เราจะทำใจยากขนาดไหน

เราเคยผูกพันธ์กับคุณย่ามาก เมื่อตอนเด็กๆ ไปวัดกับแก อยู่ข้างๆแกแล้วสบายใจ เห็นแกแล้วมีความสุขมาก ย่าชอบตามใจเราบางที ย่าชอบซื้อชองที่ชอบมาให้ ย่าซื้อของเล่นให้  จนชีวิตเรามันถูกปรับเปลื่ยน ป.6  เราเริ่มตีตัวออกห่างจากครอบครัว เรารู้สึกตัวเราเองเป็นภาระ เราไม่อยากอยู่ ทุกคนห่วงเรา แต่บางทีทุกคนก็ พูดแรงใส่เรา  ย่ากับเรา เริ่มพูดกันน้อยลง ร่วมถึงทุกคนในบ้าน เราพูดแบบไม่สบตา กับที่บ้าน แต่ป้าเรา เป็นคนที่คอยพูดคอยถามเรา เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ บางทีเราก็รู้สึกมีความสุข เวลาอยู่กับป้า  แต่ความรู้สึกกับย่า บางทีเราก็รำคาญแก เพราะแกใช้บ่อย เรียกบ่อย แต่ตอนนี้แกไม่ยอมใช้เรา แกไม่ค่อยพูดกับเรา เราไม่พูดกับใครในบ้าน ไม่ได้กินข้าวเย็นกับครอบครัวมาจะเข้าปีที่3 แล้ว แต่ก็มีบ้างที่ออกไปกินข้าวข้างนอก เราอยากรู้สึกกับทุกคนเหมือนเดิม เราไม่อยากรู้สึกย่าเรา เป็นเด็กมีปัญหา เราไม่อยากรู้สึกรำคาญย่า เราอยากพูดกับย่าให้มากกว่านี้ เราไม่อยากรู้สึกกับย่าแบบนี่ วันนี้ วันที่3/2/65 ย่าทำขนม เรานั่งทำงานอยู่หน้าคอม ย่าเปิดประตูเข้ามา ครั้งนี้มันน่าคิดจริงๆ ว่าเออถ้าย่าไม่อยู่ละ เราทำกับย่าแบบนั้น มันสมควรหรอ เราไม่อยากให้เราคิดลบ กับย่าอีกต่อไปแล้ว นับจากที่เริ่มนั่งพิมพ์ อภิปรายในครั้งนี้ เราไม่เข้าใจตัวเองเลย เรามีปัญหากับตัวเองซึ่งจัดการไม่ได้สักที บางทีคนอื่นก็หมดความอดทนกับเรา เรากลัวว่า เราจะรู้สึกแย่ๆ กับย่าอีก ยังไงย่าเราต้องจากไปสักวัน เราจะมาสำนึกผิดทีหลัง เรื่องราวต่างๆที่เราเคย คิดลบกับย่า เราอยากคุยกับพ่อให้ได้มากกว่านี้ แต่มันยากจัง ทั้งที่เราก็เป็นผู้หญิง ที่จะสามารถเข้ากับใครในบ้านได้ง่าย แต่เรื่องนิสัยก็เป็นคนโรคส่วนตัวสูงมาก เราจะจัดการยังไง ปัญหาของเราเอง……. รักย่านะคะ ไม่กล้าบอกตรงๆหรอกค่ะ ไม่กล้าจริงๆ ขอโทษนะคะ