5.
หญิงผมดำหายลับไปทางด้านหลังอีกคน ทิ้งเอมิลี่ไว้กับหญิงสาวร่างผอมผิวขาวซีดเหมือนคนตาย ผมสีอ่อนหยิกฟูเต็มศีรษะ หล่อนปัดปอยผมออกจากหน้า ฉีกยิ้มเหมือนฝืนให้คนเจ็บ พูดปลอบอย่างระมัดระวังถ้อยคำว่า
“เธอไม่เป็นไรแล้วล่ะเอมิลี่ ทำตัวให้ผ่อนคลายนะ” หล่อนแตะหลังมือเธอเบา ๆ แล้วรีบชักมือกลับ ทำท่าเหมือนไปโดนของร้อนเข้า หรือไม่ก็นึกแหยงที่จะทำแบบนั้น
“ขอบคุณค่ะ ฉันคิดว่าตัวเองยังพอไหว...เอ้อ คุณคือ...”
เอมิลี่บอกขอบคุณแม้แอบนึกพิศวงกับอาการของหล่อน แต่ช่างเถอะผู้คนที่นี่มักทำตัวไม่ปกติจนเธอคิดจะเลิกแปลกใจไปแล้ว ตอนนี้เธออยากรู้ว่าจีนคือคนไหน จะได้พอมีคนที่รู้จักบ้าง หญิงจากออลวีลรู้สึกเคว้งคว้างที่ต้องตกอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนแปลกหน้า ในขณะที่เธอช่วยเหลือตัวเองได้น้อยแบบนี้ จีนคงเป็นหนึ่งในผู้หญิงสามคนบนบ้านหลังนี้ หญิงสูงวัยร่างท้วมไม่น่าจะใช่ หล่อนดูแก่เกินกว่าจะเป็นภรรยาของพอล อาจเป็นสาวสวยผมดำหรือไม่ก็สาวร่างผอมคนนี้นี่แหละ
“ฉันชื่อเจสสิก้า ส่วนนี่คือสามีฉัน ทอม”
หล่อนหันไปทางผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างหนาใหญ่ด้านข้าง ผู้ซึ่งกำลังยืนจ้องตาสีดำอมน้ำเงินของเขามายังตัวเธอเขม็ง เอมิลี่สะดุ้งน้อย ๆ กับการมองของเขาแบบนั้น ถึงยังไงก็ทำใจให้ชินกับสายตาค้นหาของคนที่นี่ไม่ได้สักทีสิน่า หญิงสาวส่งยิ้มเฝื่อนฝาดไปให้กับคนทั้งคู่ ในเวลานี้คงต้องพยายามผูกมิตรกับคนรอบข้างเอาไว้ก่อน เพราะตัวเองยังต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาอีกมาก จนกว่าจะหาลิซ่าเจอ
หล่อนคนนี้ยังไม่ใช่จีน ถ้างั้นก็เหลืออยู่คนเดียว
“สองคนนั้นคือเดวิดกับเควิน พี่น้องฝาแฝด”
เจสสิก้าบุ้ยใบ้เลยไปทางด้านหลังของทอม เอมิลี่มองตามก็เห็นผู้ชายวัยหนุ่มที่มีตกกระเต็มหน้า ตาและผมเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนกันสองคนยืนอยู่ พวกเขายกมือขึ้นทักทาย ซึ่งเธอก็ยกตอบ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่แม้ชายหนุ่มทั้งสองจะจ้องมองเธอตาเป๋ง แต่สายตาก็ไม่เขม็งเครียดเหมือนผู้ใหญ่คนอื่น
“ขอโทษด้วยถ้าเราเคยเจอกันแล้ว” พึมพำอย่างรู้สึกเสียใจกับความทรงจำที่ขาดหายไปอย่างไม่คาดฝันของตัวเองกับพวกเขา
“อ่ะแฮ่ม...คุณผู้หญิง” มีเสียงกระแอมกระไอดังขึ้นอีกทาง
“ผมอยากให้คุณช่วยเล่าให้ฟังหน่อย ค่ำมืดแบบนี้คุณออกไปข้างนอกทำไม แล้วคุณหายไปอยู่ไหนมา พอลกับลิซ่าออกไปพร้อมคุณด้วยใช่ไหม ทำไมไม่พาพวกเขากลับมากับคุณด้วยล่ะ จะได้จบเรื่องยุ่งยากนี้เสียที”
หญิงสาวหันมาตามเสียงพูดแหบต่ำของชายสูงอายุอีกคน ที่เพิ่งลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเธอ เขามีรูปร่างอ้วนกลม เส้นผมสีขาวบนศีรษะมีอยู่หรอมแหรม แต่ว่าไว้หนวดเคราเฟิ้มแทบมองไม่เห็นหน้า นึกไม่ชอบใจในน้ำเสียงซักไซ้เป็นชุด ราวกับสอบสวนผู้ต้องหาแบบนั้นของเขา ชายอ้วนเริ่มต้นถามคำถามที่เธอไม่อาจตอบ
(มีต่อ)
ลวง...อำมหิต ตอนที่ 5
หญิงผมดำหายลับไปทางด้านหลังอีกคน ทิ้งเอมิลี่ไว้กับหญิงสาวร่างผอมผิวขาวซีดเหมือนคนตาย ผมสีอ่อนหยิกฟูเต็มศีรษะ หล่อนปัดปอยผมออกจากหน้า ฉีกยิ้มเหมือนฝืนให้คนเจ็บ พูดปลอบอย่างระมัดระวังถ้อยคำว่า
“เธอไม่เป็นไรแล้วล่ะเอมิลี่ ทำตัวให้ผ่อนคลายนะ” หล่อนแตะหลังมือเธอเบา ๆ แล้วรีบชักมือกลับ ทำท่าเหมือนไปโดนของร้อนเข้า หรือไม่ก็นึกแหยงที่จะทำแบบนั้น
“ขอบคุณค่ะ ฉันคิดว่าตัวเองยังพอไหว...เอ้อ คุณคือ...”
