สวัสดี สวีดัส โควิดโรคประจำถิ่น ถิ่นใครถิ่นมันแม้แต่หมอยังไม่กล้าเข้าใกล้
หัวอกของคนเป็นครูและเป็นผู้ปกครอง
นับจากวันนี้ถอยหลังไปเมื่อวันที่ 15 เมษายน 2564 หมู่บ้านที่ข้าพเจ้าสอนหนังสือจัดผ้าป่าสามัคคีเพื่อหางบประมาณมาจ้างครูสอน เพราะโรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ในช่วงเวลานั้นมีข้าราชการครูแค่เพียง 1 คน คือตัวของข้าพเจ้าเอง พอมีคนติดโควิดในหมู่บ้าน ทุกคนต้องกักตัวรวมทั้งข้าพเจ้าด้วย ช่วงเวลาที่เรากักตัว เราก็ได้รับ SMS การต่อสัญญาประกันโควิดของบริษัทสิน... พอเราต่อสัญญาเรียบร้อย เราก็คิดว่าจะทำยังไงให้ผู้ปกครองได้อุ่นใจหากมีการแพร่ระบาดในโรงเรียน เราจึงได้ติดต่อตัวแทนขายประกันโควิด และเราก็เลือกบริษัทอาคเนย์ ค่าเบี้ยประกัน 260 บาท เจอจ่ายจบ 50,000 บาท ให้กับนักเรียน โดยโรงเรียนออกเงินให้นักเรียน 160 บาท ผู้ปกครองจ่ายสมทบ 100 บาท นักเรียนทำกันทั้งหมด 43 คน ไม่รวมตัวข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้ากับบริษัทสิน...... ประกันซื้อวันระหว่างวันที่ 8-18 พ.ค. 64 และญาติพี่น้องของเราอีก 10 กว่าคน ที่เราเลือกบริษัทอาคเนย์ ซึ่งเป็นบริษัทที่เรามั่นใจที่สุด และเราคิดว่าเลือกบริษัทที่มั่นใจได้ มั่นใจว่าจะไม่เจ๊งก่อนประกันหมดอายุ
พวกเราก็ทน ๆ ทนอยู่กับโควิดรักษาตัว ดูแลตัวเองมาอย่างดีไม่ให้ติดเชื้อบ้า ก็แค่ไข้หวัดธรรมดา เอาตรง ๆ หากพวกเราทำประกันแล้วหวังประกันพวกเราก็คงจะกระโจนเข้าหาโควิดทุกรอบที่มีการระบาด แต่ No ไม่ใช่คร้า...ตรงไหนมีโควิดไม่มีทางเฉียดกราย ทั้ง ๆ ที่ติดปุ๊บได้ห้าหมื่นปั๊บ....
จากวันเป็นเดือน จากหกสี่ข้ามมาหกห้า เราก็รอดกันทุกซีซั่น....รักษาเนื้อรักษาตัวอย่างยอดเยี่ยม ทั้ง ๆ ที่มีประกันเจอจ่ายจบ
จนกระทั่งข่าวร้ายบอกว่าบริษัทอาคเนย์ประกาศล้มบนฟูก....ในช่วงเดือนธันวาคม และให้ผู้ซื้อประกันเรียกเงินคืนระหว่างวันที่ 1-7 ม.ค. 2565 แต่ข้าพเจ้าก็ได้สอบถามตัวแทนประกัน ตัวแทนประกันก็บอกว่าหากใครไม่ขอรับคืนเขาก็คุ้มครองต่อ โทรไปที่เบอร์ 1726 โอเปอเตอร์ระบบอัตโนมัติก็ยังบอกว่ามีเงินทุนสำรองจ่ายประกันโควิด ทำให้เรามั่นใจไม่ขอเรียกเงินคืน......แต่สุดท้ายเหมือนฟ้าฟาดกลางใจ ช่วงปลายเดือนมกราคม 2565 ประกาศจะยกเลิกความคุ้มครองและเปลี่ยนโอนย้ายประกันอื่นๆ ไปบริษัทที่รับต่อ ยกเว้นประกันโควิด
และในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2565 วันที่ 14 กุมภา ตรงกับวันจันทร์ แต่ไม่ใช่วันแห่งความรัก เพราะมันคือวันโควิดแตก ณ โรงเรียนของเรา นักเรียนโรงเรียนของเราติดเชื้อ 2 คน รับเชื้อมาจากคนในหมู่บ้านที่ติดเชื้อโอไมครอน รีบสั่งปิดโรงเรียนให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้านทันที พอวันที่ 16 ตัวเราก็ไม่รอด สองขีด อาการท้องไม่มีพ่อก็มา...หลังจากนั้นอีก 3 วัน ครูที่โรงเรียนติดจากเราอีก 2 คน แม่เจ้า.....รอดมาทุกซีซั่น...มาพลาดได้ยังไง
ไม่พอจร้า....วันโกลาหลแห่งชาติ.....เพราะช่วงนี้ชาวบ้านมาช่วยสร้างห้องทำงานให้ผู้อำนวยการโรงเรียน แต่เขาไม่เลือกโรงเรียนของเรา....ทำให้ทุกวันนี้ อาคารนี้ก็ร้างเพราะทุกคนกลัวโควิด จะมาทำอีกทีตอนไหนก็ไม่รู้.....14 กุมภา ผอ.ก็ไม่เลือกเรา ยังจะมาเจอโควิดอีก เศร้าหลายตลบเลยจร้า....โชคยังดีที่แม่ยังรัก....
