คืออยากถามทุกคนว่าเราจะจัดการปัญหาและความคิดตัวเองอย่างไงดี
ตัวเองอายุปีนี้เข้า27 ครอบครัวมี 5 คน มีพี่ชายและพี่สาว และตัวเองเป็นคนเล็ก
เมื่อ 2 ปีก่อน แม่เลือดคลั่งในสมองทำให้ต้องผ่าตัด หมอบอกแม่จะไม่มีวันเหมือนเดิมแล้วนะ
ถ้ากลับมาได้ ก็ปกติแค่ 50-80% โอเค ตอนนั้น รับได้ขอแค่ให้แม่รอดมาก็พอ
ตอนที่แม่เข้าโรงพยาบาลเพิ่งลงไปกรุงเทพได้ เกือบ 2 อาทิตย์ ตอนแม่ล้มแม่อยู่คนเดียว
ตอนตาไปเจอแม่เลยอาการหนักแล้ว โทษตัวเองตลอดว่าไม่น่าลงไปอยู่กับพี่สาวเลย
ตอนกลับน้าโทรมาด่าตลอดทางบอกว่าหมาเป็นพระเจ้าเหรอทำไมไม่ทิ้งหมา
แล้วกลับมาดูแม่ ตอนกลับต้องพาหมากลับด้วยเพราะพี่สาวกลับด้วยเลยไม่ได้ทิ้งหมาไว้ที่ห้อง
นั่งรถไฟนานั่งรถไฟนานมาก จากกรุงเทพขึ้นมาเชียวราย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับพี่สาว
ตอนนั้นใครๆก็ด่าเรื่องหมา แล้วนี่ทำไรไม่ได้ไงถ้าว่าพี่สาว ก็ต้องทะเลาะกับพี่สาวอีก
แค่เรื่องค่ะเรื่องแม่ก็เครียดมากแล้ว หลังจากนอนโรงบาลมา 1 เดือน ก็กลับมาอยู่บ้าน
ช่วยกันดูแลแม่ ตอนนั้นเริ่มรู้สึกอารมณ์แปรปรวนแล้ว โมโหง่าย ชอบหงุดหงิด
ไม่มีเหตุผลเลย ปุ้บปั๊บก็เกิดเรื่องแบบนี้เหมือนสมองยังรับไม่ได้ ที่อยู่ไปมาก็กลายเป็นอัมพาต
2-3 เดือนแรก แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ต้องคอยดูตลอด 24 ช.ม พอเริ่มเดินได้
เริ่มกินข้เริ่มกินข้าวเองได้ ก็เริ่มอารมณ์แปรปรวนตามแม่อีกแล้ว ทำแม่ร้องไห้ตลอด
เขาบอกว่าไม่รักเขา เกลียดเขา นี่ก็บางทีก็เหนื่อยไม่ได้เจอใคร เก็บกดอยู่แต่ที่บ้าน
พอเดือนที่ 6 พี่สาวกลับลงไปทำงานเพราะถ้าอยู่แต่บ้านไม่มีอะไรจะกิน ไม่มีเงินใช้จ่าย
พอพี่สาวลงไปทุกอย่างก็เป็นเรา คือลืมบอก ว่าพ่ออยู่เรือนจำเลยไม่มีคนอยู่ดูแลแม่ด้วย
พี่ชายอยู่ต่างประเทศ ส่งเงินบ้างไม่ส่งบ้าง เรื่องที่เรื่องที่บ้านไม่ค่อยรับรู้
หลังจากพี่สาวลงไปก็มีบ้างที่ทำให้แม่ร้องไห้ พี่สาวทำงานกลางคืน หลังจากลงไปได้
3-4 เดือน โควิคระบาดหนัก สถานบันเทิงทุกแห่งถูกปิด แต่โชคดีที่พี่มีแฟนคอยซับพอร์ต
เลยส่งมาให้เกือบทุกเดือน พี่เลยอยู่ห้องไปเที่ยวบ้างกับแฟน ทุกครั้งที่ทุกครั้งที่ทะลาะกับแม่
