พ่อของเราเป็นคนที่โกรธแล้วจะไปลงกับสิ่งของ ตอนเราเด็กๆพ่อเราชอบกินเหล้าแล้วเมากลับบ้านมาทานข้าวกับครอบครับ ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าพ่อคุยอะไรกับแม่เเล้วเกิดปากเสียงกัน พ่อเราเลยกวาดอาหารบนโต้ะกระจัดกระจายหมด เตะหม้อหุงข้าว ข้าวกระจายบนพื้นหมด แม่ที่เห็นก็นิ่งจนพ่อสงบแม่เลยเก็บกวาดอาหารและข้าวที่กองอยู่บนพื้น เรามีพี่สาวที่นั่งมองดูเหตุการณ์นั้นอยู่จนกลัวหนีไปนอนที่บ้านยาย แม่เราทนกับนิสัยของพ่อมานานหลายปี รายได้หลักของบ้านก็มาจากแม่ที่ทำงานอย่างหนัก ส่วนพ่อก็แค่คอยส่งของ พอเราเริ่มเข้ามัธยมต้น เราที่เรียนเสร็จก็กลับมาบ้านพร้อมแผลที่มือ พ่อที่เมาอยู่ก็ถามว่าเราไปทำอะไรมา?... เราก็บอกว่าประตูรถหนีบ พ่อก็ด่าว่าเรา ตะคอกใส่ เราก็ด่ากลับ ทีนี้พ่อเราก็ไปเอามีดที่ทำอาหารมา เราล้างจานอยู่พ่อก็เดินมาตบท้ายทอยแล้วก็ผลักเราติดผนัง เอามีดจี้คอเรา แล้วพูดว่า "กูเป็นพ่อนะ กล้าด่ากูหรอ" เราตกใจกลัวจนฝังใจมาจนถึงตอนนี้ ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่คุยกับพ่ออีกเลยถึงจะอยู่บ้านหลังเดียวกัน เราอยากจะถามว่า ช่วงเวลาชีวิตของพ่อเราที่เหลืออยู่เนี่ยเราควรคุยกับเขาให้เยอะขึ้นทำดีกับเขาให้เยอะขึ้นไหม? หรือไม่ต้องทำดีอะไรกับแกเลยเพราะพ่อก็ไม่เคยส่งเงินให้ใช้แถมทำให้แม่เราต้องทุกข์ทรมานกับเหตุการณ์พังข้าวของในบ้าน ท่านแก่มาเราควรดูแลไหมครับ?
ตอบแทนบุญคุณยังไงดี?