7.
ไม่มีประโยชน์ที่จะแกล้งทำเป็นหลับอีกต่อไป เพราะมันจะทำให้หาทางออกจากเขาวงกตแห่งความทรงจำนี้ไม่ได้ ถ้าหากต้องการรู้ข้อเท็จจริงก็มีแต่ต้องกล้าเผชิญหน้า
เอมิลี่พลิกตัวจากนอนตะแคงคุดคู้มาเป็นนอนหงาย ดวงตาสีเขียวมะกอกของเธอจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยของอีกฝ่าย เธอพร้อมจะรับมือกับทุกสิ่งไม่ว่าจะดีหรือร้ายจากปากของมาร์ธาแล้ว
“คุณหมายความว่ายังไง” หญิงทั้งสองจ้องหน้ากัน เอมิลี่ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง
“เธอไม่ได้กินยาที่ฉันให้...ใช่ไหม” หล่อนเอ่ยถามออกมา น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน ไม่ใกล้เคียงกับการตำหนิแต่อย่างใด
“ฉันควรกินมันไหมล่ะคะ”
เพราะน้ำเสียงนั้นเอง เธอจึงย้อนถามหยั่งเชิงไปบ้าง ความรู้สึกบอกว่าหญิงสูงวัยคนนี้ไม่ธรรมดา อย่างน้อย ๆ หล่อนก็มองออกว่าเธอแค่ทำท่า ‘เหมือน’ ได้กินยาที่กำอยู่ในมือไปแล้ว
“ไม่ควร...”
เสียงตอบกลับมาสั้นและลงน้ำหนัก ซึ่งถึงแม้จะเตรียมใจไว้รับมือกับเรื่องร้ายแรงเอาไว้บ้างแล้ว แต่เอมิลี่ก็อดสะดุ้งน้อย ๆ ไม่ได้ หญิงสาวนอนจ้องหญิงชราผู้ยืนอยู่ข้างเตียงนิ่งงัน ความเย็นเยียบเริ่มเกาะกุมหัวใจเธอทีละนิด กระทั่งรู้สึกเย็นวาบไปตามกระดูกสันหลัง ไม่ชอบใจคำตอบนั้นของหล่อนเลย เพราะมันเท่ากับว่า หล่อนได้เปิดประตูแห่งความพรั่นพรึงให้เปิดกว้างออก รอต้อนรับแขกที่ไม่เต็มใจอย่างเธอเข้าให้แล้วสิ...ที่นี่มีบางอย่างไม่ปกติ
“ทำไม” พึมพำถามเบาหวิว แทบจะเห็นสีหน้าหวาดกลัวของตัวเองขณะถาม เกร็งตัวกำมือแน่น ความรู้สึกราวกำลังหลงเข้ามาอยู่ในดินแดนสนธยาที่ไม่มีอะไรเป็นไปตามคาดคิด
“เพราะเธอจะมีสภาพเหมือนกับพอล”
หญิงสูงวัยโพล่งออกมา เอมิลี่สังเกตเห็นสีหน้าอิดโรยของหล่อนเมื่อเริ่มต้นเล่า ท่าทางของมาร์ธาคล้ายคนที่กำลังมีปัญหาหนักใจบางอย่างอยู่ เป็นปัญหาใหญ่ที่รุมเร้าหล่อน และดูเหมือนมันจะร้อยรึงเอาสำนึกรับผิดชอบเข้าไว้ด้วย แต่ประโยคต่อมาของหล่อนก็อธิบายท่าทีแบบนั้นจนหมดจด ซึ่งทำให้เอมิลี่ถึงกับผวา
“ยานั่น...จะทำให้ความจำของเธอเลอะเลือนถดถอยลงไปทุกวัน จนจำอะไรไม่ได้อีกเลย นอกจากนั้น มันยังจะทำให้กล้ามเนื้อของเธออ่อนเปลี้ยไม่มีแรง พอลในระยะแรกก็เป็นแบบนั้น กระทั่งเขาได้รับการช่วยเหลือจากฉัน”
“คุณพูดถึงเรื่องอะไร” ย้อนถามเสียงแหลม หญิงสาวทำท่าจะผุดลุกขึ้นนั่ง แต่มาร์ธากดไหล่เธอไว้
“ใจเย็น ๆ ที่รัก” หล่อนจุ๊ปาก
“เอมี่ เธอไม่กินยาเพราะเกิดนึกสงสัยขึ้นมาเอง หรือเพราะลิซบอกล่ะ ฉันคิดว่าลิซที่กำลังปกปิดตัวเองจะต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับเธอแน่ ถูกต้องใช่ไหม...ขอให้เล่ามาตามตรง ฉันอยู่ข้างเธอและเธอจำเป็นต้องไว้ใจฉัน”
แทนที่จะตอบคำถาม หญิงชรากลับตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาเสียเอง เอมิลี่ขวัญเสียทันที ใบหน้าเธอซีดเผือด ความหวาดหวั่นจู่โจมเข้าครอบงำจิตใจอย่างเฉียบพลันทันใด เป็นความจริงหรือที่ยาของหมอผู้ซึ่งควรเป็นที่พึ่งของคนไข้ กลับไม่ใช่ยาเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วย หากแต่เป็นยาเพื่อทำร้ายเธอกับพอล แล้วเรื่องของลิซ่ากับพอลที่หล่อนบอกเธอก่อนหน้านั้นล่ะ
“ลิซ่า...” ครางเรียกชื่อลูกสาวออกมาอย่างแตกตื่น ตั้งคำถามถึงความปลอดภัยของลิซ่ากับพอลต่อทันที
(มีต่อ)
ลวง...อำมหิต ตอนที่ 7
ไม่มีประโยชน์ที่จะแกล้งทำเป็นหลับอีกต่อไป เพราะมันจะทำให้หาทางออกจากเขาวงกตแห่งความทรงจำนี้ไม่ได้ ถ้าหากต้องการรู้ข้อเท็จจริงก็มีแต่ต้องกล้าเผชิญหน้า
เอมิลี่พลิกตัวจากนอนตะแคงคุดคู้มาเป็นนอนหงาย ดวงตาสีเขียวมะกอกของเธอจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยของอีกฝ่าย เธอพร้อมจะรับมือกับทุกสิ่งไม่ว่าจะดีหรือร้ายจากปากของมาร์ธาแล้ว
“คุณหมายความว่ายังไง” หญิงทั้งสองจ้องหน้ากัน เอมิลี่ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง
“เธอไม่ได้กินยาที่ฉันให้...ใช่ไหม” หล่อนเอ่ยถามออกมา น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน ไม่ใกล้เคียงกับการตำหนิแต่อย่างใด
“ฉันควรกินมันไหมล่ะคะ”
เพราะน้ำเสียงนั้นเอง เธอจึงย้อนถามหยั่งเชิงไปบ้าง ความรู้สึกบอกว่าหญิงสูงวัยคนนี้ไม่ธรรมดา อย่างน้อย ๆ หล่อนก็มองออกว่าเธอแค่ทำท่า ‘เหมือน’ ได้กินยาที่กำอยู่ในมือไปแล้ว
“ไม่ควร...”
