เรื่องนี้ขอสงวนสิทธิ์นะครับ ห้ามนำไปเผยเเพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต ขอบคุณครับ
ถนนในค่ำคืนใต้หมู่เมฆคล้ายจะมีฝนตกในไม่ช้า สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงเวลานี้ถูกปิด แม้จะอยู่ในเขตเมืองกลางวันมีรถราแล่นกันขวักไขว่ บาทวิถีมีผู้คนสัญจร เวลาสามทุ่มกลับดูเปลี่ยวร้าง จะมีก็เพียงหญิงสาวคนเดียวเดินอยู่
ยุพาเธอทำงานโอทีจนดึกอาศัยว่าที่ทำงานกับที่พักอยู่ไม่ไกลสามารถเดินไปกลับได้ภายในยี่สิบนาทีก็ถึง บางทีก็อาศัยพี่วินช่วยไปส่งแต่ตอนนี้วินคงปิด หรือไม่ก็แยกย้ายไปทางอื่น พอแลดูแสงไฟกิ่งเหลืองอ๋อยดูริบหรี่ ต้นไม้ที่ปลูกประดับรายทางทอดเงาคล้ายจะมีคนยืนแอบอยู่ ทำให้อดหวาดหวั่นด้วยเกรงจะมีคนร้ายมาฉุดคร่าหมายเอาทรัพย์สิน หรือประสงค์ต่อร่างกายที่เคยเป็นข่าวลงสื่อกระแสหลักและโซเชียล ผู้หญิงมักตกเป็นเป้าหมายของคนร้าย ทำให้เธอต้องระมัดระวังตัวไม่น้อย
ลมแรงพัดกรูเกรียว ผงคลี่บนผิวถนนม้วนตลบหอบเอาบรรดาแผ่นพับใบปลิวว่อนไปมาตกพื้นดังแสกสาก เสียงฟ้าเสียงฝนใกล้เข้ามาทุกที กายสาวให้รู้สึกสั่นสะท้านกับละอองเย็นชื้นหัวใจยิ่งเต้นสั่นระรัว ก่อนหน้าเคยมีข่าวคนร้ายกระชากกระเป๋าแถวนี้ทำให้ต้องระแวง
หอพักของเธออยู่อีกฟากถนนแล้วแสงไฟที่เปิดไว้ทางเข้าหอสว่างจ้า ไหนจัดเซเว่นที่อยู่ข้างเคียงทำให้รู้สึกอุ่นใจว่ารอดแล้ว ทันใดนั้นมีชายร่างใหญ่ในชุดวินเดินออกมาจากหลังต้นไม้เป็นไปตามคาด
ยุพายิ่งจิตตกกลัวคนร้ายอยู่ด้วยทำเอาผวา แต่แล้วก็ต้องถอนใจดังแรงเรียกชื่อพี่องอาจ พี่แกขับวินมอเตอร์ไซด์อยู่ปากซอย
เธอเดินมาถึงวินปากซอยโดยไม่รู้ตัว อาจจะเพราะตรงนี้มันมืดจึงมองผ่านตา แม้ปกติจะไม่ได้เรียกใช้บริการวินรับส่งเพราะหอพักอยู่ต้นซอย และที่ทำงานอยู่ในอีกโซน วินจะขับไปส่งข้ามแดนไม่ได้จะเกิดปัญหากับอีกวินเอาได้ แต่จะคุ้นเคยกับองอาจเพราะเป็นคนคบหากับนุชรีเพื่อนร่วมห้อง เคยนั่งทานข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อย ในไลน์กับเฟสบุ๊คก็มีติดต่อกันอยู่
“พี่อาจนี่เอง ทำไมโผล่มาเงียบๆ ไฟในวินก็ไม่เปิด”
“โทษทียุ อ้ายกำลังจะกลับมัวนั่งเล่นโทรศัพท์เพลินไปหน่อย ไม่คิดว่ายุจะกลับมาดึกเลยออกมาทัก” หนุ่มผิวคลำร่างใหญ่เอามือกุมท้ายทอยยิ้มเขิน คนไม่รู้จักมาก่อนอาจจะดูน่ากลัว แต่ถ้าคุ้นเคย เขาเป็นอารมณ์ดีและช่างพูด ยุพาปรับระดับการหายใจ พยายามฝืนยิ้มตอบ
