สวัสดีค่ะ เราอยากมีเรื่องจะปรึกษากับทุกๆคน เรื่องของเราเป็นคนที่ชอบเข้าไปทำแบบสอบถามตามเฟสบุ๊คเรื่องต่างๆแต่หนึ่งในนั้นมีเรื่องโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ เมื่อหลายปีที่แล้วเราเคยทำแบบทดสอบตามเพจที่เค้าชอบเอาลงกันผลออกมาว่า เราเป็นโรคซึมเศร้าระดับรุนเเรง ตั้งแต่นั้นเราก็สงสัยตัวเองเลยเจอเพจไหนเค้าเอาลงเราเข้าไปทำทุกครั้ง ผลก็ออกมาว่าคุณเป็นโรคซึมเศร้าระดับรุนแรงและล่าสุดเราเข้าไปทำผลก็ออกมาว่า คุณเป็นซึมเศร้าระดับรุนแรงมาก (เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นซึมเศร้าหรือเป็นเพราะทัศนคติเราไม่ดี)
อาการของเรามีประมาณนี้ค่ะ เราเป็นคนที่คิดมากค่ะเป็นคนขี้กลัว พ่อเราเคยเข้าโรงพยาบาลแล้วเค้าให้ขึ้นรถโรงพยาบาลเพื่อไปส่งอีกโรงพยาบาลเพราะพ่อเราเป็นหนักมาก เกือบเอาชีวิตไม่รอด ตั้งแต่นั้นเรากลัวเสียงรถที่มีเสียงว๋อมากค่ะ ส่วนตัวเราเรียนอยู่ในเมือง เวลาเห็นรถโรงพยาบาลที่เขียนติดอยู่ว่าเป็นอำเภอที่บ้านเราอยู่เรากลัวมากค่ะ กลัวว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของเราในนั้น พอเราเห็นปึ๊บเราจะต้องรีบจ้องดูว่าป้ายที่ติดกับรถคือโรงพยาบาลแถวบ้านมั้ย ถ้าใช่เราจะต้องรีบโทรหาพ่อหาแม่เลยค่ะว่าเค้าอยู่บ้านมั้ย เหตุการณ์นี้ทำให้เรากลัวไปเลยค่ะ กลัวแบบมากๆค่ะ
ต่อมาเรามีแฟนค่ะ ครอบครัวเเฟนกดดันกับชีวิตลูกเค้ามากค่ะ พอเราเข้าไปในนั้นยิ่งทำให้เรากดดัน เค้าอยากกินอะไรเราทำให้หมด ใช้อะไรเราก็ทำ อยากกินอะไรเราขับรถมอเตอร์ไซค์ไปซื้อของพะรุงพะรังเพื่อมากินในครอบครัว ของเราเตรียมทุกอย่างคนเดียวซึ่งคนในบ้านแฟนลูกคนอื่นๆเค้าไม่เคยบอกให้มาช่วย เราทำเก็บและล้างเองทุกงาน มีบางครั้งค่ะที่เค้าจะช่วยแต่เค้าก็ล้างแค่ที่เค้ากินนะคะ และมีหลายๆเรื่องอีกมากมายค่ะ ถ้าเราเล่าหมดคงเอาไปทำนิยายได้ แต่สิ่งที่เราน้อยใจและเสียใจที่สุดก็คือเค้าไม่เคยรักเราเหมือนคนในครอบครัวค่ะ มีวันนึงเค้าเรียกลูกเค้าไปหาแล้วก็พูดเชิงบ่นเชิงด่าเราให้ลูกเค้าฟัง เราได้ยินแบบนี้เราเข้ามาน้ำตาร่วงเลยค่ะ เราน้อยใจมาก ทำไมเค้าไม่รักไม่เอ็นดูเราเหมือนแฟนลูกของเค้าคนอื่นๆบ้าง เราเห็นเค้าคุยกับแฟนลูกคนอื่นยิ้มหัวเราะมีความสุข แต่กับเราเราไม่เคยได้รอยยิ้มกับเค้าเลยค่ะ ไม่เคยคุยกับเรา เราคุยด้วยก็อืม อืม อืม จะคุยกับเราเฉพาะอยากกินแล้วให้เราทำให้ค่ะ แต่บอกผ่านลูกเค้ามานะคะ แต่ในตอนนั้นที่เราอยู่รอดได้เพราะแฟนเราค่ะ เค้ารู้ว่าคนในครอบครัวเค้าเป็นแบบไหนค่ะ เค้าบอกเราเสมอเค้าก็เครียด เวลาบ้านเค้าเรียกไปหาแต่ละครั้งไปว่าเรื่องเราทั้งนั้นค่ะ แต่ก่อนหน้านี้แฟนเราไม่เคยพูดหรือบอกอะไรเราเลยเพราะกลัวเราเครียด เเค่ทุกครั้งออกมาจากที่ครอบครัวเค้าเรียกไปคุยแฟนเราความเครียดของเค้าจะออกทางสีหน้าค่ะ จนกระทั่งวันที่เราได้ยิน เราเลยถามตรงๆ เเฟนเราบอกว่าใช่ส่วนตัวเค้าเครียดมาก พอเห็นแฟนเราเครียดหนัก เรายิ่งเสียใจค่ะ มันเป็นเราหรือเปล่าที่ทำให้แฟนต้องเครียดขนาดนี้ เราร้องไห้แทบทุกวันกับสิ่งที่เราได้ยิน พอตั้งแต่นั้นเราก็กลัวอีกค่ะ กลัวเวลาเค้าเรียกแฟนเราไป จนทำให้เราคิด วันนี้เราจะเจออะไรอีก แฟนเราต้องเครียดอีกแล้วใช่มั้ย เป็นเพราะเราแน่ๆ พออยู่กับเหตุการณ์แบบนี้นานเข้ามันทำให้เรากลัวค่ะ เราไม่อยากออกไปเจอพวกเค้า เรารู้สึกว่าในห้องมันเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับเรา ทั้งวันเราหมกตัวอยู่แต่ในห้องจะไปบ้านก็ไม่ค่อยได้ บางครั้งเราไปบ้านทีก็เรียกแฟนเราไปว่าทีว่าเราทำไมไม่อยู่บ้าน มันยิ่งทำให้เราเหงา เราเครียด เรากินยาภูมิแพ้เพื่อให้ตัวเองหลับทุกวัน เราเป็นคนตื่นเช้านะ ตี 5-6โมงเราก็ตื่นแล้ว พอแฟนเราไม่อยู่เราก็พยายามจะหลับเพื่อฆ่าเวลาให้มันพ้นวันไปไวๆ และสิ่งที่กดดันอีกเรื่องนึงคือเรื่องเงินเรื่องทองค่ะ เป็นปัญหาเรื่องเงินเรื่องทองทุกครั้ง
จนทุกวันนี้เราเป็นโรคไมเกรนค่ะเราเครียดแบบสมองจะระเบิด แต่ความรู้สึกที่ตามมาคือเราไม่อยากพูดหรือคุยกับใคร เราชอบอยู่คนเดียว เรามีอะไรเราไม่อยากไปปรึกษาใครเราเก็บไว้คนเดียว เราร้องให้คนเดียว เราโทษตัวเองทุกครั้ง และคิดมาตลอดว่ารักเราบ้างมั้ย เรานอนไม่ค่อยหลับมา 6-7 ปีเต็มแล้วค่ะ หลับยากตื่นง่าย สิ่งที่เห็นได้แบบชัดเลยคือสมาธิค่ะ ปกติเราเป็นสมาธิดีมากค่ะ ความจำดี แต่เดี๋ยวนี้เราอ่านหนังสือแค่ 1 บรรทัดสั้นๆ เราจำไม่ได้ค่ะแล้วก็จับใจความอะไรไม่ได้เลย จะทำอะไรไม่เคยมีสมาธิ ทำอะไรนานๆไม่ได้ มันเบื่อ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ปกติเราเป็นคนควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้มาก แฟนเราแค่แกล้งเราเล่นๆแต่เราระเบิดมาก เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เรารู้สึกผิดที่เราทำกับแฟนเราไปแบบนั้น จริงเรื่องมันมียาวกว่านี้มากค่ะ เราเเค่มาเล่าประเด็นที่เรารู้สึกว่ามันแย่จริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แต่เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะคะ อาจจะเคยคิดค่ะแต่นานมากถึงจะคิดทีค่ะ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังเรานะคะ ขอบคุณมากจริงๆ 😣🙏🏼
เราเป็นโรคซึมเศร้า หรือว่าเราเป็นคนทัศนคติไม่ดีเองคะ ?
