เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนร้องไห้ง่ายมากเลยค่ะ เวลาใครพูดอะไรกระทบเรานิดหน่อยก็จะเก็บมาคิดตลอดเลย คิดจนนอนร้องไห้ บางทีเรายังไม่รู้เลยค่ะว่าร้องไห้ทำไมรู้แค่อารมณ์มันดิ่งมาก อยากร้องไห้ อึดอัด อยากระเบิดออกมา (เคยร้องไห้จนไม่สบายเลยค่ะ)
ชอบกลัวว่าคนอื่นจะนินทา กลัวตัวเองไม่เพอร์เฟคทั้งที่รู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีใครเพอร์เฟคไปหมดทุกเรื่อง แต่เวลาคิดเรื่องนี้เราไม่ถึงขั้นร้องไห้นะคะแค่กังวล
กลัวการอยู่คนเดียวมากๆ โดยเฉพาะเวลานอนคนเดียว (เราไม่ได้กลัวผีนะคะ ) จะนอนไม่ค่อยหลับตลอดเลยเวลานอนคนเดียว ยกตัวอย่าง เวลาเรานอนกับคนอื่นจะนอนประมาณ4ทุ่ม-เที่ยงคืน แต่ถ้านอนคนเดียวจะนอนตี3+++ บางทีตี3ยังไม่ง่วงเลยค่ะ ไม่นอนเลยก็มีมาแล้ว และหัวใจจะเต้นแรงมากค่ะ เหมือนจะออกมาเต้นข้างนอก แต่อีกความรู้สึกนึง ก็ชอบเวลานอนคนเดียวค่ะ เพราะสามารถร้องไห้ได้ตลอดไม่ต้องกังวลว่าใครจะเห็น และเราชอบนั่งมองห้องตัวเองว่าตรงไหนผูกเชือกได้บ้าง ความคิดแบบนี้มีทุกวันเลยค่ะเหมือนเป็นการคิดเล่นๆไปแล้ว
ช่วงแรกๆเราไม่เคยคิดทำร้ายตัวเองนะคะ เพราะกลัวเจ็บกลัวเป็นแผลเป็น(ก็อย่างที่บอกแหละค่ะว่าเรากลัวตัวเองไม่เพอร์เฟค) แต่ชอบคิดว่าถ้าตายไปก็คงดี ชอบจินตนาการเวลาเราตาย คิดวิธีค่าตัวตายต่างๆ แต่ไม่เคยทำนะคะแค่คิด
พอหลังๆมานี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนักกว่าเดิม เมื่อวันก่อนอารมณ์เราแปรปรวนมาก ตอนกลางวันเราสดใสร่าเริงมากๆค่ะ แต่พอนั่งรถกำลังจะกลับบ้านสมองเราฟุ้งซ่านมาก คิดแต่ว่าต้องกลับไปนอนคนเดียวอีกแล้ว พอถึงบ้าน เราก็ไปนั่งกินข้าวกินได้2คำ เรารู้สึกว่าไม่ไหวละ รีบไปเอาเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเลย พอเข้าไปในห้องน้ำ เราก็ร้องไห้หนักมาก ร้องทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุ รู้แค่ว่าอยากร้องไห้ อยากระเบิดออกมา พอออกจากห้องน้ำมาเราก็เข้าห้องเลยเพราะกินข้าวต่อไม่ไหวรู้สึกแค่ว่าอยากร้องไห้อีก พออยู่ในห้องคนเดียวรู้สึกดิ่งกว่าเดิมอีก วันนั้นเราเป็นหนักมากๆ เรานั่งเหม่อคิดแต่เรื่องอยากตาย คิดว่าตัวเองเป็นภาระ เรียนก็ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถ ไม่มีประโยชน์ วันนั้นเราถึงกับเสิร์ชหาวิธีการตายแต่มันน่าตลกตรงที่เรากลัวว่าถ้าเราตายที่นี่คนอื่นจะด่าเรามั้ยนะ
มาเป็นภาระเขาแล้วยังมาทำเขาเดือดร้อนอีก (ขนาดจะตายเรายังกลัวคนอื่นด่าตามหลัง555)
ก็เลยเปลี่ยนมานั่งหาคัตเตอร์ในห้อง เราเคยเห็นรูปภาพกรีดแขนทำร้ายตัวเองในอินเตอร์เน็ตก็ได้แต่คิดว่าคนพวกนั้นทำไปเพื่ออะไร เจ็บตัวเปล่าๆ เรียกร้องความสนใจหรอ?
แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันเปลี่ยนมุมของมองเรามาก ปกติเป็นคนที่กลัวเจ็บมาก กลัวเป็นแผล กลัวไม่สวย แต่วันนั้นไม่มีความกลัวอะไรทำนองนั้นเลย ในหัวมันคิดแต่ว่าจะเอาคัตเตอร์กรีดลึกแค่ไหนดี จะกรีดกี่แผลดี ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะเจ็บแค่ไหนเพราะคิดว่าในใจเจ็บกว่าอีก
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำเพราะในห้องไม่มีคัตเตอร์ (ทำไมจะทำร้ายตัวเองแต่ละทีมันยากจังวะ555) เลยนั่งทึ้งผมตัวเองอยู่หลายที สุดท้ายเราก็ผ่านคืนนั้นมาได้
เราก็งงตัวเอง ว่าวันนั้นเป็นอะไรขนาดนั้นน
นั่นแหละค่ะ อาการของเราก็จะประมาณนี้
ถามว่าเป็นบ่อยมั้ย ก็บ่อยค่ะ แต่จะไม่หนักเท่าวันนั้นที่เล่า
ที่มาตั้งกระทู้เพราะไม่มั่นใจจริงๆค่ะ ว่าคนปกติเขาเป็นกันมั้ย หรือเราไม่ปกติ เพราะไม่เคยถามคนอื่นไม่เคยเล่าให้ใครฟังด้วย เคยพูดคร่าวๆให้แม่ , เพื่อน ,คนในครอบครัวฟัง ก็มีคำตอบคล้ายๆกันว่า เราคิดไปเองบ้าง บางคนก็บอกว่า วัยนี้จะเครียดทำไมอยู่มหาลัยค่อยเครียด(เราเกลียดประโยคนี้ที่สุด)
มีคนนึงบอกว่าเราหลอนค่ะ555
เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือยังคะ?
ชอบกลัวว่าคนอื่นจะนินทา กลัวตัวเองไม่เพอร์เฟคทั้งที่รู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีใครเพอร์เฟคไปหมดทุกเรื่อง แต่เวลาคิดเรื่องนี้เราไม่ถึงขั้นร้องไห้นะคะแค่กังวล
กลัวการอยู่คนเดียวมากๆ โดยเฉพาะเวลานอนคนเดียว (เราไม่ได้กลัวผีนะคะ ) จะนอนไม่ค่อยหลับตลอดเลยเวลานอนคนเดียว ยกตัวอย่าง เวลาเรานอนกับคนอื่นจะนอนประมาณ4ทุ่ม-เที่ยงคืน แต่ถ้านอนคนเดียวจะนอนตี3+++ บางทีตี3ยังไม่ง่วงเลยค่ะ ไม่นอนเลยก็มีมาแล้ว และหัวใจจะเต้นแรงมากค่ะ เหมือนจะออกมาเต้นข้างนอก แต่อีกความรู้สึกนึง ก็ชอบเวลานอนคนเดียวค่ะ เพราะสามารถร้องไห้ได้ตลอดไม่ต้องกังวลว่าใครจะเห็น และเราชอบนั่งมองห้องตัวเองว่าตรงไหนผูกเชือกได้บ้าง ความคิดแบบนี้มีทุกวันเลยค่ะเหมือนเป็นการคิดเล่นๆไปแล้ว
ช่วงแรกๆเราไม่เคยคิดทำร้ายตัวเองนะคะ เพราะกลัวเจ็บกลัวเป็นแผลเป็น(ก็อย่างที่บอกแหละค่ะว่าเรากลัวตัวเองไม่เพอร์เฟค) แต่ชอบคิดว่าถ้าตายไปก็คงดี ชอบจินตนาการเวลาเราตาย คิดวิธีค่าตัวตายต่างๆ แต่ไม่เคยทำนะคะแค่คิด
