เรื่องมันมีอยู่ว่า ...
เมื่อตอนเราเข้ามหาลัยปีแรก เราได้รู้จักกับพี่รหัสคนหนึ่ง พี่เขาเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แต่ถ้าสนิทก็จะสัมผัสได้ว่าพี่เขาเป็นคนที่กวนตีนพอตัวเลยค่ะ รูปร่างหน้าตาสำหรับเราพี่เขาค่อนข้างหล่อเลยแหละ ...
ช่วงแรก ๆ ที่รู้จักกัน เรายังไม่สนิทกันมากสักเท่าไหร่ ด้วยความที่พี่เขาเป็นหลีดคณะ เขาก็จะมีสังคมของเขาอีกสังคมหนึ่ง ที่คนอย่างเราไม่มีทางเข้าถึงได้อย่างแน่นอน T^T
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ระหว่างเรากับพี่เขาก็มีเรื่องให้ต้องปรึกษากันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือเรื่องส่วนตัว และถึงแม้ว่าบางครั้งการปรึกษาจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็ตาม แต่เราก็ยังคงเชื่อในตัวพี่เขาว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดให้กับเราได้ ( น้อยเรื่องนะคะที่เราจะได้คำปรึกษาที่ดี ๆ กลับมา 555 )
ช่วงประมาณปี 3 เป็นช่วงเวลาที่เรากับพี่เขาสนิทกันที่สุดเลยก็ว่าได้
ทุกคน ... ในตอนนั้นความสัมพันธ์พี่รหัสกับน้องรหัสของเรามันดีมาก ดีมากจริง ๆ ...
เรายอมรับว่าการที่เราไปตีสนิทกับพี่เขา เราก็หวังผลนั่นแหละ เราเริ่มชอบพี่เขาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน เรารู้แค่ว่าทุกครั้งที่เราเรียนวิชาเดียวกัน คาบเดียวกัน เราจะรู้สึกตื่นเต้น และไม่เคยมีความรู้สึกอยากเข้าเรียนมาก ๆ แบบนี้มาก่อน เราอยากเจอหน้าเขาทุกวัน เราชอบเอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่จะทำให้พี่เขาเห็นเราได้ ... แต่เราไม่กล้าที่จะบอกพี่เขาว่าเราชอบเขา เพราะเรากลัวว่าถ้าบอกไปความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนในตอนนี้ที่มันดีมาก ๆ มันจะหายไป ซึ่งตัวเราเองก็ไม่อยากให้พี่เขาหายไปจากชีวิตของเรา เราจึงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ไม่เคยที่จะบอกพี่เขาเลย
จนมาวันหนึ่ง เป็นช่วงสอบปลายภาควันสุดท้ายของชั้นปี 3 พอสอบเสร็จ เพื่อนก็ชวนเราไปร้านเหล้าแห่งหนึ่งหลังมหาลัย นี่เป็นครั้งแรกที่เราเข้าร้านเหล้า และเป็นครั้งแรกที่เราได้กินเบียร์ ด้วยความที่มากับเพื่อนเราก็อยากสนุกไปกับเพื่อน เพื่อนให้กินเราก็กิน กินจนรู้สึกว่าเราเริ่มไม่ไหว
แต่ยังไงคะ เมื่อเราเมา มันก็ทำให้เรามีความกล้ามากมาย ความกล้าที่ตอนเรามีสติเราจะไม่มีวันทำเด็ดขาด ... ใช่ค่ะ เราได้ทำการส่งข้อความไปหาพี่เขา เพื่อบอกว่าเราชอบเขา ... แต่แล้วเมื่อตื่นเช้ามา เราก็ได้รับข้อความตอบกลับมา เป็นข้อความที่ทำให้เรารู้สึกใจสลาย เป็นอะไรไปไม่ได้ ... อย่าที่คิดไว้ พี่เขาปฏิเสธเรา พี่เขาบอกว่า เขาเห็นเราเป็นแค่น้องคนนึงเท่านั้น ... อะ ！เศร้าไปก่อนหนึ่งดอก T-T
หลังจากนั้นเราก็ตั้งสติขึ้นใหม่ เราทำตัวให้ปกติกับพี่เขาที่สุด พี่เขาก็เช่นกัน ต่างคนต่างทำเหมือนไม่เคยมีเกิดอะไรขึ้นมาก่อน ความสัมพันธ์ของเราสองพี่น้องก็ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนเดิม โดยที่ตัวเราก็ยังคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้พี่เขาอยู่ แค่เราไม่แสดงมันออกอีกแล้ว
( หลังจากที่เราโดนปฏิเสธ เราไม่เคยถามหาเหตุผลจากพี่เขาว่าเพราะอะไร และก็ไม่เคยคิดที่จะสู้หรือพยายามต่อ เพราะเราเองก็ไม่เคยจีบใครมาก่อน เมื่อเขาปฏิเสธมันก็คือจบ ！ เราไม่รู้ว่าการตื้อคนมันต้องทำยังไง เราทำได้แค่ปล่อยมันไป ทุกวันนี้เรายังรู้สึกเสียดายเหมือนกัน ที่ตัวเองไม่ลองพยายามดูสักครั้ง )
พอเราขึ้นปี 4 พี่เขาก็จบการศึกษาไป เราไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ด้วยความที่พี่เขาจบช้าไป 1 ปี ทำให้เราจบรุ่นเดียวกัน รับปริญญาพร้อมกัน เราก็นั่งนับถอยหลังรอวันที่จะได้เจอกันไปสิ จนวันนั้นมาถึงเราได้เจอกันอีกครั้ง เราดีใจมาก ๆ แต่เราก็ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้
ในวันซ้อมใหญ่เราไม่สบายหนักมาก ไข้เราขึ้น 40 องศา (เราไม่ได้เป็นโควิดนะทุกคน ตอนที่เราจบโควิดยังไม่มีเลย ^^' ) ...
