ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เคยอยู่กับยายมาก่อน ตอนที่เราอยู่กับตายตายเค้าไม่เคยใช้เราเลยค่ะ อาจมีบ้างเเต่เล็กน้อยเเล้วไม่เคยบ่นต่อว่าเราเลยเเต่จะว่าเราเรื่องที่เราผิดจริงๆ พอเราจบป.6เราต้องมาเรียนอยู่กับพ่อเเม่ที่กทม.พอเรามาอยู่เเรกๆก็ไม่ได้อะไรมากไปเรียนเช้ามาเย็นกลับบ้านตกดึกนอนอาจมีช่วยงานบ้านนิด(บ้านเราอยู่ด้วยกันทั้งหมด5คนเราด้วยเราคนกลางมีพี่ชายน้องชายเเล้วก็พ่อเเม่)เเต่พออยู่ไปนานๆเราเริ่มสนิทกับพ่อเเม่(เราอยู่กับตายายมาตั้งเเต่เด็กเจอเเม่ปีละครั้งเลยไม่สนิทกัน)พ่อเเม่ก็เริ่มใช้เราๆขึ้นเรื่อยทั้งเก็บกวาดบ้าน ทำงานบ้านทุกอย่าง ซักเสื้อผ้า ล้างถ้วย ส่งน้องชายไปโรงเรียนเราไปโรงเรียนไม่ทันตลอกฝดต้องโดนเเถวสายเราเริ่มรู้ว่ามันไม่ใช่ละตายายที่เลี้ยงเรามาตั้งเเต่เด็กยังไม่เคยใช้เราขนาดนี้เลยเราซักเสื้อผ้าให้คนในบ้านทั้งหมด5คนรวมตัวเราด้วย เสาร์อาทิตย์มีการบ้านก็ไม่เคยจะได้ทำต้องทำงานบ้านทุกอย่างคนเดียวตอนเช้าที่พวกเค้าไปทำงานกันเราอยากนอนพักผ่อนเพราะเราทำการบ้านมาทั้งคืนละเค้าก็ปลุกให้เราไปเปิดประตูหน้าบ้านให้หาโน้นหานี้ให้ทั้งเสื้อในเกงในเราต้องหาให้คนทั้งบ้านใส่พอเค้ากลับมาจากที่ทำงานก็ไม่เคยจะพูดดีใส่ต้องหาเรื่องมาบ่นตลอดวันไหนที่ลืมทำอะไรซักอย่างเค้าก็จะบอกว่า"จำใส่สมองไว้ซะ"มันไม่ใช่คำพูดที่จะออกจากปากของพ่อเเม่ เรามีโอกาสได้ไปเเข่งเยอะมากเพราะเรามีความสามารถด้านการพูด เเต่พอเราบอกเค้าเค้าก็บอกว่า"เออ ก็ดีละ"ไม่มีการให้กำลังใจเราเลยเราต้องโทรไปหายายเพื่อให้ยายชมให้ยายให้กำลังใจเราถึงใจชื่นที่มีเเรงไปเเข่งขนาดนี้เราคิดผิดมากๆท่มาเรียนกับเเม่ เราบอกว่าเค้าว่าเราปวดท้องปวดหัวบ่อย เวลาที่เราบอกกับเค้าเเบบนี้เค้าก็จะไม่สนใจไม่พูดเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าไม่ได้ยินหรือทำเป็นไม่รู้ตอนที่ตรวจสุขภาพร่างกายที่โรงเรียนเราความดันสูงตลอดหมอต้องรอวัดหลายๆรอบถึงจะได้ เราน้อยใจมากๆที่ได้ทำอะไรคนเดียวโอนอะไรก็โดนคนเดียวทั้งโดนด่าโดนว่าเราไม่มีความสุขเลยต้องไปนั่งร้องไห้อยู่ห้องครัวบ้างในห้องน้ำบ้าง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าซึมเศร้ารึเปล่า ปล.เราอยากตายๆไปให้พ้นนะเเต่เรายังคิดถึงตายายที่เลี้ยงเรามาเเต่เด็กเรายังมีคนที่เรารักเเละรักเราอยู่ ตอนนี้เราอายุ13อยากถามทุกคนว่าเราทำถูมั้ยที่คิดกับพ่อเเม่เเบบนี้
ทำไมพ่อเเม่ต้องใช้ลูเหมือนทาสด้วย