หรือว่าอรรกถาจารย์ท่านสับขาหลอกเพื่อทดสอบความนิ่มของปัญญาพุทธสาวกหรือไม่
เพราะดูเนื่อความมันขัดแย้งกันเองอย่างเห็นได้ชัด...

บทว่า สมฺมตฺตนิยามํ โอกฺกมติ ย่อมหยั่งลงสู่สัมมัตตนิยาม คือย่อมหยั่งลงในขณะแห่งมรรค ก็ชื่อว่าหยั่งลงในขณะแห่งผลด้วย ในปริยายแห่งการหยั่งลงในนิยามทั้งหมดก็มีนัยนี้เหมือนกัน. 
               บทว่า อาโรคยํ คือ ความไม่มีโรค. 
               บทว่า วิสลฺลํ คือ ปราศจากลูกศร. 
               ในบทเช่นนี้ก็มีนัยนี้เหมือนกัน. 
               บทว่า อนาพาธํ คือ ปราศจากอาพาธ หรือเป็นปฏิปักษ์ต่ออาพาธ. 
               ในบทเช่นนี้ก็นัยนี้. 
               บทว่า อปรปจฺจยํ คือ ปราศจากปัจจัยอื่น. อาจารย์บางพวกกล่าวประกอบกันว่า อุปสฺสคฺคโตติ จ อนุปสฺสคฺคนฺติ จ เห็นขันธ์ ๕ โดยมีอุปสรรคและนิพพานไม่มีอุปสรรค. 

**********บทว่า ปรมสุญฺญํ สูญอย่างยิ่ง ชื่อว่าสูญอย่างยิ่ง เพราะสูญจากสังขารทั้งหมด และเพราะสูญอย่างสูงสุด. 
               บทว่า ปรมตฺถํ มีประโยชน์อย่างสูงสุด เพราะเป็นของเลิศกว่าสังขตะและอสังขตะ เป็นนปุงสกลิงค์เพราะลิงควิปลาส. 
               ท่านไม่กล่าวปริยายโดยอนุโลมในสองบทนี้ เพราะนิพพานเป็นของสูญและเพราะเป็นอนัตตา. ******

               บทว่า อนาสวํ คือ ปราศจากอาสวะ. 
               บทว่า นิรามิสํ คือ ปราศจากอามิส. 
               บทว่า อชาตํ คือ ไม่เกิดเพราะปราศจากความเกิด. 
               บทว่า อมตํ คือ ปราศจากความตายเพราะไม่ดับ. 
               จริงอยู่ แม้ความตายท่านก็กล่าวว่า มตํ เพราะเป็นนปุงสกลิงค์.