รัฐบาล/คู/มะพร้าว

คลองเล็กๆ ที่เชื่อมแม่น้ำท่าจีนกับคลองดำเนินสะดวก เหมือนถนนที่พาเด็กวัยสิบสามปีอย่างผมได้ออกมาโลกภายนอก แตกต่างจากเรือกสวนเขียวครึ้มและสงบเงียบ

ปีนี้รัฐบาลบอกว่าจะมีนักท่องเที่ยวจากเมืองจีนมาเมืองไทยมากเป็นอันดับหนึ่ง แต่ในสายตาผมก็ยังชั่งว่าฝรั่งมาเที่ยวตลาดน้ำมากกว่าคนจีนอยู่ดี วานนี้ข้างขึ้นหรือข้างแรมผมจำไม่ได้แน่ชัด รู้แต่น้ำลงมากจนสังเกตได้  สองตัวออกมากินชมพู่ ส้มโอตกหล่นที่ค้างตลิ่ง เป็นเวลาเดียวกันที่ข่าวภาคเย็นที่ผู้ชายพูดมากกว่าผู้รายงานสาวเชิดชูผลงานรัฐบาลที่เตรียมเปิดประเทศรับนักท่องเที่ยวต่างชาติอีกครั้ง

สองปีก่อนแม่เคยถามผมว่า เอ็งไม่ลองหัดพูดภาษาจีนบ้าง แทนที่จะพูดฝรั่งที่ใครๆ ก็พูดกัน ผมตอบไปว่าคนจีนขี้งกนะแม่ ไม่ติ๊บหนักเหมือนแหม่ม พอได้ยินคำตอบนี้เข้าแม่ผมที่ได้ชื่อว่าเป็นคนมีสายตากว้างไกล หรือ วิชั่นดีเยี่ยมกว่าใครในหมู่บ้านก็ไม่พูดอะไรอีก

โรคระบาดเหมือนห่ากินการท่องเที่ยว ไม่มีใครมาจ้างผมพายเรือชมร่องสวน จ้างเหมาพาไปกินน้ำตาลมะพร้าว และแม่ไม่ได้ทำขนมพายเรือไปขายเหมือนก่อนมาสองปีแล้ว ทุกอย่างดูหงอยเหงา ไม่คึกคัก ที่หยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทองเหมือนก่อน เว้นแต่สัตว์เลื้อยคลานบางพวก ที่มันไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ดูมีความสุขดีตลอดเวลา ไม่ว่าสถานการณ์จะดีหรือจะเลวร้ายปานไหน

วันนี้ผมเพิ่งจะได้ไปโรงเรียนวันแรกในรอบหลายเดือน ครูประจำชั้นไลน์มาบอกเมื่อคืนว่ารัฐบาลให้ไปเรียนได้ รัฐบาลอีกแล้ว รัฐบาลบอกว่าติดเที่ยวนี้ไม่ถึงตาย ผมเล่าให้แม่ฟังตอนนั้งกินข้าวเย็น แม่ก็บอกว่าเออ ดี ไม่ตาย ใครอยากติด ว่าแล้วก็หัวเราะเสียงดัง

หลังตากปลาที่หว่านจากคลองมาเมื่อเช้ามืดนี้เสร็จ กำลังจะไปอาบน้ำไปโรงเรียน แม่ก็บอกให้ไปเก็บมะพร้าวจะเอาไปทำขนมตาลขายที่วัด คงลืมว่าผมจะไปโรงเรียน ผมบุ้ยปากบอก เดียร์มำ ทูเดย์ ไอมัสโกทูสะคูล แม่บอกว่า ทำให้กูก่อน เดี๋ยวกูไลน์ไปบอกครูเอง ว่า มายซัน นีดทูการันทีน วันเดย์ ทูมอโร่ ฮีอเวเรเบิ้ล สัมผัสคนติด ต้องกักตัววันนี้อีกวันหนึ่ง

ผมคว้าตะขอเกี่ยวมะพร้าวยาวเจ็ดวาเข้าสวน เช้าวันนี้น้ำลง เจอ หลายตัวแน่ๆ พลันนอุปมาเอากับรัฐบาล แต่ก็อดยิ้มกับความมีวิชั่นของแม่ผมไมได้