ขอให้พี่ขอให้พี่สาวกลับมาอยู่กับแม่หน่อย อย่างน้อยขอออกไปพักกายใจสมองทุกอย่าง
แต่ทุกครั้งก็ถามแม่ว่าจะให้กลับมั้ย แม่ตอบตลอดว่าไม่ แล้วพี่ก็ไม่เคยถามนี่เลยว่าอยากให้กลับมั้ย
ก็ขอให้กลับมาทุกครั้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นกลับมา บางครั้งเลยเกิดคำถามในใจ
ในขณะที่เราทำงานอยู่ดูแลแม่ 365 วันตลอดทั้งปี ไม่ว่าจะเหนื่อยจะป่วยก็ต้องลุก
พี่ไปเขาคิดจะกลับมาดูแลแม่บ้างมั้ย บางทีก็มองไม่เห็นอนาคตตัวเองเล
ในซักวันที่อายุเรา 30 เราไม่มีชีวิตของตัวเอง เวลาของเราหายไป เงินเก็บไม่มีเลยเป็น 0
เราจะเริ่มต้นชีวิตยังไงเ ราจะทำงานอะไร เราจะมีอนาคตแบบไหน
เคยบอกแม่ว่าให้พี่สาวเปลี่ยนกลับมาอยู่คนละ 2-3 เดือนมั้ย บางครั้งก๋เหนื่อย
แม่บอกไมแม่บอกไม่เอา รอแม่เดินรอแม่เดินได้ก่อน ตอนนี้แม้ใช้ไม้ที่เป็น 3 ขา แม่เป็นอัมพาต
แค่ครึ่งซีกขวา จนวันนี้จนวันนี้ตอนอาบน้ำเราบอกให้ถูสบู่ตรงที่ถูกได้ก่อน แม่บอกทำไม่ได้
เอาจริงๆคือเริ่มให้ทำหลายครั้งแล้ว บอกแม่ตลอดว่าลูกอยู่กับแม่ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ
อยากให้อยากให้แม่ทำอะไรเองได้บ้าง เผื่อบางทีอาจจะไม่ว่าง หรือไม่มีคนอยู่บ้านแล้ว
แม่ก็เรียกๆจน ยายเดินมาบอกอายมั้ย ให้แม่เรียกอยู่ได้เขาได้ยินกันทั่วแล้ว
นี่ก็อยู่ไปอารมณ์เสีย ก็ไปอาบให้แม่แล้วบอกว่าจะลงไปแล้วนะ บอกให้พี่สาวกลับมาด้วย
ยอมรับว่าใส่อารมณ์กับแม่ ด้วยความที่เก็บกดและไม่มีใครให้ปลดปล่อยก็ทำแบบนั้นไป
พ่อที่ตอนนี้กลับมาได้ 5 เดือนแล้ว ถามว่าทำอะไรให้แม่ร้องไห้ บอกว่าไม่มีอะไร
นี่เป็นคนไม่ชอบที่เสียงดังและคนพูดมาก แต่ตอนนี้แม่พูดไม่หยุด กลายเป็นเด็ก
เลยมีหลายเลยมีหลายครั้งที่รำคาญและชอบหลบเข้าไปอยู่ในห้องตลอด
รู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดทุกคน ตลอด 2 ปี ไม่ได้เจอใครเลย ไม่มีการคุยกับใคร
ไม่เคยไปเที่ยวไหน เลยอาจจะรับอารมณ์เศร้า โมโห หงุดหงิด และไม่รู้จะจัดการอย่างไง
เมื่อกี้ได้ยินพ่อร้องไห้ แม่ไปปลอบบอก ถ้าถึงวันตายเราก็จะตายเอง พ่อบอกสงสารแม่
ที่ฉันทำตัวแบบนี้ เลยทำให้รู้สึกผิด และอยากรู้วิธีปรับตัว แก้ไขให้ทุกอย่างดีขึ้น