อาการของเรามีประมาณนี้ค่ะ เราเป็นคนที่คิดมากค่ะเป็นคนขี้กลัว พ่อเราเคยเข้าโรงพยาบาลแล้วเค้าให้ขึ้นรถโรงพยาบาลเพื่อไปส่งอีกโรงพยาบาลเพราะพ่อเราเป็นหนักมาก เกือบเอาชีวิตไม่รอด ตั้งแต่นั้นเรากลัวเสียงรถที่มีเสียงว๋อมากค่ะ ส่วนตัวเราเรียนอยู่ในเมือง เวลาเห็นรถโรงพยาบาลที่เขียนติดอยู่ว่าเป็นอำเภอที่บ้านเราอยู่เรากลัวมากค่ะ กลัวว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของเราในนั้น พอเราเห็นปึ๊บเราจะต้องรีบจ้องดูว่าป้ายที่ติดกับรถคือโรงพยาบาลแถวบ้านมั้ย ถ้าใช่เราจะต้องรีบโทรหาพ่อหาแม่เลยค่ะว่าเค้าอยู่บ้านมั้ย เหตุการณ์นี้ทำให้เรากลัวไปเลยค่ะ กลัวแบบมากๆค่ะ
ต่อมาเรามีแฟนค่ะ ครอบครัวเเฟนกดดันกับชีวิตลูกเค้ามากค่ะ พอเราเข้าไปในนั้นยิ่งทำให้เรากดดัน เค้าอยากกินอะไรเราทำให้หมด ใช้อะไรเราก็ทำ อยากกินอะไรเราขับรถมอเตอร์ไซค์ไปซื้อของพะรุงพะรังเพื่อมากินในครอบครัว ของเราเตรียมทุกอย่างคนเดียวซึ่งคนในบ้านแฟนลูกคนอื่นๆเค้าไม่เคยบอกให้มาช่วย เราทำเก็บและล้างเองทุกงาน มีบางครั้งค่ะที่เค้าจะช่วยแต่เค้าก็ล้างแค่ที่เค้ากินนะคะ และมีหลายๆเรื่องอีกมากมายค่ะ ถ้าเราเล่าหมดคงเอาไปทำนิยายได้ แต่สิ่งที่เราน้อยใจและเสียใจที่สุดก็คือเค้าไม่เคยรักเราเหมือนคนในครอบครัวค่ะ มีวันนึงเค้าเรียกลูกเค้าไปหาแล้วก็พูดเชิงบ่นเชิงด่าเราให้ลูกเค้าฟัง เราได้ยินแบบนี้เราเข้ามาน้ำตาร่วงเลยค่ะ เราน้อยใจมาก ทำไมเค้าไม่รักไม่เอ็นดูเราเหมือนแฟนลูกของเค้าคนอื่นๆบ้าง เราเห็นเค้าคุยกับแฟนลูกคนอื่นยิ้มหัวเราะมีความสุข แต่กับเราเราไม่เคยได้รอยยิ้มกับเค้าเลยค่ะ ไม่เคยคุยกับเรา เราคุยด้วยก็อืม อืม อืม จะคุยกับเราเฉพาะอยากกินแล้วให้เราทำให้ค่ะ แต่บอกผ่านลูกเค้ามานะคะ แต่ในตอนนั้นที่เราอยู่รอดได้เพราะแฟนเราค่ะ เค้ารู้ว่าคนในครอบครัวเค้าเป็นแบบไหนค่ะ เค้าบอกเราเสมอเค้าก็เครียด เวลาบ้านเค้าเรียกไปหาแต่ละครั้งไปว่าเรื่องเราทั้งนั้นค่ะ แต่ก่อนหน้านี้แฟนเราไม่เคยพูดหรือบอกอะไรเราเลยเพราะกลัวเราเครียด เเค่ทุกครั้งออกมาจากที่ครอบครัวเค้าเรียกไปคุยแฟนเราความเครียดของเค้าจะออกทางสีหน้าค่ะ จนกระทั่งวันที่เราได้ยิน เราเลยถามตรงๆ เเฟนเราบอกว่าใช่ส่วนตัวเค้าเครียดมาก พอเห็นแฟนเราเครียดหนัก