สวัสดีทุกคน คืนนี้หลับฝันดีไหม
เราตั้งกระทู้ขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาและความรู้สึกอยากฆ่าตัวตายในชีวิตครั้งแรก
เพื่อนๆ เชื่อคำว่า ราชการ มันดีที่สุดในชีวิตไหม
เราเองเป็นลูกคนผู้หญิงคนเล็ก มีพี่ชาย 2 คน เราเรียนจบประมาณปี 62 พอเราเรียนจบเราทำงานเลย เราหางานทีนที และโชคดีได้งานเลยเราทำที่นั่นมา 2 ปีกว่าๆ จนเรามีแฟน เราตัดสินใจลาออก ไปอยู่กับแฟนเรา และหางานใหมาทำ แล้วเราก็ได้งานเลย ไม่เคยอยู่ในช่วงของคนว่างงานสักนิด แต่นั่นเอง ไม่ใช่เรื่องหน้าภูมิใจ หรือยินดีกับคนที่เป็นแม่เลยสักนิด ตลอดระยะเวลาที่มา เรากลั้น เราอดทน กับคำว่า อยากให้เป็นราชการ อยากให้สอบราชการ ราชการ ราชการ มาตลอดระยะเวลาที่เราเรียนจบ นับๆมาแล้วเกือบ 5 ปี เราปฏิเสธ และแสดงจุดยืนอย่างความรักษาน้ำใจ และเคารพคนในครอบครัว ว่าเราไม่ได้อยากทำ เราไม่ได้ต้องการรับราชการ ทุกอย่างเราพยายามปฏิเสธด้วยความสุภาพและความเคารพอย่างมากที่สุด จนวันนี้ เรารู้สึกฟิวขาดไปแล้ว เรารู้สึกต้องการตัดขาดจากครอบครัว ขาดการติดต่อไปเลยจริงๆ (เรายืนยันว่าไม่ใช่เพราะเราได้มาอยู่กับแฟนและเราคิดจะตัดขาด) มันเหมือนลูกโปงที่อัดลมเข้ามาเรื่อย จนถึงวันนี้ มันแตกไปหมด ในขณะที่เราคุยโทรศัพท์กับแม่ ตอนเลิกงาน เราพูดเรื่องสมบัติของแม่ ว่าเราไม่เอานะ แม่จะให้พี่คนไหน ก็เอาให้เลย แล้วแม่ก็พูดว่า งั้นแม่ให้คนกลางนะ ให้คนกลางหมด(เรารู้ดีอยู่แล้ว สำหรับความรักของแม่ที่มีต่อลูกบนโลกนี้มันไม่เท่ากัน) เราไม่เคยคิดอยากได้เลยสักนิดเดียวกับที่ดิน หรือสมบัติของแม่ ...
จนมาถึงประโยคสุดท้าย ที่ทำให้มันแตก มันพัง มันพี้อมจะตัดขาด แต่อยากฆ่าตัวตายให้จบสิ้นกันไป คือคำว่า
"แม่อยากให้รับราชการ เพราะ..." แม่ยังพูดไม่ทันจบหรอก เราระงับตัวเองไม่ได้แล้ว พูดแบบตัดขาดไปว่า เลิกพูดเรื่องนี้สักทีได้ป่ะ บอกว่าไม่เอา ไม่รับ แล้วก็ตัดสายแม่ทิ้งไป
เราคิดมาตลอดว่าทำไม เพราะอะไร เพื่ออะไร คนเป็นแม่จะหวังดีกับลูกแค่ไหนย่อมหวังดีได้ แต่ถ้านั้นเป็นความทุกข์ของลูกตลอดทั้งชีวิต ก็ยังคงเป็นความหวังดีถูกต้องไหม
วันนี้เราตัดสินใจอยากฆ่าตัวตายกับเรื่องเดิมๆที่เกิดขึ้น เราเหนื่อยสุดๆ จนเรามาคิดว่า เราจะฆ่าตัวตายทำไม เรายังมีความสุขกับสิ่งที่เราทำหรือสิ่งที่เราเป็นอยู่ แต่คนที่คิดไม่ได้ กลับเป็นคนที่เป็นแม่ของเรา ว่านี้คือสิ่งที่ลูกตัวเองมีความสุข
เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำชีวิตของเราไปทางไหนดีคะ
ระหว่างตายไปกับเรื่องแบบนี้ กับ สู้ต่อไปและยังคงใช้ชีวิตในแบบที่เราอยากทำ เราขอยืนยันว่า ถ้าหากทางออกที่ดีที่สุดคือความตาย เราพร้อมแล้ว เราพร้อมที่สุด เพราะบางที ทางออกนี้ อาจจะทำให้เราไม่ต้องเหนื่อย และรู้สึกแย่กับคนที่เป็นแม่ไปมากกว่านี้ และเราอาจจะมีความสุขมากขึ้นก็ได้
