ไม่ชอบพ่อตัวเอง สงสารแม่แต่ไม่รู้จะยังไง

อยู่บ้านเดียวกัน แยกกันเราแม่ยาย แต่พ่อคือคนละส่วนเลยแต่อยู่ในบ้านเดียวกัน แบบว่าเราแทบไม่อยากใช้คำว่าพ่อ เห็นแก่ตัว ไม่สนใจคนอื่น เงินแทบจะไม่ยื่นให้ใครเลย ค่าใช้จ่ายทุกอย่างแม่หมด ค่าน้ำ ไฟ กับข้าวทุกอย่าง นานทีจะหยิบเงินตัวเองมาใช้เพื่อนครอบครัว แล้วด้วยนิสัยแบบ กินข้าวตรงเวลาเปะๆเช้ากลางวันเย็น ทุกวันนี้แม่คนหาเงินมาเพื่อใช้จ่ายทุกอย่าง ฐานะเราหาเช้ากินค่ำอ่ะแม่ไม่มีงานประจำ หาไปกินไป พ่อเคยป่วยผ่าตัดกระดูกทับเส้น หลังจากนั้นก็ฟื้นตัวมา ตอนนี้ก็ไม่ทำงานเพราะผลข้างเคียงต่างๆแหละ แต่ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตได้ ไม่รู้นะว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ เวลาทะเลาะเถียงกับเแม่ เรื่องไม่มีกับข้าว แม่ก็มีเถียงกับบ้าง บางทีมีนะแต่ไม่มีอันที่เขากินได้รึป่าว ไม่ถูกใจไรงี้ พูดแรงมาก ชอบทำอะไรเสียงดังๆ พูดเสียงดังทำอะไรเสียงดัง ไม่เกรงใจ เราไม่ค่อยชอบ เราที่เป็นลูกอ่ะแบบ(คิดในใจ เรื่องแค่นี้ทำอะไรที่ทำได้ก็ทำไปเองก็ได้หรอกมั้ง)​ แบบไม่ทำงานก็ช่วยเข้าใจคนอื่นในบ้านบ้างได้ไหม บางทีมียายพูดไปบ้างก็ไม่เกรงใจมีปากเสียงตอบ เราแบบทำไมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วยวะ หดหู่มาก ทำไมวะ แต่เราเห็นใจแม่เรามากๆอ่ะ ทำไมอ่ะแม่ต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนหรอ กู้เรียนค่าหอ นุ่นนี่นั่นแม่ทุกอย่าง ตั้งแต่ปี1 จนปี4 แทบจะไม่เคยยื่นสักบาท เราไม่อยากขอแต่ลองขอถามเอาไปทำไรแล้วเงียบ เราไม่อะไรไม่ให้ก็ไม่เอา แค่ลองใจแหละ ทั้งบ้านมีเร่น่าจะพูดดีกับเราสุดละ แต่หารู้ไม่เราไม่อยากอะไรแล้วไม่ค่อยพูดด้วยหรอก มันเหมือนแบบสุดจะทนอ่ะ เราแบบพยายามแล้วมันไม่ได้อ่ะ อยากบอกแม่ทำไมไม่อย่าไปสะแม่ได้แต่คิดในใจ เราสงสารแม่ แม่ก็ไม่เด็ดขาดอะไรสักอย่าง

แล้วมีอีกอย่างคือที่ดินที่ทางบ้านย่าให่คนลูกทุกคนรวมถึงพ่อเราด้วย (เราไม่สนิทกับทางย่า)​ ได้ข่าวว่าเขาขายที่ให้อารึใครสักคนแล้ว แต่เรารู้จากคนข้างบ้านที่เขาได้ยินมาอีกที เรากับแม่คือแบบ ได้แต่สงสัย

ปล.ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว หางานอยู่หายากไปอีก แต่หาอยู่นะ