“วันนี้มีโอทีน่ะพี่ อยากเคลียร์งานให้มันจบก่อน รู้ตัวอีกทีสามทุ่มแล้ว ขากลับแถวนี้มันเปลี่ยวเหมือนกัน ดีที่มีวินตรงนี้ทำให้อุ่นใจหน่อย” ปลายน้ำเสียงของยุพายังสั่นอยู่เลย อาจจะด้วยบรรยากาศคืนนี้มันน่ากลัว คนร่างใหญ่ยินดีให้เป็นที่พักพิงเสมอ แม้ใบหน้าจะดำแต่ยิ้มทีเห็นฟันขาว พี่องอาจเป็นคนพูดเก่งด้วยเคยเป็นเซลขายของมาก่อน ขายประกันก็เคยทำมาแล้ว
“ยุต้องระวังด้วยนะ แถวนี้มันพึ่งมีโจรทาสยากระชากกระเป๋า ตำรวจเขาฝากให้วินช่วยดูแลให้ด้วย อ้ายนึกไว้แล้วไม่เห็นยุกลับมาจะต้องทำโอทีจนดึกแน่ อ้ายนั่งตรงนี้เห็นคนน่าสงสัยเดินเตร่ไปมาท่าทางไม่น่าไว้วางใจ”
“พี่อาจพูดแบบนี้ฉันชักกลัวแล้วสิ ตั้งแต่ได้ยินข่าวฉันเสียวสันหลังตลอด กลัวคนร้ายมันย่องมาด้านหลัง เรื่องเงินฉันพกติดกระเป่าไม่เท่าไหร่ ปกติฉันใช้โทรศัพท์สแกนจ่าย กลัวอย่างเดียวมันจะฉุดไปทำอย่างว่าเอา”
“ไอ้หน้าไหนมันคิดจะทำ ต้องเจออ้ายก่อน ฮะๆ แถวนี้เปลี่ยวก็ที่วินนี่แหละ ถ้ามีคนในวินนั่งอยู่จะไม่ให้เกิดเรื่องอีกแน่ อ้ายสัญญา” พี่องอาจพูดไปยิ้มไป เป็นคนตัวใหญ่ผิวคล้ำหน้าดุแต่ใจดี เคยตามจีบเธอแต่ไม่เล่นด้วย ต่อมาองอาจก็หันไปคบกับพี่นุชรีเพื่อนร่วมห้องของเธอ
สองคนเดินเคียงกันไป องอาจชี้ให้ดูรอยบนพื้นถนน บอกวันนี้หลังจากยุพาไปทำงาน ได้เกิดอุบัติเหตุกับคนในวิน ขณะพาผู้โดยสารออกจากซอยไปเจอะเอารถแท็กซี่ตีนชนเข้าเต็มลำ วินผู้เคราะห์ร้ายถูกบดขยี้ทั้งรถทั้งคนติดใต้ท้องรถก่อนจะแฉลบไปชนแบริเออร์คอนกรีต ส่วนผู้หญิงร่างกระเด็นศีรษะโหม่งพื้นดับคาที่เช่นกัน ทำเอายุพาผวาหวังว่าจะไม่ใช่คนรู้จักของเธอ
“น่ากลัวจัง ไม่น่าเลยต้องมาตายแบบนี้ พี่อาจก็ระวังด้วยนะขับรถขับรา พลาดเพียงครั้งเดียวไม่มีโอกาสแก้ตัว ว่าแต่พี่อาจเห็นพี่นุชรีไหม วันนี้เป็นวันหยุดของพี่เค้า ฉันชักเป็นห่วงแล้วสิพักหลังมานี้ตอนเช้าฉันออกไปทำงาน สวนทางกับพี่นุชรีพึ่งกลับมา เลยไม่ค่อยได้พูดคุยปรึกษาเหมือนตอนที่ทำงานบริษัทเดียวกัน”
“ไม่เห็นนะ ปกตินุชชอบนอน วันหยุดไม่ชอบไปไหน” องอาจตอบด้วยยิ้มอย่างระอา
คนเฮี้ยน ผีหลอน