ช่วงพักจากการซ้อม พี่เขาคงจับสังเกตได้ว่าเราไม่โอเค เขาเดินมาหาเราแล้วถามว่า "ไม่สบายหรอ ... ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็ไปบอกอาจารย์นะ" ทุกคนรู้ไหม แค่ประโยคนี้มันทำให้เรารู้สึกดีมาก ๆ เลยเว้ย ใจฟูสุด ๆ
แต่แล้วงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา หลังจากวันรับปริญญาเรากับพี่เขาก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย แชทก็ไม่ได้คุย เพราะเราก็ไม่กล้าทักพี่เขาไป เรากลัวพี่เขารำคาญ ( ทักไปก็ใช่ว่ามันจะตอบ ตอนเรียนอยู่เราเคยทักไป บางทีเขาตอบเราข้ามวันเลยทุกคน จนบางครั้งเราก็ลืมไปแล้วว่าเราทักเขาไป ><* )
การที่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันมันทำให้เราเริ่มชิน เราเริ่มเฉย ๆ กับพี่เขาไปแล้ว ( ไม่คุยไม่เจอก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนิ )
เราแค่รู้ว่า ... เราก็แค่เคยมีพี่เขาอยู่ในชีวิต ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น พี่เขาก็เป็นคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ...
.
.
เวลาผ่านไป 2 ปีกว่า ๆ หลังจากไม่ได้เจอกัน ล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ เราได้มีโอกาสได้เจอกับพี่เขา แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ คงเป็นเพราะเวลา 2 ปีกว่า ๆ ที่เราไม่เคยได้เจอและไม่ได้คุยกันเลยด้วยละมั้ง แต่พอได้เจอกันเข้าจริง ๆ มันทำให้เรารู้ว่า แท้จริงแล้วเราไม่เคยเฉยกับพี่เขาได้เลยเว้ย สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ยังคงมีอิทธิผลต่อเราอยู่ดี ... เศร้าเนอะ 555 อุตส่าห์คิดว่าไม่รู้สึกอะไรแล้วแท้ ๆ T^T
จะว่าไปการเจอกันในครั้งนี้เราได้คุยกันในหลาย ๆ เรื่อง เรารู้สึกว่าพี่เขาดูเปิดใจมากขึ้น เพราะเมื่อก่อนพี่เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด ไม่ค่อยชอบอธิบายอะไร เราคุยกันเยอะมาก ๆ
หลังจากแยกย้ายกัน เราก็มานั่งคิดว่าไหน ๆ เราก็ยังรู้สึกดี ๆ กับพี่เขาอยู่ ถ้าพี่เขายังโสด เราควรเดินหน้าต่อไปไหม เพราะตอนนี้มันไม่มีความสัมพันธ์ของพี่รหัสกับน้องรหัสอีกต่อไปแล้ว แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะต้องเริ่มจากอะไร ยังไง ... ที่เราไม่กล้าเริ่มเพราะเรากลัว ถ้าเราเดินหน้าต่อไป แล้วพี่เขาไม่โอเคล่ะ มันจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราถดถอยและห่างเหินไปไหม ...
ทุกคนว่าเราควรเดินหน้าสู้กับความเสี่ยงนี้อีกครั้งหรือไม่？ หรือเราควรพอแค่นี้ ... ควรเก็บพี่เขาไว้เป็นคนในใจของเราตลอดไป
เราควรเดินหน้าต่อไปไหม ？ หรือเราควรพอแค่นี้ ?