แต่หลังจากนั้น....เอาละซิ....งานงอก....ดังคำว่า...ประกันหมด ประกันล่ม ความโชคร้ายจะมาเยือนทันที ก็เป็นดังคำเขากล่าวจริง ๆ ทีนี้ก็ได้ติดต่อหมอขอตรวจ RT-RCT และขอใบรับรองแพทย์ก่อนวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565 เพราะบริษัทอาคเนย์จะทำการโอนย้ายความคุ้มครองไปยังบริษัทประกันภัยผู้รับโอน มีผลตั้งแต่วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565
ค่าตรวจหากเราจะนำไปเคลมประกัน ต้องจ่าย 2,500 บาท นักเรียนของเราสองคนยอมจ่าย แต่สุดท้ายไม่เป็นอย่างที่คาดหมาย เพราะใบรับรองแพทย์และผลตรวจจะได้รับก็ต่อเมื่อครบกำหนดวันรักษา ซึ่งก็คือวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2565 ซึ่งก็คือวันนี้นี่แหละ....วันที่เรามานั่งรำพึงรำพันถึงอาคเนย์
วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565 ผู้ปกครองโทรไปถามหมอเรื่องใบตรวจ RT-PCR แต่ความเสี่ยงคือ หากนักเรียนไปขอรับผลตรวจและใบรับรองแพทย์ต้องจ่ายเงิน 2,500 บาท และต้องรับเมื่อครบกำหนดรักษาตัวเท่านั้น ถ้ารับ ณ วันที่ 23 ก.พ. 65 ไม่สามารถออกใบรับรองแพทย์ให้ได้เพราะยังรักษาตัวไม่ครบตามกำหนด 10 วัน สุดท้ายเราก็ไม่กล้าเสี่ยงให้ผู้ปกครองไปรับผลตรวจ เพราะกลัวเสียเงินแล้วเคลมประกันไม่ได้ ผู้ปกครองไม่ได้ร่ำรวยและไม่มีเงินมากพอที่จะยอมเสี่ยง.....สุดท้าย..แต่ไม่ท้ายสุด..นักเรียนที่ตรวจ RT-PCR สองคนแรกครบกำหนดรักษาตัวในวันนี้ ส่วนอีก 2 คน เราไม่กล้าบอกให้เขาไปตรวจ เพราะความเห็นแก่ตัวของนายทุน ที่ล้มบนฟูกบนความทุกข์ของชาวบ้าน ตอนอยากขายประกันขายแบบไม่มีลิมิต พอตอนต้องจ่ายกลับทำโยกโย้ จนสุดท้ายต้องให้พวกพ้องช่วยกันทำให้บริษัทอาคเนย์ล้มบนฟูก ล้มแรงแค่ไหนก้ไม่เจ็บ แต่คนที่เจ็บคือคนที่คิดว่าซื้อประกันความเสี่ยง ยอมเสียเงิน สุดท้ายค่าโง่ของเราก็คือ 260 บาท ที่เข้ากระเป๋าพวกโจรชุดสูท........
