สวัสดีครับ ผมกับแฟนคบกันมา 9 เดือน
ก่อนหน้าเราอยู่ด้วยกัน
ความรักหวานชื่น คลั่งรัก มีทะเลาะกันบ้างตามประสา
ผมในวัยเกือบ30 ส่วนแฟนอายุน้อยกว่าผม5ปี
เมื่อช่วงสิ้นปีที่แล้ว
เธอจะต้องย้ายไปทำงาน ตจว.บ้านเกิดเธอ
เธอพูดแซวๆผม "ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีๆ ถ้าติดโควิดจะเลิกคบนะ ไว้ว่างๆจะนั่งเครื่องมาหา"
ใจหายมากๆ ผมเองก็ไม่รู้เลยว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน
ช่วงแรกๆที่เราห่างกัน ทุกอย่างยังดีอยู่ บ่นคิดถึงกันทุกวัน รอวันที่จะได้เจอกันอีก
แต่แล้วเวลาผ่านไปเดือนนึง เธอเริ่มเย็นชา แปลกๆไป ทำอะไรไปไหน ไม่บอกกันเหมือนก่อน
จนผมต้องถามเธอ "เป็นอะไรไป โกรธอะไรกันรึป่าว"
เธอตอบผมว่า "ไม่ได้โกรธ แค่ช่วงนี้รู้สึกเหมือนอยากอยู่กับตัวเอง"
จากนั้นเราก็ยังคุยกันอยู่บ้าง แต่มันน้อยลงมากๆ
จนวันนึงเธอตัดสินใจทักมาบอกผมว่า..
" จากนี้เราจะไม่เหมือนเดิมกันแล้วนะ "
" ที่ผ่านมาไม่ได้แปลว่าไม่รักเธอ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเค้ามันไม่เหมือนก่อนแล้ว "
" เธอแอบร้องไห้รึป่าว ขอโทษที่เค้าเองนิสัยไม่ดี "
ที่เคยแซวก่อนหน้านัน นี่ผมยังไม่เป็นโควิดเลย ก็ขอเลิกละ เห้ออ (ขำๆนะครับ)
คิดไว้แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดอะไรทั้งนั้น
สุดท้ายก็ต้องเลิกรากัน
ผ่านมาเดือนนึงแล้ว
ผมก็ยังคิดถึงเธอตลอด วิ่งเข้ามาในหัวทุกเวลา
ข่มตัวเองตลอด ห้ามคิด ห้ามคิด
หนักสุดคือ ผมยังฝันถึงเธออยู่
การลืมมันคงไม่มีทางลืม
เพียงแต่ขอให้ไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้วมากกว่า
ทรมานใจมาก ไม่สดชื่น การงานก็เสีย
ผมยอมรับว่าผมเป็นคนอ่อนแอคนนึง
แต่รู้ว่าสักวันผมจะดีขึ้น ไม่รู้เมื่อไหร่
นี่คงเป็นการตั้งกระทู้เชิงระบายมากกว่า
แล้วเพื่อนๆหล่ะครับ
ใช้เวลานานมากมั้ย จัดการกับตัวเองยังไง
ในช่วงเวลาแบบนี้
เมื่อความห่างไกล ทำให้อีกฝ่ายหมดรักกันง่ายๆ และเพื่อนๆใช้เวลามูฟออนกันนานไหม?
ก่อนหน้าเราอยู่ด้วยกัน
ความรักหวานชื่น คลั่งรัก มีทะเลาะกันบ้างตามประสา
ผมในวัยเกือบ30 ส่วนแฟนอายุน้อยกว่าผม5ปี
เมื่อช่วงสิ้นปีที่แล้ว
เธอจะต้องย้ายไปทำงาน ตจว.บ้านเกิดเธอ
เธอพูดแซวๆผม "ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีๆ ถ้าติดโควิดจะเลิกคบนะ ไว้ว่างๆจะนั่งเครื่องมาหา"
ใจหายมากๆ ผมเองก็ไม่รู้เลยว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน
ช่วงแรกๆที่เราห่างกัน ทุกอย่างยังดีอยู่ บ่นคิดถึงกันทุกวัน รอวันที่จะได้เจอกันอีก
แต่แล้วเวลาผ่านไปเดือนนึง เธอเริ่มเย็นชา แปลกๆไป ทำอะไรไปไหน ไม่บอกกันเหมือนก่อน
จนผมต้องถามเธอ "เป็นอะไรไป โกรธอะไรกันรึป่าว"
เธอตอบผมว่า "ไม่ได้โกรธ แค่ช่วงนี้รู้สึกเหมือนอยากอยู่กับตัวเอง"
จากนั้นเราก็ยังคุยกันอยู่บ้าง แต่มันน้อยลงมากๆ
จนวันนึงเธอตัดสินใจทักมาบอกผมว่า..
" จากนี้เราจะไม่เหมือนเดิมกันแล้วนะ "
" ที่ผ่านมาไม่ได้แปลว่าไม่รักเธอ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเค้ามันไม่เหมือนก่อนแล้ว "
" เธอแอบร้องไห้รึป่าว ขอโทษที่เค้าเองนิสัยไม่ดี "
ที่เคยแซวก่อนหน้านัน นี่ผมยังไม่เป็นโควิดเลย ก็ขอเลิกละ เห้ออ (ขำๆนะครับ)
คิดไว้แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดอะไรทั้งนั้น
สุดท้ายก็ต้องเลิกรากัน
ผ่านมาเดือนนึงแล้ว
ผมก็ยังคิดถึงเธอตลอด วิ่งเข้ามาในหัวทุกเวลา
ข่มตัวเองตลอด ห้ามคิด ห้ามคิด
หนักสุดคือ ผมยังฝันถึงเธออยู่
การลืมมันคงไม่มีทางลืม
เพียงแต่ขอให้ไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้วมากกว่า
ทรมานใจมาก ไม่สดชื่น การงานก็เสีย
ผมยอมรับว่าผมเป็นคนอ่อนแอคนนึง
แต่รู้ว่าสักวันผมจะดีขึ้น ไม่รู้เมื่อไหร่
นี่คงเป็นการตั้งกระทู้เชิงระบายมากกว่า
แล้วเพื่อนๆหล่ะครับ
ใช้เวลานานมากมั้ย จัดการกับตัวเองยังไง
ในช่วงเวลาแบบนี้