เรายิ่งเสียใจค่ะ มันเป็นเราหรือเปล่าที่ทำให้แฟนต้องเครียดขนาดนี้ เราร้องไห้แทบทุกวันกับสิ่งที่เราได้ยิน พอตั้งแต่นั้นเราก็กลัวอีกค่ะ กลัวเวลาเค้าเรียกแฟนเราไป จนทำให้เราคิด วันนี้เราจะเจออะไรอีก แฟนเราต้องเครียดอีกแล้วใช่มั้ย เป็นเพราะเราแน่ๆ พออยู่กับเหตุการณ์แบบนี้นานเข้ามันทำให้เรากลัวค่ะ เราไม่อยากออกไปเจอพวกเค้า เรารู้สึกว่าในห้องมันเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับเรา ทั้งวันเราหมกตัวอยู่แต่ในห้องจะไปบ้านก็ไม่ค่อยได้ บางครั้งเราไปบ้านทีก็เรียกแฟนเราไปว่าทีว่าเราทำไมไม่อยู่บ้าน มันยิ่งทำให้เราเหงา เราเครียด เรากินยาภูมิแพ้เพื่อให้ตัวเองหลับทุกวัน เราเป็นคนตื่นเช้านะ ตี 5-6โมงเราก็ตื่นแล้ว พอแฟนเราไม่อยู่เราก็พยายามจะหลับเพื่อฆ่าเวลาให้มันพ้นวันไปไวๆ และสิ่งที่กดดันอีกเรื่องนึงคือเรื่องเงินเรื่องทองค่ะ เป็นปัญหาเรื่องเงินเรื่องทองทุกครั้ง
จนทุกวันนี้เราเป็นโรคไมเกรนค่ะเราเครียดแบบสมองจะระเบิด แต่ความรู้สึกที่ตามมาคือเราไม่อยากพูดหรือคุยกับใคร เราชอบอยู่คนเดียว เรามีอะไรเราไม่อยากไปปรึกษาใครเราเก็บไว้คนเดียว เราร้องให้คนเดียว เราโทษตัวเองทุกครั้ง และคิดมาตลอดว่ารักเราบ้างมั้ย เรานอนไม่ค่อยหลับมา 6-7 ปีเต็มแล้วค่ะ หลับยากตื่นง่าย สิ่งที่เห็นได้แบบชัดเลยคือสมาธิค่ะ ปกติเราเป็นสมาธิดีมากค่ะ ความจำดี แต่เดี๋ยวนี้เราอ่านหนังสือแค่ 1 บรรทัดสั้นๆ เราจำไม่ได้ค่ะแล้วก็จับใจความอะไรไม่ได้เลย จะทำอะไรไม่เคยมีสมาธิ ทำอะไรนานๆไม่ได้ มันเบื่อ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ปกติเราเป็นคนควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้มาก แฟนเราแค่แกล้งเราเล่นๆแต่เราระเบิดมาก เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เรารู้สึกผิดที่เราทำกับแฟนเราไปแบบนั้น จริงเรื่องมันมียาวกว่านี้มากค่ะ เราเเค่มาเล่าประเด็นที่เรารู้สึกว่ามันแย่จริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แต่เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะคะ อาจจะเคยคิดค่ะแต่นานมากถึงจะคิดทีค่ะ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังเรานะคะ ขอบคุณมากจริงๆ 😣🙏🏼