เค้าคนนั้นเห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเอง

เราเคยได้ยินมานะคะ มาความรักของพ่อของแม่ยิ่งใหญ่เสมอ แต่เราก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่านิยามของคำว่ารักของเค้าทีแสดงออกมาเรียกว่ารักไหม แต่มันบันทอนจิตใจเรามากคะ ไม่ว่าเราจะทำได้ดีแค่ไหน เค้าก็ไม่พูดดีกับเราสักครั้งเลยคะ มีแต่ พูดทันทอนจิตใจเรา หลือไม่ แค่ฟังแล้วก็ไม่พูดอะไร เหมือนแค่ว่าโอเครับฟังแล้ว แม้แต่เส้นทางในซีวิตของเราเองยังไม่สามารถเลือกเองได้เลย ไม่ถามเลยว่าเธอมีความฝันไหม อยากเป็นอะไร ไม่มีเลยคะ เค้าเอาความคิดตัวเองเป็นทีตั้งเสมอ แม้แต่บางครั้งเราแค่ต้องการคนให้คำปรึกษา เค้าก็ไม่รับฟัง มีแต่ด่า ไม่ก็พูด-ดันใส่ เราบอกความฝันของเราเค้า ก็บอกว่ามันไม่มีประโยชน์ คนอย่างเธอนะ ทำอะไรไม่เป็นหรอก แต่กลับคนนอก เค้าให้คำปรึกษาได้ดีมากนะคะ เราก็ไม่เค้าใจ เราไม่ใช้ลูกเค้าเหรอ ตอนได้มองคนอื่นๆกลับครอบครัวเค้ารักกันมันก็เจ็บจนพูดไม่ออกนะคะ ยิ่งโควิดแบบนี้ แล้วต้องมาเจอกันทุกวันยิ่งแล้วใหญ่เลยคะ บ้านที่ เหมือนไม่ใช่บ้าน บางครั้งก็อยากออกไปนะคะ แต่ก็สงสารแม่ เรายังมีแม่ทีรักเรามาก แต่เราก็ไม่อยากให้ท่านทุกข์ใจไปกลับเรา เลยไม่พูดให้ท่านฟัง ตอนนี้อารมณ์ความรู้สึก มันท้อแท้หมดหวัง มันนอยมากเลย
ขอคนอ่านให้กำลังใจหน่อยได้ไหมคะ
ขอบคุณล่วงหน้ามากๆเลยคะ