เมื่อตอนเราเข้ามหาลัยปีแรก เราได้รู้จักกับพี่รหัสคนหนึ่ง พี่เขาเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แต่ถ้าสนิทก็จะสัมผัสได้ว่าพี่เขาเป็นคนที่กวนตีนพอตัวเลยค่ะ รูปร่างหน้าตาสำหรับเราพี่เขาค่อนข้างหล่อเลยแหละ ...
ช่วงแรก ๆ ที่รู้จักกัน เรายังไม่สนิทกันมากสักเท่าไหร่ ด้วยความที่พี่เขาเป็นหลีดคณะ เขาก็จะมีสังคมของเขาอีกสังคมหนึ่ง ที่คนอย่างเราไม่มีทางเข้าถึงได้อย่างแน่นอน T^T
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ระหว่างเรากับพี่เขาก็มีเรื่องให้ต้องปรึกษากันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือเรื่องส่วนตัว และถึงแม้ว่าบางครั้งการปรึกษาจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็ตาม แต่เราก็ยังคงเชื่อในตัวพี่เขาว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดให้กับเราได้ ( น้อยเรื่องนะคะที่เราจะได้คำปรึกษาที่ดี ๆ กลับมา 555 )
ช่วงประมาณปี 3 เป็นช่วงเวลาที่เรากับพี่เขาสนิทกันที่สุดเลยก็ว่าได้
ทุกคน ... ในตอนนั้นความสัมพันธ์พี่รหัสกับน้องรหัสของเรามันดีมาก ดีมากจริง ๆ ...
เรายอมรับว่าการที่เราไปตีสนิทกับพี่เขา เราก็หวังผลนั่นแหละ เราเริ่มชอบพี่เขาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน เรารู้แค่ว่าทุกครั้งที่เราเรียนวิชาเดียวกัน คาบเดียวกัน เราจะรู้สึกตื่นเต้น และไม่เคยมีความรู้สึกอยากเข้าเรียนมาก ๆ แบบนี้มาก่อน เราอยากเจอหน้าเขาทุกวัน เราชอบเอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่จะทำให้พี่เขาเห็นเราได้ ... แต่เราไม่กล้าที่จะบอกพี่เขาว่าเราชอบเขา เพราะเรากลัวว่าถ้าบอกไปความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนในตอนนี้ที่มันดีมาก ๆ มันจะหายไป ซึ่งตัวเราเองก็ไม่อยากให้พี่เขาหายไปจากชีวิตของเรา เราจึงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ไม่เคยที่จะบอกพี่เขาเลย
จนมาวันหนึ่ง เป็นช่วงสอบปลายภาควันสุดท้ายของชั้นปี 3 พอสอบเสร็จ เพื่อนก็ชวนเราไปร้านเหล้าแห่งหนึ่งหลังมหาลัย นี่เป็นครั้งแรกที่เราเข้าร้านเหล้า และเป็นครั้งแรกที่เราได้กินเบียร์ ด้วยความที่มากับเพื่อนเราก็อยากสนุกไปกับเพื่อน เพื่อนให้กินเราก็กิน กินจนรู้สึกว่าเราเริ่มไม่ไหว
แต่ยังไงคะ เมื่อเราเมา มันก็ทำให้เรามีความกล้ามากมาย ความกล้าที่ตอนเรามีสติเราจะไม่มีวันทำเด็ดขาด ... ใช่ค่ะ เราได้ทำการส่งข้อความไปหาพี่เขา เพื่อบอกว่าเราชอบเขา ... แต่แล้วเมื่อตื่นเช้ามา เราก็ได้รับข้อความตอบกลับมา เป็นข้อความที่ทำให้เรารู้สึกใจสลาย เป็นอะไรไปไม่ได้ ... อย่าที่คิดไว้ พี่เขาปฏิเสธเรา พี่เขาบอกว่า เขาเห็นเราเป็นแค่น้องคนนึงเท่านั้น ... อะ ！เศร้าไปก่อนหนึ่งดอก T-T
หลังจากนั้นเราก็ตั้งสติขึ้นใหม่ เราทำตัวให้ปกติกับพี่เขาที่สุด พี่เขาก็เช่นกัน ต่างคนต่างทำเหมือนไม่เคยมีเกิดอะไรขึ้นมาก่อน ความสัมพันธ์ของเราสองพี่น้องก็ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนเดิม โดยที่ตัวเราก็ยังคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้พี่เขาอยู่ แค่เราไม่แสดงมันออกอีกแล้ว
( หลังจากที่เราโดนปฏิเสธ เราไม่เคยถามหาเหตุผลจากพี่เขาว่าเพราะอะไร และก็ไม่เคยคิดที่จะสู้หรือพยายามต่อ เพราะเราเองก็ไม่เคยจีบใครมาก่อน เมื่อเขาปฏิเสธมันก็คือจบ ！ เราไม่รู้ว่าการตื้อคนมันต้องทำยังไง เราทำได้แค่ปล่อยมันไป ทุกวันนี้เรายังรู้สึกเสียดายเหมือนกัน ที่ตัวเองไม่ลองพยายามดูสักครั้ง )
พอเราขึ้นปี 4 พี่เขาก็จบการศึกษาไป เราไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ด้วยความที่พี่เขาจบช้าไป 1 ปี ทำให้เราจบรุ่นเดียวกัน รับปริญญาพร้อมกัน เราก็นั่งนับถอยหลังรอวันที่จะได้เจอกันไปสิ จนวันนั้นมาถึงเราได้เจอกันอีกครั้ง เราดีใจมาก ๆ แต่เราก็ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้
ในวันซ้อมใหญ่เราไม่สบายหนักมาก ไข้เราขึ้น 40 องศา (เราไม่ได้เป็นโควิดนะทุกคน ตอนที่เราจบโควิดยังไม่มีเลย ^^' ) ...