อย่าด่านะว่า ตอนเขาให้รับเงินคืนทำไมไม่ขอรับ ก็เราสอบถามตัวแทนประกัน เขาก็บอกว่าไม่มีปัญหาเขายังคุ้มครอง.... แม้แต่ 1726
ยังหลอกลวง.... ไอ่ที่เรายอมเสีย 260 บาท เราแค่ประกันความเสี่ยงตอนติดเชื้อ ไม่ได้อยากซื้อประกันแล้วหาทางติดเชื้อไวรัสให้ได้....
ล่าสุดวันนี้ หลานติดเชื้อจร้า แต่คงจะเคลมไม่ได้ เพราะหลังวันที่ 28 ก็คงจะติดป้ายประกาศล้มบนฟูก ประมาณนั้นแหละ.....
ถามหน่อยนะ ว่าพวกท่
านเจ้าสัวทั้งหลายท่านมีความสุขนักใช่ไหมกับการหลอกชาวบ้าน.......
จนถึงตอนนี้เราก็ยังสับสน ว่ายังเคลมได้หรือเคลมไม่ได้กันแน่ สับสนจริง ๆ นะ ไม่ได้สับสนเล่น ๆ
ช่วยแถลงให้มั่นใจได้ไหมว่ายังคงคุ้มครองประกันโควิด เจอ จ่าย จบ ถึงวันที่อะไร เพราะจะได้แจ้งให้ผู้ปกครองนักเรียนรับทราบ .......
ขอบคุณจากใจ...แม้บริษัทอาคเนย์จะทอดทิ้งเราไว้กลางทาง
แต่เราก็ยังมีสินมั่นคงอยู่เคียงข้าง ( จริงหรือเปล่าไม่รู้ ) ทุกบริษัทพร้อมใจกันเทประชาชนซะเหลือเกิน
ท่านรวยพันล้าน หมื่นล้าน แต่มาเล่นกับความรู้สึกของพวกเรา....คนจนคนยาก.....ท่านคงนอนหลับสบายตลอดคืน....เรื่องแค่นี้ไม่กระเทือนตับท่านหรอก...ข้ารวยข้าต้องรอด ส่วนชาวประชาช่างหัวมัน.....นโยบายบริษัทประกัน......
ไม่รู้จะพูดอะไรละ.....จบแบบเจ็บ ๆ แต่ถ้าเคลมได้....เราจะขอบพระคุณท่านเป็นอย่างสูง.......เครียดหลายกับโควิดแล้วยังต้องมาปวดหัวกับอาคเนย์อีก
ประกันโควิดเจอจ่ายจบกับบริษัทอาคเนย์ ล้มบนฟูก เจ็บจังเน้าะ
หัวอกของคนเป็นครูและเป็นผู้ปกครอง
นับจากวันนี้ถอยหลังไปเมื่อวันที่ 15 เมษายน 2564 หมู่บ้านที่ข้าพเจ้าสอนหนังสือจัดผ้าป่าสามัคคีเพื่อหางบประมาณมาจ้างครูสอน เพราะโรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ในช่วงเวลานั้นมีข้าราชการครูแค่เพียง 1 คน คือตัวของข้าพเจ้าเอง พอมีคนติดโควิดในหมู่บ้าน ทุกคนต้องกักตัวรวมทั้งข้าพเจ้าด้วย ช่วงเวลาที่เรากักตัว เราก็ได้รับ SMS การต่อสัญญาประกันโควิดของบริษัทสิน... พอเราต่อสัญญาเรียบร้อย เราก็คิดว่าจะทำยังไงให้ผู้ปกครองได้อุ่นใจหากมีการแพร่ระบาดในโรงเรียน เราจึงได้ติดต่อตัวแทนขายประกันโควิด และเราก็เลือกบริษัทอาคเนย์ ค่าเบี้ยประกัน 260 บาท เจอจ่ายจบ 50,000 บาท ให้กับนักเรียน โดยโรงเรียนออกเงินให้นักเรียน 160 บาท ผู้ปกครองจ่ายสมทบ 100 บาท นักเรียนทำกันทั้งหมด 43 คน ไม่รวมตัวข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้ากับบริษัทสิน...... ประกันซื้อวันระหว่างวันที่ 8-18 พ.ค. 64 และญาติพี่น้องของเราอีก 10 กว่าคน ที่เราเลือกบริษัทอาคเนย์ ซึ่งเป็นบริษัทที่เรามั่นใจที่สุด และเราคิดว่าเลือกบริษัทที่มั่นใจได้ มั่นใจว่าจะไม่เจ๊งก่อนประกันหมดอายุ
พวกเราก็ทน ๆ ทนอยู่กับโควิดรักษาตัว ดูแลตัวเองมาอย่างดีไม่ให้ติดเชื้อบ้า ก็แค่ไข้หวัดธรรมดา เอาตรง ๆ หากพวกเราทำประกันแล้วหวังประกันพวกเราก็คงจะกระโจนเข้าหาโควิดทุกรอบที่มีการระบาด แต่ No ไม่ใช่คร้า...ตรงไหนมีโควิดไม่มีทางเฉียดกราย ทั้ง ๆ ที่ติดปุ๊บได้ห้าหมื่นปั๊บ....
