ครอบครัวคือเซฟโซนหรอ?

เรื่องมันเกิดจากปัญหาเล็กๆน้อยๆ(แม่แกะพัสดุของเราทั้งๆที่เราก็บอกตั้งหลายครั้งว่าไม่ชอบให้ใครแกะพัสดุของเราเพราะมันอาจจะเกิดปัญหา)พอเราบอกแบบนี้แม่ก็ขว้างของทิ้งใส่เท้าเราแล้วยายเราก็วิ่งมาเพื่อจะเหยียบพัสดุของเราซ้ำแล้วทั้งคู่ก็มองเราด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมเราก็เสียความรู้สึกไปแล้วก็ไปแอบร้องให้คนเดียวพอสักพักเราเริ่มรู้สึกดีขึ้นเราก็ไปอธิบายประมาณว่าความถูกต้องมันเป็นแบบนี้นะ.เรามีเจตนาจะทำให้แม่กับยายเราเข้าใจว่าอะไรถูกอะไรไม่ถูก.เราคิดดีแล้วว่าเค้าทำไม่ถูกเราจึงพูด.ไม่งั้นไม่พูดหรอก.แม่เราก็บอกว่ามันจะเกินไปแล้ว
เงินก็เงินกูจ่าย.กูก็.ยายเราก็บอกว่า
แม่ต้องอบรมสั่งสอนลูกไม่ใช่ลูกต้องอบรมสั่งสอนแม่.เราก็อืมแย่อีกเลยกลับห้องไปร้องไห้หนักมาก.เราโพสต์เฟสไปประมาณว่าตราบใดที่ยังใช้เงินเขาอยู่ ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แม้แต่พูดก็ไม่ได้. แม่เราก็โพสต์ว่า#ความตายเท่านั้นที่จะจบปัญหาได้อย่างถาวร.ควรรู้สึกยังไง?.เพื่อนเห็นว่าเรากำลังแย่ก็มาให้คำปรึกษาเราก็เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น.ยายเรามาแอบฟังแล้วพูดแทรกว่ากูขอโทษกูไม่มีการศึกษา
ถือซะว่าไม่มีกูกับแม่อยู่.อืมร้องหนักกว่าเดิมอีก.รู้สึกแย่ที่คนที่เรารักที่สุดคนที่เราคิดว่าอยู่กับเค้าแล้วปลอดภัยมาทำแบบนี้กับเรา.