขึ้นๆ มันกดดันมาก อันนี้เรายอมรับผิดมากๆ เเต่สิ่งที่กดดันคือ เเม่ด่าเราเสียงดังมากเพื่อนบ้านก็ได้ยิน ประมาณ2บ้านก็ได้ยิน เราได้เเต่คิดว่า เราต้องไปเรียนที่อื่น เราเหนื่อย  ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่เป็นตัวของตัวเอง เราจะตายเเล้วครั้งหนึ่ง เราร้องไห้ในห้องน้ำ เราจะผูกคอตาย เเต่เรากลับคิดว่าเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองมั้ง เราเครียดจนไปเรียนเเล้วคิดอะไรไม่ออกเรียนไม่ค่อยเข้าใจ บางครั้งทะเลาะกันหนักๆ เราพยามกลั้นน้ำตาในห้องเวลาเรียนเเอบเช็ดน้ำตาหลายครั้ง ถ้าย้อนกลับไป ตอนประถม เราทำของหาย เเม่หยิกเราจนเลือดซึม เราทะเลาะเกือบทุกวัน ทุกอาทิตย์
นี้เราก็จะขึ้นม.ปลายเเล้ว เราพยามไม่รับฟังอะไรเเต่ก็มีบ้างที่นำ้ตาไหลคนเดียว เราชอบเก็บมาคิด
ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากๆนะคะ ไม่ต้องปลอบใจก็ได้ค่ะ อย่างน้อยเราก็ระบายออกไปบ้าง เป็นครั้งเเรก ที่เรามาระบายในกระทู้ ที่ผ่านมาเราระบายในห้องน้ำตลอด 🥲