ช่วงพักจากการซ้อม พี่เขาคงจับสังเกตได้ว่าเราไม่โอเค เขาเดินมาหาเราแล้วถามว่า "ไม่สบายหรอ ... ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็ไปบอกอาจารย์นะ" ทุกคนรู้ไหม แค่ประโยคนี้มันทำให้เรารู้สึกดีมาก ๆ เลยเว้ย ใจฟูสุด ๆ
แต่แล้วงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา หลังจากวันรับปริญญาเรากับพี่เขาก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย แชทก็ไม่ได้คุย เพราะเราก็ไม่กล้าทักพี่เขาไป เรากลัวพี่เขารำคาญ ( ทักไปก็ใช่ว่ามันจะตอบ ตอนเรียนอยู่เราเคยทักไป บางทีเขาตอบเราข้ามวันเลยทุกคน จนบางครั้งเราก็ลืมไปแล้วว่าเราทักเขาไป ><* )
การที่เราไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันมันทำให้เราเริ่มชิน เราเริ่มเฉย ๆ กับพี่เขาไปแล้ว ( ไม่คุยไม่เจอก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนิ )
เราแค่รู้ว่า ... เราก็แค่เคยมีพี่เขาอยู่ในชีวิต ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น พี่เขาก็เป็นคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ...
.
.
เวลาผ่านไป 2 ปีกว่า ๆ หลังจากไม่ได้เจอกัน ล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ เราได้มีโอกาสได้เจอกับพี่เขา แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ คงเป็นเพราะเวลา 2 ปีกว่า ๆ ที่เราไม่เคยได้เจอและไม่ได้คุยกันเลยด้วยละมั้ง แต่พอได้เจอกันเข้าจริง ๆ มันทำให้เรารู้ว่า แท้จริงแล้วเราไม่เคยเฉยกับพี่เขาได้เลยเว้ย สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ยังคงมีอิทธิผลต่อเราอยู่ดี ... เศร้าเนอะ 555 อุตส่าห์คิดว่าไม่รู้สึกอะไรแล้วแท้ ๆ T^T
จะว่าไปการเจอกันในครั้งนี้เราได้คุยกันในหลาย ๆ เรื่อง เรารู้สึกว่าพี่เขาดูเปิดใจมากขึ้น เพราะเมื่อก่อนพี่เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด ไม่ค่อยชอบอธิบายอะไร เราคุยกันเยอะมาก ๆ
หลังจากแยกย้ายกัน เราก็มานั่งคิดว่าไหน ๆ เราก็ยังรู้สึกดี ๆ กับพี่เขาอยู่ ถ้าพี่เขายังโสด เราควรเดินหน้าต่อไปไหม เพราะตอนนี้มันไม่มีความสัมพันธ์ของพี่รหัสกับน้องรหัสอีกต่อไปแล้ว แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะต้องเริ่มจากอะไร ยังไง ... ที่เราไม่กล้าเริ่มเพราะเรากลัว ถ้าเราเดินหน้าต่อไป แล้วพี่เขาไม่โอเคล่ะ มันจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราถดถอยและห่างเหินไปไหม ...
ทุกคนว่าเราควรเดินหน้าสู้กับความเสี่ยงนี้อีกครั้งหรือไม่？ หรือเราควรพอแค่นี้ ... ควรเก็บพี่เขาไว้เป็นคนในใจของเราตลอดไป