จากวันเป็นเดือน จากหกสี่ข้ามมาหกห้า เราก็รอดกันทุกซีซั่น....รักษาเนื้อรักษาตัวอย่างยอดเยี่ยม ทั้ง ๆ ที่มีประกันเจอจ่ายจบ
จนกระทั่งข่าวร้ายบอกว่าบริษัทอาคเนย์ประกาศล้มบนฟูก....ในช่วงเดือนธันวาคม และให้ผู้ซื้อประกันเรียกเงินคืนระหว่างวันที่ 1-7 ม.ค. 2565 แต่ข้าพเจ้าก็ได้สอบถามตัวแทนประกัน ตัวแทนประกันก็บอกว่าหากใครไม่ขอรับคืนเขาก็คุ้มครองต่อ โทรไปที่เบอร์ 1726 โอเปอเตอร์ระบบอัตโนมัติก็ยังบอกว่ามีเงินทุนสำรองจ่ายประกันโควิด ทำให้เรามั่นใจไม่ขอเรียกเงินคืน......แต่สุดท้ายเหมือนฟ้าฟาดกลางใจ ช่วงปลายเดือนมกราคม 2565 ประกาศจะยกเลิกความคุ้มครองและเปลี่ยนโอนย้ายประกันอื่นๆ ไปบริษัทที่รับต่อ ยกเว้นประกันโควิด
และในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2565 วันที่ 14 กุมภา ตรงกับวันจันทร์ แต่ไม่ใช่วันแห่งความรัก เพราะมันคือวันโควิดแตก ณ โรงเรียนของเรา นักเรียนโรงเรียนของเราติดเชื้อ 2 คน รับเชื้อมาจากคนในหมู่บ้านที่ติดเชื้อโอไมครอน รีบสั่งปิดโรงเรียนให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้านทันที พอวันที่ 16 ตัวเราก็ไม่รอด สองขีด อาการท้องไม่มีพ่อก็มา...หลังจากนั้นอีก 3 วัน ครูที่โรงเรียนติดจากเราอีก 2 คน แม่เจ้า.....รอดมาทุกซีซั่น...มาพลาดได้ยังไง
ไม่พอจร้า....วันโกลาหลแห่งชาติ.....เพราะช่วงนี้ชาวบ้านมาช่วยสร้างห้องทำงานให้ผู้อำนวยการโรงเรียน แต่เขาไม่เลือกโรงเรียนของเรา....ทำให้ทุกวันนี้ อาคารนี้ก็ร้างเพราะทุกคนกลัวโควิด จะมาทำอีกทีตอนไหนก็ไม่รู้.....14 กุมภา ผอ.ก็ไม่เลือกเรา ยังจะมาเจอโควิดอีก เศร้าหลายตลบเลยจร้า....โชคยังดีที่แม่ยังรัก....