เราตั้งกระทู้ขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาและความรู้สึกอยากฆ่าตัวตายในชีวิตครั้งแรก 2565
เราตั้งกระทู้ขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาและความรู้สึกอยากฆ่าตัวตายในชีวิตครั้งแรก
เพื่อนๆ เชื่อคำว่า ราชการ มันดีที่สุดในชีวิตไหม
เราเองเป็นลูกคนผู้หญิงคนเล็ก มีพี่ชาย 2 คน เราเรียนจบประมาณปี 62 พอเราเรียนจบเราทำงานเลย เราหางานทีนที และโชคดีได้งานเลยเราทำที่นั่นมา 2 ปีกว่าๆ จนเรามีแฟน เราตัดสินใจลาออก ไปอยู่กับแฟนเรา และหางานใหมาทำ แล้วเราก็ได้งานเลย ไม่เคยอยู่ในช่วงของคนว่างงานสักนิด แต่นั่นเอง ไม่ใช่เรื่องหน้าภูมิใจ หรือยินดีกับคนที่เป็นแม่เลยสักนิด ตลอดระยะเวลาที่มา เรากลั้น เราอดทน กับคำว่า อยากให้เป็นราชการ อยากให้สอบราชการ ราชการ ราชการ มาตลอดระยะเวลาที่เราเรียนจบ นับๆมาแล้วเกือบ 5 ปี เราปฏิเสธ และแสดงจุดยืนอย่างความรักษาน้ำใจ และเคารพคนในครอบครัว ว่าเราไม่ได้อยากทำ เราไม่ได้ต้องการรับราชการ ทุกอย่างเราพยายามปฏิเสธด้วยความสุภาพและความเคารพอย่างมากที่สุด จนวันนี้ เรารู้สึกฟิวขาดไปแล้ว เรารู้สึกต้องการตัดขาดจากครอบครัว ขาดการติดต่อไปเลยจริงๆ (เรายืนยันว่าไม่ใช่เพราะเราได้มาอยู่กับแฟนและเราคิดจะตัดขาด) มันเหมือนลูกโปงที่อัดลมเข้ามาเรื่อย จนถึงวันนี้ มันแตกไปหมด ในขณะที่เราคุยโทรศัพท์กับแม่ ตอนเลิกงาน เราพูดเรื่องสมบัติของแม่ ว่าเราไม่เอานะ แม่จะให้พี่คนไหน ก็เอาให้เลย แล้วแม่ก็พูดว่า งั้นแม่ให้คนกลางนะ ให้คนกลางหมด(เรารู้ดีอยู่แล้ว สำหรับความรักของแม่ที่มีต่อลูกบนโลกนี้มันไม่เท่ากัน) เราไม่เคยคิดอยากได้เลยสักนิดเดียวกับที่ดิน หรือสมบัติของแม่ ...
จนมาถึงประโยคสุดท้าย ที่ทำให้มันแตก มันพัง มันพี้อมจะตัดขาด แต่อยากฆ่าตัวตายให้จบสิ้นกันไป คือคำว่า
"แม่อยากให้รับราชการ เพราะ..." แม่ยังพูดไม่ทันจบหรอก เราระงับตัวเองไม่ได้แล้ว พูดแบบตัดขาดไปว่า เลิกพูดเรื่องนี้สักทีได้ป่ะ บอกว่าไม่เอา ไม่รับ แล้วก็ตัดสายแม่ทิ้งไป
เราคิดมาตลอดว่าทำไม เพราะอะไร เพื่ออะไร คนเป็นแม่จะหวังดีกับลูกแค่ไหนย่อมหวังดีได้ แต่ถ้านั้นเป็นความทุกข์ของลูกตลอดทั้งชีวิต ก็ยังคงเป็นความหวังดีถูกต้องไหม
วันนี้เราตัดสินใจอยากฆ่าตัวตายกับเรื่องเดิมๆที่เกิดขึ้น เราเหนื่อยสุดๆ จนเรามาคิดว่า เราจะฆ่าตัวตายทำไม เรายังมีความสุขกับสิ่งที่เราทำหรือสิ่งที่เราเป็นอยู่ แต่คนที่คิดไม่ได้ กลับเป็นคนที่เป็นแม่ของเรา ว่านี้คือสิ่งที่ลูกตัวเองมีความสุข
เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำชีวิตของเราไปทางไหนดีคะ
ระหว่างตายไปกับเรื่องแบบนี้ กับ สู้ต่อไปและยังคงใช้ชีวิตในแบบที่เราอยากทำ เราขอยืนยันว่า ถ้าหากทางออกที่ดีที่สุดคือความตาย เราพร้อมแล้ว เราพร้อมที่สุด เพราะบางที ทางออกนี้ อาจจะทำให้เราไม่ต้องเหนื่อย และรู้สึกแย่กับคนที่เป็นแม่ไปมากกว่านี้ และเราอาจจะมีความสุขมากขึ้นก็ได้