เมื่อเจอคนที่แอบชอบมากๆเมื่อ 15 ปีที่แล้ว

เมื่อประมาณปี 2549 ผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ผมได้ลงเรียนพิเศษ วิชาคณิตศาสตร์เพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ที่โรงเรียนกวดวิชาแห่งหนึ่ง ย่านงามวงศ์วาน (ข้างๆพันทิพย์พลาซ่า) และในวันนั้นเอง ผมก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอผมยาว ตัวสูง ผิวขาว น่าตาน่ารัก หมวยนิดๆ ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย ผมตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว เธอคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมอยากไปเข้าเรียนทุกวัน

วันเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ วันนั้นผมไปเข้าเรียนช้ากว่าเวลานิดหน่อย เนื่องจากที่นั่งในสถาบันกวดวิชาแห่งนี้ จะถูกกำหนดหมายเลขที่นั่งของแต่ละคนไว้ แต่ในวันนั้น ที่นั่งผมมีคนมานั่งแทน ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร จึงไปนั่งที่นั่งที่ยังว่างอยู่ แต่แล้ววันนั้น เธอคนนั้น ก็มาช้าเช่นกัน และมานั่งที่นั่งข้างๆกับผม ใจผมสั่นมากอย่างบอกไม่ถูก

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพักเบรค เธอคนนั้นหันก็มาพูดกับผมว่า “พอดีเรามาเข้าเรียนช้า ขอยืมหนังสือไปลอกได้ไหมคะ” เสียงเธอน่ารักมาก ผมรีบยื่นหนังสือของผมให้เธอทันทีโดยไม่ลังเล

สัปดาห์ต่อมา ผมไปถึงช้ากว่าเวลาค่อนข้างมาก ด้วยสาเหตุอะไรผมก็จำไม่ได้ ผมเข้าไปในห้อง ที่นั่งของผมก็มีคนอื่นมานั่งแทนอีกตามเคย ผมจึงมองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ และที่นั่งที่ว่างนั้นก็คือข้างๆกับเธอคนนั้น ผมจึงเข้าไปนั่งแบบเขินๆ

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพักเบรค (ถึงคราวของผมบ้างแล้ว 555+) ผมจึงขอยืมหนังสือของเธอ เพื่อลอกแบบฝึกหัดในส่วนที่ผมเข้ามาเรียนไม่ทัน ไม่นานผมก็ลอกเสร็จ ผมจึงแอบพลิกหนังสือของเธอไปที่หน้าแรก เธอเขียนชื่อของเธอไว้ที่หน้าแรกของหนังสือเรียน ผมจึงได้รู้ เธอคนนั้นชื่อ “มายด์”

วันเวลาผ่านไปจนถึงวันสุดท้ายของการเรียนในคอร์สเรียนนี้ ก่อนที่หลังจากนั้น จะเข้าสู่ช่วงการสอบ O-NET และ A-NET ผมตัดสินใจแล้วว่าในวันสุดท้ายนี้แหละ ผมจะรวบรวมความกล้าเพื่อเข้าไปพูดคุย และขอเบอร์โทรศัพท์ของมายด์ให้ได้ วันนั้นผมไปถึงห้องเรียนก่อนเวลา ผมจึงเข้าไปนั่งที่นั่งประจำของตัวเอง รอให้มายด์มาถึง และจะหาจังหวะเพื่อจะคุยกับมายด์และขอเบอร์โทรศัพท์ให้ได้

แต่รอแล้วรอเล่าจนการเรียนของวันนั้นสิ้นสุดลง มายด์ก็ไม่มาเรียนในวันนั้น ผมจึงคิดว่าผมหมดหวังแล้ว ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมไม่เข้าไปขอเบอร์ตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าชอบเค้านะ

หลังจากนั้น ผมพยายามรวบรวมข้อมูลทุกอย่างที่มีเกี่ยวกับมายด์ ซึ่งนอกจากชื่อเล่นแล้ว ผมก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมายด์เลย ผมพยายามนึกย้อนความทรงจำของตัวเอง เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบ้าง และนึกขึ้นได้ว่า มีวันหนึ่ง เพื่อนของมายด์ (ผู้หญิง) มาหาที่ห้องเรียน และแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ ผมจึงคิดเอาเองว่าหลังจากเรียนเสร็จแล้ว เพื่อนของเธอต้องไปงานราตรีโรงเรียนแน่ๆ (เป็นการคาดเดาที่มั่วมากๆ 555+) ซึ่งนั่นเป็นเบาะแสเดียวที่คิดได้ ผมจึงหาข้อมูลจากในเว็บบอร์ดของโรงเรียนต่างๆในละแวกนั้น (เมื่อก่อนเว็บบอร์ดฮิตมาก) ว่าวันนั้น โรงเรียนไหนจัดงานราตรีบ้าง ซึ่งมายด์อาจจะอยู่โรงเรียนนั้นก็ได้ จากการหาข้อมูล พบว่าโรงเรียนที่มีงานโรงเรียนในวันนั้นมีเพียงโรงเรียนเดียว คือสุรศักดิ์… ผมจึงเชื่อสนิทใจเลยว่า มายด์ต้องอยู่โรงเรียนนี้แน่ๆ ผมจึงถามจากเพื่อนที่อยู่โรงเรียนนั้นว่ารู้จากผู้หญิงลักษณะนี้ ที่ชื่อมายด์ หรือเปล่า เพื่อนของผมไม่มีใครรู้จักเลย

หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ผมก็ยังคงตามหามายด์ไปเรื่อยๆโดยเชื่อว่าเธอต้องเคยเรียนอยู่โรงเรียนนี้แหละ แต่ก็ไม่มีใครรู้จักเลย โดยถ้าหากเจอใครที่มาจากโรงเรียนนี้ คำถามแรกที่ผมจะถามคือ “รู้จักผู้หญิงชื่อมายด์บ้างไหม??” แต่ก็ไม่มีใครรู้จักเธอเลย

เนื่องจากผมเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย จึงมีโอกาสได้ไปเยือนตามมหาวิทยาลัยต่างๆ ผมก็ไม่ลืมที่จะพยายามมองหาผู้หญิงที่มีลักษณะตัวสูง ผิวขาว น่าตาน่ารัก หมวยนิดๆ คล้ายๆกับมายด์ โดยหวังว่าจะเจอมายด์เข้าสักวัน แต่ก็ไม่เคยเจอเลย จนผมถอดใจ และความทรงจำเกี่ยวกับมายด์ค่อยๆลบเลือนไปแล้ว

จนวันเวลาล่วงเลยไป 15 ปีกว่า เมื่อประมาณกลางเดือน ก.พ. 65 ผมก็เล่น facebook เพื่ออ่านข่าว หรือดูความเป็นไปต่างๆใน social network ตามปกติ แต่แล้วในหน้า feed ก็เด้งรูป profile แนะนำว่า you may know ซึ่งในรูปเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นมากๆคนหนึ่ง แต่ผมไม่แน่ใจว่ารู้จักเธอที่ไหน ผมจึงกดเข้าไปส่องรูปของเธอคนนั้น และคิดย้อนอดีตอยู่พักใหญ่ และผมถึงต้องอุทานว่า “เฮ้ย ใช่มายด์แน่ๆ”

มายด์ยังคงสวย น่ารักเหมือนเมื่อ 15 ปีที่แล้ว กาลเวลาทำอะไรมายด์ไม่ได้เลย และก็ได้รู้ว่าจริงๆแล้ว มายด์ไม่ได้เรียนที่ สุรศักดิ์… แต่เธอเรียนที่ บดิน… (ตามหาผิดโรงเรียนมาตลอดหลายปี โง่จริงๆ 555+) แล้วก็ได้รู้ว่าเธอทำงานเป็นแอร์โฮสเตท และก็ชื่นชอบการออกกำลังกายเป็นชีวิตจิตใจ ผมอดไม่ได้ที่จะกด Add friend ไป โดยไม่ได้หวังว่าเธอจะรับ Add หรอก เพราะเธอคงจำผมไม่ได้ แค่ได้เห็นเธออีกครั้ง ผมก็รู้สึกโคตรดีใจมากๆแล้ว แม้จะเป็นการพบกับผ่านรูปใน facebook ก็ตาม

ถ้าหากมีโอกาสได้คุยกับมายด์ต่อหน้าอีกสักครั้ง (ที่ไม่ใช่การคุยผ่าน messenger อ่ะนะ) ผมอยากบอกสิ่งที่ผมเก็บอยู่ในใจนี้กับมายด์ทุกอย่าง และอยากขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจ เป็นแรงผลักดันให้ผมต้องไปเรียนพิเศษในคอร์สนั้นทุกครั้ง จนมีส่วนให้ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้และใช้วิชาประกอบวิชาชีพจนถึงทุกวันนี้ (ดูเว่อร์ไปหน่อย แต่จริง) ผมไม่ได้หวังว่ามายด์จะต้องรู้สึกดีกับผม แค่ผมได้มีโอกาสได้พูด ได้บอกความในใจทั้งหมดต่อหน้ามายด์ ก็เพียงพอแล้ว

ผมมาเล่าเรื่องของผม เพื่ออยากจะเตือนทุกคนที่ได้รับรู้เรื่องราวของผมว่า “อยากทำอะไรให้ทำเลย มีโอกาสได้ทำจะสำเร็จหรือไม่ ก็ดีกว่าไม่มีโอกาสได้ลงมือทำอะไรเลย เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเสียดายแบบผม”

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านข้อความนี้จนจบ ขอบคุณครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่