“โทษทียุ อ้ายกำลังจะกลับมัวนั่งเล่นโทรศัพท์เพลินไปหน่อย ไม่คิดว่ายุจะกลับมาดึกเลยออกมาทัก” หนุ่มผิวคลำร่างใหญ่เอามือกุมท้ายทอยยิ้มเขิน คนไม่รู้จักมาก่อนอาจจะดูน่ากลัว แต่ถ้าคุ้นเคย เขาเป็นอารมณ์ดีและช่างพูด ยุพาปรับระดับการหายใจ พยายามฝืนยิ้มตอบ
“วันนี้มีโอทีน่ะพี่ อยากเคลียร์งานให้มันจบก่อน รู้ตัวอีกทีสามทุ่มแล้ว ขากลับแถวนี้มันเปลี่ยวเหมือนกัน ดีที่มีวินตรงนี้ทำให้อุ่นใจหน่อย” ปลายน้ำเสียงของยุพายังสั่นอยู่เลย อาจจะด้วยบรรยากาศคืนนี้มันน่ากลัว คนร่างใหญ่ยินดีให้เป็นที่พักพิงเสมอ แม้ใบหน้าจะดำแต่ยิ้มทีเห็นฟันขาว พี่องอาจเป็นคนพูดเก่งด้วยเคยเป็นเซลขายของมาก่อน ขายประกันก็เคยทำมาแล้ว
“ยุต้องระวังด้วยนะ แถวนี้มันพึ่งมีโจรทาสยากระชากกระเป๋า ตำรวจเขาฝากให้วินช่วยดูแลให้ด้วย อ้ายนึกไว้แล้วไม่เห็นยุกลับมาจะต้องทำโอทีจนดึกแน่ อ้ายนั่งตรงนี้เห็นคนน่าสงสัยเดินเตร่ไปมาท่าทางไม่น่าไว้วางใจ”
“พี่อาจพูดแบบนี้ฉันชักกลัวแล้วสิ ตั้งแต่ได้ยินข่าวฉันเสียวสันหลังตลอด กลัวคนร้ายมันย่องมาด้านหลัง เรื่องเงินฉันพกติดกระเป่าไม่เท่าไหร่ ปกติฉันใช้โทรศัพท์สแกนจ่าย กลัวอย่างเดียวมันจะฉุดไปทำอย่างว่าเอา”
“ไอ้หน้าไหนมันคิดจะทำ ต้องเจออ้ายก่อน ฮะๆ แถวนี้เปลี่ยวก็ที่วินนี่แหละ ถ้ามีคนในวินนั่งอยู่จะไม่ให้เกิดเรื่องอีกแน่ อ้ายสัญญา” พี่องอาจพูดไปยิ้มไป เป็นคนตัวใหญ่ผิวคล้ำหน้าดุแต่ใจดี เคยตามจีบเธอแต่ไม่เล่นด้วย ต่อมาองอาจก็หันไปคบกับพี่นุชรีเพื่อนร่วมห้องของเธอ
สองคนเดินเคียงกันไป องอาจชี้ให้ดูรอยบนพื้นถนน บอกวันนี้หลังจากยุพาไปทำงาน ได้เกิดอุบัติเหตุกับคนในวิน ขณะพาผู้โดยสารออกจากซอยไปเจอะเอารถแท็กซี่ตีนชนเข้าเต็มลำ วินผู้เคราะห์ร้ายถูกบดขยี้ทั้งรถทั้งคนติดใต้ท้องรถก่อนจะแฉลบไปชนแบริเออร์คอนกรีต ส่วนผู้หญิงร่างกระเด็นศีรษะโหม่งพื้นดับคาที่เช่นกัน ทำเอายุพาผวาหวังว่าจะไม่ใช่คนรู้จักของเธอ
“น่ากลัวจัง ไม่น่าเลยต้องมาตายแบบนี้ พี่อาจก็ระวังด้วยนะขับรถขับรา พลาดเพียงครั้งเดียวไม่มีโอกาสแก้ตัว ว่าแต่พี่อาจเห็นพี่นุชรีไหม วันนี้เป็นวันหยุดของพี่เค้า ฉันชักเป็นห่วงแล้วสิพักหลังมานี้ตอนเช้าฉันออกไปทำงาน สวนทางกับพี่นุชรีพึ่งกลับมา เลยไม่ค่อยได้พูดคุยปรึกษาเหมือนตอนที่ทำงานบริษัทเดียวกัน”
“ไม่เห็นนะ ปกตินุชชอบนอน วันหยุดไม่ชอบไปไหน” องอาจตอบด้วยยิ้มอย่างระอา