เหนื่อยกับตอนนี้ ทำพ่อแม่ร้องไห้
ตัวเองอายุปีนี้เข้า27 ครอบครัวมี 5 คน มีพี่ชายและพี่สาว และตัวเองเป็นคนเล็ก
เมื่อ 2 ปีก่อน แม่เลือดคลั่งในสมองทำให้ต้องผ่าตัด หมอบอกแม่จะไม่มีวันเหมือนเดิมแล้วนะ
ถ้ากลับมาได้ ก็ปกติแค่ 50-80% โอเค ตอนนั้น รับได้ขอแค่ให้แม่รอดมาก็พอ
ตอนที่แม่เข้าโรงพยาบาลเพิ่งลงไปกรุงเทพได้ เกือบ 2 อาทิตย์ ตอนแม่ล้มแม่อยู่คนเดียว
ตอนตาไปเจอแม่เลยอาการหนักแล้ว โทษตัวเองตลอดว่าไม่น่าลงไปอยู่กับพี่สาวเลย
ตอนกลับน้าโทรมาด่าตลอดทางบอกว่าหมาเป็นพระเจ้าเหรอทำไมไม่ทิ้งหมา
แล้วกลับมาดูแม่ ตอนกลับต้องพาหมากลับด้วยเพราะพี่สาวกลับด้วยเลยไม่ได้ทิ้งหมาไว้ที่ห้อง
นั่งรถไฟนานั่งรถไฟนานมาก จากกรุงเทพขึ้นมาเชียวราย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับพี่สาว
ตอนนั้นใครๆก็ด่าเรื่องหมา แล้วนี่ทำไรไม่ได้ไงถ้าว่าพี่สาว ก็ต้องทะเลาะกับพี่สาวอีก
แค่เรื่องค่ะเรื่องแม่ก็เครียดมากแล้ว หลังจากนอนโรงบาลมา 1 เดือน ก็กลับมาอยู่บ้าน
ช่วยกันดูแลแม่ ตอนนั้นเริ่มรู้สึกอารมณ์แปรปรวนแล้ว โมโหง่าย ชอบหงุดหงิด
ไม่มีเหตุผลเลย ปุ้บปั๊บก็เกิดเรื่องแบบนี้เหมือนสมองยังรับไม่ได้ ที่อยู่ไปมาก็กลายเป็นอัมพาต
2-3 เดือนแรก แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ต้องคอยดูตลอด 24 ช.ม พอเริ่มเดินได้
เริ่มกินข้เริ่มกินข้าวเองได้ ก็เริ่มอารมณ์แปรปรวนตามแม่อีกแล้ว ทำแม่ร้องไห้ตลอด
เขาบอกว่าไม่รักเขา เกลียดเขา นี่ก็บางทีก็เหนื่อยไม่ได้เจอใคร เก็บกดอยู่แต่ที่บ้าน
พอเดือนที่ 6 พี่สาวกลับลงไปทำงานเพราะถ้าอยู่แต่บ้านไม่มีอะไรจะกิน ไม่มีเงินใช้จ่าย
พอพี่สาวลงไปทุกอย่างก็เป็นเรา คือลืมบอก ว่าพ่ออยู่เรือนจำเลยไม่มีคนอยู่ดูแลแม่ด้วย
พี่ชายอยู่ต่างประเทศ ส่งเงินบ้างไม่ส่งบ้าง เรื่องที่เรื่องที่บ้านไม่ค่อยรับรู้
หลังจากพี่สาวลงไปก็มีบ้างที่ทำให้แม่ร้องไห้ พี่สาวทำงานกลางคืน หลังจากลงไปได้
3-4 เดือน โควิคระบาดหนัก สถานบันเทิงทุกแห่งถูกปิด แต่โชคดีที่พี่มีแฟนคอยซับพอร์ต
เลยส่งมาให้เกือบทุกเดือน พี่เลยอยู่ห้องไปเที่ยวบ้างกับแฟน ทุกครั้งที่ทุกครั้งที่ทะลาะกับแม่
