พี่เป็นกาฝาก

*คือตอนแรกจะตั้งในกระทู้พูดคุยแลกเปลี่ยนแต่เขาให้ยืนยันตัวตนเลยขอมาตั้งในกระทู้คำถามแทนนะคะ*    สวัสดีค่ะ จะขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเรากับพี่ไม่ได้สนิทกันเพราะเลี้ยงคนละที่กันและอายุก็ต่างกัน6ปี พอเข้าม.1ก็ย้ายมาอยู่กับตายายและพี่ ส่วนแม่ก็จะอยู่อีกที่นึง พี่เป็นคนที่เราไม่เคยนับถือเป็นพี่เลยค่ะ เขาเป็นคนที่แค่อ้าปากก็โกหกแล้ว อายุก็20ต้นๆแล้วแต่มีแค่วุฒิม.3ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่ส่งให้เรียนนะคะ ที่บ้านส่งให้เขาเรียนเพื่อเอาวุฒิ.6มา2-3รอบจนที่บ้านก็เหนื่อยเลยให้ไปสอบทหาร แต่ก็อยู่ได้ไม่นานก็ออกมาอยู่แล้วเอาเงินเดือนตัวเองให้คนอื่นเพื่อที่จะได้กลับมาบ้าน ถ้าเวลาทหารเขาเรียกไปสอบพี่ก็ไปแต่กว่าจะไปได้แต่ละทีนี้ข้ออ้างเยอะไปหมดเลยค่ะ เอาเงินบ้าง ต้องให้เขาไปรับไปส่งบ้าง ทั้งที่ค่ายมันอยู่ละจ.กันเลย ซึ่งแม่ก็ต้องทำงาน ที่บ้านก็มีแต่คนแก่บางทีแม่ต้องลางานไปส่งพี่หรือไม่ก็ตาต้องขับรถไปส่งแทน แถมกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ได้ทำงานขอเงินคนในครอบครัวไปวันๆ เป็นเหมือนขโมยในบ้านบางที่เอาทองไปขาย มาเอาเงินที่เราวางไว้ในห้อง แม้กระทั่งแบงค์เก่าๆที่เก็บสะสมไว้ของยายพี่ก็เอาไปแต่พี่ไม่เคยรับหรอกค่ะว่าเอาไปแต่เขาก็รู้กันว่าพี่เอาไป ชอบก่อหนี้ให้คนที่บ้านคอยจ่ายให้ตลอดค่ะ วันนึงของพี่มีแค่นอนกินเที่ยว ขนาดคนที่บ้านไม่สบายพี่ยังไม่เคยมาดูแลเลยค่ะ แค่ยายหมอนัดแล้วยายบอกให้พี่ไปส่งหน่อย พี่ก็บอกค่อยไปพรุ่งนี้ (เราขับรถไม่เป็นนะคะ) หนูจะไปตรวจโควิดเพราะมีอาการพี่ก็ไม่พาไปค่ะเพราะว่าอากาศร้อนก็เลยต้องรบกวนคนที่รู้จักพาไปเพราะแถวนั้นไม่มีรถสาธารณะ ยังมีอีกหลายอย่างแต่ขอเล่าแค่นี้พอนะคะเดี๋ยวจะยาวเกิน ทำยังไงเขาถึงจะคิดได้คะ ที่บ้านไม่สามารถปล่อยพี่ไปได้เพราะว่ารักค่ะ เราเบื่อพี่มากเลยค่ะถ้าไม่มีสักคนการเงินที่บ้านคงดีกว่านี้ เราเบื่อคนในบ้านที่ทำอะไรไม่เด็ดขาดเลยปล่อยให้พี่สูบเงินอยู่ได้ เรารู้สึกไม่ยุติธรรมเลยค่ะทั้งๆที่เราเรียนเราพยายามเอาเกรดดีๆมาให้ที่บ้าน แต่พี่ไม่มีอะไรเลยไม่เคยพยายามอะไรเลย แต่ทำไมถึงยังได้เท่ากัน เราไม่เคยชอบพี่เลยค่ะคนอะไรไม่เคยมีเรื่องดีมีแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ บางทีเราก็คิดนะคะว่าระหว่างที่พี่คิดได้กับกับคนที่บ้านช้ำใจตุยเพราะคนที่เขารักอะไรจะเกิดก่อนกัน ขอบคุณค่ะที่อ่านจดจบ   *ถ้าพิมพ์ผิดหรือสิ่งที่เราพิมพ์ไม่ถูกใจใครก็ต้องขอโทษด้วยนะคะอันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวของเราค่ะ*