เสียงตอบกลับมาสั้นและลงน้ำหนัก ซึ่งถึงแม้จะเตรียมใจไว้รับมือกับเรื่องร้ายแรงเอาไว้บ้างแล้ว แต่เอมิลี่ก็อดสะดุ้งน้อย ๆ ไม่ได้ หญิงสาวนอนจ้องหญิงชราผู้ยืนอยู่ข้างเตียงนิ่งงัน ความเย็นเยียบเริ่มเกาะกุมหัวใจเธอทีละนิด กระทั่งรู้สึกเย็นวาบไปตามกระดูกสันหลัง ไม่ชอบใจคำตอบนั้นของหล่อนเลย เพราะมันเท่ากับว่า หล่อนได้เปิดประตูแห่งความพรั่นพรึงให้เปิดกว้างออก รอต้อนรับแขกที่ไม่เต็มใจอย่างเธอเข้าให้แล้วสิ...ที่นี่มีบางอย่างไม่ปกติ
“ทำไม” พึมพำถามเบาหวิว แทบจะเห็นสีหน้าหวาดกลัวของตัวเองขณะถาม เกร็งตัวกำมือแน่น ความรู้สึกราวกำลังหลงเข้ามาอยู่ในดินแดนสนธยาที่ไม่มีอะไรเป็นไปตามคาดคิด
“เพราะเธอจะมีสภาพเหมือนกับพอล”
หญิงสูงวัยโพล่งออกมา เอมิลี่สังเกตเห็นสีหน้าอิดโรยของหล่อนเมื่อเริ่มต้นเล่า ท่าทางของมาร์ธาคล้ายคนที่กำลังมีปัญหาหนักใจบางอย่างอยู่ เป็นปัญหาใหญ่ที่รุมเร้าหล่อน และดูเหมือนมันจะร้อยรึงเอาสำนึกรับผิดชอบเข้าไว้ด้วย แต่ประโยคต่อมาของหล่อนก็อธิบายท่าทีแบบนั้นจนหมดจด ซึ่งทำให้เอมิลี่ถึงกับผวา
“ยานั่น...จะทำให้ความจำของเธอเลอะเลือนถดถอยลงไปทุกวัน จนจำอะไรไม่ได้อีกเลย นอกจากนั้น มันยังจะทำให้กล้ามเนื้อของเธออ่อนเปลี้ยไม่มีแรง พอลในระยะแรกก็เป็นแบบนั้น กระทั่งเขาได้รับการช่วยเหลือจากฉัน”
“คุณพูดถึงเรื่องอะไร” ย้อนถามเสียงแหลม หญิงสาวทำท่าจะผุดลุกขึ้นนั่ง แต่มาร์ธากดไหล่เธอไว้
“ใจเย็น ๆ ที่รัก” หล่อนจุ๊ปาก
“เอมี่ เธอไม่กินยาเพราะเกิดนึกสงสัยขึ้นมาเอง หรือเพราะลิซบอกล่ะ ฉันคิดว่าลิซที่กำลังปกปิดตัวเองจะต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับเธอแน่ ถูกต้องใช่ไหม...ขอให้เล่ามาตามตรง ฉันอยู่ข้างเธอและเธอจำเป็นต้องไว้ใจฉัน”
แทนที่จะตอบคำถาม หญิงชรากลับตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาเสียเอง เอมิลี่ขวัญเสียทันที ใบหน้าเธอซีดเผือด ความหวาดหวั่นจู่โจมเข้าครอบงำจิตใจอย่างเฉียบพลันทันใด เป็นความจริงหรือที่ยาของหมอผู้ซึ่งควรเป็นที่พึ่งของคนไข้ กลับไม่ใช่ยาเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วย หากแต่เป็นยาเพื่อทำร้ายเธอกับพอล แล้วเรื่องของลิซ่ากับพอลที่หล่อนบอกเธอก่อนหน้านั้นล่ะ
“ลิซ่า...” ครางเรียกชื่อลูกสาวออกมาอย่างแตกตื่น ตั้งคำถามถึงความปลอดภัยของลิซ่ากับพอลต่อทันที
(มีต่อ)