ขอให้พี่ขอให้พี่สาวกลับมาอยู่กับแม่หน่อย อย่างน้อยขอออกไปพักกายใจสมองทุกอย่าง
แต่ทุกครั้งก็ถามแม่ว่าจะให้กลับมั้ย แม่ตอบตลอดว่าไม่ แล้วพี่ก็ไม่เคยถามนี่เลยว่าอยากให้กลับมั้ย
ก็ขอให้กลับมาทุกครั้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นกลับมา บางครั้งเลยเกิดคำถามในใจ
ในขณะที่เราทำงานอยู่ดูแลแม่ 365 วันตลอดทั้งปี ไม่ว่าจะเหนื่อยจะป่วยก็ต้องลุก
พี่ไปเขาคิดจะกลับมาดูแลแม่บ้างมั้ย บางทีก็มองไม่เห็นอนาคตตัวเองเล
ในซักวันที่อายุเรา 30 เราไม่มีชีวิตของตัวเอง เวลาของเราหายไป เงินเก็บไม่มีเลยเป็น 0
เราจะเริ่มต้นชีวิตยังไงเ ราจะทำงานอะไร เราจะมีอนาคตแบบไหน
เคยบอกแม่ว่าให้พี่สาวเปลี่ยนกลับมาอยู่คนละ 2-3 เดือนมั้ย บางครั้งก๋เหนื่อย
แม่บอกไมแม่บอกไม่เอา รอแม่เดินรอแม่เดินได้ก่อน ตอนนี้แม้ใช้ไม้ที่เป็น 3 ขา แม่เป็นอัมพาต
แค่ครึ่งซีกขวา จนวันนี้จนวันนี้ตอนอาบน้ำเราบอกให้ถูสบู่ตรงที่ถูกได้ก่อน แม่บอกทำไม่ได้
เอาจริงๆคือเริ่มให้ทำหลายครั้งแล้ว บอกแม่ตลอดว่าลูกอยู่กับแม่ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ
อยากให้อยากให้แม่ทำอะไรเองได้บ้าง เผื่อบางทีอาจจะไม่ว่าง หรือไม่มีคนอยู่บ้านแล้ว
แม่ก็เรียกๆจน ยายเดินมาบอกอายมั้ย ให้แม่เรียกอยู่ได้เขาได้ยินกันทั่วแล้ว
นี่ก็อยู่ไปอารมณ์เสีย ก็ไปอาบให้แม่แล้วบอกว่าจะลงไปแล้วนะ บอกให้พี่สาวกลับมาด้วย
ยอมรับว่าใส่อารมณ์กับแม่ ด้วยความที่เก็บกดและไม่มีใครให้ปลดปล่อยก็ทำแบบนั้นไป
พ่อที่ตอนนี้กลับมาได้ 5 เดือนแล้ว ถามว่าทำอะไรให้แม่ร้องไห้ บอกว่าไม่มีอะไร
นี่เป็นคนไม่ชอบที่เสียงดังและคนพูดมาก แต่ตอนนี้แม่พูดไม่หยุด กลายเป็นเด็ก
เลยมีหลายเลยมีหลายครั้งที่รำคาญและชอบหลบเข้าไปอยู่ในห้องตลอด
รู้สึกเกลียดตัวเอง เกลียดทุกคน ตลอด 2 ปี ไม่ได้เจอใครเลย ไม่มีการคุยกับใคร
ไม่เคยไปเที่ยวไหน เลยอาจจะรับอารมณ์เศร้า โมโห หงุดหงิด และไม่รู้จะจัดการอย่างไง
เมื่อกี้ได้ยินพ่อร้องไห้ แม่ไปปลอบบอก ถ้าถึงวันตายเราก็จะตายเอง พ่อบอกสงสารแม่
ที่ฉันทำตัวแบบนี้ เลยทำให้รู้สึกผิด และอยากรู้วิธีปรับตัว แก้ไขให้ทุกอย่างดีขึ้น