เหนื่อยใจค่ะอยู่บ้านสามีแต่มีปัญกา กับพ่อสามี
เรื่องมีอยู่ว่า เราเคยโดนพ่อสามี ว่าพ่อเรา ต่อหน้าพ่อเราเลย แต่พ่อเราได้ยินไม่ถนัด ว่า บ้านอยู่เหมือนสลัมเลย (เป็นบ้านพักข้าราชการ) เราก็ มีโกรธในใจว่าทำไมต้องมาพูดแบบนี้ ต่อหน้า พ่อเราด้วย แต่ก็ จบไป แล้วอยู่ ๆ ก็ มีอีกค่ะ พ่อสามี อยู่ ก็ เดินมาบอกว่า ไปบอกพ่อบอกปู่ ด้วยนะว่าให้เลิกทำสวนยาง (บ้านเรามีสวนยาง) เราก็เลย ถามไปว่า ทำไม พ่อสามีตอบว่า ยางราคาไม่ดี เราเลยตอบไปว่า พ่อกะปู่เค้ามีของเค่อยู่แล้วราคาไม่ดี ก็ ได้น้อยหน่อย ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อสามีตอบกลับมาว่า "อย่างนั้นก็โง่ทั่งพ่อและปู่แล้วถ้ายังทำต่อ" เราก็ แบบ งง ๆ มาว่า พ่อเราปู่เราทำไม มันเป็นเรื่องของที่บ้านเรา วันนั้นก็ จบไป แต่มันอยู่ในใจเราตลอด และอยู่มาวันนึง พ่อเราก็ถามเราขึ้นมาว่า ทำไมพ่อสามี พูดแบบ นั้น เรื่องที่ว่าอยู่เหมือนสลัมเลย เราก็ถามว่าพ่อได้ยินหรอ พ่อบอกได้ยิน แต่ไม่อยากพูดอะไร เราบอกพ่อเราว่า ปากเค้าเป็นแบบนี้ อยากพูดอะไร ก็ พูด เรื่องนี้ก็จบไป เราไปทำงานข้างนอกไปเช้ากลับเย็นมืดกลับมาก็ อาบน้ำนอน วนแบบนี้ตลอด
มาถึงปัจจุบัน เราตกงาน ตั้งแต่โควิดรอบแรก กิจการเราขาดทุน ปิดตัวลง เราอยู่บ้านทุกวัน ทำอาหารขายใน line group หมู่บ้าน อยู่บ้าาตลอดมันก็มีคำพูดกระทบใจ กันบ้าง ซึ่งมันทำให้เราย้อนคิดถึง คำที่เค้าว่าพ่อ ว่าปู่เราอยู่ในใจ ตลอด มันอึดอัดมากก สามีเราก็รู้แต่ก็ เฉยๆ เราอยากกลับไปอยู่บ้านเราก็สงสารลูก ลูกเกิดบ้านนี้ ชินกับบ้าน นี้ เคยถามลูกว่าไปอยู่บ้าสคุณตา มั้ย ลูกบอก ว่า แค่ไปหา ไปค้างคื่นได้ แต่ไม่อยากไปอยู่เลย ไม่ชินกับบ้านคุณตา
เราท้อ เราเหนื่อยใจ มากก ยิ่งอยู่บ้านเจอกันตลอด
เหนื่อยใจค่ะอยู่บ้านสามีแต่มีปัญกา กับพ่อสามี
เรื่องมีอยู่ว่า เราเคยโดนพ่อสามี ว่าพ่อเรา ต่อหน้าพ่อเราเลย แต่พ่อเราได้ยินไม่ถนัด ว่า บ้านอยู่เหมือนสลัมเลย (เป็นบ้านพักข้าราชการ) เราก็ มีโกรธในใจว่าทำไมต้องมาพูดแบบนี้ ต่อหน้า พ่อเราด้วย แต่ก็ จบไป แล้วอยู่ ๆ ก็ มีอีกค่ะ พ่อสามี อยู่ ก็ เดินมาบอกว่า ไปบอกพ่อบอกปู่ ด้วยนะว่าให้เลิกทำสวนยาง (บ้านเรามีสวนยาง) เราก็เลย ถามไปว่า ทำไม พ่อสามีตอบว่า ยางราคาไม่ดี เราเลยตอบไปว่า พ่อกะปู่เค้ามีของเค่อยู่แล้วราคาไม่ดี ก็ ได้น้อยหน่อย ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อสามีตอบกลับมาว่า "อย่างนั้นก็โง่ทั่งพ่อและปู่แล้วถ้ายังทำต่อ" เราก็ แบบ งง ๆ มาว่า พ่อเราปู่เราทำไม มันเป็นเรื่องของที่บ้านเรา วันนั้นก็ จบไป แต่มันอยู่ในใจเราตลอด และอยู่มาวันนึง พ่อเราก็ถามเราขึ้นมาว่า ทำไมพ่อสามี พูดแบบ นั้น เรื่องที่ว่าอยู่เหมือนสลัมเลย เราก็ถามว่าพ่อได้ยินหรอ พ่อบอกได้ยิน แต่ไม่อยากพูดอะไร เราบอกพ่อเราว่า ปากเค้าเป็นแบบนี้ อยากพูดอะไร ก็ พูด เรื่องนี้ก็จบไป เราไปทำงานข้างนอกไปเช้ากลับเย็นมืดกลับมาก็ อาบน้ำนอน วนแบบนี้ตลอด
มาถึงปัจจุบัน เราตกงาน ตั้งแต่โควิดรอบแรก กิจการเราขาดทุน ปิดตัวลง เราอยู่บ้านทุกวัน ทำอาหารขายใน line group หมู่บ้าน อยู่บ้าาตลอดมันก็มีคำพูดกระทบใจ กันบ้าง ซึ่งมันทำให้เราย้อนคิดถึง คำที่เค้าว่าพ่อ ว่าปู่เราอยู่ในใจ ตลอด มันอึดอัดมากก สามีเราก็รู้แต่ก็ เฉยๆ เราอยากกลับไปอยู่บ้านเราก็สงสารลูก ลูกเกิดบ้านนี้ ชินกับบ้าน นี้ เคยถามลูกว่าไปอยู่บ้าสคุณตา มั้ย ลูกบอก ว่า แค่ไปหา ไปค้างคื่นได้ แต่ไม่อยากไปอยู่เลย ไม่ชินกับบ้านคุณตา
เราท้อ เราเหนื่อยใจ มากก ยิ่งอยู่บ้านเจอกันตลอด