เกิ่นก่อนนะคะ เราอายุใกล้จะ30แล้ว เป็นคนมีแก้มเลยทำให้ดูอายุไม่เยอะ  เพิ่งได้งานที่นึงในตำแหน่งต้อนรับในฟิตเนตซึ่งคนในแผนกเป็นผู้หญิงทั้งหมด เราไปทำงานวันแรกก็เหมือนจะปกติดี ทุกคนก็คุยกับเราดี รวมถึงเทรนเนอร์ที่เข้ามาคุยเข้ามาแซวค่อนข้างเยอะ ซึ่งเราคิดว่าเป็นปกติของคนที่เข้าใหม่ คนเลยอยากรู้จัก มีเพื่อนร่วมงานคนนึงบอกกับเราว่านานทีจะมีคนหน้าตาแบบเราเข้ามาผู้ชายเลยเข้ามาคุยบ่อยปกติจะไม่ค่อยมายุ่งกับแผนกนี่ อ่อลืมบอกไปเพื่อนร่วมงานเราเป็นสายฟทั้งหมด คือหน้าตาสวยคมเข้ม วันสองวันแรกก็ปกติทุกคนก็ยังคุยกับเราดี และคนที่เคยคุยเคยแซวก็ยังแซวเหมินเดิม จนมาวันที่3และต่อๆมาเราโดนแซะบ่อยมาก เรารู้สึกได้ว่าเค้าพยายามแอนตี้เรา เค้าจับกลุ่มคุยกันอยู่พอเราเดินเข้ามาก็หยุดคุยเงียบและพากันหัวเราะ มองเราเป็นตัวตลก เค้าแซะว่าเราชอบอ่อย ที่ใส่ชุดรัดๆทั้งที่ก็เครื่องแบบเดียวกันนี่แหละ บางทีก็ทำเป็นเมินเราเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น มีแค่ผจก.แผนกที่คุยกับเราปกติแต่ก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงเพราะเค้าก็สนิทกับเพื่อนร่วมงานกลุ่มนั้นเหมือนกัน เราพยามยามเข้าหาทุกคน พยายามทำดี พยามให้เค้าคิดว่าเราก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ก็เหมือนเดิมเราเครียดมากไม่มีความสุขเลย เรากลับบ้านมาแอบร้องไห้คนเดียวทุกวันคิดตลอดว่าเราทำผิดอะไร มีอะไรที่พลาดตรงไหนให้เค้าไม่พอใจรึป่าว แรกๆเรามองเพื่ินร่วมงานหลายคนดีมาก แต่เค้ากลับร่ว มแซะเราด้วย เรารู้สึกเศร้ามาก เราชอบงานนี้นะเรายังอยากทำที่นี่ต่อ  แต่พอนึกว่าต้องไปเจอพวกเค้าไปเจอเหตุการณ์นั้นเราไม่อยากไปทำงานเลย เราคิดวนเวียนตลอดอยากให้เค้าใจดีกับเราบ้างเห็นใจเราบ้าง จนวันนึงเราก็ได้รู้เหตุผลที่เค้าแอนตี้เรา เค้าคุยกันและตอนนั้นก็มีเทรนเนอร์อยู่ด้วย เค้าบอกผู้ชายที่นี่ชอบหน้าตาแบบเราแต่หน้าตาแบบนี้พวกเค้าไม่ชอบ ดูแอ๊บ ดูตอแ__ ไม่จริงใจ หน้าซื่อๆใสๆแบบนี้ร้ายลึก พวกเค้าไม่ชอบเฟค พวกเค้าบอกเป็นคนตรงๆปากร้ายแต่จริงใจ ไม่ชอบแสแสร้ง เราอยู่ตรงนั้นเราจุกมากแบบอยากร้องมาก เราผิดอะไร มันก็แค่บุคลิกเราเป็นแบบนี้แต่เราไม่ได้แสแสร้ง คนเรามีบุคลิกและนิสัยแตกต่างกัน ทำไมต้องมองกันแบบนี้ ปกติเราเป็นคนค่อนข้างติดตลก พูดมาก ทำให้คนหัวเราะง่าย ตอนเราอยู่ที่ทำงานเก่าก่อนโควิด เพื่อนร่วมงานบอกว่าถ้าวันไหนดูเงียบวันนั้นคือวันหยุดเรา แต่ที่นี่เราไม่เคยมีเสียงหัวเราะเลย มีแต่เสียงภาวนาในใจให้วันนี้ผ่านให้ได้ เราก็ยังไม่เข้าใจที่เค้าไม่ชอบเราเพราะหน้าตาเราหรือเพราะบุคลิกนิสัยเรา หรือเพราะอะไร เราไม่รู้ว่าจะเอาไงต่อดี จะทนต่อไปเผื่อสักวันเค้าจะเห็นเราในแบบที่เราเป็นไม่ใช่แบบที่เค้าคิด(ไม่รู้ว่านานแค่ไหน) หรือหนีจากสังคมที่เป็นพิษต่อสภาพจิตใจเราและหางานใหม่(แต่ก็กลัวเจอแบบเดิม) เรากลุ้มใจมากตอนนี้พิมอยู่น้ำตาก็ไหล