เเปลกไหมที่ไม่อยากมีเเฟน

คือเรื่องมีอยู่ว่าเราไม่เคยมีเเฟนเลยตั้งเเต่เด็กจนเรียนจบตอนเด็กๆเเม่กับยายก็จะบอกว่าอย่ามีนะเเฟนอ่ะ ยังไม่ถึงเวลาตั้งใจเรียนให้จบหางานดีๆทำส่วนเรื่องเเฟนนะอย่าเพิ่งไปคิดถึงมัน จนปจบ.เเม่ถามอยู่นั่นเเหละมีเเฟนยัง มีคนมาจีบบ้างไหม รีบๆหานะเปิดใจหน่อย คืองงว่า เเม่มาบอกอะไรตอนนี้เราเเบบอยู่กับความโสดความอิสระความอยากกินอะไรก็กินอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ไป คือชอบดูอนิเมะ อ่านมังฮวา ดูหนังฟังเพลงบลาๆ คือเเรกๆก็คิดว่าเเม่พูดขำๆไม่คิดอะไร ก็บอกเเม่ปัดๆไปว่าเออเดี๋ยวมันก็มีเองนั้นเเหละเเต่ในใจคือ no no no คือช่วงปีก่อนๆมานี้เเม่จริงจังมากไปดูดวงให้ด้วยบอกว่า ตอนนี้ถ้าไปรักใครจะเจ็บเพราะเค้ามีเเฟนเเล้วถ้าให้ดีช่วง29เหมาะสุดคือ อยากเห็นหน้าหมอดูเอาไรมาชอบใครคือในชีวิตจริงไม่ได้ไปชอบใครเลยนะ ตอนมีมาเเซวมาทักเเชทคือ ไม่รู้สึกอะไร ไม่เขินไม่ใจเต้นเคยใจเต้นเเรงสุดคือตอนกดบัตรอซ.เเล้วก็ตอนเจอเซฮุนครั้งเเรกดีใจมากมีความสุขเหลือเกินเเล้วก็ตอนอ่านฟิคเเล้วอยู่ดีๆก็เขินยิ้มเองเเจ่จนถึงตอนนี้เเล้วก็ในอนาคตคือมีเเค่เงินเท่านั้นที่ทำให้ใจเราหยุดเหงาได้ คือไม่ได้เหงาไม่ได้เเบบรู้สึกขาดความรักเลยเพราะรอบข้างมีเเต่เพื่อนดีๆเเล้วก็เเม่กับครอบครัว เเต่ที่ลำบากใจคือทำยังไงให้เเม่เข้าใจดีว่าไม่อยากมีเเฟนไม่อยากให้เเม่ถามบ่อยๆเพราะขี้เกียจตอบคำถามเดิมๆทุกครั้งที่เจอ