พอหลังๆมานี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นหนักกว่าเดิม เมื่อวันก่อนอารมณ์เราแปรปรวนมาก ตอนกลางวันเราสดใสร่าเริงมากๆค่ะ แต่พอนั่งรถกำลังจะกลับบ้านสมองเราฟุ้งซ่านมาก คิดแต่ว่าต้องกลับไปนอนคนเดียวอีกแล้ว พอถึงบ้าน เราก็ไปนั่งกินข้าวกินได้2คำ เรารู้สึกว่าไม่ไหวละ รีบไปเอาเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเลย พอเข้าไปในห้องน้ำ เราก็ร้องไห้หนักมาก ร้องทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุ รู้แค่ว่าอยากร้องไห้ อยากระเบิดออกมา พอออกจากห้องน้ำมาเราก็เข้าห้องเลยเพราะกินข้าวต่อไม่ไหวรู้สึกแค่ว่าอยากร้องไห้อีก พออยู่ในห้องคนเดียวรู้สึกดิ่งกว่าเดิมอีก วันนั้นเราเป็นหนักมากๆ เรานั่งเหม่อคิดแต่เรื่องอยากตาย คิดว่าตัวเองเป็นภาระ เรียนก็ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถ ไม่มีประโยชน์ วันนั้นเราถึงกับเสิร์ชหาวิธีการตายแต่มันน่าตลกตรงที่เรากลัวว่าถ้าเราตายที่นี่คนอื่นจะด่าเรามั้ยนะ
มาเป็นภาระเขาแล้วยังมาทำเขาเดือดร้อนอีก (ขนาดจะตายเรายังกลัวคนอื่นด่าตามหลัง555)
ก็เลยเปลี่ยนมานั่งหาคัตเตอร์ในห้อง เราเคยเห็นรูปภาพกรีดแขนทำร้ายตัวเองในอินเตอร์เน็ตก็ได้แต่คิดว่าคนพวกนั้นทำไปเพื่ออะไร เจ็บตัวเปล่าๆ เรียกร้องความสนใจหรอ?
แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันเปลี่ยนมุมของมองเรามาก ปกติเป็นคนที่กลัวเจ็บมาก กลัวเป็นแผล กลัวไม่สวย แต่วันนั้นไม่มีความกลัวอะไรทำนองนั้นเลย ในหัวมันคิดแต่ว่าจะเอาคัตเตอร์กรีดลึกแค่ไหนดี จะกรีดกี่แผลดี ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะเจ็บแค่ไหนเพราะคิดว่าในใจเจ็บกว่าอีก
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำเพราะในห้องไม่มีคัตเตอร์ (ทำไมจะทำร้ายตัวเองแต่ละทีมันยากจังวะ555) เลยนั่งทึ้งผมตัวเองอยู่หลายที สุดท้ายเราก็ผ่านคืนนั้นมาได้
เราก็งงตัวเอง ว่าวันนั้นเป็นอะไรขนาดนั้นน
นั่นแหละค่ะ อาการของเราก็จะประมาณนี้
ถามว่าเป็นบ่อยมั้ย ก็บ่อยค่ะ แต่จะไม่หนักเท่าวันนั้นที่เล่า
ที่มาตั้งกระทู้เพราะไม่มั่นใจจริงๆค่ะ ว่าคนปกติเขาเป็นกันมั้ย หรือเราไม่ปกติ เพราะไม่เคยถามคนอื่นไม่เคยเล่าให้ใครฟังด้วย เคยพูดคร่าวๆให้แม่ , เพื่อน ,คนในครอบครัวฟัง ก็มีคำตอบคล้ายๆกันว่า เราคิดไปเองบ้าง บางคนก็บอกว่า วัยนี้จะเครียดทำไมอยู่มหาลัยค่อยเครียด(เราเกลียดประโยคนี้ที่สุด)
มีคนนึงบอกว่าเราหลอนค่ะ555