เอมิลี่บอกขอบคุณแม้แอบนึกพิศวงกับอาการของหล่อน แต่ช่างเถอะผู้คนที่นี่มักทำตัวไม่ปกติจนเธอคิดจะเลิกแปลกใจไปแล้ว ตอนนี้เธออยากรู้ว่าจีนคือคนไหน จะได้พอมีคนที่รู้จักบ้าง หญิงจากออลวีลรู้สึกเคว้งคว้างที่ต้องตกอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนแปลกหน้า ในขณะที่เธอช่วยเหลือตัวเองได้น้อยแบบนี้ จีนคงเป็นหนึ่งในผู้หญิงสามคนบนบ้านหลังนี้ หญิงสูงวัยร่างท้วมไม่น่าจะใช่ หล่อนดูแก่เกินกว่าจะเป็นภรรยาของพอล อาจเป็นสาวสวยผมดำหรือไม่ก็สาวร่างผอมคนนี้นี่แหละ
“ฉันชื่อเจสสิก้า ส่วนนี่คือสามีฉัน ทอม”
หล่อนหันไปทางผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างหนาใหญ่ด้านข้าง ผู้ซึ่งกำลังยืนจ้องตาสีดำอมน้ำเงินของเขามายังตัวเธอเขม็ง เอมิลี่สะดุ้งน้อย ๆ กับการมองของเขาแบบนั้น ถึงยังไงก็ทำใจให้ชินกับสายตาค้นหาของคนที่นี่ไม่ได้สักทีสิน่า หญิงสาวส่งยิ้มเฝื่อนฝาดไปให้กับคนทั้งคู่ ในเวลานี้คงต้องพยายามผูกมิตรกับคนรอบข้างเอาไว้ก่อน เพราะตัวเองยังต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาอีกมาก จนกว่าจะหาลิซ่าเจอ
หล่อนคนนี้ยังไม่ใช่จีน ถ้างั้นก็เหลืออยู่คนเดียว
“สองคนนั้นคือเดวิดกับเควิน พี่น้องฝาแฝด”
เจสสิก้าบุ้ยใบ้เลยไปทางด้านหลังของทอม เอมิลี่มองตามก็เห็นผู้ชายวัยหนุ่มที่มีตกกระเต็มหน้า ตาและผมเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนกันสองคนยืนอยู่ พวกเขายกมือขึ้นทักทาย ซึ่งเธอก็ยกตอบ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่แม้ชายหนุ่มทั้งสองจะจ้องมองเธอตาเป๋ง แต่สายตาก็ไม่เขม็งเครียดเหมือนผู้ใหญ่คนอื่น
“ขอโทษด้วยถ้าเราเคยเจอกันแล้ว” พึมพำอย่างรู้สึกเสียใจกับความทรงจำที่ขาดหายไปอย่างไม่คาดฝันของตัวเองกับพวกเขา
“อ่ะแฮ่ม...คุณผู้หญิง” มีเสียงกระแอมกระไอดังขึ้นอีกทาง
“ผมอยากให้คุณช่วยเล่าให้ฟังหน่อย ค่ำมืดแบบนี้คุณออกไปข้างนอกทำไม แล้วคุณหายไปอยู่ไหนมา พอลกับลิซ่าออกไปพร้อมคุณด้วยใช่ไหม ทำไมไม่พาพวกเขากลับมากับคุณด้วยล่ะ จะได้จบเรื่องยุ่งยากนี้เสียที”
หญิงสาวหันมาตามเสียงพูดแหบต่ำของชายสูงอายุอีกคน ที่เพิ่งลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเธอ เขามีรูปร่างอ้วนกลม เส้นผมสีขาวบนศีรษะมีอยู่หรอมแหรม แต่ว่าไว้หนวดเคราเฟิ้มแทบมองไม่เห็นหน้า นึกไม่ชอบใจในน้ำเสียงซักไซ้เป็นชุด ราวกับสอบสวนผู้ต้องหาแบบนั้นของเขา ชายอ้วนเริ่มต้นถามคำถามที่เธอไม่อาจตอบ
(มีต่อ)