อายุ 26 ปี กับการดูแลพ่อและแม่ที่ติดเตียง

กระทู้นี้ตั้งขึ้นด้วยหลายเหตุผล ทั้งอยากแชร์ประสบการณ์ปนกับการอยากได้กำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ ในพันทิป ว่าถ้าในวัยเท่านี้จะสามารถผ่านเหตุการณ์เหล่านี้ไปได้ยังไง รวมถึงอยากให้กำลังใจคนที่กำลังเจอกับเหตุการณ์นี้อยู่ว่าคุณไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ยังมีเราอยู่ตรงนี้อีกคนนึงร้องไห้ร้องไห้

ตอนนี้เราอายุ 26 ปี เป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานในกรุงเทพ เช่าหอพักอยู่ ไม่มีรถยนต์ส่วนตัว เงินเดือนหมื่นต้น บ้านเราอยู่ต่างจังหวัด มีพี่น้อง 3 คน เราเป็นสุดท้อง เดิมก่อนที่พ่อแม่จะล้มป่วย พ่อเป็นเสาหลักของบ้าน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างพ่อเป็นคนดูแลทั้งหมด 

เมื่อสามเดือนก่อนพ่อกับแม่ล้มป่วยด้วยสาเหตุติดเชื้อโควิด และกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงทั้งคู่ หลังจากนั้นชีวิตเราก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง พี่น้องเริ่มคุยกันเรื่องการดูแลพ่อแม่ และค่าใช้จ่ายที่กำลังจะตามมา พอพี่น้องคุยกันว่าจะเอาเขาไปอยู่ศูนย์ผู้สูงอายุก็สู้ค่าใช้จ่ายกันไม่ไหว  เราเลยไม่รู้ว่าจะหาทางออกได้ยังไงดี

พี่คนโตอายุ 31 ปี รับราชการเงินเดือนหมื่นต้น มีภรรยาและลูกน้อยอีก 2 คน พี่ชายเราเป็นคนหาเงินเพียงคนเดียวเพื่อเลี้ยงครอบครัวเขา พี่สาวอายุ 29 ปี ป่วยเป็นซึมเศร้า ทำอาชีพอิสระ เงินเดือนยังไม่แน่นอนไม่สามารถแบกรับค่าใช้จ่ายต่างๆ ได้ แต่เราก็ตกลงกันว่าพี่สาวกับแฟนพี่สาวจะเป็นคนดูแลพ่อและแม่ เพราะพี่สาวเป็นคนเดียวที่ทำงานอยู่ที่บ้าน ส่วนเรากับพี่ชายจะสลับกันวิ่งพาพ่อแม่ เข้า รพ.  และเสาร์อาทิตย์เราก็ตีรถกลับบ้านทุกอาทิตย์เพื่อให้พี่สาวได้พักผ่อน แต่ไปๆ มาๆ ก็เหมือนพี่สาวจะดูแลพ่อและแม่ไม่ไหวอีกเหมือนกัน เราซึ่งเป็นน้องคนสุดท้ายจึงต้องกลายเป็นเสาหลักให้ครอบครัว ทั้งเรื่องการตัดสินใจ เรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ และก็กำลังจะต้องดูแลเขาทั้งคู่ต่อจากพี่สาวด้วย (ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการดูแลผู้ป่วยติดเตียงคนนึงนั้นใช้เงินค่อนข้างเยอะมาก)

คือมันเป็นความรู้สึกที่หนักและเหนื่อยมาก เหมือนทุกอย่างมันอยู่ที่เราทั้งหมด  จนบางทีก็ยังรู้สึกหดหู่ชีวิตตัวเองว่าคนอื่นในวัย 26 ปีนี่เค้าต้องเจออะไรที่มันหนักแบบนี้ไหมนะ บางทีรู้สึกอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ อยากพักจากทุกๆ อย่างแล้ว  มีช่วงนึงที่เราร้องไห้หนักมาก ความรู้สึกช่วงนั้นคือไม่ว่าจะมองไปทางไหนเราก็จะเห็นเป็นน้ำอยู่ตรงหน้าไปหมด จนบางทีก็เริ่มกลัวตัวเองขึ้นมาจริงๆ ว่าวันนึงถ้าเราแบกรับมันไม่ไหวเราจะคิดสั้นไหมนะ จนวันนึงที่เราไปเจอบทความของ TW: Death เขาบอกว่า

"บางทีเมื่อเราได้เรียนรู้จากการนั่งคิดกับตัวเองซักพัก เราจะพบว่าเราไม่ได้อยากตายจริงๆ
เราแค่อยากให้ชีวิตหยุดสาดทุกอย่างเข้ามาใส่เราซักที...เราแค่อยากพัก" 

เรารู้สึกว่ามันจริงมาก..เราอยากให้ชีวิตหยุดสาดทุกอย่างเข้ามาใส่เราแบบนี้ซักที...แต่เหมือนชีวิตจะไม่ค่อยได้ยินเสียงเราเท่าไหร่นะ
แต่ถึงจะเครียดยังไงเราก็ไม่ได้คิดจะทิ้งเขานะ ก็ยังยืนยันว่าเราไหว แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะไหวยังไงแค่นั้นเอง
ส่วนวันนี้ที่มาเล่าให้ฟังแค่อยากให้กำลังใจคนที่เจอกับเหตุการณ์เหล่านี้อยู่ว่า มันยังมีเราอีกคนนะที่กำลังเจอกับเหตุการณ์นี้อยู่ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ สู้ไปด้วยกัน..แล้วก็ช่วยให้กำลังใจเราต่อไปด้วยนะ ยิ้ม
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่