แต่หลังจากนั้น....เอาละซิ....งานงอก....ดังคำว่า...ประกันหมด ประกันล่ม ความโชคร้ายจะมาเยือนทันที ก็เป็นดังคำเขากล่าวจริง ๆ ทีนี้ก็ได้ติดต่อหมอขอตรวจ RT-RCT และขอใบรับรองแพทย์ก่อนวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565 เพราะบริษัทอาคเนย์จะทำการโอนย้ายความคุ้มครองไปยังบริษัทประกันภัยผู้รับโอน มีผลตั้งแต่วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565
ค่าตรวจหากเราจะนำไปเคลมประกัน ต้องจ่าย 2,500 บาท นักเรียนของเราสองคนยอมจ่าย แต่สุดท้ายไม่เป็นอย่างที่คาดหมาย เพราะใบรับรองแพทย์และผลตรวจจะได้รับก็ต่อเมื่อครบกำหนดวันรักษา ซึ่งก็คือวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2565 ซึ่งก็คือวันนี้นี่แหละ....วันที่เรามานั่งรำพึงรำพันถึงอาคเนย์
วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565 ผู้ปกครองโทรไปถามหมอเรื่องใบตรวจ RT-PCR แต่ความเสี่ยงคือ หากนักเรียนไปขอรับผลตรวจและใบรับรองแพทย์ต้องจ่ายเงิน 2,500 บาท และต้องรับเมื่อครบกำหนดรักษาตัวเท่านั้น ถ้ารับ ณ วันที่ 23 ก.พ. 65 ไม่สามารถออกใบรับรองแพทย์ให้ได้เพราะยังรักษาตัวไม่ครบตามกำหนด 10 วัน สุดท้ายเราก็ไม่กล้าเสี่ยงให้ผู้ปกครองไปรับผลตรวจ เพราะกลัวเสียเงินแล้วเคลมประกันไม่ได้ ผู้ปกครองไม่ได้ร่ำรวยและไม่มีเงินมากพอที่จะยอมเสี่ยง.....สุดท้าย..แต่ไม่ท้ายสุด..นักเรียนที่ตรวจ RT-PCR สองคนแรกครบกำหนดรักษาตัวในวันนี้ ส่วนอีก 2 คน เราไม่กล้าบอกให้เขาไปตรวจ เพราะความเห็นแก่ตัวของนายทุน ที่ล้มบนฟูกบนความทุกข์ของชาวบ้าน ตอนอยากขายประกันขายแบบไม่มีลิมิต พอตอนต้องจ่ายกลับทำโยกโย้ จนสุดท้ายต้องให้พวกพ้องช่วยกันทำให้บริษัทอาคเนย์ล้มบนฟูก ล้มแรงแค่ไหนก้ไม่เจ็บ แต่คนที่เจ็บคือคนที่คิดว่าซื้อประกันความเสี่ยง ยอมเสียเงิน สุดท้ายค่าโง่ของเราก็คือ 260 บาท ที่เข้ากระเป๋าพวกโจรชุดสูท........
อย่าด่านะว่า ตอนเขาให้รับเงินคืนทำไมไม่ขอรับ ก็เราสอบถามตัวแทนประกัน เขาก็บอกว่าไม่มีปัญหาเขายังคุ้มครอง.... แม้แต่ 1726
ล่าสุดวันนี้ หลานติดเชื้อจร้า แต่คงจะเคลมไม่ได้ เพราะหลังวันที่ 28 ก็คงจะติดป้ายประกาศล้มบนฟูก ประมาณนั้นแหละ.....
ถามหน่อยนะ ว่าพวกท่
จนถึงตอนนี้เราก็ยังสับสน ว่ายังเคลมได้หรือเคลมไม่ได้กันแน่ สับสนจริง ๆ นะ ไม่ได้สับสนเล่น ๆ
ช่วยแถลงให้มั่นใจได้ไหมว่ายังคงคุ้มครองประกันโควิด เจอ จ่าย จบ ถึงวันที่อะไร เพราะจะได้แจ้งให้ผู้ปกครองนักเรียนรับทราบ .......
ขอบคุณจากใจ...แม้บริษัทอาคเนย์จะทอดทิ้งเราไว้กลางทาง
แต่เราก็ยังมีสินมั่นคงอยู่เคียงข้าง ( จริงหรือเปล่าไม่รู้ ) ทุกบริษัทพร้อมใจกันเทประชาชนซะเหลือเกิน
ท่านรวยพันล้าน หมื่นล้าน แต่มาเล่นกับความรู้สึกของพวกเรา....คนจนคนยาก.....ท่านคงนอนหลับสบายตลอดคืน....เรื่องแค่นี้ไม่กระเทือนตับท่านหรอก...ข้ารวยข้าต้องรอด ส่วนชาวประชาช่างหัวมัน.....นโยบายบริษัทประกัน......
ไม่รู้จะพูดอะไรละ.....จบแบบเจ็บ ๆ แต่ถ้าเคลมได้....เราจะขอบพระคุณท่านเป็นอย่างสูง.......เครียดหลายกับโควิดแล้วยังต้องมาปวดหัวกับอาคเนย์อีก